Verteld

en ze geeft je pepermuntjes,
want ze geeft je graag iets tastbaars

Het verhaaltje over Suzanne.
Hoe ik van nature ter wereld ben gekomen kan ik me niet precies herinneren maar toen ik de indrukwekkende leeftijd van zestien jaar had bereikt was ik door op dit moment niet nader te bespreken invloeden van buitenaf en binnenuit op sociaal-emotioneel gebied nogal verkreukeld. Waarschijnlijk niet op de meest gangbare manier maar voor een dergelijk psychologische profiel van jeugdige dwaallichtjes nodig ik U uit om op een later tijdstip terug te komen.
Het punt op dit moment is alleen dat ik moeite had met intermenselijke relaties die in de volksmond ook wel vriendschap worden genoemd, en ik was niet een van die menselijke wezens die zich zonder moeite in zijn/haar eentje redt, toen nog niet. Zoals miljoenen anderen zocht ik mijn heil op het internet, een wereld vol nieuwe mensen die mij niet kende waar ik mijn beste zelf kon zijn zonder dat iemand mij er aan kon herinneren dat er iets heel anders van me werd verwacht.
Mijn beste zelf zijn was (en is) natuurlijk een redelijk vaag en ook erg bewegelijk begrip, zo goed als ik er nu in ben om mijzelf op breedsprakige wijze uit te leggen zo slecht was ik er toen in om direct te communiceren wat ik van de wereld en mijzelf verlangde. Dus mijn beste zelf zijn op het grote internet ging niet zonder slag of stoot, soms vergat ik zelf het verschil tussen wat ik werkelijk was en wat ik graag wilde zijn. Maar als je een meisje bent en je bent zestien dan verlang je véél, van de wereld maar vooral van jezelf en daar wil je dan dolgraag over vertellen want als je zestien bent dan draait de wereld alleen nog maar om jouw idealen, jouw visies, jouw dromen... nouja in ieder geval toen ik zestien was was het nog verdomd moeilijk om daar van los te komen.
Een van de meest frustrerende ervaringen die ik ken is het wanhopig graag iets willen zeggen maar het niet op een manier kunnen zeggen die overkomt, voor mijn gevoel heb ik daar altijd last van maar inmiddels is gebleken dat ik meestal beter overkom dan ik zelf in eerste instantie vermoed. Toen dat inzicht nog niet tot mij was gekomen had ik een oplossing bedacht voor mijn comminicatieprobleem, er zijn namelijk bepaalde dingen die bij vrijwel iedereen een vergelijkbaar gevoel teweeg brengen, ieder mens is uiteraard uniek maar wat lijken we toch verschrikkelijk veel op elkaar! En ik maakte er een hele studie van om tekstfragmenten uit te zoeken die iets zeiden wat de meeste mensen begrepen en waar ik me mee kon identificeren, uit onmacht om het zelf te kunnen zeggen.

Nu moet U weten dat ik al sinds jaar en dag bijna altijd en overal een rol pepermuntjes met me mee sleep, ik vind ik het een prettig idee om 'iets' aan te kunnen bieden als een toevallige voorbijganger en ik net iets langer bij elkaar stil blijven staan. Om mijn genegenheid uit te drukken zeg maar (ik zou even lief iets aanbieden aan elke voorbijganger maar goed dat is een beetje opdringerig.) Pepermuntjes zijn makkelijk en onschuldig, mensen kunnen het zonder schuldgevoel weigeren wat natuurlijk cruciaal is. Bovendien had ik mijn eigen bankje-aan-het-water waar ik lange zomeravonden heb doorgebracht met het lezen van het hele oeuvre van Tanith Lee.
En zo kwam ik op Suzanne, mijn tijdelijke alter-ego opgesloten in een liedje.