Vandaag gaan we verhuizen :) iedereen die mij in z'n blogrolling lijstje heeft staan het nieuwe adres wordt http://dwaallicht.df2u.com, verder blijft http://www.dwaallicht.tk nog gewoon werken.

Voordeel

Altijd op zoek naar de voordelen van nadelen concludeerde ik zojuist op de fiets dat een waterig oedeemgezicht een heel groot voordeel heeft. Want naast de 'normale' vetlagen die ik heb om mijn gezicht warm te houden als ik doro de koude wind fiets is er op dit moment ook nog een goed gevulde cv in mijn gezicht aanwezig. Mocht ik ooit doodvriezen dan zal mijn gezicht in kleine blokjes waterijs uit elkaar vallen maar zolang dat nog niet het geval is heb ik een laagje onderhuids verwarmd water om ervoor te zorgen dat mijn wangen niet koud worden.

Boodschappen boodschappen boodschappen hoera boodschappen doen is leuk!

Wankel

Oedeem is nooit leuk,vooral als je er niets anders tegen kunt doen dan een beetje meer bleekseldrij eten. Nog minder leuk is het wanneer je er door een combinatie van factoren plotseling heel erg veel last van hebt, vooral in je gezicht. Zo erg dat je er uit ziet alsof je onderhevig bent aan een of ander gewelddadige anafylactische shock. Dat je moeder in al haar liefste bezorgdheid dingen uitkraamt als "mijn allerliefste kindje die er zo ziek en zielig uitziet" dat zelfs je grootmoeder - die vrijwel blind is voor elke uiterlijke verandering van wie dan ook - 's morgens als je opstaat zegt dat je gezicht wel erg dik is....
Dan kijk je in de spiegel en dan vraag je je af hoe lang het duurt voordat je weer op jezelf zult lijken, dan probeer je te glimlachen maar verdwijnen de hoeken van je mond in de kreukels van je wangen, ontmoet je niet die ene overzorgvuldige treinconducteur die twee keer moet kijken voordat hij gelooft dat je echt dezelfde bent als op de foto van je ov. Dan wil je heel graag met een rechte rug over straat te lopen en je nergens wat van aantrekken maar krimp je bij de eerste de beste blik van een voorbijganger in elkaar en zou je het liefste thuis onder tafel kruipen...

Ik was zo ontzettend zielig vandaag, maar met een opperbest humeur...

Overwegend

zal ik nu mijn log ook in kerstkleurtjes steken of toch maar niet?
oh ja hallo ik ben er weer, ja sorry het is nog geen vrijdag maar desalniettemin ik ben er weer.

Hij onder het schrijven van de kerstkaarten: "kijk ik kan mijn naam met één hand schrijven!"

knap van hem he!?

Morgen ga ik met mijn pappa naar seturdee naait viever wel zo ongeveer de laatste theaterproductie waar ik kaartjes voor zou kopen maar met paps uitgaan is altijd leuk als de kaartjes voor niets zijn. In ieder geval tenzij ik vanavond de geest nog eens krijg en begin te schrijven ben ik er tot vrijdag niet.

*zwaaizwaai* ik ben er even niet, nouja er wel hier niet dus... of eigenlijk nu wel even maar dus straks niet meer...

in ieder geval ik wilde u even gedag zeggen...

Welterusten allemaal

De vraag

Wie is er nu het meest veranderd Ik of Wereld?

Het is stil en donker in de grote zaal, op vier kaarsen in de adventskrans na brand er nergens licht. We zitten vooraan, we zijn nog jong, amper acht jaar en de muziekjuf heeft ons een liedje geleerd wat we mogen zingen terwijl de grote kinderen klas voor klas binnen druppelen. We zijn nog jong genoeg om er in te geloven, in het sprokje van het kerstspel, voor het eerst mogen we kijken naar het 'grote' kerstspel...

luister
Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht
Stil nu, stil nu, 't ruist al door de lucht
't Wonder komt heel zachtjes aan
't Kerstkind wil naar binnen gaan
Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht

Verbij

Mijn zusje zit voor een kleine drie maanden in Zweden. Ze ging begin november weg en komt twintig januari weer thuis. Wij missen haar natuurlijk deerlijk hier in dwaallichtjesland want mijn zusje en ik zijn eigenlijk één mens in twee stukjes geboren. We vullen elkaar in vrijwel alles precies aan afgezien van het feit dat we twee mevrouwen zijn en dus het mannelijke aspect in ons een beetje afwezig is, maar goed verder zijn we samen een soort twee-eenheid.
Zweden is best wel verweg, en zij zit ook nog helemaal tegen Finland aan dus is ze nog verder weg. Het grappige is alleen dat ik helemaal niet het gevoel heb dat ze verweg is, beiden internet tot onze beschikking, zij heeft voor noodgevallen een telefoontje bij zich en zo is ze eigenlijk precies zo makkelijk en op dezelfde manier bereikbaar als wanneer ze gewoon in G. op haar kamer zit. Ze is nu meer dan anderhalve maand weg en ik heb eigenlijk nog steeds niet het gevoel dat ze meer weg is dan anders, nog een ruime maand en dan kunnen we haar van schiphol halen en is ze gewoon weer terug, terwijl ze eigenlijk nooit weg was...

Echter

In navolging van het vorige stukje moet wel worden opgemerkt dat ik inmiddels opnieuw heb moeten concluderen dat een ziek lichaam zich niet ongestraft laat uitbuiten, ook niet als het maar een paar dagen is... Nuja het was het waard...

Volbracht

Niet dat het U verder wat aangaat hoor :o)
Maar wegens fysieke onmogelijkheid om dit weekend grote boodschappen te doen voor kerst heb ik me toegelegd op het in elkaar prutsen van de menukaartjes, het versieren van mijn serviesgoed en het bij elkaar zoeken van kaarsachtig materiaal. Hetgeen allemaal glansrijk is volbracht en tevens resulteerde in de prettige conclusie dat wat de non-food afdeling betreft het boodschappen doen niet meer nodig is. Voorts heb ik mij ook nog enige uren verdiept in css ter meerdere eer en glorie van de weblogtool nucleus die ik op den duur wil gaan gebruiken, ook dat heeft enkele bescheiden vruchten afgeworpen. Ik ben trots op mij vandaag.

