It has been many years ago that I moved, again.

You can find me at http://www.dwaallicht.net

Vandaag gaan we verhuizen :) iedereen die mij in z'n blogrolling lijstje heeft staan het nieuwe adres wordt http://dwaallicht.df2u.com, verder blijft http://www.dwaallicht.tk nog gewoon werken.

Voordeel

Altijd op zoek naar de voordelen van nadelen concludeerde ik zojuist op de fiets dat een waterig oedeemgezicht een heel groot voordeel heeft. Want naast de 'normale' vetlagen die ik heb om mijn gezicht warm te houden als ik doro de koude wind fiets is er op dit moment ook nog een goed gevulde cv in mijn gezicht aanwezig. Mocht ik ooit doodvriezen dan zal mijn gezicht in kleine blokjes waterijs uit elkaar vallen maar zolang dat nog niet het geval is heb ik een laagje onderhuids verwarmd water om ervoor te zorgen dat mijn wangen niet koud worden.

Boodschappen boodschappen boodschappen hoera boodschappen doen is leuk!

Wankel

Oedeem is nooit leuk,vooral als je er niets anders tegen kunt doen dan een beetje meer bleekseldrij eten. Nog minder leuk is het wanneer je er door een combinatie van factoren plotseling heel erg veel last van hebt, vooral in je gezicht. Zo erg dat je er uit ziet alsof je onderhevig bent aan een of ander gewelddadige anafylactische shock. Dat je moeder in al haar liefste bezorgdheid dingen uitkraamt als "mijn allerliefste kindje die er zo ziek en zielig uitziet" dat zelfs je grootmoeder - die vrijwel blind is voor elke uiterlijke verandering van wie dan ook - 's morgens als je opstaat zegt dat je gezicht wel erg dik is....
Dan kijk je in de spiegel en dan vraag je je af hoe lang het duurt voordat je weer op jezelf zult lijken, dan probeer je te glimlachen maar verdwijnen de hoeken van je mond in de kreukels van je wangen, ontmoet je niet die ene overzorgvuldige treinconducteur die twee keer moet kijken voordat hij gelooft dat je echt dezelfde bent als op de foto van je ov. Dan wil je heel graag met een rechte rug over straat te lopen en je nergens wat van aantrekken maar krimp je bij de eerste de beste blik van een voorbijganger in elkaar en zou je het liefste thuis onder tafel kruipen...

Ik was zo ontzettend zielig vandaag, maar met een opperbest humeur...

Overwegend

zal ik nu mijn log ook in kerstkleurtjes steken of toch maar niet?
oh ja hallo ik ben er weer, ja sorry het is nog geen vrijdag maar desalniettemin ik ben er weer.

Hij onder het schrijven van de kerstkaarten: "kijk ik kan mijn naam met één hand schrijven!"

knap van hem he!?

Morgen ga ik met mijn pappa naar seturdee naait viever wel zo ongeveer de laatste theaterproductie waar ik kaartjes voor zou kopen maar met paps uitgaan is altijd leuk als de kaartjes voor niets zijn. In ieder geval tenzij ik vanavond de geest nog eens krijg en begin te schrijven ben ik er tot vrijdag niet.

*zwaaizwaai* ik ben er even niet, nouja er wel hier niet dus... of eigenlijk nu wel even maar dus straks niet meer...

in ieder geval ik wilde u even gedag zeggen...

Welterusten allemaal

De vraag

Wie is er nu het meest veranderd Ik of Wereld?

Het is stil en donker in de grote zaal, op vier kaarsen in de adventskrans na brand er nergens licht. We zitten vooraan, we zijn nog jong, amper acht jaar en de muziekjuf heeft ons een liedje geleerd wat we mogen zingen terwijl de grote kinderen klas voor klas binnen druppelen. We zijn nog jong genoeg om er in te geloven, in het sprokje van het kerstspel, voor het eerst mogen we kijken naar het 'grote' kerstspel...

luister
Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht
Stil nu, stil nu, 't ruist al door de lucht
't Wonder komt heel zachtjes aan
't Kerstkind wil naar binnen gaan
Stil nu, stil nu, maak nu geen gerucht

Verbij

Mijn zusje zit voor een kleine drie maanden in Zweden. Ze ging begin november weg en komt twintig januari weer thuis. Wij missen haar natuurlijk deerlijk hier in dwaallichtjesland want mijn zusje en ik zijn eigenlijk één mens in twee stukjes geboren. We vullen elkaar in vrijwel alles precies aan afgezien van het feit dat we twee mevrouwen zijn en dus het mannelijke aspect in ons een beetje afwezig is, maar goed verder zijn we samen een soort twee-eenheid.
Zweden is best wel verweg, en zij zit ook nog helemaal tegen Finland aan dus is ze nog verder weg. Het grappige is alleen dat ik helemaal niet het gevoel heb dat ze verweg is, beiden internet tot onze beschikking, zij heeft voor noodgevallen een telefoontje bij zich en zo is ze eigenlijk precies zo makkelijk en op dezelfde manier bereikbaar als wanneer ze gewoon in G. op haar kamer zit. Ze is nu meer dan anderhalve maand weg en ik heb eigenlijk nog steeds niet het gevoel dat ze meer weg is dan anders, nog een ruime maand en dan kunnen we haar van schiphol halen en is ze gewoon weer terug, terwijl ze eigenlijk nooit weg was...

Echter

In navolging van het vorige stukje moet wel worden opgemerkt dat ik inmiddels opnieuw heb moeten concluderen dat een ziek lichaam zich niet ongestraft laat uitbuiten, ook niet als het maar een paar dagen is... Nuja het was het waard...

Volbracht

Niet dat het U verder wat aangaat hoor :o)
Maar wegens fysieke onmogelijkheid om dit weekend grote boodschappen te doen voor kerst heb ik me toegelegd op het in elkaar prutsen van de menukaartjes, het versieren van mijn serviesgoed en het bij elkaar zoeken van kaarsachtig materiaal. Hetgeen allemaal glansrijk is volbracht en tevens resulteerde in de prettige conclusie dat wat de non-food afdeling betreft het boodschappen doen niet meer nodig is. Voorts heb ik mij ook nog enige uren verdiept in css ter meerdere eer en glorie van de weblogtool nucleus die ik op den duur wil gaan gebruiken, ook dat heeft enkele bescheiden vruchten afgeworpen. Ik ben trots op mij vandaag.

Het is alweer over :)

Niet schrikken

Thuis (advent)

Het is koud en donker, hier en daar leggen mensen de laatste hand aan het lichtjesfeest in en om hun huis. Het doet me denken aan de tijd dat we op school nog advent vierden. Weliswaar waren onze lichtjes toen echte waskaarsen en geen weerbestendige stroomvreters maar de zee van licht die langzaam begint te komen nu het derde advent is wekt een heel specifiek gevoel in mij. Ik mis dat gevoel een beetje de laatste jaren, het had iets moois, iets fijns om je op een hele tastbare manier voor te bereiden op het nieuwe jaar. Door kleine rituelen, kaarsjes, verhalen.
Van mijn hele kindertijd herinner ik mij de jaarlijkse adventsweken als de allerfijnste, niet echt alleen maar om die rituelen of die kaarsjes maar omdat het de zeldzame periodes waren dat ik me thuis voelde tussen de mensen, dat ik durfde te bestaan zonder steeds opzij te moeten voor iets of iemand anders. Waar dat 'm helemaal precies in zat weet ik nog niet, ik weet alleen maar dat het zo is. Dat de vier weken voor kerst tussen mijn zevende en mijn zestiende jaar in mijn geheugen staan gegrift als ontzettend blije en hele gelukkige periodes. Tussen mijn zevende en mijn zestiende was mijn leven over het algemeen niet zo heel erg blij en gelukkig, de mensenwereld was niet een omgeving waar ik me erg op mijn plek voelde, behalve met advent. Dan voelde ik me warm, geborgen, thuis, gewaardeerd en begrepen in alles wat ik deed. Leek de lucht die ik inademde wel gevuld met vertrouwen en geloof in alles wat mooi en goed is.
Sinds ik geleerd heb om mijzelf een eigen thuis te maken in de wereld ongeacht de omstandigheden mis ik dat spontane gevoel van bevrijd-zijn-en-toch-thuis rond de kerst een beetje. Voor alsnog is thuis voelen nog hard werken, niet in Wereld maar wel onder de mensen en alhoewel ik graag hard werk als het nodig is, zijn de steeds helderder wordende lichtjes van advent de laatste jaren een beetje verbleekt in het felle schijnsel van mijn eigen geploeter.

Toch voelde ik vanavond toen ik naar de overkant keek en zag hoe steeds meer huizen stralende lichtpuntjes begonnen te worden heel even iets kriebelen, misschien moest ik maar wat waskaarsen kopen...

Mooie winter :)

SNOW
Archibald Lampman

White are the far-off plains, and white
The fading forests grow;
The wind dies out along the height
And denser still the snow,
A gathering weight on roof and tree
Falls down scarce audibly.

The road before me smooths and fills
Apace, and all about
The fences dwindle, and the hills
Are blotted slowly out;
The naked trees loom spectrally
Into the dim white sky.

The meadows and far-sheeted streams
Lie still without a sound;
Like some soft minister of dreams
The snow-fall hoods me round;
In wood and water, earth and air,
A silence everywhere.

Save when Some farmer's sleigh, urged on,
With rustling runner and sharp bells,
Swings by me and is gone;
Or from the empty waste I hear
A sound remote and clear;

The barking of a dog, or call
To cattle, sharply pealed,
Borne, echoing from some wayside stall
Or barnyard far afield;

Then all is silent and the snow falls
Settling soft and slow
The evening deepens and the grey
Folds closer earth and sky
The world seems shrouded, far away.

Its noises sleep, and I as secret as
Yon buried stream plod dumbly on and dream.

Zucht

Dat je je al een hele tijd loopt in te houden om niet te veel dingen alvast voor kerst in huis te halen en dat je in dat ene weekend net iets meer dan een week voor kerst gewoon te ziek en te moe bent om uitgebreid boodschappen te doen... dat het je eigen schuld is omdat je tegen beter weten in de hele week veel te hard hebt gewerkt... dat je dan ook nog een heleboel in huis moet opruimen omdat je schoonmoeder met de kerst langs komt en dat Vriendje daarin slechts behulpzaam is als je hem een schop onder zijn kont geeft waar je toch echt eigenlijk vele te ziek en te moe voor bent...
Dat dus...
Zucht...

