Verhaaltje van een vriendschap

...Ze had hem ontmoet als een ridder, een moedig man die zijn zwaard bereidwillig hanteerde tegen andermans duivels. Zachtjes legde ze de tandenborstel terug op het planchet, demonen en duivels ze had er in geloofd, ze had strijdbaar moeten zijn met krachtige hand wegmaaiend wat in haar weg lag, herinneringen aan het kleine meisje dat zoveel had moeten geloven om zich staande te houden werden bijna lichamelijk. Ze kon niet kiezen in welk deel van haar lichaam de herinnering precies leefde, misschien ergens onder in haar rug. Hij was strijdbaar geweest, krachtig, hij had demonen onthoofd en duivels vermoord. Ze had hem bewonderd, nu zou ze haar schouders ophalen, waarschijnlijk ook lang niet zo onder de indruk zijn, geen demonen, geen duivels, niets dat met geweld onthoofd moest worden. Met zachte ferme hand pakte ze alles op wat ooit verloren was, gaf het een naam en nam het mee, ook als ze daarvoor opnieuw moest bloeden. Niets zo krachtig als vriendelijkheid, niets zo vriendelijk als echte kracht. Was zijn zwaard nog steeds zo fel? Ze zou het nooit weten.
Met de handdoek veegde ze een druppel van haar arm, weg. Zo ging het in de mensenwereld ook, het zou niet moeten maar er was geen andere manier. Gewoon met een handdoek zo groot als een heel universum, en weg, voordat je ooit goed hebt kunnen zien wat het eigenlijk geweest is?

wordt vervolgd