Het is alweer over :)

Niet schrikken

Thuis (advent)

Het is koud en donker, hier en daar leggen mensen de laatste hand aan het lichtjesfeest in en om hun huis. Het doet me denken aan de tijd dat we op school nog advent vierden. Weliswaar waren onze lichtjes toen echte waskaarsen en geen weerbestendige stroomvreters maar de zee van licht die langzaam begint te komen nu het derde advent is wekt een heel specifiek gevoel in mij. Ik mis dat gevoel een beetje de laatste jaren, het had iets moois, iets fijns om je op een hele tastbare manier voor te bereiden op het nieuwe jaar. Door kleine rituelen, kaarsjes, verhalen.
Van mijn hele kindertijd herinner ik mij de jaarlijkse adventsweken als de allerfijnste, niet echt alleen maar om die rituelen of die kaarsjes maar omdat het de zeldzame periodes waren dat ik me thuis voelde tussen de mensen, dat ik durfde te bestaan zonder steeds opzij te moeten voor iets of iemand anders. Waar dat 'm helemaal precies in zat weet ik nog niet, ik weet alleen maar dat het zo is. Dat de vier weken voor kerst tussen mijn zevende en mijn zestiende jaar in mijn geheugen staan gegrift als ontzettend blije en hele gelukkige periodes. Tussen mijn zevende en mijn zestiende was mijn leven over het algemeen niet zo heel erg blij en gelukkig, de mensenwereld was niet een omgeving waar ik me erg op mijn plek voelde, behalve met advent. Dan voelde ik me warm, geborgen, thuis, gewaardeerd en begrepen in alles wat ik deed. Leek de lucht die ik inademde wel gevuld met vertrouwen en geloof in alles wat mooi en goed is.
Sinds ik geleerd heb om mijzelf een eigen thuis te maken in de wereld ongeacht de omstandigheden mis ik dat spontane gevoel van bevrijd-zijn-en-toch-thuis rond de kerst een beetje. Voor alsnog is thuis voelen nog hard werken, niet in Wereld maar wel onder de mensen en alhoewel ik graag hard werk als het nodig is, zijn de steeds helderder wordende lichtjes van advent de laatste jaren een beetje verbleekt in het felle schijnsel van mijn eigen geploeter.

Toch voelde ik vanavond toen ik naar de overkant keek en zag hoe steeds meer huizen stralende lichtpuntjes begonnen te worden heel even iets kriebelen, misschien moest ik maar wat waskaarsen kopen...

Mooie winter :)

SNOW
Archibald Lampman

White are the far-off plains, and white
The fading forests grow;
The wind dies out along the height
And denser still the snow,
A gathering weight on roof and tree
Falls down scarce audibly.

The road before me smooths and fills
Apace, and all about
The fences dwindle, and the hills
Are blotted slowly out;
The naked trees loom spectrally
Into the dim white sky.

The meadows and far-sheeted streams
Lie still without a sound;
Like some soft minister of dreams
The snow-fall hoods me round;
In wood and water, earth and air,
A silence everywhere.

Save when Some farmer's sleigh, urged on,
With rustling runner and sharp bells,
Swings by me and is gone;
Or from the empty waste I hear
A sound remote and clear;

The barking of a dog, or call
To cattle, sharply pealed,
Borne, echoing from some wayside stall
Or barnyard far afield;

Then all is silent and the snow falls
Settling soft and slow
The evening deepens and the grey
Folds closer earth and sky
The world seems shrouded, far away.

Its noises sleep, and I as secret as
Yon buried stream plod dumbly on and dream.

Zucht

Dat je je al een hele tijd loopt in te houden om niet te veel dingen alvast voor kerst in huis te halen en dat je in dat ene weekend net iets meer dan een week voor kerst gewoon te ziek en te moe bent om uitgebreid boodschappen te doen... dat het je eigen schuld is omdat je tegen beter weten in de hele week veel te hard hebt gewerkt... dat je dan ook nog een heleboel in huis moet opruimen omdat je schoonmoeder met de kerst langs komt en dat Vriendje daarin slechts behulpzaam is als je hem een schop onder zijn kont geeft waar je toch echt eigenlijk vele te ziek en te moe voor bent...
Dat dus...
Zucht...

Cake

De geur van een zelfgebakken cake heet heerlijk te zijn, in ieder geval voor mensen die er van houden. Ik houd best van cake, zo mogelijk nog meer als ik 'm zelf gebakken heb... maar... Wij wonen achter een koopmans fabriek en op een of andere manier heeft meneer koopmans het gepresteerd om bij het maken van zijn cakemixen (die ik overigens nooit gebruik voor het bakken van cake) de geur van cake tot de tiende macht te verheffen. En weet U dat cake tot de tiende macht helemaal niet lekker ruikt, echt helemaal niet lekker...

Heej!

Kom ik op de fiets aangereden kijk ik in de ruit van onze voordeur denk ik: "Heej die lijkt op mij!"

Waar ik vanmorgen mee opstond...

Ik heb bewondering voor mensen die dingen voor zichzelf kunnen houden, begrijp me niet verkeerd ik ben een getalenteerde geheimenbewaarder maar op een of andere manier zit ik zelf zo vol met alles en niets dat ik er soms ruchtbaarheid aan moet geven om niet in miljoen stukjes uiteen te barsten, of ik nu ech wil of niet. En dan slinger ik het liever met veel kracht de wereld in zodat ik niet weet waar het terecht komt dan dat ik het uitdeel aan een select gelschap van naasten. Maar ik moet er ruchtbaarheid aan geven. En ik heb bewondering voor mensen die dat niet hoeven, mensen die gesteld zijn op hun privacy bewonder ik mateloos.
Ik heb ook bewondering voor mensen die zonder overdreven zelfbewustzijn, zonder na te denken meteen zeggen wat ze dwars zit, altijd, overal, tegen iedereen. De consessieloze manier waarop zij zichzelf kunnen bevrijden van wat hen bezig houdt vind ik prachtig. Ik kan het niet, mijn uitingen zijn - hoe noodzakelijk ook - altijd doordacht, berekend op onbegrip en weerstand. God nee laat ik mij toch niet opdringen, ik gooi mijzelf te grabbel en wacht geduldig tot iemand het oppakt maar nooit, nooit iemand iets onder de neus duwen waar hij niet om heeft gevraagd.
Tevens koester ik grote bewondering voor mensen die hun hart kunnent luchten door een goed gesprek met een intieme vriend of een partner. Mensen die zich zo vertrouwd kunnen voelen met één enkele persoon dat ze zich opgelucht voelen door enkel met die man of vrouw te spreken. Ik kan dat niet, ik houd van alle mensen, sommigen zijn mij nader dan anderen omdat ik ze beter ken maar geen een is mij zo nabij dat ik me enkel door zijn of haar aanwezigheid helemaal getroost voel. Ik vind het vertrouwen van mensen die dat wel kunnen bewonderenswaardig.

