Mag ik U...

...wat vertellen? Ja wel toch he? Zoals gewoonlijk; word ik vervelend dan klikt u mij maar gewoon weg ik zal U er niet op aanspreken.
Het gaat weer eens over ziek zijn, en dat soort dingen, een beetje een stom verhaaltje maar ik wil het gewoon even vertellen, om het vertellen meer niet. Ongeveer anderhalf jaar geleden werd ik - na minstens 10 jaar geen andere arts dan de tandarts en de kaakchirurg te hebben gezien - plotseling ziek. Droge hoest, kortademig, zere spieren en doodmoe, eerst zou het schildklier zijn, na de eerste x-thorax misschien wel lymflklierkanker maar het verlossende antwoord bleek sarcoidose. Omdat U onder dat linkje kunt lezen wat het is ga ik U dat verder niet uitleggen, wel ga ik u vertellen dat boven alles sarcoidose in de mate en ernst waarin ik het heb erg irritant is. Je voelt je ziekjes, moe, lamlendig maar bent net niet ziek genoeg om van jezelf te mogen roepen dat je echt ziek bent. Wat ook irritant is, is dat er geen echte behandeling bestaat tegen sarcoidose. Het gaat vrijwel altijd vanzelf over en dat kan ergens tussen de 6 maanden en de xx jaar duren, soms blijkt het chronisch. Maar jawel! De langarts heeft leuke pilletjes om de symtomen te onderdrukken en met een beetje geluk kun je op die manier de gang naar zonder medicijnen klachtenvrij ook wat korter maken. Nu ben ik niet zo verliefd op allerhande medicijnen en zoals later bleek functioneerde ik met de bijwerkingen van die pilletjes precies even slecht als toen ik nog niets kreeg. Alle energie en zuurstof die ik won gingen weer verloren aan het mezelf psychisch een beetje op de rails houden. Maar goed gezien het risico op blijvend longemfyseem heb ik me braaf onderworpen aan de behandeling, en dat doe ik nu al anderhalf jaar. Anderhalf jaar laat ik me alles zeggen door een specialist die - in ieder geval jegens mij - over de communicatieve vaardigheden van een dichtslaande deur beschikt, leef ik mijn leven een paar versnellingen lager en worstel ik dagelijks om mezelf niet helemaal te verliezen in een chemisch opgewekte psychisch labiele toestand die helemaal niet bij mij past. Ik voel me niet echt ziek, of beperkt, dit is gewoon mijn bestaan zoals het op dit moment is. Ik houd met een ontembare passie van het leven, of dat nu langzaam gaat of snel, of ik nu alles kan wat ik wil of niet, alle momenten zijn me even lief ook de meest elendige.
Waar ik na al die tijd wel moeite mee begin te krijgen is het gevoel dat ik niemand meer van enig nut ben, ik leef op de zak van de belastingbetaler, mijn vriendje, mijn ouders en ik kan ze er niets substantieels voor teruggeven anders dan mijzelf... dat zelf is ook al niet helemaal in optima forma. Voor al die mensen die behoefte hebben aan mijn zorg en aandacht kan ik er niet meer zijn zoals ik dat graag zou willen, ik kon nauwelijks aan meer toe dan mezelf daarna is het helemaal op. En natuurlijk weet ik dat al die cliches waar zijn, bemoedigende woorden genoeg overal vandaan, oprecht gemeend, niemand anders dan ikzelf valt er over, maar ik blijf het moeilijk vinden...

Verder gaat alles goed en... bedankt voor het lezen.