Waar ik vanmorgen mee opstond...

Ik heb bewondering voor mensen die dingen voor zichzelf kunnen houden, begrijp me niet verkeerd ik ben een getalenteerde geheimenbewaarder maar op een of andere manier zit ik zelf zo vol met alles en niets dat ik er soms ruchtbaarheid aan moet geven om niet in miljoen stukjes uiteen te barsten, of ik nu ech wil of niet. En dan slinger ik het liever met veel kracht de wereld in zodat ik niet weet waar het terecht komt dan dat ik het uitdeel aan een select gelschap van naasten. Maar ik moet er ruchtbaarheid aan geven. En ik heb bewondering voor mensen die dat niet hoeven, mensen die gesteld zijn op hun privacy bewonder ik mateloos.
Ik heb ook bewondering voor mensen die zonder overdreven zelfbewustzijn, zonder na te denken meteen zeggen wat ze dwars zit, altijd, overal, tegen iedereen. De consessieloze manier waarop zij zichzelf kunnen bevrijden van wat hen bezig houdt vind ik prachtig. Ik kan het niet, mijn uitingen zijn - hoe noodzakelijk ook - altijd doordacht, berekend op onbegrip en weerstand. God nee laat ik mij toch niet opdringen, ik gooi mijzelf te grabbel en wacht geduldig tot iemand het oppakt maar nooit, nooit iemand iets onder de neus duwen waar hij niet om heeft gevraagd.
Tevens koester ik grote bewondering voor mensen die hun hart kunnent luchten door een goed gesprek met een intieme vriend of een partner. Mensen die zich zo vertrouwd kunnen voelen met één enkele persoon dat ze zich opgelucht voelen door enkel met die man of vrouw te spreken. Ik kan dat niet, ik houd van alle mensen, sommigen zijn mij nader dan anderen omdat ik ze beter ken maar geen een is mij zo nabij dat ik me enkel door zijn of haar aanwezigheid helemaal getroost voel. Ik vind het vertrouwen van mensen die dat wel kunnen bewonderenswaardig.