zelfreflectie met veel woorden

…Hoe begin je ermee?
Nee je begint er nooit mee, nooit. Het is eeuwig, eindeloos, zonder begin. Vandaag niet, morgen niet en gisteren ook niet. Alleen maar altijd zonder eind of begin.
Je bent amper zeven jaar, je weet nog niet van veel dingen af. Je voelt nog niet de innerlijke strijd omdat je nog niet geleerd hebt wat strijd betekent. Je bent nog te jong om te weten dat het pijn doet, omdat pijn nog nooit iets anders heeft betekent dan een zere knie. Je zit en kijkt en knijpt je ogen dicht want je wilt niet nog meer zien.
Soms wordt je boos, dan wil je met de dingen smijten, jezelf pijn doen omdat je anders niet mag huilen. En dan zien ze het niet, ze denken steeds dat je onwillig bent en tegendraads. Je kunt het ze ook niet vertellen, jij gelooft ook dat je onwillig bent… een monster. Je denkt dat je iedereen tot last bent, je zou er om willen verdwijnen maar je bent veel te groot om onzichtbaar weg te kruipen. Je drang om een plekje te veroveren in de mensenwereld is onbedwingbaar. Natuurlijk weet je dat nog niet, je weet nog niets van dat alles, je weet alleen maar van dat hele grote in je hart waar je niet naar wilt kijken. Je voelt alles nee zeggen, tegen jezelf, tegen alles wat je wilt, tegen de onwrikbare onrust. Je zoekt wel veiligheid bij de volwassenen maar zij zien ook de gekweldheid niet omdat ze niet weten van verborgen pijn in een ongeschonden kinderziel. Je denkt soms dat je zusje het misschien ook voelt maar die is nog zo jong, en zo anders. De mensen buiten vinden allemaal wat anders. Zonnig en opgewekt, wijs, slim en sterk, vreemd, abnormaal. Je leeftijdsgenootjes weten niet wat ze met je moeten en laten dat merken door je heen en weer te slingeren tussen een voetstuk en een beerput. Maar dat weet je zelf allemaal nog niet, je hoort niet echt wat ze zeggen, het maakt alleen nog maar uit wat je voelt, daar ben je kind voor. Je kunt het in je kleine kinderhoofd wel plaatsen, oh ja denken kun je wel maar je hart heeft nog maar 7 jaar geleefd en kan het nog lang niet bevatten. Je blijft hangen bij hetzelfde liedje: het leven moet anders voelen, nee nee nee het is echt niet op deze manier bedoeld. Ze hebben je nog niet verteld dat er woorden zijn voor alles. Je staat er ook niet bij stil, alleen in je kleine grote hoofdje begrijp je het. Dat je voorzichtig moet zijn met de wereld en de mensen omdat ze anders stuk gaan, dat je helemaal niets betekent in de grote verhalen en toch veel te groot bent om onzichtbaar te blijven. Dat je niet Parcival bent op zijn zoektocht naar de graal maar slechts het hele kleine grassprietje onder zijn linker hiel. Oh dat voelt zo ontzettend echt... En echte dingen doen zo heel erg veel pijn… want je bent niet klein....

wordt vervolgd.