Cake

De geur van een zelfgebakken cake heet heerlijk te zijn, in ieder geval voor mensen die er van houden. Ik houd best van cake, zo mogelijk nog meer als ik 'm zelf gebakken heb... maar... Wij wonen achter een koopmans fabriek en op een of andere manier heeft meneer koopmans het gepresteerd om bij het maken van zijn cakemixen (die ik overigens nooit gebruik voor het bakken van cake) de geur van cake tot de tiende macht te verheffen. En weet U dat cake tot de tiende macht helemaal niet lekker ruikt, echt helemaal niet lekker...

Heej!

Kom ik op de fiets aangereden kijk ik in de ruit van onze voordeur denk ik: "Heej die lijkt op mij!"

Waar ik vanmorgen mee opstond...

Ik heb bewondering voor mensen die dingen voor zichzelf kunnen houden, begrijp me niet verkeerd ik ben een getalenteerde geheimenbewaarder maar op een of andere manier zit ik zelf zo vol met alles en niets dat ik er soms ruchtbaarheid aan moet geven om niet in miljoen stukjes uiteen te barsten, of ik nu ech wil of niet. En dan slinger ik het liever met veel kracht de wereld in zodat ik niet weet waar het terecht komt dan dat ik het uitdeel aan een select gelschap van naasten. Maar ik moet er ruchtbaarheid aan geven. En ik heb bewondering voor mensen die dat niet hoeven, mensen die gesteld zijn op hun privacy bewonder ik mateloos.
Ik heb ook bewondering voor mensen die zonder overdreven zelfbewustzijn, zonder na te denken meteen zeggen wat ze dwars zit, altijd, overal, tegen iedereen. De consessieloze manier waarop zij zichzelf kunnen bevrijden van wat hen bezig houdt vind ik prachtig. Ik kan het niet, mijn uitingen zijn - hoe noodzakelijk ook - altijd doordacht, berekend op onbegrip en weerstand. God nee laat ik mij toch niet opdringen, ik gooi mijzelf te grabbel en wacht geduldig tot iemand het oppakt maar nooit, nooit iemand iets onder de neus duwen waar hij niet om heeft gevraagd.
Tevens koester ik grote bewondering voor mensen die hun hart kunnent luchten door een goed gesprek met een intieme vriend of een partner. Mensen die zich zo vertrouwd kunnen voelen met één enkele persoon dat ze zich opgelucht voelen door enkel met die man of vrouw te spreken. Ik kan dat niet, ik houd van alle mensen, sommigen zijn mij nader dan anderen omdat ik ze beter ken maar geen een is mij zo nabij dat ik me enkel door zijn of haar aanwezigheid helemaal getroost voel. Ik vind het vertrouwen van mensen die dat wel kunnen bewonderenswaardig.

Mopper

Men mocht toch verwachten dat met 40 miligram prednison per dag het imuunsysteem dusdanig onderdrukt wordt dat men van een licht griepvirusje niets merkt... nou zo werkt dat dus niet.

Antwoord

Kent gij dan de wegen van de wolken?

CYMBELINE
William Shakespeare

Fear no more the heat o' the sun
Nor the furious winters' rages;
Thou thy worldly task hast done,
Home art gone, and ta'en thy wages
Golden lads and girls all must,
As chimney-sweepers, come to dust.

The sceptre, learning, physic, must
All follow this and come to dust.

Fear no more the frown o' th' great;
Thou art past the tyrant's stroke
Care no more to clothe and eat;
To thee the reed is as the oak.
The sceptre, learning, physic, must
All follow this and come to dust.

All lovers young, all lovers must
Consign to thee and come to dust.

Fear no more the lightning flash,
Nor th' all-dreaded thunder-stone;
Fear not slander, censure rash;
Thou hast finished joy and moan.
All lovers young, all lovers must
Consign to thee and come to dust.

Zo van die dingen

Er moeten nog kerstkaarten geschreven worden hier in huize dwaallicht... en daar hebben we geen zin in. Zouden we het niet voor een keertje zo kunnen regelen dat welgemeende gedachte-kaartjes ook daadwerkelijk aankomen? (als in dat de ontvanger echt door heeft dat hij/zij een kaartje heeft gekregen)
Dat lijkt me een uitermate goed idee...
Voorts zou ik het op prijs stellen dat mijn lichaam weer even ging meewerken al was het slechts voor een weekje of twee, daarna zal ik mij weer gedwee schikken in het langzame genezingsproces... twee weekjes moet kunnen toch?
Ik wil ook de hele tijd leuke stukjes schrijven maar mijn hoofd is te moe om creatief te zijn, alleen maar dit soort gebabbel komt onder mijn vingertjes vandaan gekropen... is natuurlijk ook niet erg maar ik wil zo graag...

Opgemerkt

Het is vrijdag, nee echt? Ja echt het is vrijdag.

Computerpraat

Er zijn enkele onopgeloste mysterieeen in dit huis. Niet het soort existentiele mysterieeen die over zingeving of het waarom gaan, ook geen op wonderlijke wijze verscheen danwel verdwenen spullen (overigens zou dat mysterie niet onopgelost blijven ik geloof heidlig in de bruikleners ) maar wel mysterieeen betreffende de werking van mijn computer. Wij hebben hier vier werkende computers, een ietwat beschadigde en een in blakende gezondheid verkerende notebook en twee gewone (zij het ietwat verouderde) desktop pc's. Op de in blakende gezondheid verkerende notebook na doen ze het allemaal met win98 en nagenoeg probleemloos. Dat is afgezien van mijn desktop pc. Niet dat ze foutmeldingen geeft of iets dergelijks, maar op een of andere manier is er ergens een softwarematige fout ingeslopen waardoor ik allereerst met de nieuwste versie van msn niet kan inloggen (gelukkig gebruik ik trillian, die werkt wel) en ten tweede met IE ook nergens kan inloggen, of nee wacht niet nergens, het is een beetje afhankelijk van hoe je moet inloggen. Nu zijn wij niet voor een gat te vangen en hebben we hier al lang aan de beveiligings en privacy instellingen zitten prutsen wat niet heeft geholpen, ook opnieuw installeren (na een grondige de-installatie natuurlijk) heeft niet geholpen een aan de firewall ligt het ook al niet.
Omdat ik het niet de moeite waard vond heel windows van onder af aan opnieuw te installeren gebruik ik tegenwoordig netscape om bijvoorbeeld mijn hotmail te lezen, of om mijn airmiles saldo te inspecteren. Ware het niet dat ik gewoon ontzettend gewend ben aan IE dan deed ik 'm rustig de deur uit maarja...

Antwoord

Allereerst omdat ik het begin en het einde van dingen meestal leuker vind dan alles wat er tussenin zit...

Ten tweede omdat ik op het moment pas om tien uur enigszins in staat ben om de wereld tegemoed te treden en dan is er al weer zo veel ochtend voorbij gegaan aan hangen en wachten tot mijn lichaam mee werkt. Dat terwijl ik van nature toch echt een nacht/ochtend mens ben...

Mijn idee

De ochtend zou wat langer moeten duren, desnoods ten koste van de middag...

Kerstversiering

Omdat er dit jaar een heuze kerstboom ons flatje heeft betreden heb ik besloten om ieder stuk kerstversiering beschikbaar ook daadwerkelijk uit de kast te trekken. Jawel ook de kaarsentrappetjes maar daar wilde ik het vandaag niet over hebben. Onder de versiering die vriendje van zijn moeder heeft meegenomen toen we hierheen verhuisde was ook een lampjeskerstboom. U kent ze wel van die plastik figuuren met lampjes die je tegen het raam moet plakken. Het enige is dat de lampjes van deze kerstboom niet gewoon kleurloos maar rood zijn, geen probleem toch? Zult U vast zeggen. Och nee geen probleem, rood is een mooie kleur voor lampjes. Maar ziet U, toen ik vanavond met mijn dagelijkse boodschapjes terugkwam van de supermarkt en mijn eigen huis aanschouwde wekte die rode lampjes toch even een indruk die ik niet direct beoog. Van een afstandje zie je namelijk geen lampjes, en ook geen kerstboomfiguur, alleen maar rood licht... heel erg rood licht... juist ja...

Grootmoeder

Mijn grootmoeder wilde vroeger altijd non worden, vertelde ze me laatst over de telefoon. Volgens mij is ze dat ook geworden al is ze nooit ergens ingetreden, is ze gewoon met een man getrouwd en heeft twee dochters op de wereld gezet. Ik ken haar natuurlijk pas 24 jaar (zij is 80) maar als ik andere mensen over haar hoor vertellen weet ik zeker dat ze nooit echt anders is geweest. Haar non-zijn zit 'm niet zo zeer in vroomheid of een onverwoestbaar vertrouwen in God maar in haar klassieke ongecompliceerd haast onbewuste dienstbaarheid zonder ooit iets terug te verwachten. Ze is niet lief of zachtaardig, maar ze is in staat om bijna iedereen het gevoel te geven dat je gewaardeerd wordt, niet ondanks wie je bent maar juist omdat je bent wie je bent, doet wat je doet.

Niet goed begrepen

Kijk dat je door een stootkuur prednison een heel eind bent opgeknapt en dat je nu minder slikt en daardoor ook weer een beetje terug bent in het 'normale' bestaan betekent echt niet dat je zomaar ineens weer op volle toeren kunt gaan draaien. Ook niet alleen maar twee dagen. Het zit namelijk zo dat als je dat doet het resultaat oongeveer als volgt is: hoofdpijn, spierpijn, snipverkouden, nog meer spierpijn, gewrichtspijn, nog meer spierpijn, keelpijn, vermoeidheid en nog veel meer spierpijn.

Oeps

Rens heeft het scheppingsverhaal gelezen.
'Rens, vertel eens, waar gaat het over?'
'Over iemand die de mensen gemaakt heeft. Iets met godverrdomme, geloof ik.'

