In analyse

Soms kun je aan de manier waarop iemand met zijn eigen plekje omgaat precies zien wat er bij die persoon van binnen gebeurt, vanmorgen toen ik mijn studeerkamer eens aan een grondige inspectie onderwierp had ik zo'n aha erlebnis. Nu ben ik van nature niet erg netjes wat uiteraard ook weer het nodige over mij zegt maar de rest van het huis verkeert in een voortdurende staat van rommelige orde, er wordt geleefd en dat betekent in ons geval dat niet iedereen alles direct weer opruimt maar de dingen hebben hun eigen plek en alles is terug te vinden. De afwas blijt wel eens een dagje staan en de stofzuiger komt niet wekelijks uit de kast maar wat schoon moet zijn is schoon, wat waardevol is staat veilig, wat belangrijk is ligt voor het grijpen. Wij wonen in ons huis, het is geen museum.
Maar dan mijn studeerkamer, nog nooit zag ik zelf zo'n sublieme combinatie van smaakvolle sfeer en ultieme chaos. Voor het raam hangen kleurige gordijnen van glanzende voile, twee kamerplanten staan blakend van gezondheid naast een knusse slaapfauteuil, hier en daar een mooie stompkaars en 's avonds wordt het vertrek stemmig verlicht door een mooie zoutkristallamp. Een enkel fotolijstje met een kaart of een foto en op de vensterbank een kleine verzameling edel- en sierstenen. De boekekast ligt vol met half uitgezochte en toch weer op één stapel gegooide tijdschriften, papieren en muziekboeken, op de boekenkast staat een grote verzameling potjes en flesjes en tubes met allerhande zelf gefabriceerde kruidenmiddeltjes, gedroogde kruiden en aangeschafte olieen, voor zo'n 80% nog te voorzien van etiketjes. De vloer is een soort doolhof, hier een hoop kleren die nog uitgezocht moeten worden voor het leger des heils, daar een berg boeken die in het kader van BookCrossing nog vrijgelaten moeten worden, op het werkblad een staafmixer die richting mijn ouders moet alsmede een gigantische stapel cd-roms die nog eens uitgezocht moet worden en verspreid over de rest van de kamer allerhande spullen die de moeite van het afzonderlj benoemen niet direct waard zijn. Elke keer neem ik mezelf voor dat vandaag een goede dag is om de sfeer in deze kamer in overeenstemming te brengen met die van de rest van het huis, en ik begin er ook steeds braaf aan maar altijd stagneert het halverwege, of de telefoon gaat, of ik moet hoognodig een postje in mijn dingeslog schrijven, of mijn lichaam wil gewoon even niet meer, dus organiseer ik het telkens weer opnieuw in sapels en hoopjes die overzichtelijk zijn zodat ik ze de volgende keer makkelijk kan opruimen, en de volgende keer doe ik weer precies hetzelfde en weer... en weer...
Mijn hoofd ziet er precies zo uit, allemaal stapeltjes rommel die ik nog eens moet opruimen, gegroepeerde hoopjes pijn en onzekerheid die nog een vast plekje moeten krijgen. Iedere dag begin ik vol goede moed aan de worsteling en steeds komt er halverwege weer wat tussen en orden ik het geheel maar weer snel zo ver dat er in ieder geval met goed fatsoen rondgelopen kan worden. Mijn studeerkamer is immers bruikbaar op deze manier...