Verhaaltje van een vriendschap V

...Ze had zelf nooit veel spullen gehad en de leegte van het huisje had haar op een of andere manier vervreemd van deze plek, na een paar maanden was de eigenheid van het huis en de bossen er omheen vervlogen. Ze voelde zich zo misplaatst dat ze wakker werd als een van de nachtdieren door het struikgewas ritselde, ze schrok als de wind het schuurtje deed kraken en ze durfde bijna geen vruchten meer te plukken uit haar eigen boomgaard. Dat was het moment waarop ze besloot dat het tijd was om weg te trekken, naar nieuwe plaatsen en nieuwe werelden. Ze zou nieuwe stemmen vinden om mee te spreken, nieuwe woorden die gesproken moesten worden. Er zouden andere mensen zijn, van andere werelden. Ze zou een nieuwe lach leren, andere tranen vergieten. En dan na maanden, jaren of misschien na eeuwen zou dat alles haar zo vertrouwd worden dat de spijt om deze bossen, om de verloren vriendschap zou zijn opgelost? het was niet waar, zo gingen de dingen niet, dat wist ze, maar ze moest geloven dat het wel zo was, ze moest iets doen.

slot