Uit:Mamma eten we vanavond pannenlapjes?
ISBN:90 6806 322 7

Blije Staarten

Nog geen jaar geleden deden we meer dan 90% van onze boodschappen gewoon bij AH, want die is lekker dichtbij en bovendien hebben ze er nagenoeg alles vrijwel altijd op voorraad. Nu weet ik ook wel dat AH zo ongeveer de duurste supermarkt in het land is maar dat deerde niet, we hadden een bepaald wekelijks budget en daar kwamen we netjes mee uit. Totdat de euro opwerd ingevoerd, het was wennen en zoals een heleboel mensen heb ook ik de eerste maanden veel te vele uitgegeven omdat ik soms even vergat dat 20 euro wat anders was dan 20 gulden, maar goed ook toen ik een beetje gewend was bleken een heleboel dingetjes een heleboel (euro)centjes duurder te zijn geworden. En al die centjes bij elkaar maakte dat de wekelijkse boodschapen ook enkele euro's duurder uitvielen dan voorheen. Dus zijn we gaan zoeken naar alternatieven, naast het tweewekelijks bezoek aan de Aldi om dingen als toiletpapier, rijst en blikjes fris voor het vriendje in te slaan fiets ik nu zo af en toe wel eens langs de konmar. Ook niet 's werelds goedkoopste supermarkt maar bijna net zo in de buurt als AH en wel een klein beetje goedkoper. Wat ze bij de konmar tegenwoordig hebben bij wijze van klantenbinding is 'happy tails' van die kleine beanies (knuffelbeestjes met bonen/rijst/plastic korrels er in) die je voor niets bij een wekelijks wisselend assortiment aan boodschappen krijgt. Ze hebben er 20, 20 verschillende kwalitatief-niet-in-het-oog-springende-maar-leuk-genoeg-om-schattig-te-zijn beestjes uiteenlopend van duidelijk een konijn of een kikker naar iets dat het midden houdt tussen een zeebra en een tijger. De eerste keer dat ik geconfronteerd werd met het zinnetje 'u kunt uw happy tail bij de info balie ophalen' wandelde ik nietsvermoedend naar de bewuste info balie en liet de dame aldaar trots mijn bon zien, vervolgens moest ik ook nog kiezen welke ik wilde, onmogelijk, het maakte me niet uit dus kreeg ik een konijn in mijn handen gedrukt. Hoera! Thuis aangekomen liet ik mijn aanwinst trots aan vriendje zien en parkeerde hem daarna op de rugleuning van de bank om er verder niet meer naar om te kijken.
Dat was ongeveer drie weken geleden.
Vandaag voelde ik mij uitgesproken energiek voor de verandering en ben ik met een grote fietstas wederom naar de konmar getogen. Boodschapjes doen, deze keer mocht ik maarliefst twee happy tails ophalen. Wederom liet ik de info-balie medewerkster kiezen en zo kwam ik thuis met een panter en een tijger-zebra. (Werkelijk ik weet niet wat het is, welke beesten zijn nog meer zwart-wit gestreept en hebben snorharen?) Helaas geen vriendje thuis om mijn nieuwe beesten aan te showen dus moest ik er zelf maar even uitgebreid naar kijken. En jawel bij de aanblik van drie blije staarten op mijn bank begon het langzaam te kriebelen, die kikker is toch ook best grappig, en dat paard (ezel?) moet er eigenlijk ook nog bij, och de rugleuning van mijn bank is heus lang genoeg voor 20 van die kleine beesten, toch maar wat vaker boodschappen doen bij de konmar...

pffff klantenbinding.....

Misverstand

Jongetje legt uit hoe het hart werkt: "Nou die werkt voor de ribben, dan gaat 'ie voor de ribben zitten om die te beschermen"

Trouwens

Goedemorgen (beetje laat ik weet het)

Oordeelkundig onvermogen

Het is er langzaam ingeslopen, er was een tijd dat ik nog gewoon in opstand kwam wanneer de dingen niet deden wat ik wilde, er was een tijd dat ik geloofde in een - zij het uiterst gecompliceerde versie van - goed en een kwaad, waar en niet waar, echt en niet echt. Ik was bereid voor het ware, het goede, het echte te strijden tot in de dood al wist ik zeker dat ik het ware, goed, echte nooit te zien zou krijgen. Jong en redelijk naief was ik, tikkie ongeduldig maar ik vond dat ik recht had op mijn visie.
Maar sinds mijn uitzicht wijdser is geworden, sinds ik heb gevoeld wat goed voor mij betekent, en slecht, sinds dien ben ik van mijn geloof gevallen. Vrij hard gevallen ook. Langzaam is het er ingeslopen, het onvermogen om te oordelen. Af en toe probeer ik het nog wat rond te roepen, omdat ik van mening ben dat ik een oordeel behoor te hebben maar meestal eindigt dat in een soort twijfelachtige hapering omdat ik eigenlijk niet helemaal meen wat ik zeg. De dingen die ik denk zijn ideeen geworden die ik waardeer om hun creativiteit, ik denk ze graag omdat ze nu eenmaal gedacht willen worden maar de vechtlust is er uit, het geloven weg...
Oh nee begrijp mij niet verkeerd de bezieling is overal, misschien zelfs groter dan ooit. Wereld, Boom, Mens, Vogel, Dier, Bloem, Huis, Stofje, Zon... en ga zo maar door, ik heb geleerd van ze te houden, met ze te leven op een manier die ik niet voor mogelijk had gehouden. Maar ondanks het sporadische geneuzel sta ik voor niets meer, of eigenlijk sta ik voor alles en dat is voor mijn bevattingsvermogen af en toe een beetje te veel, wat iemand me zou moeten leren is hoe keuzes te maken met zo'n instelling.

Troost

Ik wilde dat er iemand was, of iets.
Zacht en warm en levend en van mij, iets om te troosten. Te troosten omdat het leven pijn doet en verdrietig is, omdat er in de wereld nooit iets eerlijk gaat, om eenzaamheid en leegte om verdriet.
Ik wilde dat er iemand was, of iets, zacht en warm en levend en van mij, iets om te troosten om mijn eigen lot...

Loze opmerking

Ik geloof dat ik beter aan het worden ben, mijn zweet ruikt niet meer naar babies en ziekenhuizen maar naar gewone mensen (bah)

Schemering

Starend verlangen
in schemering
dooft nu mijn heden
tot mijmering
aan wat verging.

En al mijn denken
dolende zweeft
heen naar de schemer
waar dromen weeft
slaap om wat leeft.

En wakende uren
dwalen tot aan
de zoom van dromen...
ik zie haar gaan,
maar wijkend gaan.

A. Roland Holst

Schaduw

Het is koud, eindelijk is het echt koud geworden. De winterjassen, handschoenen, mutsen sjawls en dikke sokken lopen en fietsen weer massaal over straat, met bijbehorende mensen natuurlijk. Zon aait Wereld zachtjes, vooral niet te opdringerig, Wereld is tevreden in een diepe slaap gezonken, trekt zich van niets of niemand meer wat aan.
Ik kijk naar Boom, in de laaghangende zon is hij perfect verdeeld in twee helften, een lichte en een donkere, er is geen wazig overgangsgedeelte tussen waar de zon recht op zijn stam en takken staat en waar de donkere schaduwen beginnen. Allemaal scherpe lijnen, twee toestanden, licht en schaduw, niets er tussenin, half werk doet Wereld niet aan 's winters.

Wij hadden op de middelbare school een keer per week tekenles, een deel van die tekenlessen bestond uit houtskooltekeningen maken van dingen in en om de school. Zelf zat ik steevast buiten, tenzij het veel te warm was. Ik was goed in schaduwwerking, natuurgetrouw tekenen kon ik niet zo goed, ik verloor mijzelf ofwel in eindeloze details of ik kon niet loskomen van het grote plaatje. Maar schaduwen daar was ik goed in. Dat wazige gebied waar vormen in elkaar overvloeien, waar de dingen vertekend en misvormd worden, plekken waar het licht niet was om juist het licht te definieren, dat was mijn domein. Behalve op dit soort zonnige winterdagen, dan worstelde ik met mijn witte papier, mijn houtskool en mijn kneedgum totdat de tekening reddeloos verloren was. Pas in het laatste jaar dat ik van haar les had hebben de tekenlerares en ik ontdekt waar mijn probleem met winterzonnetjes precies lag. Ik kon geen lijnen trekken, welnu ik kon natuurlijk best strakke lijnen trekken maar in mijn beleving was niets gescheiden van het andere door een scherpe lijn. Toen heb ik het mezelf maar geleerd, lijnen trekken, ik kan nog steeds niet heel erg goed natuurgetrouw tekenen maar een boom in de winterzon lukt inmiddels al aardig.

Voor U

Aan hen die nog slapen gaan: een goede nachtrust toegewenst en moge uw dromen zijn wat U ervan hoopt.

Aan hen die reeds ontwaakte: een goede morgen en een fijne dag.

Aan alle overigen: slapen is best zinvol zo af en toe ;o)

Van vroeger

Acht jaar en jaloers was ik, nooit bevredigd. Niet ondankbaar hoor, maar ik wilde iets, en ik kreeg het nooit, want ik wist niet wat ik wilde. Andere kinderen kregen wel wat ze wilde, en daar was ik jaloers op, dat ze van die eenvoudige dingen wilde, dat ze daar blij mee waren. Ik wilde maar weinig spullen hebben, natuurlijk kon ik wel eens verlangen naar een of ander populair stuk speelgoed maar uiteindelijk was ik altijd blij met de dingen die ik had en speelde ik toch nog altijd het liefst toneelstukjes met mijn poppen en knuffels, of rommelde ik met het playmobiel kasteel. De pastelkrijtjes van mijn moeder ewaren ook vavoriet. Maar ik was niet tevreden, gek genoeg was ik me wel bewust van het feit dat ik niet eens wist wat ik wilde dus dat het geen zin had om ontevreden te zijn, maar ik denk dat ik nog te jong was om daar zelf wat aan te doen. Uren lang worstelde ik met die gevoelens, mensen maar denken dat ik boos was op de wereld, of op hen terwijl ik in wezen probeerde mijzelf er onder te krijgen.
Ik mocht niet ontevreden zijn, en ik mocht nooit verdrietig zijn, of boos. Jaloezie was uit den boze, angst was kinderachtig zelfs voor een kind van nog geen tien. Wijs en verstandig moest je zijn, en slim, lief, aardig, rustig zonder jezelf boven je leeftijdsgenootjes te plaatsen. Je werd geacht jezelf te begrijpen, en de wereld, en alle andere mensen. Dat moest, het lukte natuurlijk voor geen meter en zo werd je door jezelf uitgeroepen tot 's werelds grootste mislukkeling. Natuurlijk was ik te jong om dat in woorden te kunnen vatten, misschien had ik het dan wel aan iemand verteld, hadden ze me kunnen leren er niet zo zwaar aan te tillen, maar als je acht bent zijn dingen van de psyche alleen nog maar gevoelens, het zijn nog geen benoembare dingen die je kunt vastpakken.

...Hear it not, Heaven, thy Ministers have done it!

