Woordenschat

Vertellen wat ik zie en ervaar kan ik niet, nooit precies...
Woorden schieten te kort, mijn vermogens strekken niet ver genoeg... wat zal het zijn? Opgesloten in een wereld die de mijne niet is maar ook niemand anders toebehoort opgescheept met ervaringen die niemand precies zo heeft als ik ze heb zoek ik voortdurend naarwel de juiste woorden, probeer ik mijn vermogens zo ver mogelijk op te rekken zodat U in ieder geval bijna kunt zien wat ik zie. Want het is eenzaam hier, het blijft eenzaam en het enige wat ik kan proberen is delen in de schoonheid van deze wereld die de mijne niet is noch van een ander kan zijn.

Waterig zonnetje... als U in uw fijnste trui, onder uw zachtste plaid of gehuld in uw lievelingsbadjas op sommige herfstige ochtenden naar buiten kijkt. Kop dampende thee in de hand dan sijpelt hij langzaam langs uw raamkozijn. Wat kil maar vriendelijk, vooral niet al te uitbundig, hij lijkt wat afstandelijk maar zoekt op een of andere manier toch toenadering. "Hallo hier ben ik, bent U al wakker?" De zon die het kind in zichzelf weer heeft gevonden. En hij speelt nonchalant met de bloempot op de vensterbank, de schaduw die hij werpt is teer en doorzichtig, niet het vermelden waard. Als je goed kijkt weet je heel zeker dat de stralen uit meer dan enkel licht bestaan, je kunt ze vangen, in een potje doen. Niet zoals de felle zon in augustus die zich vol vuur op de wereld stort, die zich niet laat vangen maar medogenloos alles in zijn greep houdt. Niet zoals de ijle zonnestraen die soms door de winterse decemberlucht kruipen waarvan je je soms kunt voorstellen dat ze meer mystiek zijn dan werkelijk. Nee waterige zonnetjes zijn bijna alsmist, ze zijn in al hun bescheidenheid haast tastbaar.