Brief aan de stervende...

Ik zag je vandaag liggen, schaamteloos
maar met zachte ogen gekeken, en gezien.
een half mens lag daar, op een spierwit bed
gebroken lichaam, dun en smal
je was doorschijnender dan water
hoe je lichaam de proporties
van een volwassen man zomaar was vergeten
gekleed in een satijnen nachthemd
want al het andere schuurt genadeloos je huid
verder onbedekt omdat je tere lijf
zelfs het gewicht van lakens niet kan dragen.

maar weet je, wat ik eigenlijk zag waren je enkels
tedere kuiltjes
hoeken scherp, rond
zacht
perfect gevormd
alsof de dood
met grote zorg je lichaam
van onder af als kunstwerk wil herscheppen
voordat hij zich over je ontfermt
heel even was er in mijn wereld niets mooiers
niets volmaakter dan de enkels
van een stervend mens

toen ik binnen kwam keek je op en glimlachte
heel vaag
we hebben niet gepraat
ik kwam voor je verhaal
maar zeggen kan best later
ik heb, zacht als een warme zomerwind, geademd
je aangeraakt als een vallend blaadje in october

heel lang nadat de slaap was langs geweest
heb ik nog je enkels en je voeten vast gehouden
en stil een lied van vroeger gezongen
over de herfst die eerder dan verwacht
jouw leven binnen sloop
teer en pril
als pas geboren leven in het voorjaar
maar veel lichter
omdat er geen verwachting is
voor later

weer buiten is de herfst al weer begonnen
koning winter kijkt soms door het raam
ik weet wel dat jouw najaar veel korter duurt
een week of twee, misschien een maand
thuis heb ik de vorm van je voeten
die nog in mijn handen lag vrij gelaten
toevertrouwd aan een stuk klei en nu staat er
op mijn vensterbank een klein engeltje
je voeten hebben in mijn handen
vleugels gekregen….

Het genot van...

Dat je door één kleine aanpassing het hele uiterlijk van je logje door elkaar schopt, te duf bent om in de html code meteen te zien waar precies de fout zat en dan na een half uur toch nog het hele probleem hebt opgelost...

dat dus

Evaluatie

We hebben de blue cheese dressing bij nader inzien ontslagen en de openstaande vacature opgevuld door een leuke honing-mosterd dressing. Een geslaagde ingreep die de organisatie tot een evenwichtig en goed functionerend geheel maakte (het was erg smakelijk) Ik vraag me echter nog steeds af of ketjap en feta van nature graag met elkaar samenwerken want alhoewel het in dit geval uiterst succesvol was kan ik mij zo voorstellen dat het een en ander slechts door tussenkomst van een team goede communicatie trainers - honing-mosterd - zo positief werd bevonden.

Combinaties

Volgens het op Smulweb bemachtigde recept voor een eenvoudige doch voedzame salade waarin zowel kipfilet als komkommer en feta verwerkt is (na 3 dagen creatief koken houd ik altijd dingen over waarvan ik niet een twee drie weet hoe ze te combineren zonder steeds hetzelfde klaar te maken) zouden in ketjap gegaarde stukjes kipfilet goed combineren met fetablokjes en blue cheese dressing. Wat betreft die dressing wil ik ze meteen geloven alhoewel ik niet echt dol ben op blue cheese anything, maar in ketjap gegaarde stukjes kipfilet en feta dat moeten we gewoon proberen...

Sinds ik mij - naast het schrijven van verhalen wat mij al een leven lang bezig houdt - de laatste maanden wat actiever op het bladiebladiebla-ik-ben-mij-en-dat-schrijf-je-zo gebeuren heb gestort (ik bedoel dus sinds ik in een wat directere vorm over mijzelf meen te moeten kletsen) begin ik een soort aversie te ontwikkelen tegen de woorden ik mij en mezelf. Het is best leuk om het zo veel over jezelf te hebben, dan lijkt het er tenminste op alsof iemand je de moeite van het beschrijven waard vindt en bovendien (mijns inziens het allergrootste voordeel) loop je nooit het risico om te spreken over dingen waar je niets over kunt zeggen. Jezelf is hoe dan ook een dankbaar onderwerp, maar ergens in een ver verleden heeft iemand mij geleerd dat je bijvoorbeeld nooit een zin met 'ik' moet beginnen, dat het egocentrisch (en dus slecht) is om datgene wat je te vertellen hebt om jezelf te laten draaien. En van mij mag dat eigenlijk allemaal wel, wees egocentrisch en bouw een feestje om het te vieren, de verslavende werking van mezelf is er eentje die verder geen hele nare bijwerkingen kent. Maar dingen die mensen je in een ver verleden bij brengen blijven altijd ergens hangen en dan meestal in een vorm die verre van constructief blijkt (waarom zou je je kinderen ooit nog wat willen leren eigenlijk?) waardoor ik nu bij iedere ik het gevoel heb dat ik een reusachtige steen voor mijn voeten werp waar ik weer lekker overheen kan klimmen voordat ik verder mag.

Voordeel is dat ik wel avontuurlijk ben aangelegd dus een klimpartijtje op z'n tijd is heus het probleem niet...

Zouden ze misschien een vervanging hebben voor 'ik-mij-mezelf' misschien zo iets als een nicotinepleister?