LULLABY (luister het hele nummer/gedicht ongeveer 2 mb)
Lyrics by William Blake
music by Loreena McKennitt

O for a voice like thunder, and a tongue
To drown the throat of war! - When the senses
Are shaken, and the soul is driven to madness,
Who can stand? When the souls of the oppressed
Fight in the troubled air that rages, who can stand?
When the whirlwind of fury comes from the
Throne of god, when the frowns of his countenance
Drive the nations together, who can stand?
When Sin claps his broad wings over the battle,
And sails rejoicing in the flood of Death;
When souls are torn to everlasting fire,
And fiends of Hell rejoice upon the slain.
O who can stand? O who hath caused this?
O who can answer at the throne of God?
The Kings and Nobles of the Land have done it!
Hear it not, Heaven, thy Ministers have done it!

Dwaallichtje in actie

En daar stonden we, bij de kassa van de blokker om één enkele rol inpakpapier af te rekenen. Op zoek naar gepast geld had ik mijn portemonee in mijn hand, het kleingeld vakje - dat toevallig ook nog helemaal vol zat - opengeritst. "Wie kan ik helpen?" Vroeg het vriendelijke meisje achter de kassa, opgeschrikt uit mijn geconcentreerde zoektocht naar precies de juiste muntjes om te ruilen voor de rol kerstpapier stak ik met enig enthousiasme mijn hand op, mijn rechter hand, om haar de rol inpakpapier te geven, mijn rechter hand waarin ook de open portemonee rustte. Sinterklaas was alweer voorbij maar toch heb ik nog even gestrooid, met muntjes, door de blokker... hoera!

Canto Ostinato

Als ik duizend woorden had om dit te zeggen dan schreef ik ze duizend maal duizend keer op een blaadje en vertelde ze aan alles en iedereen....

Canto Ostinato van Simeon ten Holt is precies wat de titel zegt, een liedje, en het gaat eeuwig door, eeuwig...
Vanuit mijn hoek bezien zijn er enkele schitteringen die elke keer opnieuw het beluisteren waard zijn.... lijdzaam ondergaan van de volmaaktheid... smaken verschillen natuurlijk maar toch.... wees stil en geniet met mij mee...

luister

sorry voor het abrupte einde er zijn niet echt losse nummers op de cd en ik moest ergens een knoopje doorsnijden.....

Aaibaar

Gezocht:

Een Tatty Teddy kerstmis desktop theme voor win 98 om mijn behoefte aan knuffelige schattige truttigheid te bevredigen

Tatty Teddy ziet er zo uit:

Niet eerlijk (kortstondige klaagzang)

Nu was ik de afgelopen maand van 60 mg prednison per dag via een korte pitstop bij 50 sinds afgelopen maandag afgedaald naar een relatief acceptabele 40 mg per dag. Hoera voor mij ik heb weer enigszins het gevoel mijzelf te zijn, het bollegezichten effect is nog bij lange na niet over maar voor het overige is mijn lijf weer handelbaar. Totdat het besloot dat een toename aan de hoeveelheid beschikbare energie en zuurstof, en een opnieuw hervonden psychisch evenwicht toch echt niet ten volle mag worden uitgebuit en per direct een aanslag deed op de dragende en ondersteunende functie van mijn rug. Voorheen kon ik nog geen 200 meter lopen zonder buiten adem te geraken, nu kan ik nog geen 100 meter afleggen zonder ernstige vormen van strompelgedrag te vertonen. Gelukkig gaat fietsen wel goed en hebben ze in de meeste winkel waar ik naartoe moet (wil) winkelwagentjes waar je op kunt hangen.
Maar het blijft domweg niet eerlijk! Ik protesteer!

Kijk nou toch eens

Zo heb je alles omgegooid en zo heb je weer je oude vertrouwde kleurtjes bijna helemaal terug. Ik denk dat ik wat kleurschema betreft toch niet meer van mijn blauwigheid afkom. Alleen of ik nog iets met plaatjes ga doen weet ik nog niet.

Malle Meid... (2)

Lange inleiding:

Wij sparen airmiles, nee echtwaar wij sparen airmiles. In het begin waren airmiles ontzettend handig want je kon er allerhande keukenspullen gratis en voor niets mee bestellen en wij hadden nog niet zo veel handige (staaf) mixers keukenmachines tefal-pannen broodroosters enz...
Nu wel, nu is onze keuken voorzien van bijna alle gemakken die een huis-tuin-en-keuken huisvrouw met een passie voor koken zich zou kunnen wenzen. Dus zijn we overgstapt op het sparen van airmiles voor hebbedingetjes. Een hebbeding waar ik al enige tijd naar uitzie is een digitale fotocamera. Niet zo'n dure luxe overdreven 3,3 megapixels ding met dockingstation maar gewoon een eenvoudig geval waarmee ik plaatjes kan laten zien van de dingen die mij in Wereld opvallen. Om mijn stukjes alhier visueel te ondersteunen zeg maar. En daarvoor zijn we nu aan het sparen, alleen moeten we nog héél ontzettend veel boodschapjes bij de AH doen willen we genoeg airmiles bij elkaar hebben.
De zus van mijn moeder spaart ook airmiles, toen zij ermee begon kon je nog leuke vliegtickets van de klm kopen voor die airmiles en aangezien haar man met enige regelmaat op zakenreis moet was dat best handig. Nu gaat dat niet echt meer met die vliegtickets en sparen ze flying dutchman punten (of hoe dat dan ook moge heten) aangezien mijn tante en haar man geen interesse hebben in het soort hebbedingen die je met airmiles tegenwoordig kunt krijgen (zij huppelt langs veilingen om mooie juwelen te bekijken/kopen hij is intoo zeilboten) heeft ze een groot aantal airmiles over waar helemaal niets mee gebeurt.

einde inleiding

Mijn ouders hebben in hun leven twee kinderen op de aarde gezet, mijn zusje en mij. Alhoewel mijn zusje wat betreft kleding en aanverwante zaken de dure smaak heeft ontwikkeld die ik nooit heb leren waarderen (nuja ik waardeer hem bij anderen, voor mezelf hoeft het niet zo) was ik altijd het dure kind, pijpen te kort, mouwen te kort, stad en land afzoeken voor een paar schoenen die uberhaupt paste en dan waren ze vaak onbetaalbaar maar goed ik moest toch schoenen hebben, ik droeg een bril die in het begin elke 2 jaar vernieuwd moest worden, fisiotherapie, mensendieck, extra grote fiets ga zo maar door. Niet dat iemand me ooit op het hart heeft gedrukt dat alles bij mij meer geld en moeite kostte dan bij mijn zusje, oh nee heus niet maar ik had het zelf gewoon erg snel door. Goede voedingsbodem voor frustraties en complexen was ik, humusrijke grond, voldoende vocht enzo...
Als mijn grootmoeder van het bedrijf waar haar man vroeger werkte op haar tachtigste verjaardag een cadeaubon krijgt gaat die automatisch naar mij toe, net zoals de boekenbonnen die mijn moeder krijgt, het kerstpakket en ga zo maar door. De enige die gehecht is aan zijn presentjes is mijn vader, verder sluizen mijn moeder, grootmoeder en tante alles waar ze zelf niet direct belang bij hebben naar mij door. Begrijpelijk op zich, mijn zusje woont op kamers, ik woon in een flat waar ik de eerste vijf jaar waarschijnlijk nog niet weg ben. Een heleboel spullen waar ik wat aan heb, waar ik ook plek voor heb kunnen we mijn zusje op geen enkele manier blij mee maken. Bovendien weet ik wel dat mijn zusje een riante maandelijkse toelage krijg die ik niet krijg (eigen keuze) en dat zij met de dure kleren rondloopt. Ook weet ik dat het haar op geen enkele manier dwars zit, maar ik moet elke keer weer wennen aan de vanzelfsprekendheid waarmee er aan mij gedacht wordt. Offeren mensen zich niet teveel voor mij op? Voelt mijn zusje zich niet tekort gedaan? Of iemand anders?
Zo is het nou ook met die airmiles van mijn tante, als ik iets wist voor die airmiles moest ik het maar zeggen. Maar ik krijg al zo veel van haar, krijg al zo veel van iedereen moet ik dan ook nog om dingen gaan vragen?
En nou durf ik het iedere keer als ik mijn tante aan de telefoon heb niet te zeggen, dat ik wel wat weet voor die airmiles, dat ze dan waarschijnlijk in één keer op zijn ook. Niet dat het erg is hoor, ik bedoel ik kan het heus nog een hele tijd stellen zonder die digitale fotocamera, ik denk er eigenlijk ook alleen maar aan als ik weer eens een e-mail krijg van een of andere airmiles aanbieding, maar het gaat om het princiepe, dat ik het niet eens durf te vragen terwijl ik weet dat ik op geen enkele manier iemand tekort kan doen.

malle meid...

Zucht

kerstverhaaltje schrijven.... onderwerp bedenken...
...moet kerstverhaaltje schrijven...moet iets origineels bedenken...

Gebabbel

Wij hebben hier niet echt sinterklaas gevierd, met z'n tweetjes is het niet zo ontzettend inspirerend om uitgebreid gedichten te verzinnen. Zeker niet als je dagelijks wel en wee met elkaar deelt dan blijft er weinig over om elkaar een beetje poetisch mee te plagen.
Toch had mijn vriendje twee vrije dagen en wat we dus wel hebben gedaan (in een opwelling van hem) is het kopen van een heuze kerstboom met toebehoren. Ik weet dat sommige mensen zich niet kunnen vinden in het hele idee van kerstbomen maar wees getroost, wij hebben een leuke boom in een pot die na de kerst met pot en al gezellig het balkon op kan en met een beetje geluk nog even rustig doorleeft zonder te zijn opgetooit met allerhande prularia. Dit is voor het eerst van mijn leven dat ik een heuse echte grote kerstboom heb, voorheen hadden we bij mijn ouders thuis wel een adventskrans van dennetakken maar nooit een boom, of toch we hebben een heel kleintje, zo'n nepboompje waar de lichtjes al in verwerkt zitten. Maar het versieren van een echte kerstboom is voor mij dus helemaal nieuw. Wel heerlijk hoor dat je zo over die kerstafdeling van de V&D struint en ook werkelijk van die mooie kitcherige glimdingen mag kopen, me bewust van de overdadige luxe die dat alles representeert geniet ik er toch stiekem even van, met volle teugen. Ik bedoel als je iets doet kun je er beter lol in hebben.
Het resultaat glimt, glittert, schittert en wat de kleuren betreft vloekt je tegemoet als je de huiskamer binnen komt (ik zal straks proberen een plaatje te maken met de webcam) en ruikt heerlijk naar dennenaalden. Ook de rest van de huiskamer wordt na dit schrijven onderworpen aan een grondige transformatie en de door grootmoeder met de hand gemaakte kerststal komt ook weer langzaam de kast uit gewandeld.
Het is druk leven hier in dwaallichtland, als de kerstsfeer binnen komt druppelen.

