Sinds ik mij - naast het schrijven van verhalen wat mij al een leven lang bezig houdt - de laatste maanden wat actiever op het bladiebladiebla-ik-ben-mij-en-dat-schrijf-je-zo gebeuren heb gestort (ik bedoel dus sinds ik in een wat directere vorm over mijzelf meen te moeten kletsen) begin ik een soort aversie te ontwikkelen tegen de woorden ik mij en mezelf. Het is best leuk om het zo veel over jezelf te hebben, dan lijkt het er tenminste op alsof iemand je de moeite van het beschrijven waard vindt en bovendien (mijns inziens het allergrootste voordeel) loop je nooit het risico om te spreken over dingen waar je niets over kunt zeggen. Jezelf is hoe dan ook een dankbaar onderwerp, maar ergens in een ver verleden heeft iemand mij geleerd dat je bijvoorbeeld nooit een zin met 'ik' moet beginnen, dat het egocentrisch (en dus slecht) is om datgene wat je te vertellen hebt om jezelf te laten draaien. En van mij mag dat eigenlijk allemaal wel, wees egocentrisch en bouw een feestje om het te vieren, de verslavende werking van mezelf is er eentje die verder geen hele nare bijwerkingen kent. Maar dingen die mensen je in een ver verleden bij brengen blijven altijd ergens hangen en dan meestal in een vorm die verre van constructief blijkt (waarom zou je je kinderen ooit nog wat willen leren eigenlijk?) waardoor ik nu bij iedere ik het gevoel heb dat ik een reusachtige steen voor mijn voeten werp waar ik weer lekker overheen kan klimmen voordat ik verder mag.

Voordeel is dat ik wel avontuurlijk ben aangelegd dus een klimpartijtje op z'n tijd is heus het probleem niet...

Zouden ze misschien een vervanging hebben voor 'ik-mij-mezelf' misschien zo iets als een nicotinepleister?