Sommige dingen wil je gewoon niet zeggen, en dan bedoel ik echt niet zeggen dus dan niet heel eigenlijk toch wel maar gewoon helemaal niet...
Zolang iedereen maar weet dat je ze niet zegt...

En kijk he
Dan worstel je je door je dagelijkse prednison-stemmingen heen, zolang je niet teveel prikkels te verduren krijgt gaat het best en kun je tegen de middag zelfs een beetje buitenwereld aan. Maar dan moet niet om half tien 's morgens je schoonmoeder (die hele lieve vriendelijke hartelijke vrijgevige warmbloedige schoonmoeder) bellen om een uur lang te vertellen hoe moeilijk haar leven wel is naar aanleiding van een overstroomde cv.... dat werkt gewoon echt niet...

verder gaat het goed :)

zelfreflectie met nog veel meer woorden (onder het genot van een verse boterham, om maar even aan te geven hoe absurd zelfreflectie is)

Drie keer zeven en nog wat erbij, 23 om precies te zijn. Je zit en kijkt en haalt je bril van je neus, het is soms beter om de dingen niet al te duidelijk te zien want dan lijken ze zo echt. Ergens diep in je zelf doen echte dingen nog steeds heel veel pijn… je hebt geleerd er geen acht op te slaan omdat je weet dat het de leugen is van een gekweld kinderzieltje maar je kunt het nooit helemaal wegmaken…
Je wordt niet meer boos, geen kwestie van zelfbeheersing maar veeleer van aanvaarding. Zwijgzaam ga je je eigen gang en boetseer je jezelf in een vorm die ook voor je omgeving acceptabel is. Je haalt misschien net iets te vaak te snel je schouders op als het jezelf betreft. Maar je wilt niets meer stuk maken, dat is erg belangrijk geworden zowel letterlijk als figuurlijk. Veel belangrijker dan al het andere. Je weet het nu wel, dit is wie je bent. Het is je geboorterecht. Een bijzonder recht, je maakt je geen illusies want je bent nog steeds niets meer dan die ene grasspriet maar toch… een grasspriet is er ook...
Je zegt ook geen nee meer, nee zeggen heb je lang geleden verleerd. Soms zeg je ja, soms zeg je niets en komt het antwoord vanzelf… je veracht jezelf maar houdt van het leven. Je bent graag wie je bent ook al doet het te vaak pijn… veel te veel pijn. Je hebt geleerd dat er voor sommige dingen uiteindelijk toch geen plaats is en je hebt het gevecht opgegeven om die plek toch te veroveren… je zwerft kalm langs de dingen des levens en vindt de eindeloze diepgang van het bestaan in iedere uithoek van de wereld.
Buiten ben je zachtmoedig en strijdbaar. Je zwijgt niet als mensen elkaar nodeloos verwonden en je spreidt je lange armen als ze om bescherming komen. Je lach is oprecht en je warmte bedaard. Je vecht niet met messen en geweren maar brengt degenen in veiligheid die niet tegen de oorlog zijn opgewassen… Je gelooft niet in het credo dat vechten nodig is om vrede te verkrijgen. En je strijd ook niet voor vrede, je zit en repareert de schilden van iedereen die jou om hulp vraagt. Je laat ze zien waar jouw verdediging steeds weer breekt en leert ze hoe hun zwakke plekken een bron van kracht kunnen zijn…
Vriendschap sluit je enkel nog met de wereld zelf, mensen heb je innig lief en je haalt ze binnen omdat je ze mooi zijn en Goddelijk. Maar geen een zal je meer nader zijn dan een ander… omdat die nabijheid te werkelijk is, en omdat het te veel pijn doet als zij in de lege mist van vergetelheid verdwijnt…
Wanneer je alleen bent en in de spiegel kijkt haal je je schouders op. Het maakt niet uit wie je bent, je bent nu eenmaal. Waardevol? Misschien, je hoopt wel, gelooft niet, maar het zou kunnen…

begin

Er is geen beter snoepgoed voor de ziel dan de voortdurende discrepantie tussen structurele angst en onzekerheid en de mateloze bewondering voor je eigen wezen...

zelfreflectie met nog meer woorden

En dan wordt je achttien, het is allemaal niet veel veranderd want je hebt het gemerkt; de echte dingen doen werkelijk pijn. Je hebt de smaak van een benevelde wereld geproefd. Je weet dat onthechting een stem heeft en je hebt gebiologeerd de kleur van je eigen bloed in je opgenomen. Je hebt geleerd, verleerd en weer opnieuw geleerd dat het niet de wereld is die zoveel pijn doet maar dat je het zelf bent. Je zou jezelf om die doodszonde met zweepslagen willen overladen maar je bent veel te laf, bang voor de pijn. Machteloos staar je naar je eigen eenzaamheid en weet haar nog geen naam te geven. Je kleine meisjeslichaam veel te vroeg geschonden, door hen, door jezelf, het maakt niet uit. Nu wil je niet meer aangeraakt worden maar je bent zo bang… zo ontzettend bang voor de doodse stilte binnenin je glazen stolp. Elke schreeuw die je slaakt kaatst van alle kanten terug naar jouw tere oren. Doof en blind strek je je armen uit, als er nu iemand was… iemand die je toch aanraakte ondanks je stekeligheid. Je gooit jezelf te grabbel en als er iemand komt kijken wie je bent pak je alles razendsnel weer terug. Je sloot vriendschappen maar geloofde er nooit in en verloor ze weer in de chaos van je zelfbewustzijn. Je doet het altijd verkeerd, je weet wel dat je lief moet zijn en aardig en vriendelijk, geduldig en geïnteresseerd. Je weet wel dat ze genoeg van je krijgen omdat je zo gebroken bent, zo verloren dus je probeert het niet meer. Je kunt het ook niet anders, je kunt niet zomaar negeren wie je bent, daarvoor ben je veel te groot....