Goeiemorgen

en steeds ben ik van plan om verder te gaan met het css gedoe hier maar steeds komt er weer wat tussen, stukjes schrijven is ook al niet echt succesvol pfff ik verwaarloos mijn trouwe 9en niet zo trouwe) lezers wat een schande.

Zeg even tussendoor, terwijl sinterklaas de dakpannen naar beneden schopt en allemaal rommel door de schoorstenen propt

nog helemaal afgezien van de vraag of ik me er wat van aantrek of niet wat vind U nou prettiger lezen? Gewoon zwart op wit zoals nu, of zwart op heel licht blauw of donkerblauw op wit of donkerblauw op heel lichtblauw of.... een andere kleur die bj de huidige achtergrond past (ja daar ben ik een beetje aan gehecht geraakt aan die kleur die op een tft-scherm van mijn notebook ongeveer lichtblauw grijzig is en op mijn gewone monitor meer weg heeft van blauwig grijs)

overigens mijn excuses aan alle mensen die zo aardig waren geweest ergens vandaag een reactie op mijn reactiescriptje achter te laten, die reacties zijn in het grote zwarte internetgat verdwenen en ik weet eigenlijk niet precies waarnaartoe.

Wat ik gedaan heb vandaag? Ja dat vertel ik U later weer, ik denk morgen ofzo.

Zo nu is het in ieder geval weer leesbaar, later ga ik verder met rommel maken.

ja ok vooruit en dan zal ik het ook weer netjes opruimen.

Even rommel aan het maken

Come away oh human child
To the waters and the wild
With a faery hand in hand
For the world's more full of weeping
Than you can understand


STOLEN CHILD
Lyrics by W.B. Yeats
music by Loreena McKennitt (luister mocht U het hele nummer graag willen horen dan kan ik U op verzoek per e-mail van een mp3 bestand voorzien, dat geldt overigens voor alle liedjes die ik hier publiceer)

Where dips the rocky highland
Of sleuth wood in the lake
There lies a leafy island
Where flapping herons wake
The drowsy water rats
There we've hid our fairy vats
Full of berries
And of reddest stolen cherries.

CHORUS
Come away oh human child
To the waters and the wild
With a faery hand in hand
For the world's more full of weeping
Than you can understand

Where the wave of moonlight glosses
The dim grey sands with light
By far off furthest rosses
We foot it all the night
Weaving olden dances
Mingling hands and mingling glances
Till the moon has taken flight
To and fro we leap
And chase the frothy bubbles
Whilst the world is full of troubles
And is anxious in its sleep.

CHORUS

Where the wandering water gushes
From the hills above glen car
In pools among the rushes
That scarce could bathe a star
We seek for slumbering trout
And whispering in their ears
Give them unquiet dreams
Leaning softly out
From ferns that drop their tears
Over the young streams

CHORUS

Away with us he's going
The solemned eyed
He'll hear no more the lowing
Of the calves on the warm hillside
Or the kettle on the hob
Sing peace unto his breast
Or see the brown mice bob
Round and round the oatmeal chest.

CHORUS

For he comes, the human child
To the waters and the wild
With a faery hand in hand
For the world's more full of weeping
Than you can understand

Als het niet...

Als het niet voor mijzelf is dat ik schrijf, of voor U dan is het wel hiervoor...

...owja, ik had je page dingen uitgeprint van de afgelopen dagen en ik vond dat erg leuk om te lezen. Weet je dan is het een beetje alsof ik ook een gesprekje met jou heb, of, nouja, jij tegen iedereen, maar ik vind het mooi en dat wilde ik even zeggen :-)))

Pluizen

Ik ben een mens van het overzicht, van grote verbanden. Over details raas ik heen alsof ik ze niet zien wil. Dat is mijn natuurlijke drang, mijn aard...
Toch is er een minstens zo sterke drang die mij ernaar doet verlangen om aan alles precies even veel onverdeelde aandacht te schenken. Het liefst schreef ik een roman over elke beweging van iedere spier in mijn lichaam. Maakte ik een portret van iedere gemoedstoestand, gaf ik elke bacterie een eigen themesong, kreeg ieder stofje een eigen museum.

Aandacht voor de kleine dingen, grote verbanden zien en toepassen. Ik probeer een mooi evenwicht te vinden tussen de twee. Voor alsnog ben ik niet verder gekomen dan als een ongeleid projectiel heen en weer schieten van het ene perspectief in het andere, soms verlies ik me in één straal licht en zijn er zo veel andere kleine en grote dingen om nog te ervaren dat ik wanhopige word omdat het me nooit zal lukken alles met de aandacht te omhullen die het verdient. Dan weer is het bestaan een groot onderling verbonden geheel en vergeet ik bij kans dat de dingen ook los van elkaar bestaansrecht hebben.

Vroeger waren er werelden geweest om zich in te verstoppen, had ze kunnnen vluchten in haar fantasie. Dromend over helden met een plek om te wonen, bestaan zoals ze dat zelf het liefste had gewild.
En toen was er een dag geweest dat ze had ingezien dat ze werkelijk kon bestaan zoals ze dat zelf wilde, dat het alleen nog niet helemaal lukte scheen bijzaak. Maar vanaf die dag was er geen manier meer om te vluchten van de realiteit, de realiteit was immers overal, altijd, de realiteit was niet hard of zacht, niet mooi of lelijk. Ze moest de schoonheid en de zachtheid maar in zichzelf zien te vinden, ze moest het maar even zelf voor elkaar krijgen. Het kon, dus het moest, en wel meteen, geen tijd meer te verliezen. Geen enkele fantasie was meer hetzelfde, de veiligheid van haar dromen was voor altijd geweken. Zichzelf verrliezen in een herschapen werkelijkheid zou niet meer lukken, nooit meer.
De verhalen van anderen bood soms nog kortstondig een veilige haven, weg van de echte dingen, maar haar eigen fantasie liep overaal in een boogje terug naar wat werkelijk was, en als ze wat werkelijk was nu maar gewoon altijd kon accepteren, zonder verzet, ook dat lukte niet...

Mijn hart als een grote prop die in de weg zit, bijna fysiek voelbaar aanwezig. Stil zitten met ogen dicht, geen beweging, alleen maar voelen, nog meer voelen, geen namen geven maar voelen. Het is te veel, te veel wat ik wil zien, te veel om te ervaren, te veel wat ik wil zijn, ik wil wel met minder genoegen nemen, ik wil bescheiden zijn en nederig maar ik kan niet minder, ik wil wel kiezen voor minder maar het lukt me niet. Steeds als ik voor minder kies is alles weg, alles weg zou mooi moeten zijn, goed, licht. Maar alles weg is stil, eenzaam, hartverscheurend.
En dan geloof ik dat ik aan het verliezen ben, ik weet niet precies wat maar ik ben het grandioos aan het verliezen. Opnieuw probeer ik mezelf wijs te maken dat het een eenvoudige keuze is, niets meer en niets minder maar die instelling heeft bij mij niet het gewenste effect, er moet een manier zijn om er tegenaan te kijken die wel werkt maar die kan ik steeds niet vinden. Wel bijna, en ongeveer, soms, precies genoeg om door te gaan, door te willen gaan, moed te houden, te blijven lachen. Ik ben helemaal niet bang voor verliezen, het heeft meer weg van een simpele constatering, dat ik het op deze manier in mijn eentje niet red, dat ik geen andere manier ken, geen andere manier kan. Zwak, mislukkeling, ik faal en weet niet eens precies waarin, maar het is wel belangrijk, veel te belangrijk. Ik houd er van, met overgave en passie houd ik er van, van verliezen, van het niet redden, minstens net zo veel als van liefhebben, genieten, leven.

Van Vroeger

Nuttige voorkennis:
De pappa van dwaallichtje was het grootste deel van zijn leven precies twee meter lang, met een moeder van een meter negentig is het wellicht niet zo verwonderlijk dat dwaallichtje zelf ondanks hormoonkuren de indrukwekkende lengte van een meter vierennegentig heeft bereikt. De pappa van dwaallichtje werkt op een basisschool

Zomaar een dag, heel wat jaartjes geleden toen dwaallichtje haar pappa op een keer van school kwam halen zaten er twee kleuters op het stoepje bij de voordeur te wachten op hun ouders. Dwaallichtje en haar pappa liepen met hun fietsen aan de hand langs de bewuste kleuters en werden zo onderwerp van een boeiend gesprek.
"Hee kijk die mevrouw is bijna net zo groot als meester C." (meester C. is pappa in dezen)
"ja best wel maar meester C. is groter"
"maar die mevrouw is wel bijna even groot, ze is wel 124 jaar"
"maar meester C. is 231 jaar"

Je zou willen dat je iets had om aan te denken, een bitterzoete herinnering om te voelen. Iemand om deerlijk te missen. Hopend dat de heerlijke melancholie gerechtvaardigd werd door iets echts, iets met een vorm, een naam, een gezicht. Er moest iemand zijn die tegen je zei dat het kan, dat het mag, dat het goed is...

