Verhaaltje van een vriendschap II

Terwijl de maanden verstreken had hij zich langzaam geprofileerd als een wijze, een mens vol inzicht en visie die met zijn kennis de medemens over het leven wilde onderwijzen. Soms had ze zijn inzichten gedeeld, vaak had ze gezien dat zijn inzichten iets heel anders betekende maar ze had er over gezwegen omdat ze altijd meende dat de enige wijsheid die zij zelf bezat zien en zwijgen was. Vaak had ze bevreemd opgekeken omdat hij zo veel dacht te zijn, zoveel wilde betekenen. Veel later had ze het leren begrijpen, toen ze hem ook anders had leren zien, als een zoeker, een man die meedogenloos het kaf van het koren scheidde. Het zinvolle destilleerde uit datgene wat volgens hem geen waarde had in een wanhopige zoektocht naar wat hij was. Lange tijd had ze stil naar die zoekende mens gekeken en ze had veel gezien, misschien wel meer dan ze zich voorheen bewust was geweest. Ze had geglimlacht, soms zwijgend haar hoofd geschud en hier en daar een warme traan gelaten om zijn vertwijfeling. Niets zo krachtig als vriendelijkheid, ze had altijd gezwegen, haar kijk op het leven was toen al zo anders geweest dan de zijne en hij leek nooit tijd te hebben voor haar afwachtende stem.
Waarom had ze zich nooit los kunnen rukken van die eerste blik waar zij klein en onwaardig was en hij groots en moedig? Soms verloor ze zichzelf nog in die kluwen. Hier en nu vermoede ze dat ze misschien te lang te stil was geweest en daarna te hard had geroepen. De dingen waren nu eenmaal zo geschied, niemand die daar nog verandering in kon brengen. Kleine steentjes in een onwrikbaar patroon, grote stenen die een mens onmogelijk in zijn eentje kan verplaatsen...

wordt vervolgd