wordt vervolgd.

zelfreflectie met veel woorden

…Hoe begin je ermee?
Nee je begint er nooit mee, nooit. Het is eeuwig, eindeloos, zonder begin. Vandaag niet, morgen niet en gisteren ook niet. Alleen maar altijd zonder eind of begin.
Je bent amper zeven jaar, je weet nog niet van veel dingen af. Je voelt nog niet de innerlijke strijd omdat je nog niet geleerd hebt wat strijd betekent. Je bent nog te jong om te weten dat het pijn doet, omdat pijn nog nooit iets anders heeft betekent dan een zere knie. Je zit en kijkt en knijpt je ogen dicht want je wilt niet nog meer zien.
Soms wordt je boos, dan wil je met de dingen smijten, jezelf pijn doen omdat je anders niet mag huilen. En dan zien ze het niet, ze denken steeds dat je onwillig bent en tegendraads. Je kunt het ze ook niet vertellen, jij gelooft ook dat je onwillig bent… een monster. Je denkt dat je iedereen tot last bent, je zou er om willen verdwijnen maar je bent veel te groot om onzichtbaar weg te kruipen. Je drang om een plekje te veroveren in de mensenwereld is onbedwingbaar. Natuurlijk weet je dat nog niet, je weet nog niets van dat alles, je weet alleen maar van dat hele grote in je hart waar je niet naar wilt kijken. Je voelt alles nee zeggen, tegen jezelf, tegen alles wat je wilt, tegen de onwrikbare onrust. Je zoekt wel veiligheid bij de volwassenen maar zij zien ook de gekweldheid niet omdat ze niet weten van verborgen pijn in een ongeschonden kinderziel. Je denkt soms dat je zusje het misschien ook voelt maar die is nog zo jong, en zo anders. De mensen buiten vinden allemaal wat anders. Zonnig en opgewekt, wijs, slim en sterk, vreemd, abnormaal. Je leeftijdsgenootjes weten niet wat ze met je moeten en laten dat merken door je heen en weer te slingeren tussen een voetstuk en een beerput. Maar dat weet je zelf allemaal nog niet, je hoort niet echt wat ze zeggen, het maakt alleen nog maar uit wat je voelt, daar ben je kind voor. Je kunt het in je kleine kinderhoofd wel plaatsen, oh ja denken kun je wel maar je hart heeft nog maar 7 jaar geleefd en kan het nog lang niet bevatten. Je blijft hangen bij hetzelfde liedje: het leven moet anders voelen, nee nee nee het is echt niet op deze manier bedoeld. Ze hebben je nog niet verteld dat er woorden zijn voor alles. Je staat er ook niet bij stil, alleen in je kleine grote hoofdje begrijp je het. Dat je voorzichtig moet zijn met de wereld en de mensen omdat ze anders stuk gaan, dat je helemaal niets betekent in de grote verhalen en toch veel te groot bent om onzichtbaar te blijven. Dat je niet Parcival bent op zijn zoektocht naar de graal maar slechts het hele kleine grassprietje onder zijn linker hiel. Oh dat voelt zo ontzettend echt... En echte dingen doen zo heel erg veel pijn… want je bent niet klein....

wordt vervolgd.

Som wil ik weg
dan kijk ik naar de overkant
en geloof ik dat alleen die straat
alleen één nacht
alleen dit woord
genoeg is om verweg te zijn
dan wil ik dat mijn geschiedenis
pas morgen weer begint
niet steeds opnieuw
maar voor het eerst
zo zachtjes sluipend langs de tijd
dat ik ongemerkt
in de kantlijn kan gaan wonen.
Soms hoop ik dat de gang der dingen
van mijn bestaan niet weet
en dat alleen deze ziel
alleen een gedachte
alleen mijn woord
genoeg is voor de klank en kleur.

Soms lach ik langzaam om het leven
dan laat ik alles liever leeg
geen bleek gezicht
geen grijze stem
alleen maar licht
en langzaam zijn...

zelfreflectie in een pennestreek

Wanneer je alleen bent en in de spiegel kijkt haal je je schouders op. Het maakt niet uit wie je bent, je bent nu eenmaal. Waardevol? Misschien, je hoopt wel, gelooft niet, maar het zou kunnen.
Zo is het na bijna 24 jaar mens zijn geworden. De grote crisis is geweken, en ergens voel je dat als een gemis omdat de pijn en de vragen niet zijn geslonken. Maar na zoveel tijd ben je er aan gewend geraakt, je hebt ermee leren leven ook al was dat misschien niet de juiste manier…

Levensbeschouwelijk in het hospitaal deel 5

Zie maar eens dat je bloeddruk en je temperatuur niet omhoog gaan wanneer ze out of the blue tegen je zeggen dat het nog niet zorgelijk is terwijl het niet in je was opgekomen dat het zorgelijk zou kunnen worden (hoezo nog niet? Dat impliceerd toch? Ohjee maar wat als....)

