Er is geen tijd voor deze dingen, niet werkelijk. Alleen maar tussendoor, als er van de belangrijke zaken toch niets terecht komt, dan mag het heel even, maar echte tijd is er niet voor. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel, haar hoofd doet zeer, ze glimlacht, houdt van haar glimach maar ergens blijft het altijd een grimas, een zweem van zwaarte in alle uitdrukkingen die haar gezicht rijk is. Moedig zijn voor de wereld, moedig zijn voor zichzelf, doorgaan en blijven lachen want voor deze dingen is geen tijd, zich erbij neerleggen, zichzelf niet zo serieus nemen, er is geen tijd voor deze dingen want ze zijn niet belangrijk genoeg. Dat ze alles betekenen doet er niet toe, je besteed gewoon geen aandacht aan je eigen schaduw, je bent er bang voor en als je niet bang bent, nou dan heb je lef! Maar je besteed er geen aandacht aan want je wilt naar het licht toch?
Dat ze niet naar het licht wil maar hier wil blijven, rustig, helemaal, echt, samen, alleen, bewust van alles wat ze ziet. Dat ze daarnaar verlangt en niet naar het grote licht dat doet er niet toe. Ze mag best blijven, niemand zal haar er op aanspreken maar dan moet ze de rest vergeten en gewoon doorgaan, moedig zijn en sterk. Want naar je eigen schaduwen kijk je niet om...