Het enige probleem wat ik ooit gehad heb met mijn nogal riante lengte (1,94) en mijn later ook riante omvang (nooit gemeten) is dat mijn lichaam altijd te groot was/is om ergens helemaal knus in weg te kruipen. De hele wereld is gemaakt voor mensen die kleiner zijn en waar anderen zich riant in kunnen verliezen pas ik maar net in, dingen die knus moeten zijn zijn voor mij krap, waar de meesten zich achter kunnen verschuilen steek ik met kop en schouders bovenuit en ook als ik me gedwee terug trek val ik nog op. Klaarblijkelijk heeft de grootte van je lichaam ook effect op hoe je jezelf beleeft want ook mijn geest voelde altijd te groot voor de wereld (nog steeds wel eens), zelfs als ik me terugtrek in mijn eigen niemandsland komen er mensen langs om te vragen wie ik ben.
Inmiddels wijs en oud geworden (mja) heb ik wel andere plekken gevonden om in weg te kruipen; ideen, emoties, kleine momentjes.... meestal kan ik er wel eentje vinden als ik het echt nodig heb...

dat was wat ik me daarnet even bedacht heb, niet dat he belangrijk is maar op zich bestaan er niet zo veel belangrijke dingen behalve wat je zelf belangrijk maakt dus het maakt niet zo heel veel uit (blabla)