Levensbeschouwelijk in het hospitaal deel 4

Sommige verpleegkundigen zijn zo bedreven in het geruststellen van patienten dat ik me al zorgen ga maken als ze naar me glimlachen...

P.S.

Misschien moet u dit in verhouding zien tot de klachten die ik had zonder dit middel.
-Kortademigheid
-Droge hoest
-Extreme vermoeidheid
-Droge ogen
-Onbedoeld gewichtsverlies

mja

Geachte producent, apotheker en arts,

Omdat U als vanzelf voortdurend bezig bent met het verbeteren van uw product/behandeling heb ik mij de moeite getroost om de bijsluiter van het door u aan mij verstrekte 'genees' (?) middel van enige aantekeningen en opmerkingen te voorzien. Natuurlijk ben ik mij er van bewust dat ik niet de enige persoon ben die deze spullen gebruikt en dat U daarom niet in kunt gaan op al mijn wensen en opmerkingen maar gezien de hoge dosering die ik gedurende langere tijd geacht wordt te gebruiken kunt u misschien de tijd nemen het één en ander voor een kort moment in te zien zodat U wellicht in de toekomst een ander slachtoffer wat problemen kunt besparen.

Alvast hartelijke dank voor de moeite

Liesan

• Prednison Tabletten: Mogelijke bijwerkingen (o.a.)
  
  
  
  • Bij substitutie-therapie met corticosteroïden treden vanwege de relatief lage dosering meestal geen of weinig bijwerkingen op.
    
  • Bij overige toepassingen en met name bij langdurig gebruik :
    
  • Allergische reacties, soms met anafylactische verschijnselen, zoals acute ademnood en sterke bloeddrukdaling (= hypertensie) gevolgd door een shock-reactie
    
  • Bewegingsapparaat-stoornissen, o.a. spier-, bot- en peesaandoeningen en botbreuken (= fracturen)
    
  • Bloedbeeld, afwijkingen
    
  • Bloeduitstortingen, onderhuidse (purpura, 'blauwe plekken'), t.g.v. verhoogde bloedingsneiging (in het vervolg zou ik graag willen dat dit feit overwegend er bloed werd geprikt door iemand die dat ook daadwerkelijk kan)
    
  • Cushing-syndroom, o.a. vetzucht in romp en gelaat ('vollemaansgezicht'), t.g.v. verhoogde productie van cortisol door de bijnierschors
    
  • Eetlust, toename (dat is misschien wat mild uitgedrukt)
    
  • Gewichtstoename (ook die formulering is wat aan de voorzichtige kant)
    
  • Gewrichtsschade of -kristalvorming (bij herhaalde injectie)
    
  • Groeiremming, bij kinderen
    
  • Hormonale bijwerkingen, zoals menstruatie-stoornissen, Cushing-syndroom, groei-belemmering bij kinderen, verlaagde glucose-tolerantie, suikerziekte, (= diabetes mellitus)
    
  • Huid, o.a. branderig en tintelend gevoel, vertraagde wondgenezing, dunner en brozer worden van de huid (= huidatrofie), zweten, acne, allergische huid-ontsteking (= dermatitis), huiduitslag (urticaria), huidlittekens (= striae), rode vlekken (= erytheem), zwelling van huid en slijmvliezen (= angio-oedeem)
    
  • Injectieplaats, o.a.roodheid, weefselverharding (= induratie) en van littekenvorming
    
  • Maagdarmkanaal-stoornissen, o.a. opgezette buik, maagdarm-zweren (= ulcus pepticum), slokdarm-ontsteking en -zweren (ulcerogene oesofagitis), alvleesklier-ontsteking (= pancreatitis) en maagdarm-perforatie
    
  • Malaise
    
  • Menstruatie, stoornissen
    
  • Misselijkheid
    
  • Neurologische bijwerkingen, zoals spierschokken (=convulsies), verhoogde schedeldruk (= intracraniale druk) met o.a. duizeligheid en hoofdpijn.
    
  • Ontwenningsverschijnselen na langdurig gebruik van hoge doseringen, o.a. koorts, spierpijn, gewrichtspijn en malaise.
    
  • Oogafwijkingen, met name bij langdurig gebruik; zoals verhoogde oogdruk, glaucoom, uitpuilende oogbol (= exoftalmus), oog-infecties, vooral door virussen en schimmels, ooglens-aandoeningen (cataracten), blindheid
    
  • Overgevoeligheidsreacties
    
  • Psychische bijwerkingen, zoals ongewone opgetogenheid (= euforie), slapeloosheid, stemmingsveranderingen, persoonlijkheidsveranderingen, onevenwichtigheid, soms ernstige depressie en psychosen (zou u hier in het bijzonder aandacht aan willen besteden? En indien hier geen oplossing voor te vinden is kunt u dan misschien zorgen voor een instand prikkelloze omgeving?)
    
  • Stofwisselingsstoornissen, zoals dik worden gelaat en romp (= centripetale vetzucht) en verhoogde eiwit-afbraak, waardoor negatieve stikstof-balans
    
  • Suikerziekte (= diabetes mellitus), zichtbaar worden van latent aanwezige suikerziekte
    
  • Trombose en/of embolie, t.g.v. verhoogde bloedingsneiging
    
  • Vochtophoping, onder de huid (= perifeer oedeem)
    
  • Vollemaansgezicht
    
  • Water- en elektrolytenbalans-stoornissen
    
  • Weerstandsverlaging, waardoor verhoogde kans op infecties (hoeveel keelontstekingen en verkoudheden heb k nu ookweer precies uit het ziekenhuis mee genomen?)
  
