Malle Meid... (2)

Lange inleiding:

Wij sparen airmiles, nee echtwaar wij sparen airmiles. In het begin waren airmiles ontzettend handig want je kon er allerhande keukenspullen gratis en voor niets mee bestellen en wij hadden nog niet zo veel handige (staaf) mixers keukenmachines tefal-pannen broodroosters enz...
Nu wel, nu is onze keuken voorzien van bijna alle gemakken die een huis-tuin-en-keuken huisvrouw met een passie voor koken zich zou kunnen wenzen. Dus zijn we overgstapt op het sparen van airmiles voor hebbedingetjes. Een hebbeding waar ik al enige tijd naar uitzie is een digitale fotocamera. Niet zo'n dure luxe overdreven 3,3 megapixels ding met dockingstation maar gewoon een eenvoudig geval waarmee ik plaatjes kan laten zien van de dingen die mij in Wereld opvallen. Om mijn stukjes alhier visueel te ondersteunen zeg maar. En daarvoor zijn we nu aan het sparen, alleen moeten we nog héél ontzettend veel boodschapjes bij de AH doen willen we genoeg airmiles bij elkaar hebben.
De zus van mijn moeder spaart ook airmiles, toen zij ermee begon kon je nog leuke vliegtickets van de klm kopen voor die airmiles en aangezien haar man met enige regelmaat op zakenreis moet was dat best handig. Nu gaat dat niet echt meer met die vliegtickets en sparen ze flying dutchman punten (of hoe dat dan ook moge heten) aangezien mijn tante en haar man geen interesse hebben in het soort hebbedingen die je met airmiles tegenwoordig kunt krijgen (zij huppelt langs veilingen om mooie juwelen te bekijken/kopen hij is intoo zeilboten) heeft ze een groot aantal airmiles over waar helemaal niets mee gebeurt.

einde inleiding

Mijn ouders hebben in hun leven twee kinderen op de aarde gezet, mijn zusje en mij. Alhoewel mijn zusje wat betreft kleding en aanverwante zaken de dure smaak heeft ontwikkeld die ik nooit heb leren waarderen (nuja ik waardeer hem bij anderen, voor mezelf hoeft het niet zo) was ik altijd het dure kind, pijpen te kort, mouwen te kort, stad en land afzoeken voor een paar schoenen die uberhaupt paste en dan waren ze vaak onbetaalbaar maar goed ik moest toch schoenen hebben, ik droeg een bril die in het begin elke 2 jaar vernieuwd moest worden, fisiotherapie, mensendieck, extra grote fiets ga zo maar door. Niet dat iemand me ooit op het hart heeft gedrukt dat alles bij mij meer geld en moeite kostte dan bij mijn zusje, oh nee heus niet maar ik had het zelf gewoon erg snel door. Goede voedingsbodem voor frustraties en complexen was ik, humusrijke grond, voldoende vocht enzo...
Als mijn grootmoeder van het bedrijf waar haar man vroeger werkte op haar tachtigste verjaardag een cadeaubon krijgt gaat die automatisch naar mij toe, net zoals de boekenbonnen die mijn moeder krijgt, het kerstpakket en ga zo maar door. De enige die gehecht is aan zijn presentjes is mijn vader, verder sluizen mijn moeder, grootmoeder en tante alles waar ze zelf niet direct belang bij hebben naar mij door. Begrijpelijk op zich, mijn zusje woont op kamers, ik woon in een flat waar ik de eerste vijf jaar waarschijnlijk nog niet weg ben. Een heleboel spullen waar ik wat aan heb, waar ik ook plek voor heb kunnen we mijn zusje op geen enkele manier blij mee maken. Bovendien weet ik wel dat mijn zusje een riante maandelijkse toelage krijg die ik niet krijg (eigen keuze) en dat zij met de dure kleren rondloopt. Ook weet ik dat het haar op geen enkele manier dwars zit, maar ik moet elke keer weer wennen aan de vanzelfsprekendheid waarmee er aan mij gedacht wordt. Offeren mensen zich niet teveel voor mij op? Voelt mijn zusje zich niet tekort gedaan? Of iemand anders?
Zo is het nou ook met die airmiles van mijn tante, als ik iets wist voor die airmiles moest ik het maar zeggen. Maar ik krijg al zo veel van haar, krijg al zo veel van iedereen moet ik dan ook nog om dingen gaan vragen?
En nou durf ik het iedere keer als ik mijn tante aan de telefoon heb niet te zeggen, dat ik wel wat weet voor die airmiles, dat ze dan waarschijnlijk in één keer op zijn ook. Niet dat het erg is hoor, ik bedoel ik kan het heus nog een hele tijd stellen zonder die digitale fotocamera, ik denk er eigenlijk ook alleen maar aan als ik weer eens een e-mail krijg van een of andere airmiles aanbieding, maar het gaat om het princiepe, dat ik het niet eens durf te vragen terwijl ik weet dat ik op geen enkele manier iemand tekort kan doen.

malle meid...