Mopper

Men mocht toch verwachten dat met 40 miligram prednison per dag het imuunsysteem dusdanig onderdrukt wordt dat men van een licht griepvirusje niets merkt... nou zo werkt dat dus niet.

Antwoord

Kent gij dan de wegen van de wolken?

CYMBELINE
William Shakespeare

Fear no more the heat o' the sun
Nor the furious winters' rages;
Thou thy worldly task hast done,
Home art gone, and ta'en thy wages
Golden lads and girls all must,
As chimney-sweepers, come to dust.

The sceptre, learning, physic, must
All follow this and come to dust.

Fear no more the frown o' th' great;
Thou art past the tyrant's stroke
Care no more to clothe and eat;
To thee the reed is as the oak.
The sceptre, learning, physic, must
All follow this and come to dust.

All lovers young, all lovers must
Consign to thee and come to dust.

Fear no more the lightning flash,
Nor th' all-dreaded thunder-stone;
Fear not slander, censure rash;
Thou hast finished joy and moan.
All lovers young, all lovers must
Consign to thee and come to dust.

Zo van die dingen

Er moeten nog kerstkaarten geschreven worden hier in huize dwaallicht... en daar hebben we geen zin in. Zouden we het niet voor een keertje zo kunnen regelen dat welgemeende gedachte-kaartjes ook daadwerkelijk aankomen? (als in dat de ontvanger echt door heeft dat hij/zij een kaartje heeft gekregen)
Dat lijkt me een uitermate goed idee...
Voorts zou ik het op prijs stellen dat mijn lichaam weer even ging meewerken al was het slechts voor een weekje of twee, daarna zal ik mij weer gedwee schikken in het langzame genezingsproces... twee weekjes moet kunnen toch?
Ik wil ook de hele tijd leuke stukjes schrijven maar mijn hoofd is te moe om creatief te zijn, alleen maar dit soort gebabbel komt onder mijn vingertjes vandaan gekropen... is natuurlijk ook niet erg maar ik wil zo graag...

Opgemerkt

Het is vrijdag, nee echt? Ja echt het is vrijdag.

Computerpraat

Er zijn enkele onopgeloste mysterieeen in dit huis. Niet het soort existentiele mysterieeen die over zingeving of het waarom gaan, ook geen op wonderlijke wijze verscheen danwel verdwenen spullen (overigens zou dat mysterie niet onopgelost blijven ik geloof heidlig in de bruikleners ) maar wel mysterieeen betreffende de werking van mijn computer. Wij hebben hier vier werkende computers, een ietwat beschadigde en een in blakende gezondheid verkerende notebook en twee gewone (zij het ietwat verouderde) desktop pc's. Op de in blakende gezondheid verkerende notebook na doen ze het allemaal met win98 en nagenoeg probleemloos. Dat is afgezien van mijn desktop pc. Niet dat ze foutmeldingen geeft of iets dergelijks, maar op een of andere manier is er ergens een softwarematige fout ingeslopen waardoor ik allereerst met de nieuwste versie van msn niet kan inloggen (gelukkig gebruik ik trillian, die werkt wel) en ten tweede met IE ook nergens kan inloggen, of nee wacht niet nergens, het is een beetje afhankelijk van hoe je moet inloggen. Nu zijn wij niet voor een gat te vangen en hebben we hier al lang aan de beveiligings en privacy instellingen zitten prutsen wat niet heeft geholpen, ook opnieuw installeren (na een grondige de-installatie natuurlijk) heeft niet geholpen een aan de firewall ligt het ook al niet.
Omdat ik het niet de moeite waard vond heel windows van onder af aan opnieuw te installeren gebruik ik tegenwoordig netscape om bijvoorbeeld mijn hotmail te lezen, of om mijn airmiles saldo te inspecteren. Ware het niet dat ik gewoon ontzettend gewend ben aan IE dan deed ik 'm rustig de deur uit maarja...

Antwoord

Allereerst omdat ik het begin en het einde van dingen meestal leuker vind dan alles wat er tussenin zit...

Ten tweede omdat ik op het moment pas om tien uur enigszins in staat ben om de wereld tegemoed te treden en dan is er al weer zo veel ochtend voorbij gegaan aan hangen en wachten tot mijn lichaam mee werkt. Dat terwijl ik van nature toch echt een nacht/ochtend mens ben...

Mijn idee

De ochtend zou wat langer moeten duren, desnoods ten koste van de middag...

Kerstversiering

Omdat er dit jaar een heuze kerstboom ons flatje heeft betreden heb ik besloten om ieder stuk kerstversiering beschikbaar ook daadwerkelijk uit de kast te trekken. Jawel ook de kaarsentrappetjes maar daar wilde ik het vandaag niet over hebben. Onder de versiering die vriendje van zijn moeder heeft meegenomen toen we hierheen verhuisde was ook een lampjeskerstboom. U kent ze wel van die plastik figuuren met lampjes die je tegen het raam moet plakken. Het enige is dat de lampjes van deze kerstboom niet gewoon kleurloos maar rood zijn, geen probleem toch? Zult U vast zeggen. Och nee geen probleem, rood is een mooie kleur voor lampjes. Maar ziet U, toen ik vanavond met mijn dagelijkse boodschapjes terugkwam van de supermarkt en mijn eigen huis aanschouwde wekte die rode lampjes toch even een indruk die ik niet direct beoog. Van een afstandje zie je namelijk geen lampjes, en ook geen kerstboomfiguur, alleen maar rood licht... heel erg rood licht... juist ja...