  
  
  

Levensbeschouwelijk in het hospitaal deel 3

Alles wordt kleiner en raakt uitvergroot...

Levensbeschouwelijk in het hospitaal deel 2

Dat je in voor jezelf acceptabele conditie het ziekenhuis betreed, dat je dan een infuus krijgt met rommel waarvan alles in de war raakt en dat je na een week snotterend weer naar huis gaat....

Dat heeft iets raars... toch?...

Levensbeschouwelijk in het hospitaal deel 1

Kent u dat nu ook? Dat je soms dingen tegen komt die je er van overtuigen dat de dingen daarom zijn wat ze zijn...

Naast mij in het ziekenhuis lag namelijk een blije meneer. Niet gelukkig, niet opgewekt, niet vrolijk (alhoewel hij dat allemaal ook was) maar echt een blije meneer op de manier dat je denkt: kijk toen God het woordje blij uitvond bedoelde hij precies dat.
Mijn blije meneer mocht gelijk met mij het ziekenhuis verlaten en toen we afscheid namen bedacht ik mij het volgende: als hij nu in het ziekenhuis al de idee blij vertegenwoordigde zou hij dan niet uit elkaar barsten van blije-meneer-zijn als hij weer thuis bij zou vrouw is? Ik hoop het niet, ik wil meer blije meneren in de wereld... ik ga ze denk ik maar sparen :)

Daar waren we weer :)

Welkom terug ja dank je.

Ik ben nog steeds om nog steeds persoonlijke redenen gesloten

Maar even tussendoor

hallo :)

Wegens persoonlijke omstandigheden zijn we een weekje gesloten, geniet er van :)

We vonden vast wel weer in zin voor het bestaan, als het net even anders was gegaan

Ziet g'in 't moeras het dwaallicht gloren, dan blijft het weer mooi als tevoren.

Wist u dat? nou... nou... toevallig zorg ik er wel voor dat het weer een beetje aangenaam blijft ik wist wel dat dit hele gedoe zin had....

Dit vind ik nou lief... dat mensen gedichten over me schrijven terwijl ze me niet eens kennen, en nog wel van die bezielde gedichten ook.

Dwaallicht

Dwaallicht, getooid in onfeilbaar kristal.
Omarm me met de schaduw van je fluwelen magie.
Kus mijn smachtende ziel, plaag mijn schimmenrijk
Dwaallicht; adem mijn adem, betover het zicht in mijn ogen.
Blaas opnieuw het bloed in mijn verlaten hart.
Schenk me de nachtelijke koestering van je nectar.

Dwaallicht; bevroren rozen wijzen de weg.
Kandelaars branden in cirkels; een afgrond als paradijs.
Je glimlach neuriet het lied van verleiding.
Gesel van licht; vrouwe van de nevel.

Dwaallicht, je duistere liefde bekoort mij.
Ik honger naar je misleiding; de stilte in mijn geheim.
Je dodelijke fluistering dwingt mijn onmacht... mijn begeerte.
Je fantasie bepaalt mijn reis; je droombeelden roepen mij.

Ruud (hier gevonden)

Het was bijna gelukt...

en mensen zijn aardig.

geen samenhang geen onderling verband wel waar

En als ik val, dan val ik als een engel die op goed geluk vertrouwde…
Kijk, dit hier is mijn koninkrijk. Heer en meester, slaaf en priester ben ik hier. Ik kan vliegen en ik kan mij van de rotsen storten, wanneer ik lach dan is het lente en mijn tranen zijn als de regen in november. Mijn zucht brengt orkanen teweeg, in mijn blijdschap zingen alle vogels en wanneer ik fluister ritselen de blaadjes een mysterieus verhaal. Hier aanbid en veracht ik mijzelf, ik geloof hartstochtelijk en verwerp mijn eigen bestaan. Ik breng oorlogen teweeg en schreeuw wanhopig om vrede. Gewetenloos vernietig ik alle schoonheid die ik met mijn andere hand reeds heb herschapen..
Met de sterren in mijn ogen roep ik het van de daken: Ik ben!
De euforie.…..!
Mijn kwetsbaarheid, de eindeloze breekbaarheid. Het evenwicht zo delicaat als een zeepbel en dan de kracht en de volharding waarmee ik haar in mijn handen tracht te beschermen. Is het arrogant of ijdel om vol bewondering naar jezelf op te zien en zo totaal onder de indruk te zijn van datgene wat je waarneemt?
Met mijn kandelaartje wil ik iedere hoek belichten, niet te veel hoor want in het volle licht verbleekt alles tot onzinnige feiten maar een klein beetje laten zien wat er is… ik weet ook niet waarom. Soms mag iedereen mee kijken, soms nodig ik een exclusief gezelschap uit om een paar hele bijzondere stukken te laten zien maar veel vaker nog dwaal ik in mijn eentje van toren naar kerker, van het centrum van mijn aarde naar hoogtes ver voorbij de dampkring.
En als ik val…
dan val ik als een engel die op goed geluk vertrouwde…
en als ik val…
nou dan geeft dat eigenlijk niet eens zo veel…

Ik wilde iets moois schrijven, iets echts zeggen zoals: Was ik maar een dichter, dan was ik dichter bij jou... of Dit verdriet is echt zoals een vals kristal echt glas kan zijn
Zo iets maar dan langer, groter, completer...

toen ik begon gebeurde er niets en nu ben ik het kwijt...

