Starend naar het kleine beeldscherm van mijn notebook zie ik de wereld zonder beweging verschuiven naar zichzelf. Langzaam, maar met een snelheid die meer dan waanzinnig is drijft alles wat ik zie weg, het is er allemaal nog en dat wéét ik, ik zie het allemaal staan, de tafel de kopjes en de boekenkast verplaatsen niet, maar er gebeurt toch iets zichtbaars, met andere ogen leren kijken. En dan, alsof ik met veel kracht door een eindeloos dun buisje ben geperst kom ik met een plop aan de andere kant van het punt op oneindig terug in de werkelijkheid waar ik nooit ben weg geweest. Alles is hetzelfde maar toch nieuw, een zichtbare glans die niemand kan zien ligt over de dingen, alles lijkt groter en kleiner, betekent hetzelfde met meer betekenis, hoofd en hart hebben van plaats gewisseld. Zo groot, zo ruim, zoveel plek om adem te halen in een wereld die niet anders is dan voorheen.
Meestal haal ik het niet tot de andere kant, dan ben ik in één keer terug waar ik begon zoals wanneer je je iets wilt herinnen en het steeds net aan je bewustzijn ontglipt...