Grootmoeder

Mijn grootmoeder wilde vroeger altijd non worden, vertelde ze me laatst over de telefoon. Volgens mij is ze dat ook geworden al is ze nooit ergens ingetreden, is ze gewoon met een man getrouwd en heeft twee dochters op de wereld gezet. Ik ken haar natuurlijk pas 24 jaar (zij is 80) maar als ik andere mensen over haar hoor vertellen weet ik zeker dat ze nooit echt anders is geweest. Haar non-zijn zit 'm niet zo zeer in vroomheid of een onverwoestbaar vertrouwen in God maar in haar klassieke ongecompliceerd haast onbewuste dienstbaarheid zonder ooit iets terug te verwachten. Ze is niet lief of zachtaardig, maar ze is in staat om bijna iedereen het gevoel te geven dat je gewaardeerd wordt, niet ondanks wie je bent maar juist omdat je bent wie je bent, doet wat je doet.

Niet goed begrepen

Kijk dat je door een stootkuur prednison een heel eind bent opgeknapt en dat je nu minder slikt en daardoor ook weer een beetje terug bent in het 'normale' bestaan betekent echt niet dat je zomaar ineens weer op volle toeren kunt gaan draaien. Ook niet alleen maar twee dagen. Het zit namelijk zo dat als je dat doet het resultaat oongeveer als volgt is: hoofdpijn, spierpijn, snipverkouden, nog meer spierpijn, gewrichtspijn, nog meer spierpijn, keelpijn, vermoeidheid en nog veel meer spierpijn.

Oeps

Rens heeft het scheppingsverhaal gelezen.
'Rens, vertel eens, waar gaat het over?'
'Over iemand die de mensen gemaakt heeft. Iets met godverrdomme, geloof ik.'

Uit:Mamma eten we vanavond pannenlapjes?
ISBN:90 6806 322 7

Blije Staarten

Nog geen jaar geleden deden we meer dan 90% van onze boodschappen gewoon bij AH, want die is lekker dichtbij en bovendien hebben ze er nagenoeg alles vrijwel altijd op voorraad. Nu weet ik ook wel dat AH zo ongeveer de duurste supermarkt in het land is maar dat deerde niet, we hadden een bepaald wekelijks budget en daar kwamen we netjes mee uit. Totdat de euro opwerd ingevoerd, het was wennen en zoals een heleboel mensen heb ook ik de eerste maanden veel te vele uitgegeven omdat ik soms even vergat dat 20 euro wat anders was dan 20 gulden, maar goed ook toen ik een beetje gewend was bleken een heleboel dingetjes een heleboel (euro)centjes duurder te zijn geworden. En al die centjes bij elkaar maakte dat de wekelijkse boodschapen ook enkele euro's duurder uitvielen dan voorheen. Dus zijn we gaan zoeken naar alternatieven, naast het tweewekelijks bezoek aan de Aldi om dingen als toiletpapier, rijst en blikjes fris voor het vriendje in te slaan fiets ik nu zo af en toe wel eens langs de konmar. Ook niet 's werelds goedkoopste supermarkt maar bijna net zo in de buurt als AH en wel een klein beetje goedkoper. Wat ze bij de konmar tegenwoordig hebben bij wijze van klantenbinding is 'happy tails' van die kleine beanies (knuffelbeestjes met bonen/rijst/plastic korrels er in) die je voor niets bij een wekelijks wisselend assortiment aan boodschappen krijgt. Ze hebben er 20, 20 verschillende kwalitatief-niet-in-het-oog-springende-maar-leuk-genoeg-om-schattig-te-zijn beestjes uiteenlopend van duidelijk een konijn of een kikker naar iets dat het midden houdt tussen een zeebra en een tijger. De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met het zinnetje 'u kunt uw happy tail bij de info balie ophalen' wandelde ik nietsvermoedend naar de bewuste info balie en liet de dame aldaar trots mijn bon zien, vervolgens moest ik ook nog kiezen welke ik wilde, onmogelijk, het maakte me niet uit dus kreeg ik een konijn in mijn handen gedrukt. Hoera! Thuis aangekomen liet ik mijn aanwinst trots aan vriendje zien en parkeerde hem daarna op de rugleuning van de bank om er verder niet meer naar om te kijken.
Dat was ongeveer drie weken geleden.
Vandaag voelde ik mij uitgesproken energiek voor de verandering en ben ik met een grote fietstas wederom naar de konmar getogen. Boodschapjes doen, deze keer mocht ik maarliefst twee happy tails ophalen. Wederom liet ik de info-balie medewerkster kiezen en zo kwam ik thuis met een panter en een tijger-zebra. (Werkelijk ik weet niet wat het is, welke beesten zijn nog meer zwart-wit gestreept en hebben snorharen?) Helaas geen vriendje thuis om mijn nieuwe beesten aan te showen dus moest ik er zelf maar even uitgebreid naar kijken. En jawel bij de aanblik van drie blije staarten op mijn bank begon het langzaam te kriebelen, die kikker is toch ook best grappig, en dat paard (ezel?) moet er eigenlijk ook nog bij, och de rugleuning van mijn bank is heus lang genoeg voor 20 van die kleine beesten, toch maar wat vaker boodschappen doen bij de konmar...

pffff klantenbinding.....

Misverstand

Jongetje legt uit hoe het hart werkt: "Nou die werkt voor de ribben, dan gaat 'ie voor de ribben zitten om die te beschermen"

Trouwens

Goedemorgen (beetje laat ik weet het)

Oordeelkundig onvermogen

Het is er langzaam ingeslopen, er was een tijd dat ik nog gewoon in opstand kwam wanneer de dingen niet deden wat ik wilde, er was een tijd dat ik geloofde in een - zij het uiterst gecompliceerde versie van - goed en een kwaad, waar en niet waar, echt en niet echt. Ik was bereid voor het ware, het goede, het echte te strijden tot in de dood al wist ik zeker dat ik het ware, goed, echte nooit te zien zou krijgen. Jong en redelijk naief was ik, tikkie ongeduldig maar ik vond dat ik recht had op mijn visie.
Maar sinds mijn uitzicht wijdser is geworden, sinds ik heb gevoeld wat goed voor mij betekent, en slecht, sinds dien ben ik van mijn geloof gevallen. Vrij hard gevallen ook. Langzaam is het er ingeslopen, het onvermogen om te oordelen. Af en toe probeer ik het nog wat rond te roepen, omdat ik van mening ben dat ik een oordeel behoor te hebben maar meestal eindigt dat in een soort twijfelachtige hapering omdat ik eigenlijk niet helemaal meen wat ik zeg. De dingen die ik denk zijn ideeen geworden die ik waardeer om hun creativiteit, ik denk ze graag omdat ze nu eenmaal gedacht willen worden maar de vechtlust is er uit, het geloven weg...
Oh nee begrijp mij niet verkeerd de bezieling is overal, misschien zelfs groter dan ooit. Wereld, Boom, Mens, Vogel, Dier, Bloem, Huis, Stofje, Zon... en ga zo maar door, ik heb geleerd van ze te houden, met ze te leven op een manier die ik niet voor mogelijk had gehouden. Maar ondanks het sporadische geneuzel sta ik voor niets meer, of eigenlijk sta ik voor alles en dat is voor mijn bevattingsvermogen af en toe een beetje te veel, wat iemand me zou moeten leren is hoe keuzes te maken met zo'n instelling.