Ik maak veel te veel type- en spelfouten hier

een beetje maf want ik kan best wel Nederlands schrijven maar zodra ik op het machtige internet bezig ben dan treedt er een soort chat-instinct in werking waardoor ik alleen maar zo snel mogelijk probeer neer te kladderen wat zich in mijn hoofd afspeelt zonder te letten op spelling of stijl.

Dat moet ik afleren, ja dat moet ik beslist afleren...

Ben ik ongevoelig als ik zeg dat het me niet zo veel doet?

Ik zou mijn hand zachtjes op de schouders willen leggen van iedereen voor wie het leed van een jaar geleden nog zo zwaar telt... als ik kon droeg ik de pijn van ieder die het zelf niet dragen kan...

Ik kan je lege handen geven
en een paar woorden die nog onzichtbaar zijn
maar wel heb ik een hoorbaar
goedemorgen
en warmte voor je angst als je
alleen mocht zijn
de nacht staat klaar om
uitgeveegd te worden
en aan de horizon is al wat licht
twee handen heb ik om te geven
en simpelweg wat woorden
in een gedicht

Johanna Kruit

maar dat er twee betonnen doosjes zijn ingestort doordat een boos en gefrustreerd kind met vliegtuigjes gooide hoeft volgens mij echt niet zulke griezelige gevolgend te hebben als meneer Bush eraan meent te moeten verbinden...

...Worden er steden stukgesmeten
door kinderen van 50 jaar...

Hermand van veen

het menselijk leed is verschrikkelijk.... onnodig zoals er velen op de wereld onnodig lijden omdat niemand ze te eten komt geven, of omdat ze toevallig iets anders geloven dan hun buurman...

maar verder.... tja...

Abel Herzberg:

Want alles is fragment.

Al door het zeggen van het woord
Deelt men, scheidt men en schendt
Het alomvattende, dan men niet kent,
Dat ik aanwezig weet of alleen maar vermoed,
Dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet,
Dat mij beheerst en mij te luisteren gebiedt.
Maar als ik zoek en luister, dan vind ik het niet.

Een troost blijft:

Er is in ieder woord een woord,
Dat tot het onuitsprekelijke behoort;
Er is in ieder deel een deel
Van het ondeelbare geheel,
Gelijk in elke kus, hoe kort,
Het hele leven meegegeven wordt.

Toch bedankt voor het lezen allemaal :)

Zeg nou zelf...

patient treed binnen bij longarts
patient overhandigd vers gemaakte thorax foto's aan longarts
longarts inspecteert foto's
longarts gezicht staat op onweer
longarts moppert op de gebrekkige resultaten van de behandeling
longarts zegt: "dit heeft niemand ooit gepresteerd"

zeg nou zelf... gepresteerd? Ja ik heb zo hard mijn best gedaan om ondanks de prednison ziek te blijven....

om dan vervolgens te horen dat 'we je maar gaan opnemen' om een stootkuur corticosteroide via een slangetje te proberen...
...uh wat?
......uh help kan iemand mij misschien uitleggen wat er precies gaat gebeuren?
.........en plotseling sta je buiten... 17 spetember om 11 uur opname op je afspraken kaartje... maar waarvoor dan precies?...

kan iemand het me uitleggen?.....
........hallo..........iemand..........help.........

is toch idioot zo'n arts die vergeet uit te leggen wat voor behandeling het nou zo ontzettend noodzakelijk maakt om opgenomen te worden...

Waar die weerzin van vanmorgen vandaan kwam is me nu geheel duidelijk... ook waarom ik de longarts opeens niet meer aardig vond.

ik ben ook zo'n behaagzieke idioot soms

(even geen zin om het verder uit te leggen sorry)

Ik wil niet
ik wil niet naar het ziekenhuis vandaag. Ik vind mijn longarts stom (alhoewel die man er niets aan kan doen dat ligt helemaal aan mij) ik vind het laten maken van een thoraxfoto heel erg stom ik vind mijn medicijnen stom en het maakt me geen donder uit dat ik ziek ben. Maar ik wil gewoon niet naar het ziekenhuis. Nooit goed nieuws nooit slecht nieuws altijd weer hetzelfde en dat weet ik ook wel zonder x-thorax want ik voel toch hoe het gaat.

stom stom stom en ik wil niet!

Ik wil gewoon ziek zijn op mijn manier ik wil dat ze me met rust laten en dat ik mag klagen als ik daar zin in heb ik wil dat ze niet steeds met nieuwe oplossingen aankomen die toch niet helpen en ik wil zelfs niet meer steeds die troep slikken. Ik wil gewoon moe benauwd en ziek zijn en ik wil dat ik daar tevrede mee mag zijn en ik wil dat ik daar depressief over mag zijn als dat zo uitkomt en ik wil dat ik me niet de hele tijd moet uitsloven om toch nog iets uit mijn handen te krijgen.

I k w i l r u s t...

maar ze bedoelen het zo goed... ik weet het niet meer...