DANTE'S PRAYER (7.11)
Music and Lyrics Loreena McKennitt (luister)

When the dark wood fell before me
And all the paths were overgrown
When the priests of pride say there is no other way
I tilled the sorrows of stone

I did not believe because I could not see
Though you came to me in the night
When the dawn seemed forever lost
You showed me your love in the light of the stars

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Then the mountain rose before me
By the deep well of desire
From the fountain of forgiveness
Beyond the ice and fire

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me

Though we share this humble path, alone
How fragile is the heart
Oh give these clay feet wings to fly
To touch the face of the stars

Breathe life into this feeble heart
Lift this mortal veil of fear
Take these crumbled hopes, etched with tears
We'll rise above these earthly cares

Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me
Please remember me

Voeten

Bij het organiseren van mijn la vol foto's van vroeger-dan-vroeger kwam ik in een mapje twee röntgenfoto's tegen van mijn voeten toen ik een dwaallichtje van acht was. Blijkbaar heb ik op een zeker moment een pen ter hand genomen en al mijn creativiteit in de strijd gegooid want op het mapje staan twee hartverscheurend huilende voetjes getekend. En ik heb ook werkelijk treurige voeten, na 24 jaar stad en land te hebben afgereisd kan ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat er geen enkele schoen bestaat waar ik volstrekt pijnloos op kan lopen, zelfs de naden van mijn poezelig zachte knuffelsloffen doen zeer als ik ze langer dan een halve dag aan heb en ook het laten maken van schoenen is geen oplossing gebleken. Op blote voeten lopen is een vreugdevolle optie ware het niet dat de doorbloeding in mijn voeten zo slecht is dat ieder wondje minstens 3 weken nodig heeft om te genezen en geheid zeker gaat ontsteken. Werkelijk waar treurige voeten die van mij.
Toch zijn het leuke gevallen, reuzevoeten met een zeer hoge aaibaarheidsfactor. In mijn voeten verenigt zich alles wat onbeholpen, onhandig, aandoenlijk en hulpbehoevend is op de meest geniale manier die ik me kan voorstellen, flexibel niet door lenigheid maar door het ontbreken van ontwikkeld spierweefsel, tegelijkertijd houterig en stijf omdat de helft van de gewrichten alles behalve gewricht is, de huid nog zachter dan die van een baby behalve op plekken waar het schoeisel dagelijks knelt die worden beschermd door een dikke laag eelt. Mijn voetafdruk is ook niet erg voetig, eerder rechthoekig, of nee het zijn eigenlijk meer trapeziumachtige figuurtjes.
Ik houd van lopen, ik houd veel van lopen, maar lopen doet pijn, veel pijn als ik het lange tijd volhoud. Toch zou ik voor geen goud andere voeten willen, ze horen bij mij, ze zijn mijn vriendjes... En die getekende voetjes op dat mapje van die foto's, die huilen tranen met tuiten met een brede glimlach op de enkels...

Toelichting

ik bedoelde met 'malle meid' dus enkel dat ik het op een vertederende manier ietwat kinderachtig van mezelf vond dat ik ergens in mijn achterhoofd had verwacht dat ik meer van De Zin en Diepere Betekenis der Dingen zou gaan begrijpen als ik meer van de oorsprong van woorden begreep. Hetzelfde geldt overigens voor alle encyclopedieen en overzichtswerken die ik in mijn boekenkast heb staan (en dat zijn er veel) maar het proces van ontnuchtering was deze keer zo heerrlijk aan de oppervlakte zichtbaar.

Ik ben mij er overigens heel wel van bewust dat een zoektocht naar De Zin en Diepere Betekenis der Dingen misschien niet altijd de meest vruchtbare invulling is van mijn bestaan, en daarom vond ik het nu juist zo aardig dat ik op een primitief niveau schijnbaar toch verwachtte dat het verlossende antwoord in een woordenboek stond...

verder niets hoor.

Malle Meid

Begrijp mij niet verkeerd, toen ik van mijn tante voor mijn verjaardag het etymologisch woordenboek kreeg ging een lang gekoesterde wens in vervulling en werkelijk waar mijn blijdschap over dit nieuwe kleinood in de boekenkast is op geen enkele manier bedorven.
Maar een lichte teleurstelling maakte zich van mij meester toen ik bemerkte dat het kunnen opzoeken van de herkomst/oorsprong van Nederlandse woorden op geen enkele manier bijdraagt aan het begrip van of het inzicht in de wereld.

Een ernstige zaak, waar nimmer lichtvaardig over gedacht mocht worden. Het leven was geen speeltuin toen ik een klein dwaallichtje was maar een uiterst serieuze aangelegenheid die vooral bestond uit moeizaam hard werken. Voor alles. En telkens weer opnieuw. Nooit had ik rust, er moest voortduren diep nagedacht worden over kleine en grote kwesties, oplossingen gevonden worden voor elke probleem - fictief of niet - wat ik tegen kwam. De wereld moest begrepen worden en het was mijn taak om me daar voortdurend mee bezig te houden. Toch was ik niet het bleke bloedserieuze kind wat ik in eerste instantie achter mijzelf zou hebben gezocht. Ik kon goed spelen, goed lachen en was me van nog geen enkel leed bewust, op mijn manier was ik blijmoedig, een vreugdevolle doorzetter al begreep niemand - ook ikzelf niet - waar ik me zo vol overtuiging voor inzette. Ik begreep het niet maar geloofde er in, helemaal zonder reserves...
Soms zie ik kinderen die zicht met eenzelfde ernstige bevlogenheid vol blijdschap op een facet van het leven storten waar niemand iets van snapt. Je moet goed kijken om het te zien tussen de byzonder-gewone kinderdingen door, maar dan is het er overduidelijk. Kinderen met een missie. En het zijn er best veel. Zouden ze elkaar herkennen? Of zouden ze net als ik steeds denken dat ze de enige zijn? Wat zou er van hen worden als ze over vijftien tot twintig jaar een heleboel meer levens-gewoel hebben gezien? Zouden ze net als ik hun blinde overtuiging, hun heilige bevlogenheid inruilen voor geduld, compassie en het vermogen om te kijken, om echt te zien? Of zijn het werkelijk de idealisten van morgen? Zullen ze blijven vechten voor hun zaak?

Wereld

Grijsbruin, koning winter heeft de deur al op een kier. Echt koud is het nog niet maar de dingen in Wereld zijn helemaal afgeleefd, nauwelijks nog groen te bekennen. Nat en modderig, boom staat stil naast mijn raam, hij zegt niets meer als ik tegen hem praat.
Ik smacht naar kleur, te lang, met te veel inlevingsvermogen, te veel overtuiging heb ik me verdiept in grijsbruine Wereld. Helemaal grijsbruin en modderig voel ik me, niet droevig maar kaal en leeg, zonder leven. Ik wil het weer terugvinden, mijn kleurdoos, ik weet niet eens meer welke kleuren ik bij moet kopen om weer ongeremd aan de slag te gaan...

vandaag

niets

dat is goed...

Ik vraag me af...

Hoe en wanneer is het toch zo gekomen dat het verlangen naar vrijheid nobeler en intelligenter geacht wordt dan het verlangen naar geborgenheid?

Misschien kunt U mij de volgende keer vantevoren waarschuwen als ik vanuit Den Haag naar Leeuwarden reis met een grote rugzak vol zware boeken, waarschuwen voor het feit dat de trein naar Arnhem niet langs Amesfoort gaat wel te verstaan. Dat zou ik ondertussen moeten weten, gister was ik het vergeten, nu weet ik het wat TE goed... auw

De vraag

Nee nee ik was het niet vergeten, maar door een nogal verstrooide actie van mijzelf moest ik vanuit Den Haag via Arnhem terig naar Leeuwarden reizen en dat neemt aardig wat extra tijd in beslag.
Natuurlijk heb ik mijn prangende vraag per e-mail gesteld maar als ik wat meer tijd heb ga ik er wel een leuk stukje over te schrijven nu heb ik het druk met heeeeel erg moe zijn.

Excuses

Mijn allerliefste vriendje had onder het mom van proberen-kan-geen-kwaad even aan mijn log zitten peuteren waardoor er automatisch een internet-radio station opende als Dwaallichtjes werd geladen.... mijn nederige excuses voor iedereen die daar last van heeft ondervonden.

Wereld

Drie uur maar, drie uur in de trein en Wereld ziet er meteen heel anders uit. De lucht smaakt hier anders, het licht is gewoon licht, geen duizend-en-een schakeringen, geen grenzeloze hoeveelheid aan stemmingen in de zon. Wereld in de randstad lijkt harder, minder welwillend. Wereld kijkt niet terug als ik naar Wereld kijk. Wereld is direct, is wat 'ie is, niets meer en niets minder. Als ik Wereld gedag zeg krijg ik geen antwoord. Het is fijn om hier te zijn, ik voel minder, ik kan aan de oppervlakte van Wereld blijven zonder verder te kijken, het is fijn voor even, licht, ontspannen, ook ondragelijk. Wereld hier heeft mij niet nodig, Wereld heeft hier niets nodig alleen zichzelf. Ik heb Wereld ook niet nodig hier, de dingen zijn zo los van elkaar. Thuis heeft wereld mij nodig, heeft Wereld alles nodig en alles heeft Wereld nodig. Daar hoor ik bij Wereld, zonder mij is Wereld niet heel, zonder Wereld ben ik niet heel. Hier is alles heel zonder elkaar.
Wereld is anders, in de randstad...

Handig

Zo'n log, je kunt het gebruiken als memobord voor jezelf.

Ik wilde haar al een hele tijd nog wat vragen over gebarentaal en vierhanden gebarentaal, maar ik vergeet het steeds. Nu heb ik het wel even te druk en voor het weekend ben ik bij mijn ouders maar als ik het nou hier neerzet dan vergeet ik het in ieder geval niet meer. En als ik het wel vergeet heb ik voldoende getuigen die mij gerechtvaardigd voor vergeetachtige tuttebel mogen uitmaken.

Maandag Uniquehorn wat vragen, niet vergeten!

Langdradig antwoord

Het is geen genetische aanleg want noch mijn moeder noch mijn vader noch mijn grootmoeder noch een van mijn tantes is er werkelijk dol op, ik wel en mijn zusje meestal ook dus wellicht heeft het iets weg van compensatiegedrag daar mijn moeder het verschrikkelijk vind. Al sinds ik alleen over straat mag doe ik het met veel plezier voor iedereen die dat maar vraagt.
Ik ben werkelijk dol op het doen van de dagelijkse boodschappen, geen drukke supermarkt ter wereld kan mijn plezier bederven, geen sikkeneurige cassiere kan mijn humeur verpesten, boodschappen doen is gewoon hardstikke leuk.

Oh ja overigens houd ik een stuk minder van winkelen hoor.

Oh ja 2 goedemorgen en alvast een prettig weekend.

Omdat ik nu eenmaal graag boodschappen doe...

