Mens

Kil, maar de zon schijnt al is het wat flauwtjes, ik zit op een bankje naar Wereld te kijken, en naar Boom en Rivier, naar Vogel en onwillekeurig ook naar auto en snackbar. Mens loopt rustig langs het riviertje, de Potmarge is mijn achtertuin, aardig van de gemeente dat ze mij van zoveel tuinmeubilair hebben voorzien. Mens loopt langs de potmarge en langs mij. Ik knik naar Mens, Mens knikt terug, Mens kijkt geheimzinning alsof Mens een belangrijke ontdekking heeft gedaan, een beetje guitig ook als zag Mens van 's werelds grootste wijsheid de humor in. Eigenlijk wil ik Mens dolgraag vragen wat Mens bezig houdt, ik ben zo nieuwsgierig naar die lach maar Mens en ik praten nu eenmaal niet tegen elkaar. We knikken enkel zo gaat het al drie jaar en dat zal niet veranderen. Andere dagen als ik Mens zie lopen kijkt Mens kwaad, ongeduldig beent Mens dan dezelfde route langs de potmarge, maar ik knik naar Mens en Mens knikt terug, altijd. Eén keertje hebben we niet geknikt, toen was ik heel verdrietig en zat ik met opgetrokken knieeen op het bankje voor me uit te staren, ik denk dat Mens mij toen wel heeft gezien maar ik zag Mens pas toen Mens al lang voorbij was. Zou Mens zich hebben afgevraagd waarom ik zo verdrietig keek? Zou Mens ook elke keer overwegen om toch iets te zeggen?
Mens kijkt nooit verdrietig, Mens kijkt meestal blij, dan loopt mens langzaam en geeft de ogen goed de kost. Soms kijkt Mens boos en ongeduldig, dan loopt Mens snel en ongeduldig. Maar zelfs dan kan er altijd een oprechte glimlach en een knikje af. Ik weet niet wat Mens doet, of waar Mens woont, waarom Mens soms wel drie keer per dag hier langs de potmarge loop weet ik ook niet. dat Mens een bruine jas heeft voor de winter weet ik wel, en dat Mens altijd zwarte schoenen van ecco draagt weet ik ook. Ook dat Mens nooit verdrietig kijkt, wel boos, blij, ongeduldig, gelukkig, mysterieus maar nooit verdrietig. Tenminste niet als Mens langs de potmarge loopt.
Dag Mens...