Troost

Ik wilde dat er iemand was, of iets.
Zacht en warm en levend en van mij, iets om te troosten. Te troosten omdat het leven pijn doet en verdrietig is, omdat er in de wereld nooit iets eerlijk gaat, om eenzaamheid en leegte om verdriet.
Ik wilde dat er iemand was, of iets, zacht en warm en levend en van mij, iets om te troosten om mijn eigen lot...

Loze opmerking

Ik geloof dat ik beter aan het worden ben, mijn zweet ruikt niet meer naar babies en ziekenhuizen maar naar gewone mensen (bah)

Schemering

Starend verlangen
in schemering
dooft nu mijn heden
tot mijmering
aan wat verging.

En al mijn denken
dolende zweeft
heen naar de schemer
waar dromen weeft
slaap om wat leeft.

En wakende uren
dwalen tot aan
de zoom van dromen...
ik zie haar gaan,
maar wijkend gaan.

A. Roland Holst

Schaduw

Het is koud, eindelijk is het echt koud geworden. De winterjassen, handschoenen, mutsen sjawls en dikke sokken lopen en fietsen weer massaal over straat, met bijbehorende mensen natuurlijk. Zon aait Wereld zachtjes, vooral niet te opdringerig, Wereld is tevreden in een diepe slaap gezonken, trekt zich van niets of niemand meer wat aan.
Ik kijk naar Boom, in de laaghangende zon is hij perfect verdeeld in twee helften, een lichte en een donkere, er is geen wazig overgangsgedeelte tussen waar de zon recht op zijn stam en takken staat en waar de donkere schaduwen beginnen. Allemaal scherpe lijnen, twee toestanden, licht en schaduw, niets er tussenin, half werk doet Wereld niet aan 's winters.

Wij hadden op de middelbare school een keer per week tekenles, een deel van die tekenlessen bestond uit houtskooltekeningen maken van dingen in en om de school. Zelf zat ik steevast buiten, tenzij het veel te warm was. Ik was goed in schaduwwerking, natuurgetrouw tekenen kon ik niet zo goed, ik verloor mijzelf ofwel in eindeloze details of ik kon niet loskomen van het grote plaatje. Maar schaduwen daar was ik goed in. Dat wazige gebied waar vormen in elkaar overvloeien, waar de dingen vertekend en misvormd worden, plekken waar het licht niet was om juist het licht te definieren, dat was mijn domein. Behalve op dit soort zonnige winterdagen, dan worstelde ik met mijn witte papier, mijn houtskool en mijn kneedgum totdat de tekening reddeloos verloren was. Pas in het laatste jaar dat ik van haar les had hebben de tekenlerares en ik ontdekt waar mijn probleem met winterzonnetjes precies lag. Ik kon geen lijnen trekken, welnu ik kon natuurlijk best strakke lijnen trekken maar in mijn beleving was niets gescheiden van het andere door een scherpe lijn. Toen heb ik het mezelf maar geleerd, lijnen trekken, ik kan nog steeds niet heel erg goed natuurgetrouw tekenen maar een boom in de winterzon lukt inmiddels al aardig.

Voor U

Aan hen die nog slapen gaan: een goede nachtrust toegewenst en moge uw dromen zijn wat U ervan hoopt.

Aan hen die reeds ontwaakte: een goede morgen en een fijne dag.

Aan alle overigen: slapen is best zinvol zo af en toe ;o)

Van vroeger

Acht jaar en jaloers was ik, nooit bevredigd. Niet ondankbaar hoor, maar ik wilde iets, en ik kreeg het nooit, want ik wist niet wat ik wilde. Andere kinderen kregen wel wat ze wilde, en daar was ik jaloers op, dat ze van die eenvoudige dingen wilde, dat ze daar blij mee waren. Ik wilde maar weinig spullen hebben, natuurlijk kon ik wel eens verlangen naar een of ander populair stuk speelgoed maar uiteindelijk was ik altijd blij met de dingen die ik had en speelde ik toch nog altijd het liefst toneelstukjes met mijn poppen en knuffels, of rommelde ik met het playmobiel kasteel. De pastelkrijtjes van mijn moeder ewaren ook vavoriet. Maar ik was niet tevreden, gek genoeg was ik me wel bewust van het feit dat ik niet eens wist wat ik wilde dus dat het geen zin had om ontevreden te zijn, maar ik denk dat ik nog te jong was om daar zelf wat aan te doen. Uren lang worstelde ik met die gevoelens, mensen maar denken dat ik boos was op de wereld, of op hen terwijl ik in wezen probeerde mijzelf er onder te krijgen.
Ik mocht niet ontevreden zijn, en ik mocht nooit verdrietig zijn, of boos. Jaloezie was uit den boze, angst was kinderachtig zelfs voor een kind van nog geen tien. Wijs en verstandig moest je zijn, en slim, lief, aardig, rustig zonder jezelf boven je leeftijdsgenootjes te plaatsen. Je werd geacht jezelf te begrijpen, en de wereld, en alle andere mensen. Dat moest, het lukte natuurlijk voor geen meter en zo werd je door jezelf uitgeroepen tot 's werelds grootste mislukkeling. Natuurlijk was ik te jong om dat in woorden te kunnen vatten, misschien had ik het dan wel aan iemand verteld, hadden ze me kunnen leren er niet zo zwaar aan te tillen, maar als je acht bent zijn dingen van de psyche alleen nog maar gevoelens, het zijn nog geen benoembare dingen die je kunt vastpakken.

