Zomaar wat...

...vertellen.
Weet U, toen ik nog wat jonger en verstandiger was dan nu - laten we zeggen de periode tussen twee jaar geleden en twee maanden geleden - las ik dagelijks een fenomenaal aantal web-, life-, dingeslogs en fora over de meest uiteenlopende onderwerpen. Heel soms trok ik de stoute schoenen aan en reageerde ik hier en daar maar dat liep voor mijn gevoel steeds op niets uit want ik was toch nooit voldoende 'incrowd' om recht van spreken te hebben. Dus hield ik mij meestentijds in stille adoratie op de achtergrond. Niet dat ik nu zo veel bewondering had voor de schrijfstijl, het inzicht, de wijsheid of de creativiteit van al die loggers en forumbezoekers, dat ook wel soms maar daar ging (en gaat) het me niet om. Het eenvoudige feit dat al die mensen hun ding vertellen was en is voor mij voldoende om in vervoering te geraken, dat zal ik omwille van het zweverigheidsgehalte ook niet verder proberen uit te leggen maar goed het is nu eenmaal zo.
Eigenlijk heb ik nooit zo besloten om ook zelf maar te gaan loggen, eigenlijk kwam het door Blogspot dat ik er mee ben begonnen. Ik was aanvankelijk vooral nieuwsgierig naar wat dat blogspot eigenlijk inhield. Zo kwam van het een het ander en vond ik het op en of andere manier toch wel 'lekker' om zo af en toe eens tegen de grote anonieme wereld te babbelen. Aan mijzelf is echter ondertussen niet veel veranderd, ik ben nog steeds niet voldoende 'incrowd' om ergens over mee te kunnen praten, nergens dus ook niet op het grote (boze) internet. Dus toen mijn tellertjes begonnen te piepen dat het gemiddeld aantal unieke bezoekers tegen de dertig begon te lopen schrok ik me zogezegd lam, dertig mensen die langs komen en allemaal lezen welke kant mijn wereld eigenlijk op draait en die daar dus ook allemaal iets over kunnen vinden. Ik bedoel zoals gezegd echte inspraak in de wereld heb ik nu eenmaal niet, wel het alleenrecht op totale oninteressante onzin verkondigen. En dan is dertig nog erg weinig, van dertig mensen kun je de naam nog wel onthouden en met een beetje dubieus geluk wordt je door driekwart van die dertig meteen weer weggeklikt. Maar toch... en dan kun je er natuurlijk voor pleiten om niet zo persoonlijk te gaan zwetsen maar daar gaat ook een verslavende werking van uit, of iets dergelijks.

Ik ben U immer dankbaar dat u mij leest, U bent welkom en de kopjes thee/koffie staan zogezegd klaar maar ik ben wel bang voor U, een klein beetje... trekt U zich daar niet teveel aan alstublieft...