Ik wil het even over God hebben, ja echt waar over die God.
Stel nou dat wij een beetje op God lijken, of hij op ons zo je wilt. Wij kunnen toch mensen fantaseren die over meer inzicht lijken te beschikken dan wij zelf, toch? En fantaseren is toch gewoon nagenoeg hetzelfde als schepen?

Moet je je eens voorstellen, God schiep de wateren, de luchten, de aarde, de planten en de dieren en hij zag dat het goed was. (Wij liggen te fantaseren over wereld waar de natuur nog ongerept en onverwoestbaar is.) Toen creeerde hij de mens en alhoewel hij niet meteen zag dat het goed was dacht hij dat hij de boel wel even een dagje kon laten rusten. (Alleen maar over natuur fantaseren vinden we saai, we bedenken er ook een paar gelukzalige supermensen bij die altijd hun zin krijgen zonder een ander wezen te kwetsen, maar fantaseren is vermoeiend dus we gaan even een kopje thee drinken.) Komt hij op maandagmorgen vroeg in de ochtend terug en ziet hij tot zijn verbazing dat al die mensen er veel meer van hebben begrepen dan hij ooit dacht dat er in zou zitten. (Willen we onze droom-fantasie voortzetten wordt alles ineens heel diepzinnig en vervuld van wijze lessen.)
Als God nu een beetje op ons lijkt, of wij op hem dan heeft hij die mensen vast eerst zo snel mogelijk proberen weg te jagen uit zijn wereld, het was immers zijn eigen schepping. Maar ja toen kregen die mensen allemaal wilde ideeen omdat ze zich vaag herinnerde dat er een of ander inzicht bestond waar ze ooit de beschikking over hadden en de hele tijd proberen dat inzicht terug te krijgen. Als ik God was zou ik zo verbaasd zijn over al die creatieve wereldbeelden dat ik misschien wel zou vergeten dat ik kon ingrijpen...

met dank aan syllogisme voor de inspiratie.

ps. God kan in plaats van een hij natuurlijk net zo goed een zij of een het zijn