Kijken

Voorzichtig haal ik mijn bril van mijn neus, een aangename vaagheid valt over het zichtbare gedeelte van de wereld en een intens gevoel van bevrijding nestelt zich in mijn lichaam. Ik ben een precieze kijker, ookal is mijn gezichtsvermogen ook met bril niet geschikt om halve milimeters te onderscheiden ik bekijk de dingen intens, exact, analytisch. Ik zie veel, heel veel, bijna alles wat ik zie zie ik ook werkelijk. Al mijn zintuigen werken op die manier, ze zijn niet allemaal even scherp die zintuigen maar ik ben me van veel meer indrukken bewust dan de meeste mensen met wie ik dagelijkse omgang heb (van U kan ik natuurlijk niets zeggen) wat soms een innerlijk paniekgevoel teweeg brengt. Zo veel om op te letten, zo veel om te onthouden, zo veel om te bewonderen, te veel. Uitzettend werkt niet, beter gezegd het lukt me niet, een intense drang om overal bij te zijn, om zo veel mogelijk kleine dingen uitvergroot te beleven drijft mij voort. Ik geniet er van met volle teugen, van de pijnlijke overdaad, van het verlammende bewustzijn in elke waargenomen fragment. Pagina's heb ik vol geschreven over de geur van droge rijst, het gevoel van een klein spinnetje op mijn arm. Was er iemand die zin en tijd had om te luisteren dan vertelde ik dagelijks honderduit over smaken en geuren, beelden en geluiden, dan maakte ik een woordenboek speciaal voor mijn tastzin...
Maar aan het eind van de dag ben ik moe van al die intense indrukken en dan is daar de eindeloze weldaad van mijn bril. Zoals ik voor een goede nachtrust mijn gehoor kan afschermen van de buitenwereld kan ik om orde en ruimte in mijn hoofd te maken mijn bril afzetten, dan hoef ik niet meer te kijken want ik kan toch niets zien. Alleen maar vage kleuren, vormeloze voorwerpen waarvan ik enkel door jaren lange gewenning geleerd heb te weten wat het is. Op een of andere manier geeft het rust, voldoende rust om eens diep adem te halen en alles even te vergeten...

Welterusten.