Brief aan de stervende...

Ik zag je vandaag liggen, schaamteloos
maar met zachte ogen gekeken, en gezien.
een half mens lag daar, op een spierwit bed
gebroken lichaam, dun en smal
je was doorschijnender dan water
hoe je lichaam de proporties
van een volwassen man zomaar was vergeten
gekleed in een satijnen nachthemd
want al het andere schuurt genadeloos je huid
verder onbedekt omdat je tere lijf
zelfs het gewicht van lakens niet kan dragen.

maar weet je, wat ik eigenlijk zag waren je enkels
tedere kuiltjes
hoeken scherp, rond
zacht
perfect gevormd
alsof de dood
met grote zorg je lichaam
van onder af als kunstwerk wil herscheppen
voordat hij zich over je ontfermt
heel even was er in mijn wereld niets mooiers
niets volmaakter dan de enkels
van een stervend mens

toen ik binnen kwam keek je op en glimlachte
heel vaag
we hebben niet gepraat
ik kwam voor je verhaal
maar zeggen kan best later
ik heb, zacht als een warme zomerwind, geademd
je aangeraakt als een vallend blaadje in october

heel lang nadat de slaap was langs geweest
heb ik nog je enkels en je voeten vast gehouden
en stil een lied van vroeger gezongen
over de herfst die eerder dan verwacht
jouw leven binnen sloop
teer en pril
als pas geboren leven in het voorjaar
maar veel lichter
omdat er geen verwachting is
voor later

weer buiten is de herfst al weer begonnen
koning winter kijkt soms door het raam
ik weet wel dat jouw najaar veel korter duurt
een week of twee, misschien een maand
thuis heb ik de vorm van je voeten
die nog in mijn handen lag vrij gelaten
toevertrouwd aan een stuk klei en nu staat er
op mijn vensterbank een klein engeltje
je voeten hebben in mijn handen
vleugels gekregen….