Gedacht in de trein

Nooit zag ik mijzelf als wijs of bijzonder rijk aan inzicht. Ik ben een mens, en in mijn eindeloze arrogantie ga ik er soms van uit dat er een paar andere mensen zijn die het leuk, boeiend of anderszins de moeite waard vinden om mijn verhaaltjes over het bestaan te horen of te lezen. Maar nooit van mijn leven had ik bedacht dat mijn zielleroerselen een bootschap met zich mee moesten dragen, dat ze leerzaam zouden zijn. Dat idee zal waarschijnlijk ook nooit goed wortel schieten want ik vind mijn visie helemaal niet van enig inzicht getuigen. Het is een eenvoudige uiting van hoe ik op een zeker moment, naar aanleiding van recentere of minder recente kleine of grote gebeurtenissen in het leven sta. Ik spreek en schrijf graag over waar ik ben, zowel heel direct als overdrachtelijk. Als ik in de dierentuin ben dan mijmer ik over dieren, in mijzelf heb ik het voortdurend over mezelf, in de supermarkt praat ik over bootschappen en in mijn geest over ideeën.
Maar het enige wat ik daar verder misschien van vind is dat het kinderachtige aanstellerij is, wat natuurlijk best mag als je niet te veel mensen ermee voor de voeten loopt. (U klikt mij maar gewoon weg als ik vervelend word) Maar nee, over wijsheid en inzicht beschik ik niet, niet echt.
Toch bespeur ik een merkwaardig patroon in mijn leven waar ik mij opnieuw van bewust werd toen ik in het ziekenhuis geconfronteerd werd met een mevrouw die zich met een bewonderenswaardige hoeveelheid moed door een moeizaam leven worstelde en toch elke dag weer bereid was nieuwe manieren te leren om zich omhoog te trekken. Dat soort mensen heb ik altijd een mateloze bewondering voor gehad maar daar over wellicht later meer.
Het door mij bespeurde patroon dus: al sinds ik een heel klein dwaallichtje was (en echt waar ik ben maar héél even klein geweest en dat is al héél lang geleden) kom ik steeds 'zomaar' mensen tegen die zich als een soort boortoren aan mij vasthechten en grootse levenslessen, inzichten of wijsheden uit mij extraheren. Vaak zijn het ontmoetingen van een half uurtje, een uur, soms ietsjes langer maar het wordt nooit meer dan een ontmoeting. Niet zelden zijn de levenslessen die aan mij ontleend worden ook inzichten die ik mij niet bewust ben en die ik meestal niet eens deel wat mij vaak met een raar gevoel achterlaat betreffende de invloed die ik op de wereld en mijn medemens heb. Natuurlijk ben ik blij voor mensen dat ze iets zinnigs halen uit mijn voorbijgaan maar stel nu eens dat ik onbewust ook mensen met veel geweld de put in donder... sjee dat lijkt me nou helemaal niks. Ik weet wel iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen leven bladiebla maar dan toch... Wie ben ik? Wat ben ik? Wat doe ik verkeerd/goed dat ik zo veel onbedoelde invloed heb? Moet ik gewoon geen gesprekken meer aangaan met mensen die ik zomaar tegen kom? Of ben ik op aarde geplant met een of andere missie die ik alleen maar zelf nog niet doorzie?

alweer veel teveel gedachten voor één dag en ik ben nog niet eens onder de douche geweest :)