Het is weer zover, een groot deel van mijn tijd zal weer gespendeerd moeten gaan worden aan s t u d e r e n. Gelukkig kan ik mijn dwaallog ook op de schoolcomputers bijwerken.
Nu vind ik studeren erg leuk, maar ik zie er een beetje tegenop, door ziekte heb ik een heleboel achterstand opgelopen en alhoewel dat min of meer allemaal geregeld leek vorig jaar blijkt nu alweer dat ik alles aan iedereen opnieuw moet uitleggen. Hoihoihoi, een nieuw jaar, nieuwe mensen nieuwe kansen.... zo is het maar weer net. Maar niet alleen dat is een struikelblok, geduld en een gelaten volharding zijn deugenden die ik mijzelf inmiddels rijkelijk eigen heb gemaakt, het punt is dat ik ook tegen mezelf aan loop. Alhoewel ik effectief niet zieker (ook niet minder ziek) ben geworden dan een jaar geleden lijkt het of mijn lichaam al zijn eventuele reserves heeft opgebruikt (meer dan voldoende vetreserves daar niet van) de laatste weken was ik als ik alleen maar thuis mijn dingetjes deed (computeren klein beetje huishouden hier en daar een bootschapje wat lezen enz...) al om 15 uur helemaal door mijn energie heen. Waar ik mijzelf voorheen best een week lang kon afbeulen als ik het weekend maar helemaal plat ging moet ik nu oppassen dat ik mezelf niet over mijn grens heen jaag zodat ik de volgende dag van pijn en ellende mijn bed niet meer uit kan komen. Daar zit 'm nu juist het probleem, ervaring leert dat als ik eenmaal op school zit ik geinspireerd door niet erg begripvolle docenten en medestudenten regelmatig denk 'dat het nog wel een paar uurtjes kan' en ik voorzie dan ook grote problemen voor de komende maanden.

Maar studeren is leuk :o) en ik ben echt niet zielig (nouja een klein beetje dan)

En als ik straks thuis kom en ik leef nog zal ik in mijn hart en hoofd op zoek gaan naar iets dat echt inspireeert...

gegroet!