Voeten

Bij het organiseren van mijn la vol foto's van vroeger-dan-vroeger kwam ik in een mapje twee röntgenfoto's tegen van mijn voeten toen ik een dwaallichtje van acht was. Blijkbaar heb ik op een zeker moment een pen ter hand genomen en al mijn creativiteit in de strijd gegooid want op het mapje staan twee hartverscheurend huilende voetjes getekend. En ik heb ook werkelijk treurige voeten, na 24 jaar stad en land te hebben afgereisd kan ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat er geen enkele schoen bestaat waar ik volstrekt pijnloos op kan lopen, zelfs de naden van mijn poezelig zachte knuffelsloffen doen zeer als ik ze langer dan een halve dag aan heb en ook het laten maken van schoenen is geen oplossing gebleken. Op blote voeten lopen is een vreugdevolle optie ware het niet dat de doorbloeding in mijn voeten zo slecht is dat ieder wondje minstens 3 weken nodig heeft om te genezen en geheid zeker gaat ontsteken. Werkelijk waar treurige voeten die van mij.
Toch zijn het leuke gevallen, reuzevoeten met een zeer hoge aaibaarheidsfactor. In mijn voeten verenigt zich alles wat onbeholpen, onhandig, aandoenlijk en hulpbehoevend is op de meest geniale manier die ik me kan voorstellen, flexibel niet door lenigheid maar door het ontbreken van ontwikkeld spierweefsel, tegelijkertijd houterig en stijf omdat de helft van de gewrichten alles behalve gewricht is, de huid nog zachter dan die van een baby behalve op plekken waar het schoeisel dagelijks knelt die worden beschermd door een dikke laag eelt. Mijn voetafdruk is ook niet erg voetig, eerder rechthoekig, of nee het zijn eigenlijk meer trapeziumachtige figuurtjes.
Ik houd van lopen, ik houd veel van lopen, maar lopen doet pijn, veel pijn als ik het lange tijd volhoud. Toch zou ik voor geen goud andere voeten willen, ze horen bij mij, ze zijn mijn vriendjes... En die getekende voetjes op dat mapje van die foto's, die huilen tranen met tuiten met een brede glimlach op de enkels...