Ik weet, ik zou het naast meneer moeten leggen maar dat lukt op dit moment niet zo goed.
En dus wat doe je dan als communicatief wezen? Je gaat rustig zitten nadenken wat je zou kunnen zeggen tegen meneer de specialist om je hart te luchten.

Wat vindt U van het volgende:

Beste meneer de specialist mag ik even wat zeggen zonder meteen een heftige discussie te ontketenen? (hopelijk zegt hij dan zo iets van ja tuurlijk of zeg het maar of zo)
Zoals U zich misschien kunt voorstellen is het als piepjong mens geen hobby van mij om ziek te zijn, tot mijn 22e jaar was ik nooit ziek en als ik zelf had kunnen kiezen had ik dat nog wel een aantal jaren zo gehouden. Ik was graag dit jaar klaar geweest met mijn studie, was gaan werken en op de universiteit verder gaan leren, ik had de aanbieding om mee te schrijven aan een verhalenbundel graag aangenomen en had me misschien wel wat verder kunnen ontwikkelen op dat gebied. Dat ik van alle ziektes op de wereld er juist eentje krijg waarover niemand me ook maar iets zinnigs kan vertellen in termen van hoe lang gaat het duren en waar komt het vandaan maakt het er niet veel makkelijker op en dat de schijnbaar noodzakelijke medicijnen dan allemaal wilde dingen uithalen met zowel mijn lichaam als mijn psyche vind ik al helemaal niet leuk. Maar goed je neemt het leven toch zoals het zich aandient en met enig geworstel heb ik het één en ander een plekje weten te geven, geduldig wachtend totdat mijn lichaam er voor kiest zich wat aan te trekken van mijn vurige wens om niet ziek te zijn en het langdurige prednison gebruik. En tot die tijd, och nouja ik ben ziek, beetje pech, ik doe gewoon waar ik toe kom en de rest dat laat ik even liggen.
Maar wanneer U zich dan meent te moeten uitdrukken met de nogal agressief uitgesproken woorden "Dit heeft niemand me nog gepresteerd" wanneer de foto er weer eens niet beter uit ziet, en vervolgens eerst in een brief aan de huisarts en daarna pas tegenover mijzelf (ook nog heel terloops) uw twijfels uitspreekt over de continuiteit van mijn medicijngebruik dan krijg ik - psychisch toch al labiel door de prednison - het gevoel dat u mij de schuld geeft van het feit dat de sarcoidose niet sneller verdwijnt en echtwaar dat versterkt de vertrouwensband tussen arts en patient bepaald niet. Bovendien vind ik vooral dat laatste alles behalve netjes, ik kom misschien een beetje 'vreemd' op U over - ik ben nu eenmaal geen dertien in een dozijn persoon - maar ik ben helemaal bij mijn goede verstand, dingen die mij betreffen kunnen gewoon eerst met mij besproken worden. En nog wat, ik was de patient als er iemand hier behoefte heeft aan een beetje begrip en meelevendheid dan is dat volgens mij de patient niet de arts.

(in mijn melodramatische bui van dit moment komt er dan ook nog zo iets achteraan van: "tussen U en mij is het na deze woorden gesproken te hebben toch al niet meer te herstellen maar misschien kunt u bij de volgende patient die niet helemaal geneest zoals u dat wilt over het één en ander nadenken en dan wilde ik nu graag een verwijsbriefje voor het academisch ziekenhuis leiden dat is dichtbij mijn ouders en ik zou graag daar behandeld worden niet meer bij U" maar dat voer natuurlijk wel een beetje te ver)

Komt er altijd mooi uit als je er even over kunt nadenken, ik geloof niet dat ik bij de volgende afspraak iets ga zeggen want zijn reactie is redelijk voorspelbaar, ofwel hij lacht het weg ofwel hij voelt zich aangevallen en dan zijn we alleen maar nog verder van huis, bovendien staat hij mij op dit moment als persoon zo tegen dat ik hem helemaal geen deelgenoot wil maken van wat er in mijn breekbare hartje leeft. Maar het is fijn om er over nagedacht te hebben, het is ook fijn om het even ergens neer te kalken.

Bedankt voor het lezen .