Wat is dat toch voor nieuwe rage?
Jezelf definieren door middel van een lijst trefwoorden. Ik begon het tegen te komen in de creatieve uitingen van mijn medestudenten, waar vier jaar geleden mensen nog gewoon een leuk stukje over zichzelf schreven als dat gevraagd werd komen er nu pagina's tevoorschijn die kriskras gevuld zijn met een veelheid van trefwoorden. Niet veel later doemde het fenomeen ook op de persoonlijke pagina's en logs die ik (toen nog sporadisch) bekeek, vroeger stond er achter een linkje 'over mij' of 'wie ben ik' vaak een aardig stukje waarin iemand op poetische wijze naar voren bracht wat hij/zij belangrijk vond om met de wereld te delen, of er werd helemaal geen poging gedaan om zichzelf te beschrijven. Nu staat er ergens in de kantlijn een lange lijst met woorden die op de persoon in kwestie slaan.
Waar komt dat toch vandaan? Ervaren mensen zichzelf tegenwoordig zo fragmentarisch en onsamenhangend? Willen ze er gewoon snel vanaf zijn? Of is het een uiting van de behoefte om alleen nog maar de essentie weer te geven? In dat laatste geval is mijn nederige mening dat we het doel met een paarhonderd kilometer per uur voorbij zijn gestreefd. Begrijp me niet verkeerd ik heb er in princiepe niets op tegen, het heeft als lezer niet mijn voorkeur maar daar kan ik me best overheen zetten. Ik vraag me gewoon af... waar komt het toch vandaan?

Ik wil het even over God hebben, ja echt waar over die God.
Stel nou dat wij een beetje op God lijken, of hij op ons zo je wilt. Wij kunnen toch mensen fantaseren die over meer inzicht lijken te beschikken dan wij zelf, toch? En fantaseren is toch gewoon nagenoeg hetzelfde als schepen?

Moet je je eens voorstellen, God schiep de wateren, de luchten, de aarde, de planten en de dieren en hij zag dat het goed was. (Wij liggen te fantaseren over wereld waar de natuur nog ongerept en onverwoestbaar is.) Toen creeerde hij de mens en alhoewel hij niet meteen zag dat het goed was dacht hij dat hij de boel wel even een dagje kon laten rusten. (Alleen maar over natuur fantaseren vinden we saai, we bedenken er ook een paar gelukzalige supermensen bij die altijd hun zin krijgen zonder een ander wezen te kwetsen, maar fantaseren is vermoeiend dus we gaan even een kopje thee drinken.) Komt hij op maandagmorgen vroeg in de ochtend terug en ziet hij tot zijn verbazing dat al die mensen er veel meer van hebben begrepen dan hij ooit dacht dat er in zou zitten. (Willen we onze droom-fantasie voortzetten wordt alles ineens heel diepzinnig en vervuld van wijze lessen.)
Als God nu een beetje op ons lijkt, of wij op hem dan heeft hij die mensen vast eerst zo snel mogelijk proberen weg te jagen uit zijn wereld, het was immers zijn eigen schepping. Maar ja toen kregen die mensen allemaal wilde ideeen omdat ze zich vaag herinnerde dat er een of ander inzicht bestond waar ze ooit de beschikking over hadden en de hele tijd proberen dat inzicht terug te krijgen. Als ik God was zou ik zo verbaasd zijn over al die creatieve wereldbeelden dat ik misschien wel zou vergeten dat ik kon ingrijpen...

met dank aan syllogisme voor de inspiratie.

ps. God kan in plaats van een hij natuurlijk net zo goed een zij of een het zijn

Wat is er nou zo overdreven aandoenlijk aan een militair die een baby kust? Ik weet het niet (nouja ik weet het wel maar ik ga niet teveel psychologiseren vandaag) maar in ieder geval verscheen er een hele grote glimlach op mijn gezicht....

"De wijze spreekt omdat hij iets te zeggen heeft, de domme spreekt alleen om iets te zeggen te hebben."
- Plato

Ben ik nu dom of wijs?....

Het enige probleem wat ik ooit gehad heb met mijn nogal riante lengte (1,94) en mijn later ook riante omvang (nooit gemeten) is dat mijn lichaam altijd te groot was/is om ergens helemaal knus in weg te kruipen. De hele wereld is gemaakt voor mensen die kleiner zijn en waar anderen zich riant in kunnen verliezen pas ik maar net in, dingen die knus moeten zijn zijn voor mij krap, waar de meesten zich achter kunnen verschuilen steek ik met kop en schouders bovenuit en ook als ik me gedwee terug trek val ik nog op. Klaarblijkelijk heeft de grootte van je lichaam ook effect op hoe je jezelf beleeft want ook mijn geest voelde altijd te groot voor de wereld (nog steeds wel eens), zelfs als ik me terugtrek in mijn eigen niemandsland komen er mensen langs om te vragen wie ik ben.
Inmiddels wijs en oud geworden (mja) heb ik wel andere plekken gevonden om in weg te kruipen; ideen, emoties, kleine momentjes.... meestal kan ik er wel eentje vinden als ik het echt nodig heb...

dat was wat ik me daarnet even bedacht heb, niet dat he belangrijk is maar op zich bestaan er niet zo veel belangrijke dingen behalve wat je zelf belangrijk maakt dus het maakt niet zo heel veel uit (blabla)

In deze aflevering van Stof tot nadenken of om gewoon te lezen het volgende stukje, opgediept uit een van mijn juweeltjes in de boekenkast.