...Hear it not, Heaven, thy Ministers have done it!

LULLABY (luister het hele nummer/gedicht ongeveer 2 mb)
Lyrics by William Blake
music by Loreena McKennitt

O for a voice like thunder, and a tongue
To drown the throat of war! - When the senses
Are shaken, and the soul is driven to madness,
Who can stand? When the souls of the oppressed
Fight in the troubled air that rages, who can stand?
When the whirlwind of fury comes from the
Throne of god, when the frowns of his countenance
Drive the nations together, who can stand?
When Sin claps his broad wings over the battle,
And sails rejoicing in the flood of Death;
When souls are torn to everlasting fire,
And fiends of Hell rejoice upon the slain.
O who can stand? O who hath caused this?
O who can answer at the throne of God?
The Kings and Nobles of the Land have done it!
Hear it not, Heaven, thy Ministers have done it!

Dwaallichtje in actie

En daar stonden we, bij de kassa van de blokker om één enkele rol inpakpapier af te rekenen. Op zoek naar gepast geld had ik mijn portemonee in mijn hand, het kleingeld vakje - dat toevallig ook nog helemaal vol zat - opengeritst. "Wie kan ik helpen?" Vroeg het vriendelijke meisje achter de kassa, opgeschrikt uit mijn geconcentreerde zoektocht naar precies de juiste muntjes om te ruilen voor de rol kerstpapier stak ik met enig enthousiasme mijn hand op, mijn rechter hand, om haar de rol inpakpapier te geven, mijn rechter hand waarin ook de open portemonee rustte. Sinterklaas was alweer voorbij maar toch heb ik nog even gestrooid, met muntjes, door de blokker... hoera!

Canto Ostinato

Als ik duizend woorden had om dit te zeggen dan schreef ik ze duizend maal duizend keer op een blaadje en vertelde ze aan alles en iedereen....

Canto Ostinato van Simeon ten Holt is precies wat de titel zegt, een liedje, en het gaat eeuwig door, eeuwig...
Vanuit mijn hoek bezien zijn er enkele schitteringen die elke keer opnieuw het beluisteren waard zijn.... lijdzaam ondergaan van de volmaaktheid... smaken verschillen natuurlijk maar toch.... wees stil en geniet met mij mee...

luister

sorry voor het abrupte einde er zijn niet echt losse nummers op de cd en ik moest ergens een knoopje doorsnijden.....

Aaibaar

Gezocht:

Een Tatty Teddy kerstmis desktop theme voor win 98 om mijn behoefte aan knuffelige schattige truttigheid te bevredigen

Tatty Teddy ziet er zo uit:

Niet eerlijk (kortstondige klaagzang)

Nu was ik de afgelopen maand van 60 mg prednison per dag via een korte pitstop bij 50 sinds afgelopen maandag afgedaald naar een relatief acceptabele 40 mg per dag. Hoera voor mij ik heb weer enigszins het gevoel mijzelf te zijn, het bollegezichten effect is nog bij lange na niet over maar voor het overige is mijn lijf weer handelbaar. Totdat het besloot dat een toename aan de hoeveelheid beschikbare energie en zuurstof, en een opnieuw hervonden psychisch evenwicht toch echt niet ten volle mag worden uitgebuit en per direct een aanslag deed op de dragende en ondersteunende functie van mijn rug. Voorheen kon ik nog geen 200 meter lopen zonder buiten adem te geraken, nu kan ik nog geen 100 meter afleggen zonder ernstige vormen van strompelgedrag te vertonen. Gelukkig gaat fietsen wel goed en hebben ze in de meeste winkel waar ik naartoe moet (wil) winkelwagentjes waar je op kunt hangen.
Maar het blijft domweg niet eerlijk! Ik protesteer!

Kijk nou toch eens

Zo heb je alles omgegooid en zo heb je weer je oude vertrouwde kleurtjes bijna helemaal terug. Ik denk dat ik wat kleurschema betreft toch niet meer van mijn blauwigheid afkom. Alleen of ik nog iets met plaatjes ga doen weet ik nog niet.

Malle Meid... (2)

Lange inleiding:

Wij sparen airmiles, nee echtwaar wij sparen airmiles. In het begin waren airmiles ontzettend handig want je kon er allerhande keukenspullen gratis en voor niets mee bestellen en wij hadden nog niet zo veel handige (staaf) mixers keukenmachines tefal-pannen broodroosters enz...
Nu wel, nu is onze keuken voorzien van bijna alle gemakken die een huis-tuin-en-keuken huisvrouw met een passie voor koken zich zou kunnen wenzen. Dus zijn we overgstapt op het sparen van airmiles voor hebbedingetjes. Een hebbeding waar ik al enige tijd naar uitzie is een digitale fotocamera. Niet zo'n dure luxe overdreven 3,3 megapixels ding met dockingstation maar gewoon een eenvoudig geval waarmee ik plaatjes kan laten zien van de dingen die mij in Wereld opvallen. Om mijn stukjes alhier visueel te ondersteunen zeg maar. En daarvoor zijn we nu aan het sparen, alleen moeten we nog héél ontzettend veel boodschapjes bij de AH doen willen we genoeg airmiles bij elkaar hebben.
De zus van mijn moeder spaart ook airmiles, toen zij ermee begon kon je nog leuke vliegtickets van de klm kopen voor die airmiles en aangezien haar man met enige regelmaat op zakenreis moet was dat best handig. Nu gaat dat niet echt meer met die vliegtickets en sparen ze flying dutchman punten (of hoe dat dan ook moge heten) aangezien mijn tante en haar man geen interesse hebben in het soort hebbedingen die je met airmiles tegenwoordig kunt krijgen (zij huppelt langs veilingen om mooie juwelen te bekijken/kopen hij is intoo zeilboten) heeft ze een groot aantal airmiles over waar helemaal niets mee gebeurt.

