Trui

Zachtjes kruipen de dagen voorbij, het kan me niet langzaam genoeg gaan en omdat mijn lichaam mij tot langzaamheid dwingt kan ik van iedere seconde optimaal genieten. De wind, de wereld die langzaam verkleurt van geelgroen naar goudbruin, ja herfst is mijn seizoen. Geloof het of niet ik smacht naar storm en slagregens, naar modderspetters op mijn broek na het fietsen, naar doorweekte haren en druppels op mijn bril. Maar het allermeeste smacht ik naar mijn truien, ik ben een heus echt truienmens, ik zou wel het hele jaar zonder-jas-met-een-trui-aan over straat willen lopen. Geen tere doorschijnende zachte dunne stofjes geen lastige mutsen wanten dassen jassen maar gewoon een degelijke trui, het liefst zo eentje die helemaal is uitgelubberd en eigenlijk al drie jaar geleden met pensioen had gemoeten, zo eentje waarbij je handen in de mouwen verdwalen, zo eentje waarvan niemand meer kan zeggen of de kleur nou groen of blauw of grijs of misschien toch bruin of rood was. En gelukkig heb ik een heleboel van die truien, en kan ik ze nu weer dragen ook.