Mooi



Een beetje verdrietig, niet om het een of het ander alleen maar omdat ik zo moe ben van dit. Ik weet je legt je er op een moment bij neer en dat doe ik ook wel maar soms ben ik een beetje verdrietig, ik had zo lang gedaan over het vinden van een weg in het leven waar ik me met enig voldoening op kon storten en dan stagneert alles en ik kan er helemaal niets aan doen. Het gaat de goede kant uit dat weet ik wel maar met in het gunstigste geval nog minimaal anderhalf jaar herstelperiode in het vooruitzicht en al die bergen inhaalwerk die ik om me heen heb liggen... een beetje verdrietig dat is alles.
Gorecki op de achtergrond doet me glimlachen, het soort muziek wat zich als een zeepbel om je heen sluit waarmee je bedaard door de wereld kunt zweven. Ik kijk zo'n beetje naar buiten, boom staat daar rustig te staan het is stil buiten, windstil, mensenstil, autostil zelfs vogelstil. Een ongewoon grote ekster komt op een tak vlak bij mijn raam zitten, hij kijkt me gericht aan, of hij kijkt naar de glimmertjes van mijn bril dat kan natuurlijk ook. Ik kijk naar de glimmertjes op zijn veren, het valt me op hoe veel mooier dan enkel zwart-wit een ekster eigenlijk is. De veren op zijn vleugels zijn heel donker parelmoerblauw, de scherpe lijn tussen het zwart van zijn lijf en het wit van zijn buik lijkt bijna onwerkelijk. Hij springt een beetje heen en weer tussen de takken, op zoek naar iets? Ik heb niets eetbaars voor een ekster binnen handbereik hij zou overigens meteen wegvliegen als ik het raam open deed. Zijn kraaloogjes houden mij voortdurend in de gaten, dan duikt hij met één enkel schreeuw naar beneden en komt vrijwel meteen weer op zijn tak zitten met iets in zijn bek, misschien een wurmpje.
Dag mooie ekster!