Hoezee!!!! (link)

Nooit had ik een duidelijk gedefinieerd beeld van wie ik nu eigenlijk ben. Mijn verhouding tot de omgeving is van iedere goedgevormde helderheid verstoken en de plaats die ik inneem in de wereld zoals ik haar ervaar is dan ook een onduidelijke plaats waar ik me zelf eigenlijk niet goed raad mee weet.
Ik heb vaak nagedacht over de oorzaak van dat fundamentele gevoel van verlorenheid, ik bedoel die moet er toch zijn niet waar? Maar de uitkomsten van al mijn gepsychologiseer en gefilosofeer zijn nooit echt bevredigend geweest. Antwoorden vond ik, velen, meestal op vragen die ik nog niet eens had gesteld, maar geen eenduidige verklaring die het alles duidelijker maakt. Ik ben verdwaald geboren, Ariadnes draad brak toen ze de navelstreng doorknipten.
Oh ja mijn leven heeft een richting gekregen doordat het geleefd is, dat is onvermijdelijk en op die manier kan ik met wat moeite daar ook wel een zeker plaats aan toekennen. Maar de rol die ik in mijn eigen wereld zou moeten spelen is zo onbepaald en verstoken van betekenis. Ik ben een dolende ridder die zijn roeping kent maar die 'vergeten' is waar en hoe hij zichzelf kan vinden... Parsival die de graalburcht verlaten heeft zonder te volbrengen wat volbracht moest worden...

Mens

Kil, maar de zon schijnt al is het wat flauwtjes, ik zit op een bankje naar Wereld te kijken, en naar Boom en Rivier, naar Vogel en onwillekeurig ook naar auto en snackbar. Mens loopt rustig langs het riviertje, de Potmarge is mijn achtertuin, aardig van de gemeente dat ze mij van zoveel tuinmeubilair hebben voorzien. Mens loopt langs de potmarge en langs mij. Ik knik naar Mens, Mens knikt terug, Mens kijkt geheimzinning alsof Mens een belangrijke ontdekking heeft gedaan, een beetje guitig ook als zag Mens van 's werelds grootste wijsheid de humor in. Eigenlijk wil ik Mens dolgraag vragen wat Mens bezig houdt, ik ben zo nieuwsgierig naar die lach maar Mens en ik praten nu eenmaal niet tegen elkaar. We knikken enkel zo gaat het al drie jaar en dat zal niet veranderen. Andere dagen als ik Mens zie lopen kijkt Mens kwaad, ongeduldig beent Mens dan dezelfde route langs de potmarge, maar ik knik naar Mens en Mens knikt terug, altijd. Eén keertje hebben we niet geknikt, toen was ik heel verdrietig en zat ik met opgetrokken knieeen op het bankje voor me uit te staren, ik denk dat Mens mij toen wel heeft gezien maar ik zag Mens pas toen Mens al lang voorbij was. Zou Mens zich hebben afgevraagd waarom ik zo verdrietig keek? Zou Mens ook elke keer overwegen om toch iets te zeggen?
Mens kijkt nooit verdrietig, Mens kijkt meestal blij, dan loopt mens langzaam en geeft de ogen goed de kost. Soms kijkt Mens boos en ongeduldig, dan loopt Mens snel en ongeduldig. Maar zelfs dan kan er altijd een oprechte glimlach en een knikje af. Ik weet niet wat Mens doet, of waar Mens woont, waarom Mens soms wel drie keer per dag hier langs de potmarge loop weet ik ook niet. dat Mens een bruine jas heeft voor de winter weet ik wel, en dat Mens altijd zwarte schoenen van ecco draagt weet ik ook. Ook dat Mens nooit verdrietig kijkt, wel boos, blij, ongeduldig, gelukkig, mysterieus maar nooit verdrietig. Tenminste niet als Mens langs de potmarge loopt.
Dag Mens...

Tip uit de oude doos voor ALDI klanten

Mocht U uit (creatieve) armoede, gebrek aan zin om te koken of gewoon omdat U er van houdt op een keer bij de ALDI zo'n plastik pak bami uit de koeling kopen en mocht U net als ik niet houden van het kunststof-smaakje wat meegeleverd wordt met veel van de in plastik verpakte 'verse' etenswaar van de ALDI denkt U er dan alstublieft aan dat U uw bami in een gewone hapjes- of koekepan verwarmt en niet ik herhaal niet in de magnetron of au-bain-marie.

Traan

Het tedere geweld waarmee hij zich opdringt is verpletterend, ik ben alleen, hoef niemand iets uit te leggen dus hij is welkom. Toch is de kracht die hij gebruikt om zich te laten zien verwoestend. Stukje bij beetje scheurt er iets van binnen, langzaam, wreed, meedogenloos. Ik wil dit niet, het doet te veel pijn, dit houd ik niet vol maar niet volhouden betekent ook slechts dat ik door blijf gaan ver voorbij het bittere eind. Ik wil niet tegen hem vechten, ik wil hem toegang verlenen tot alles, hem alle ruimte geven, om zelf bevrijd te worden. Maar in al zijn vriendelijke welwillendheid hakt hij op mij in, al bied ik geen enkele weerstand hij blijft rammen en beuken. Oude wonden barsten open en met iederen druppel bloed sijpelt een beetje moed weg, elke blauwe plek een buts in mijn vertrouwen. Wanhopig laat ik mijn allerlaatste weerstand varen, langzaam veeg ik het zonnetje van mijn gezicht, geen glimlach meer, geen levensvreugde nu, ik was te veel vergeten...

één traan, één enkele traan slechts.

Voor een goede nachtrust !!

Frequent sex reduces pregnancy complications

19:00 20 November 02

Exclusive from New Scientist Print Edition

Low fertility and frequent pregnancy complications may be the price that humans have paid for evolving a large brain.

For the fetus to get enough nutrients to grow a hefty brain the placenta has to aggressively invade a mother's uterus, says a new theory. But that can also provoke her immune system, causing dangerous complications.

However, recent research suggests that exposure to a man's semen helps a women's immune system prepare for pregnancy (New Scientist print edition, 9 February, p 32). So low rates of conception in humans reduce complications during pregnancy by giving a woman's immune system more time to adapt.

Human fetuses spend 60 per cent of their energy on their brain, three times as much as other mammals. Twenty weeks into pregnancy, the placenta attacks the uterine wall for a second time, burrowing in more deeply than in any other mammal.

But burrowing deeper is risky. It can provoke the mother's immune system to attack the placenta, which is loaded with foreign genes from the father. This can trigger pre-eclampsia, where the placenta leaks toxins into the mother's circulation, causing blood pressure to spike dangerously. Within hours it can escalate into kidney failure, brain haemorrhaging and death....

(lees verder)

Verbazingwekkend

Wat je in de keukenkastjes verstopt vindt wanneer je dringend behoefte hebt aan iets eetbaars maar je ransoen aan boterhammen voor vandaag al verslonden hebt en tijdelijk niet over de financiele middelen beschikt om dat ransoen uit te breiden.

De oogst bestond uit een half pak zowaar nog niet zacht geworden beschuiten, ingredienten voor het bakken van een heuze chokoladecake - nu ja een kleintje dan want ik moet nog 2 dagen doen met mijn pakje boter - een ruime hoeveelheid losliggende pakjes met diverse soorten crackers die eventueel net zo goed zijn als ondergrodje voor de theeworst als boterhammen, mocht ik besluiten geen cake te bakken dan kan ik van een deel van de ingredienten zelfs nog een broodje bakken, wat heet ik kan mijzelf een pizza bakken met hollandse kaas en zongedroogde tomaten!
Voor nu houden we het maar op de beschuiten met muisjes die overigens niet op een baby wijzen of iets dergelijks...

Jaloers

"kun je niet een stukje over mijn poet in time site schrijven?" vroeg hij toen hij om half twee vannacht eindelijk in bed lag, ik lag ondertussen soezelig te luisteren naar Sea Airs van Rick Wakeman en was héél ergens anders met mijn hoofd.
"He? Wat? Oh maar wat moet ik dan schrijven?"
"Nou gewoon wat je van mijn gedichten vind enzo"
"jamaar ik schrijf gewoon stukjes van mezelf, over dingen die in me opkomen, ik schrijf geen website-besprekingen tenzij ik dat echt dringen noodzakelijk vind"
"maar je kunt toch gewoon even een stukje schrijven en dan zeggen hier staan gedichten die vind ik zo-en-zo"
"ja maar dan moet ik eerlijk zijn en ik vind niet al je gedichten echt mooi enzo, gewoon een kwestie van smaak"
"nou dat maakt toch niet uit" sprak hij enigszins mokkig.

*zucht*

Hij is jaloers omdat ik wel eens meer dan 30 unieke bezoekers per dag over de vloer krijg, hij is een tellertjes maniak, ik ben blijer met één bezoeker die genoegen schept in mijn schrijfsels maar hem gaat het om de kwantiteit en bovendien schrijft hij zo af en toe best grappige en lieve gedichten :)

Ga maar even hier klikken dan heeft U hem ook weer blij gemaakt.

Hier is je stukje schat

Kijken

Voorzichtig haal ik mijn bril van mijn neus, een aangename vaagheid valt over het zichtbare gedeelte van de wereld en een intens gevoel van bevrijding nestelt zich in mijn lichaam. Ik ben een precieze kijker, ookal is mijn gezichtsvermogen ook met bril niet geschikt om halve milimeters te onderscheiden ik bekijk de dingen intens, exact, analytisch. Ik zie veel, heel veel, bijna alles wat ik zie zie ik ook werkelijk. Al mijn zintuigen werken op die manier, ze zijn niet allemaal even scherp die zintuigen maar ik ben me van veel meer indrukken bewust dan de meeste mensen met wie ik dagelijkse omgang heb (van U kan ik natuurlijk niets zeggen) wat soms een innerlijk paniekgevoel teweeg brengt. Zo veel om op te letten, zo veel om te onthouden, zo veel om te bewonderen, te veel. Uitzettend werkt niet, beter gezegd het lukt me niet, een intense drang om overal bij te zijn, om zo veel mogelijk kleine dingen uitvergroot te beleven drijft mij voort. Ik geniet er van met volle teugen, van de pijnlijke overdaad, van het verlammende bewustzijn in elke waargenomen fragment. Pagina's heb ik vol geschreven over de geur van droge rijst, het gevoel van een klein spinnetje op mijn arm. Was er iemand die zin en tijd had om te luisteren dan vertelde ik dagelijks honderduit over smaken en geuren, beelden en geluiden, dan maakte ik een woordenboek speciaal voor mijn tastzin...
Maar aan het eind van de dag ben ik moe van al die intense indrukken en dan is daar de eindeloze weldaad van mijn bril. Zoals ik voor een goede nachtrust mijn gehoor kan afschermen van de buitenwereld kan ik om orde en ruimte in mijn hoofd te maken mijn bril afzetten, dan hoef ik niet meer te kijken want ik kan toch niets zien. Alleen maar vage kleuren, vormeloze voorwerpen waarvan ik enkel door jaren lange gewenning geleerd heb te weten wat het is. Op een of andere manier geeft het rust, voldoende rust om eens diep adem te halen en alles even te vergeten...

