Onsmakelijke honger

Hallo daar was ik weer,ik zit een beetje vol met vertelligheden vandaag, niets belangrijks maar mijn hoofd wil niet echt studeren alhoewel ik wel braaf op school ben geweest en als mijn hoofd niet wil studeren dan heeft het momenteel weinig zin om dat hoofd te dwingen.
Vertelligheden dus, en ook nog onsmakelijke vertelligheden maar ik zal het fatsoenlijk proberen te houden.

Zoals U misschien wel of niet weet heeft prednison als extra speciale bijwerking een bijzondere invloed op je eetlust, de een heeft er meer last van dan de ander, ik heb doordat ik als kind nooit genoeg kon eten om mijn lichaam te onderhouden (verhaaltje zal ik een andere keer aan U vertellen) al een wat aparte verhouding met eten dus ik heb er veel last van. Zeggen dat je eetlust van prednison toeneemt is wat mij betreft het uderstatement van de eeuw bovendien dekt het niet de hele lading, het is niet een kwestie van honger of trek, niet een kwestie van de hele tijd iets willen eten het is een kwestie van de hele tijd iets moeten eten. Mijn lichaam schreeuwt en gilt om voedsel, maakt niet uit wat als het maar calorieen bevat, ik kan mezelf volproppen tot er niets meer bij kan, ik kan me misselijk eten maar nog ben ik niet verzadigd. Dat is denk ik het meest ellendige gevoel wat ik ken, jezelf zo vol hebben gepropt dat het niet prettig meer is en nog immer het gevoel hebben dat je door moet eten. Soms word ik midden in de nacht wakker omdat mijn lichaam eten wil. Hele dagen ben ik alleen maar bezig met eten, of eigenlijk het grootste deel van de dag met niet eten, en afleiding helpt niet, ik loop zenuwachtig door het huis, draai rondjes in de collegebanken, kan me nog niet één pagina lang op mijn studieboeken concentreren want mijn lijf wil gevoerd worden. Volstrekt onnodig want ik ben immers heus al meeeeer dan zwaar genoeg maar daar heeft mijn gestel geen boodschap aan. Mijn longen zijn op dit moment mijn zwakke plek, dan kun je het beste maar zo min mogelijk aankomen, een ander effect van prednison is dat je eiwitten (spierweefsel) sneller afbreekt en vetweefsel sneller opslaat op de verkeerde plekken dus dat vergt ook al de nodige oplettendheid en ondertussen roept mijn lichaam de hele dag door dat ik toch echt dringend moet eten.... ik weet wel beter en soms heb ik goede dagen zoals vandaag, dan zit ik lekker in mijn vel en ga ik vol goede moed de strijd aan met mijn overmatige eetlust. Het blijft welliswaar voortdurend in mijn hoofd rondtollen eteneteneteneten maar ik kan me redelijk inhouden. Maar vaker heb ik slechte dagen, dan kan ik dat halve uurtje 's morgens dat ik na de actonel (middel tegen osteoperose, ook al een bijwerking van prednison, actonel moet je op een nuchtere maag innemen en daarna mag je minstens 30 min niet eten ter voorkoming van slokdarmbeschadigingen hoera wat een vrolijk middel) met eten moet wachten al nauwelijks volhouden, dan voel ik me ellendig en zielig en schrik ik als ik mijn gezicht als een grote volle maan in de spiegel zie terugkijken, dan begin ik compensatiegedrag een serieus te overwegen optie te vinden (vreest U niet ik ben voldoende bij mijn goede verstand om me daar in de praktijk verre van te houden) en word ik al zenuwachtig als ik zie dat er alleen nog maar eten voor een week in huis is...