zelfreflectie met nog veel meer woorden (onder het genot van een verse boterham, om maar even aan te geven hoe absurd zelfreflectie is)

Drie keer zeven en nog wat erbij, 23 om precies te zijn. Je zit en kijkt en haalt je bril van je neus, het is soms beter om de dingen niet al te duidelijk te zien want dan lijken ze zo echt. Ergens diep in je zelf doen echte dingen nog steeds heel veel pijn… je hebt geleerd er geen acht op te slaan omdat je weet dat het de leugen is van een gekweld kinderzieltje maar je kunt het nooit helemaal wegmaken…
Je wordt niet meer boos, geen kwestie van zelfbeheersing maar veeleer van aanvaarding. Zwijgzaam ga je je eigen gang en boetseer je jezelf in een vorm die ook voor je omgeving acceptabel is. Je haalt misschien net iets te vaak te snel je schouders op als het jezelf betreft. Maar je wilt niets meer stuk maken, dat is erg belangrijk geworden zowel letterlijk als figuurlijk. Veel belangrijker dan al het andere. Je weet het nu wel, dit is wie je bent. Het is je geboorterecht. Een bijzonder recht, je maakt je geen illusies want je bent nog steeds niets meer dan die ene grasspriet maar toch… een grasspriet is er ook...
Je zegt ook geen nee meer, nee zeggen heb je lang geleden verleerd. Soms zeg je ja, soms zeg je niets en komt het antwoord vanzelf… je veracht jezelf maar houdt van het leven. Je bent graag wie je bent ook al doet het te vaak pijn… veel te veel pijn. Je hebt geleerd dat er voor sommige dingen uiteindelijk toch geen plaats is en je hebt het gevecht opgegeven om die plek toch te veroveren… je zwerft kalm langs de dingen des levens en vindt de eindeloze diepgang van het bestaan in iedere uithoek van de wereld.
Buiten ben je zachtmoedig en strijdbaar. Je zwijgt niet als mensen elkaar nodeloos verwonden en je spreidt je lange armen als ze om bescherming komen. Je lach is oprecht en je warmte bedaard. Je vecht niet met messen en geweren maar brengt degenen in veiligheid die niet tegen de oorlog zijn opgewassen… Je gelooft niet in het credo dat vechten nodig is om vrede te verkrijgen. En je strijd ook niet voor vrede, je zit en repareert de schilden van iedereen die jou om hulp vraagt. Je laat ze zien waar jouw verdediging steeds weer breekt en leert ze hoe hun zwakke plekken een bron van kracht kunnen zijn…
Vriendschap sluit je enkel nog met de wereld zelf, mensen heb je innig lief en je haalt ze binnen omdat je ze mooi zijn en Goddelijk. Maar geen een zal je meer nader zijn dan een ander… omdat die nabijheid te werkelijk is, en omdat het te veel pijn doet als zij in de lege mist van vergetelheid verdwijnt…
Wanneer je alleen bent en in de spiegel kijkt haal je je schouders op. Het maakt niet uit wie je bent, je bent nu eenmaal. Waardevol? Misschien, je hoopt wel, gelooft niet, maar het zou kunnen…

begin