Oordeelkundig onvermogen

Het is er langzaam ingeslopen, er was een tijd dat ik nog gewoon in opstand kwam wanneer de dingen niet deden wat ik wilde, er was een tijd dat ik geloofde in een - zij het uiterst gecompliceerde versie van - goed en een kwaad, waar en niet waar, echt en niet echt. Ik was bereid voor het ware, het goede, het echte te strijden tot in de dood al wist ik zeker dat ik het ware, goed, echte nooit te zien zou krijgen. Jong en redelijk naief was ik, tikkie ongeduldig maar ik vond dat ik recht had op mijn visie.
Maar sinds mijn uitzicht wijdser is geworden, sinds ik heb gevoeld wat goed voor mij betekent, en slecht, sinds dien ben ik van mijn geloof gevallen. Vrij hard gevallen ook. Langzaam is het er ingeslopen, het onvermogen om te oordelen. Af en toe probeer ik het nog wat rond te roepen, omdat ik van mening ben dat ik een oordeel behoor te hebben maar meestal eindigt dat in een soort twijfelachtige hapering omdat ik eigenlijk niet helemaal meen wat ik zeg. De dingen die ik denk zijn ideeen geworden die ik waardeer om hun creativiteit, ik denk ze graag omdat ze nu eenmaal gedacht willen worden maar de vechtlust is er uit, het geloven weg...
Oh nee begrijp mij niet verkeerd de bezieling is overal, misschien zelfs groter dan ooit. Wereld, Boom, Mens, Vogel, Dier, Bloem, Huis, Stofje, Zon... en ga zo maar door, ik heb geleerd van ze te houden, met ze te leven op een manier die ik niet voor mogelijk had gehouden. Maar ondanks het sporadische geneuzel sta ik voor niets meer, of eigenlijk sta ik voor alles en dat is voor mijn bevattingsvermogen af en toe een beetje te veel, wat iemand me zou moeten leren is hoe keuzes te maken met zo'n instelling.