Rainer Maria Rilke:
U bent zo jong, zo vóór alle begin, en ik zou u willen verzoeken geduld te hebben met al het onopgeloste in uw hart en te proberen de vragen zelf lief te hebben, als afgesloten vertrekken en als boeken die in een zeer vreemde taal geschreven zijn. Speur niet naar antwoorden die u niet gegeven kunnen worden, omdat u die antwoorden nu niet zou kunnen léven. En het gaat erom, alles te leven. Leef nu de vragen. Wellicht zult u dan langzamerhand, zonder het te merken, op een verre dag het antwoord binnenleven.

Kijk die man heeft precies begrepen wat er omgaat in dit 23 jarige mens en geeft het meest bemoedigende antwoord wat er bestaat. Ik ga er vandaag niet verder over nadenken want ik wil zo lang mogelijk in dit heerlijk vredige het-is-goed gevoel kunnen wegkruipen.

pas op

de toekomst
raast op je af
met
120 ideeen per uur

loesje

even weg met de zwaarmoedigheid
het resultaat van een avond chatten:

Oooh wat ben ik mooi als ik in onwetendheid verkeer...

om over na te denken... of niet :)

Is dat niet het grootste kwaad wat er bestaat?
De onbedwingbare drang om het voortdurend over jezelf te hebben terwijl je helemaal niets te vertellen hebt.

...eenzaam roepend in de ruimte over helemaal niets in de stellige overtuiging dat niemand naar je luistert...

...nouja eigenlijk vandaag.

woordeloos verloren, teveel lichten gevolgd zonder ze te (be)grijpen er staat nog maar één ding overeind; mijn tederste gebaar... een glimlach met een traan...
herinneringen aan dierbare vriendschappen die verdronken zijn in een wereld die nu eenmaal niet overal even veel plaats aan kan geven... liefde ontdekt schoonheid waar niemand anders iets merkt, liefde heeft een uitstekend geheugen ook, gelukkig herinnert ze zich vooral de schoonheid die ze zelf ontdekte...

:)

Wie heeft gezegd dat de liefde blind is? Zij is de enige die scherp ziet: zij ontdekt schoonheden waar anderen niets merken.

...morgen meer

een overdenking voor het slapen gaan...

Als je voor één mens in je leven wat betekend hebt, dan heb je niet vergeefs geleefd.
Dag Hammarskjöld

Wat een bemoedigende gedachte, alleen maar één mens... wie zou mijn leven zin hebben gegeven?

Het is weer zover, een groot deel van mijn tijd zal weer gespendeerd moeten gaan worden aan s t u d e r e n. Gelukkig kan ik mijn dwaallog ook op de schoolcomputers bijwerken.
Nu vind ik studeren erg leuk, maar ik zie er een beetje tegenop, door ziekte heb ik een heleboel achterstand opgelopen en alhoewel dat min of meer allemaal geregeld leek vorig jaar blijkt nu alweer dat ik alles aan iedereen opnieuw moet uitleggen. Hoihoihoi, een nieuw jaar, nieuwe mensen nieuwe kansen.... zo is het maar weer net. Maar niet alleen dat is een struikelblok, geduld en een gelaten volharding zijn deugenden die ik mijzelf inmiddels rijkelijk eigen heb gemaakt, het punt is dat ik ook tegen mezelf aan loop. Alhoewel ik effectief niet zieker (ook niet minder ziek) ben geworden dan een jaar geleden lijkt het of mijn lichaam al zijn eventuele reserves heeft opgebruikt (meer dan voldoende vetreserves daar niet van) de laatste weken was ik als ik alleen maar thuis mijn dingetjes deed (computeren klein beetje huishouden hier en daar een bootschapje wat lezen enz...) al om 15 uur helemaal door mijn energie heen. Waar ik mijzelf voorheen best een week lang kon afbeulen als ik het weekend maar helemaal plat ging moet ik nu oppassen dat ik mezelf niet over mijn grens heen jaag zodat ik de volgende dag van pijn en ellende mijn bed niet meer uit kan komen. Daar zit 'm nu juist het probleem, ervaring leert dat als ik eenmaal op school zit ik geinspireerd door niet erg begripvolle docenten en medestudenten regelmatig denk 'dat het nog wel een paar uurtjes kan' en ik voorzie dan ook grote problemen voor de komende maanden.

Maar studeren is leuk :o) en ik ben echt niet zielig (nouja een klein beetje dan)

En als ik straks thuis kom en ik leef nog zal ik in mijn hart en hoofd op zoek gaan naar iets dat echt inspireeert...

gegroet!

Wat heb ik ONTZETTEND veel trek in die taart die ik hier onder heb neergezet, tijd om een boterham te smeren.

Mooie gedichten om de zondagochtend mee te beginnen

Weet gij waar de wind geboren,
waar de dauw geboren is?
Weet gij kunstig op te sporen
wat hierbij, hierboven is?
Weet gij wat de sterren zijn, en
wat de zon, de mane? Wat
in de bergen, in de mijnen
ligt, en in de zee bevat?
Weet gij iets klaar uit te leggen
van al ‘t geen me u vragen kan?
Antwoordt dan en wilt mij zeggen:
Dichten... wat is dichten dan?

Guido gezelle

(binnekort zal ik er een paar zelf schrijven hoor vrees niet, of vrees juist wel want Guido gezelle kan ik natuurlijk nimmer evenaren)