einde inleiding

Mijn ouders hebben in hun leven twee kinderen op de aarde gezet, mijn zusje en mij. Alhoewel mijn zusje wat betreft kleding en aanverwante zaken de dure smaak heeft ontwikkeld die ik nooit heb leren waarderen (nuja ik waardeer hem bij anderen, voor mezelf hoeft het niet zo) was ik altijd het dure kind, pijpen te kort, mouwen te kort, stad en land afzoeken voor een paar schoenen die uberhaupt paste en dan waren ze vaak onbetaalbaar maar goed ik moest toch schoenen hebben, ik droeg een bril die in het begin elke 2 jaar vernieuwd moest worden, fisiotherapie, mensendieck, extra grote fiets ga zo maar door. Niet dat iemand me ooit op het hart heeft gedrukt dat alles bij mij meer geld en moeite kostte dan bij mijn zusje, oh nee heus niet maar ik had het zelf gewoon erg snel door. Goede voedingsbodem voor frustraties en complexen was ik, humusrijke grond, voldoende vocht enzo...
Als mijn grootmoeder van het bedrijf waar haar man vroeger werkte op haar tachtigste verjaardag een cadeaubon krijgt gaat die automatisch naar mij toe, net zoals de boekenbonnen die mijn moeder krijgt, het kerstpakket en ga zo maar door. De enige die gehecht is aan zijn presentjes is mijn vader, verder sluizen mijn moeder, grootmoeder en tante alles waar ze zelf niet direct belang bij hebben naar mij door. Begrijpelijk op zich, mijn zusje woont op kamers, ik woon in een flat waar ik de eerste vijf jaar waarschijnlijk nog niet weg ben. Een heleboel spullen waar ik wat aan heb, waar ik ook plek voor heb kunnen we mijn zusje op geen enkele manier blij mee maken. Bovendien weet ik wel dat mijn zusje een riante maandelijkse toelage krijg die ik niet krijg (eigen keuze) en dat zij met de dure kleren rondloopt. Ook weet ik dat het haar op geen enkele manier dwars zit, maar ik moet elke keer weer wennen aan de vanzelfsprekendheid waarmee er aan mij gedacht wordt. Offeren mensen zich niet teveel voor mij op? Voelt mijn zusje zich niet tekort gedaan? Of iemand anders?
Zo is het nou ook met die airmiles van mijn tante, als ik iets wist voor die airmiles moest ik het maar zeggen. Maar ik krijg al zo veel van haar, krijg al zo veel van iedereen moet ik dan ook nog om dingen gaan vragen?
En nou durf ik het iedere keer als ik mijn tante aan de telefoon heb niet te zeggen, dat ik wel wat weet voor die airmiles, dat ze dan waarschijnlijk in één keer op zijn ook. Niet dat het erg is hoor, ik bedoel ik kan het heus nog een hele tijd stellen zonder die digitale fotocamera, ik denk er eigenlijk ook alleen maar aan als ik weer eens een e-mail krijg van een of andere airmiles aanbieding, maar het gaat om het princiepe, dat ik het niet eens durf te vragen terwijl ik weet dat ik op geen enkele manier iemand tekort kan doen.

malle meid...

Zucht

kerstverhaaltje schrijven.... onderwerp bedenken...
...moet kerstverhaaltje schrijven...moet iets origineels bedenken...

Gebabbel

Wij hebben hier niet echt sinterklaas gevierd, met z'n tweetjes is het niet zo ontzettend inspirerend om uitgebreid gedichten te verzinnen. Zeker niet als je dagelijks wel en wee met elkaar deelt dan blijft er weinig over om elkaar een beetje poetisch mee te plagen.
Toch had mijn vriendje twee vrije dagen en wat we dus wel hebben gedaan (in een opwelling van hem) is het kopen van een heuze kerstboom met toebehoren. Ik weet dat sommige mensen zich niet kunnen vinden in het hele idee van kerstbomen maar wees getroost, wij hebben een leuke boom in een pot die na de kerst met pot en al gezellig het balkon op kan en met een beetje geluk nog even rustig doorleeft zonder te zijn opgetooit met allerhande prularia. Dit is voor het eerst van mijn leven dat ik een heuse echte grote kerstboom heb, voorheen hadden we bij mijn ouders thuis wel een adventskrans van dennetakken maar nooit een boom, of toch we hebben een heel kleintje, zo'n nepboompje waar de lichtjes al in verwerkt zitten. Maar het versieren van een echte kerstboom is voor mij dus helemaal nieuw. Wel heerlijk hoor dat je zo over die kerstafdeling van de V&D struint en ook werkelijk van die mooie kitcherige glimdingen mag kopen, me bewust van de overdadige luxe die dat alles representeert geniet ik er toch stiekem even van, met volle teugen. Ik bedoel als je iets doet kun je er beter lol in hebben.
Het resultaat glimt, glittert, schittert en wat de kleuren betreft vloekt je tegemoet als je de huiskamer binnen komt (ik zal straks proberen een plaatje te maken met de webcam) en ruikt heerlijk naar dennenaalden. Ook de rest van de huiskamer wordt na dit schrijven onderworpen aan een grondige transformatie en de door grootmoeder met de hand gemaakte kerststal komt ook weer langzaam de kast uit gewandeld.
Het is druk leven hier in dwaallichtland, als de kerstsfeer binnen komt druppelen.

Goeiemorgen

en steeds ben ik van plan om verder te gaan met het css gedoe hier maar steeds komt er weer wat tussen, stukjes schrijven is ook al niet echt succesvol pfff ik verwaarloos mijn trouwe 9en niet zo trouwe) lezers wat een schande.

Zeg even tussendoor, terwijl sinterklaas de dakpannen naar beneden schopt en allemaal rommel door de schoorstenen propt

nog helemaal afgezien van de vraag of ik me er wat van aantrek of niet wat vind U nou prettiger lezen? Gewoon zwart op wit zoals nu, of zwart op heel licht blauw of donkerblauw op wit of donkerblauw op heel lichtblauw of.... een andere kleur die bj de huidige achtergrond past (ja daar ben ik een beetje aan gehecht geraakt aan die kleur die op een tft-scherm van mijn notebook ongeveer lichtblauw grijzig is en op mijn gewone monitor meer weg heeft van blauwig grijs)

overigens mijn excuses aan alle mensen die zo aardig waren geweest ergens vandaag een reactie op mijn reactiescriptje achter te laten, die reacties zijn in het grote zwarte internetgat verdwenen en ik weet eigenlijk niet precies waarnaartoe.

Wat ik gedaan heb vandaag? Ja dat vertel ik U later weer, ik denk morgen ofzo.

Zo nu is het in ieder geval weer leesbaar, later ga ik verder met rommel maken.

ja ok vooruit en dan zal ik het ook weer netjes opruimen.

