Als U mij nu...

zweverig gaat vinden, of iets dergelijks, dan denk ik dat ik het met U eens moet zijn. Maar even los van de vraag of mijn aard aangeboren, zelf gekozen of door levenservaring ontstaan is heb ik inmiddels gemerkt dat het ontzettend moeilijk en alles behalve zinvol is om te proberen iemand anders te zijn dan ik ben. Ik heb geen lak aan de mensen die me niet willen accepteren, ik vind het verschrikkelijk en als ik zou kunnen zou ik me voor iedereen in ontelbare bochten wringen om maar te zijn wat ze van me verwachten, heus waar ik wil niet ieders vriendje zijn maar behaagziek ben ik wel, is gewoon zo, ongeacht hoe ik daar in mijn dagelijks leven mee omga. Het probleem is alleen dat ik heel erg slecht ben in me-anders-voordoen-dan, zo ontzettend slecht dat ik mezelf diep de put in werk als ik het wel probeer (een mens kan nu eenmaal niet alles toch?) Wat rest mij nog dan gewoon maar eerlijk te zijn wie ik ben, zweverig dus, soms, of vaak, alnaargelang uw referentiekader.
Ik geloof namelijk in Liefde en in Vrede en in we moeten het Samen doen, dat soort vage dingen. Niet een klein beetje, of zomaar 'daarom'. Niet in liefde die naar suikerhartjes en honingwijn smaakt, niet in de vrede van zolang-ik-mijn-mond-houd-komt-het-wel-goed, maar ik geloof er echt in, in Liefde met een hoofdletter L, in Vrede met een grote V, in het Echt Samen doen. Ik geloof er in met volle overtuiging en grote passie, op een uitgebreid doordachte, ernstig overwogen en duidelijk beargumenteerde manier. Die argumentatie zal ik U besparen, gewoon omdat dat - mijzelf kennende - te veel woorden zouden zijn voor één postje. Maar in iets geloven is ook 'uit' heb ik gemerkt, cultuurpessimisme is in, nihilisme is in, einzelgängers zijn stoer en eenzaamheid de nieuwe deugd. Nu ben ik zelf nogal een einzelgänger, ik trek me veel te veel van mijn medemens aan om - anders dan beroepsmatig - lang en vaak met ze op te trekken, ik laat mij in grote gezelschappen blijmoedig en gewillig leegzuigen en vervolgens volproppen met alle ellende die zich op dat stukje van de wereld bevindt waarna ik er een hele kluif aan heb om mijzelf weer opnieuw te construeren tot iets zinvols (gut wat stom van je! Ja ik weet het maar... nouja goed.) Dus doe ik meestentijds rustig mijn eigen ding en bemoei me zeer welwillend met de mensen die naar me toe komen maar blijf verder wat op mezelf, uit eenvoudig zelfbehoud. Bovendien begrijp ik cultuurpessimisme heel erg goed, ik ben geen echte optimist, ik acht het heel waarschijnlijk dat Het Allemaal Niets Betekent, dat er geen Zin bestaat, geen inhoud, geen waarde. Maar ik geloof er wel in! In Liefde, en Samen, en Vrede! En ik wil er in blijven geloven, hopen dat het kan, in het klein, in het groot, ongeacht wat er van terecht komt!
Iemand zin om mee te doen?

P.S. het water is toch wel warm genoeg he? Niet te veel chloor ook?