Even rommel aan het maken

Come away oh human child
To the waters and the wild
With a faery hand in hand
For the world's more full of weeping
Than you can understand


STOLEN CHILD
Lyrics by W.B. Yeats
music by Loreena McKennitt (luister mocht U het hele nummer graag willen horen dan kan ik U op verzoek per e-mail van een mp3 bestand voorzien, dat geldt overigens voor alle liedjes die ik hier publiceer)

Where dips the rocky highland
Of sleuth wood in the lake
There lies a leafy island
Where flapping herons wake
The drowsy water rats
There we've hid our fairy vats
Full of berries
And of reddest stolen cherries.

CHORUS
Come away oh human child
To the waters and the wild
With a faery hand in hand
For the world's more full of weeping
Than you can understand

Where the wave of moonlight glosses
The dim grey sands with light
By far off furthest rosses
We foot it all the night
Weaving olden dances
Mingling hands and mingling glances
Till the moon has taken flight
To and fro we leap
And chase the frothy bubbles
Whilst the world is full of troubles
And is anxious in its sleep.

CHORUS

Where the wandering water gushes
From the hills above glen car
In pools among the rushes
That scarce could bathe a star
We seek for slumbering trout
And whispering in their ears
Give them unquiet dreams
Leaning softly out
From ferns that drop their tears
Over the young streams

CHORUS

Away with us he's going
The solemned eyed
He'll hear no more the lowing
Of the calves on the warm hillside
Or the kettle on the hob
Sing peace unto his breast
Or see the brown mice bob
Round and round the oatmeal chest.

CHORUS

For he comes, the human child
To the waters and the wild
With a faery hand in hand
For the world's more full of weeping
Than you can understand

Als het niet...

Als het niet voor mijzelf is dat ik schrijf, of voor U dan is het wel hiervoor...

...owja, ik had je page dingen uitgeprint van de afgelopen dagen en ik vond dat erg leuk om te lezen. Weet je dan is het een beetje alsof ik ook een gesprekje met jou heb, of, nouja, jij tegen iedereen, maar ik vind het mooi en dat wilde ik even zeggen :-)))

Pluizen

Ik ben een mens van het overzicht, van grote verbanden. Over details raas ik heen alsof ik ze niet zien wil. Dat is mijn natuurlijke drang, mijn aard...
Toch is er een minstens zo sterke drang die mij ernaar doet verlangen om aan alles precies even veel onverdeelde aandacht te schenken. Het liefst schreef ik een roman over elke beweging van iedere spier in mijn lichaam. Maakte ik een portret van iedere gemoedstoestand, gaf ik elke bacterie een eigen themesong, kreeg ieder stofje een eigen museum.

Aandacht voor de kleine dingen, grote verbanden zien en toepassen. Ik probeer een mooi evenwicht te vinden tussen de twee. Voor alsnog ben ik niet verder gekomen dan als een ongeleid projectiel heen en weer schieten van het ene perspectief in het andere, soms verlies ik me in één straal licht en zijn er zo veel andere kleine en grote dingen om nog te ervaren dat ik wanhopige word omdat het me nooit zal lukken alles met de aandacht te omhullen die het verdient. Dan weer is het bestaan een groot onderling verbonden geheel en vergeet ik bij kans dat de dingen ook los van elkaar bestaansrecht hebben.

Vroeger waren er werelden geweest om zich in te verstoppen, had ze kunnnen vluchten in haar fantasie. Dromend over helden met een plek om te wonen, bestaan zoals ze dat zelf het liefste had gewild.
En toen was er een dag geweest dat ze had ingezien dat ze werkelijk kon bestaan zoals ze dat zelf wilde, dat het alleen nog niet helemaal lukte scheen bijzaak. Maar vanaf die dag was er geen manier meer om te vluchten van de realiteit, de realiteit was immers overal, altijd, de realiteit was niet hard of zacht, niet mooi of lelijk. Ze moest de schoonheid en de zachtheid maar in zichzelf zien te vinden, ze moest het maar even zelf voor elkaar krijgen. Het kon, dus het moest, en wel meteen, geen tijd meer te verliezen. Geen enkele fantasie was meer hetzelfde, de veiligheid van haar dromen was voor altijd geweken. Zichzelf verrliezen in een herschapen werkelijkheid zou niet meer lukken, nooit meer.
De verhalen van anderen bood soms nog kortstondig een veilige haven, weg van de echte dingen, maar haar eigen fantasie liep overaal in een boogje terug naar wat werkelijk was, en als ze wat werkelijk was nu maar gewoon altijd kon accepteren, zonder verzet, ook dat lukte niet...

Mijn hart als een grote prop die in de weg zit, bijna fysiek voelbaar aanwezig. Stil zitten met ogen dicht, geen beweging, alleen maar voelen, nog meer voelen, geen namen geven maar voelen. Het is te veel, te veel wat ik wil zien, te veel om te ervaren, te veel wat ik wil zijn, ik wil wel met minder genoegen nemen, ik wil bescheiden zijn en nederig maar ik kan niet minder, ik wil wel kiezen voor minder maar het lukt me niet. Steeds als ik voor minder kies is alles weg, alles weg zou mooi moeten zijn, goed, licht. Maar alles weg is stil, eenzaam, hartverscheurend.
En dan geloof ik dat ik aan het verliezen ben, ik weet niet precies wat maar ik ben het grandioos aan het verliezen. Opnieuw probeer ik mezelf wijs te maken dat het een eenvoudige keuze is, niets meer en niets minder maar die instelling heeft bij mij niet het gewenste effect, er moet een manier zijn om er tegenaan te kijken die wel werkt maar die kan ik steeds niet vinden. Wel bijna, en ongeveer, soms, precies genoeg om door te gaan, door te willen gaan, moed te houden, te blijven lachen. Ik ben helemaal niet bang voor verliezen, het heeft meer weg van een simpele constatering, dat ik het op deze manier in mijn eentje niet red, dat ik geen andere manier ken, geen andere manier kan. Zwak, mislukkeling, ik faal en weet niet eens precies waarin, maar het is wel belangrijk, veel te belangrijk. Ik houd er van, met overgave en passie houd ik er van, van verliezen, van het niet redden, minstens net zo veel als van liefhebben, genieten, leven.