Welterusten.

Wereld

Boom staat stil, stiller dan stil. Juist doordat soms een van zijn takjes licht heen en weer wiegt wordt zijn stil staan benadrukt. Buiten is het kil, alles lijkt zonder leven, de warmste kleuren zien er bleek en eenzaam uit en zelfs het licht schijnt troosteloos en ongeïnteresseerd naar binnen. Wereld is moe, Wereld is toe aan een lange rustige winterslaap. Dagen als deze wakkeren in mij de toch al sterke behoefte aan om Wereld een warme veilige plek te geven waar Wereld kan uitrusten. Wat moet dat een hard gelach zijn, om Wereld te zijn. Ik vind één leven soms al bijna te veel, hoe zwaar zal Wereld het wel niet hebben met al dat leven om in stand te houden. En dan die mensen die worstelen om goed te zijn voor Wereld en voor zichzelf, mensen die Wereld en zichzelf genadeloos geweld aan doen. Misschien hoopt Wereld wel ieder jaar dat het na de winterslaap een beetje beter is geworden. Ik denk niet dat Wereld religieus is dus aan het kerstfeest zal Wereld wel niet veel boodschap hebben, bovendien winterslaapt Wereld bij lange na niet overal, waarschijnlijk zou Wereld heel moeilijk wakker worden uit zo'n algehele winterslaap want levende wezens worden immers altijd heel erg moeilijk wakker als ook hun ademhalingsorganen en sapstromen/bloedsomloop stil vallen. Het is natuurlijk een verpersonificatie die wellicht maar ten dele opgaat, Wereld beschouwen als levend, voelend, denkend wezen maar ergens vind ik dat Wereld er recht op heeft, om minstens als gelijke beschouwd te worden. Wereld werkt het hardste van ons allemaal met een niet aflatend optimisme, maar nu wil Wereld slapen.
Slaap zacht Wereld...

Draken waren woest en mooi en indrukwekkend. Ze waren gevaarlijk die draken maar het waaren mythische beesten en ze hadden mystieke betekenis, ze hoorden in sprookjes, sagen, legendes en dan symboliseerde ze iets, iets groots en bijzonders. Ik hield van draken, ook als ze kwaadaardig zijn.

Maar toen, toen bedacht Rob Bowman de film Reign of Fire en in anderhalf uur tijd werden draken gedegradeerd tot ordinaire aliens die de wereld overnemen. Niets tegen aliens ofzo, en ze komen natuurlijk niet vanuit de ruimte die draken maar verder is het gewoon weer zo'n dertien in dozijn oh-jee-ze-overmeesteren-de-wereld-maar-daar-steken-wij-heldhaftig-een-stokje-voor verhaal.

Reign of Fire is een flauwe film, alhoewel onderhoudend genoeg geacteerd om enige vermaak te bieden en hier en daar best mooi gemaakt nogal nietszeggend en het verhaal vernietigt elke romantiek die er nog om draken heen hangt.

Zo'n dag

Ik voel me schandalig, in mijn bed rondhangend met nog niet meer dan een comfortabel trainingspak aan, notebook op het nachtkastje, mandarijnen paraat en een stapel films om te bekijken. Niets heb ik nog gedaan dan thee voor mezelf gezet zo af en toe een plas en inmiddels drie films gezien. Tot nu toe had ik nog niet eens op internet gekeken hoe het met de wereld gaat. Wat een luie nietsnut. Maar goed moet kunnen he, af en toe zo'n dag... Reign of Fire is vast ook leuk om te kijken.

Ogen dicht, tere glimlach op je gezicht, breekbaar melancholisch geluk trilt ongeduldig onder je huid, op de grens tussen jouw wereld en de wereld krijgen de dingen hun bijzondere kleur. Je ademt het in als zuurstof, wordt er door geroepen, dwaalt rond in de ruine van mythen uit ver vervlogen tijden. Ver weg thuis, niemand die je hier kan storen je wervelt om ieder woord heen als was het een minnaar, laat je door de tonen omwikkelen zonder weerstand te bieden. Zij zingt op zijn woorden jouw zoetste dromen bij elkaar...

THE LADY OF SHALOTT (11:05)
Muziek: Loreena McKennitt. Tekst: Alfred Lord Tennyson

On either side of the river lie
Long fields of barley and of rye,
That clothe the world and meet the sky;
And thro' the field the road run by
To many-towered Camelot;
And up and down the people go,
Gazing where the lilies blow
Round an island there below,
The island of Shalott.

Willows whiten, aspens quiver,
Little breezes dusk and shiver
Thro' the wave that runs for ever
By the island in the river
Flowing down to Camelot.
Four grey walls, and four grey towers,
Overlook a space of flowers,
And the silent isle imbowers
The Lady of Shalott.

Only reapers, reaping early,
In among the bearded barley
Hear a song that echoes cheerly
From the river winding clearly
Down to tower'd Camelot;
And by the moon the reaper weary,
Piling sheaves in uplands airy,
Listening, whispers "'tis the fairy
The Lady of Shalott."

There she weaves by night and day
A magic web with colours gay,
She has heard a whisper say,
A curse is on her if she stay
To look down to Camelot.
She knows not what the curse may be,
And so she weaveth steadily,
And little other care hath she,
The Lady of Shalott.

And moving through a mirror clear
That hangs before her all the year,
Shadows of the world appear.
There she sees the highway near
Winding down to Camelot;
And sometimes thro' the mirror blue
The Knights come riding two and two.
She hath no loyal Knight and true,
The Lady Of Shalott.

But in her web she still delights
To weave the mirror's magic sights,
For often thro' the silent nights
A funeral, with plumes and lights
And music, went to Camelot;
Or when the Moon was overhead,
Came two young lovers lately wed.
"I am half sick of shadows," said
The Lady Of Shalott.

A bow-shot from her bower-eaves,
He rode between the barley sheaves,
The sun came dazzling thro' the leaves,
And flamed upon the brazen greaves
Of bold Sir Lancelot.
A red-cross knight for ever kneel'd
To a lady in his shield,
That sparkled on the yellow field,
Beside remote Shalott.

His broad clear brow in sunlight glow'd;
On burnish'd hooves his war-horse trode;
From underneath his helmet flow'd
His coal-black curls as on he rode,
As he rode back to Camelot.
From the bank and from the river
he flashed into the crystal mirror,
"Tirra Lirra," by the river
Sang Sir Lancelot.

She left the web, she left the loom,
She made three paces taro' the room,
She saw the water-lily bloom,
She saw the helmet and the plume,
She looked down to Camelot.
Out flew the web and floated wide;
The mirror cracked from side to side;
"The curse is come upon me," cried
The Lady of Shalott.

In the stormy east-wind straining,
The pale yellow woods were waning,
The broad stream in his banks complaining.
Heavily the low sky raining
Over towered Camelot;
Down she came and found a boat
Beneath a willow left afloat,
And round about the prow she wrote
The Lady of Shalott

And down the river's dim expanse
Like some bold seer in a trance,
Seeing all his own mischance -
With a glassy countenance
Did she look to Camelot.
And at the closing of the day
She loosed the chain and down she lay;
The broad stream bore her far away,
The Lady of Shalott.

Heard a carol, mournful, holy,
Chanted loudly, chanted lowly,
Till her blood was frozen slowly,
And her eyes were darkened wholly,
Turn'd to towered Camelot.
For ere she reach'd upon the tide
The first house by the water-side,
Singing in her song she died,
The Lady of Shalott.

Under tower and balcony,
By garden-wall and gallery,
A gleaming shape she floated by,
Dead-pale between the houses high,
Silent into Camelot.
Out upon the wharfs they came,
Knight and Burgher, Lord and Dame,
And round the prow they read her name,
The Lady of Shalott.

Who is this? And what is here?
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they crossed themselves for fear,
All the Knights at Camelot;
But Lancelot mused a little space
He said, "She has a lovely face;
God in his mercy lend her grace,
The Lady of Shalott."

Naar

Blogger doet een beetje vervelend, het posten wil niet zo lukken dus als U mij niet meer ziet posten vandaag dan was het niet mijn schuld.

Kleurtjes

Sinds ik op mezelf woon en mijn eigen eten mag inkopen en bereiden heb ik een grappig patroon ontdekt, eigenlijk is die ontdekking van vrij recente datum maar ik doe het al een hele tijd. Ik kies mijn eten namelijk intuitief (instinctief?) op kleur. Er zijn periodes dat ik neig naar zachte kleurtjes en dan weer felle, soms heb ik een voorkeur voor één bepaalde kleur en soms wil ik minstens 20 kleuren op mijn bord. Zo eten we nu al een maand overwegend oranje, de fruitmand ligt alleen maar vol met sinaasappels en mandarijnen terwijl het toch eigenlijk appeltjes en peertjes tijd is, hoe vaak we wortels of winterpeen hebben gegeten kan ik niet meer bijhouden, dankbaar gebruik gemaakt van de mogelijkheden die pompoen mij biedt, paprikapoeder gaat er met busjes tegelijk doorheen, alhoewel mijn smaakpapillen de voorkeur geven aan karnemelk of frambozendrinkyoghurt heb ik de voortdurende drang om perzikdrinkyoghurt in huis te halen en ga zo maar door. Het is altijd leuk om er vanalles achter te zoeken, niet om het direct al te serieus te nemen maar gewoon omdat het leuk is.

Zo hoort de kleur oranje bij het tweede chakra, ook wel Swadhisthana genoemd.
www.chakra.nl zegt het volgende daar over: Intimiteit. relaties, sexualiteit, creativiteit zijn kernwoorden voor dit chakra. Vloeiende en golvende beweging, handelen, ruilen, en het woord 'lekker' horen hierbij. Jaloezie, ongeremde begeerte, angst voor de eigen seksualiteit, angst voor intimiteit, gebrek aan creativiteit en scheppende energie zijn tekenen van gebrek aan evenwicht. Kunnen delen, harmonie in relaties, gemakkelijk en ongedwongen fysiek kontakt, vloeiende bewegingen, aantrekkelijkheid, kenmerken de openheid. Het tweede chakra wordt ook wel sexchakra genoemd. Het bevindt zich tussen schaambeen en navel. liet bovenste deel van het heiligheen tot aan de tweede Lendewervel is het ermee verbonden deel van de wervelkolom.

Oranje als kleur in de aura zou de volgende dingen betekenen: creativiteit, actieve intelligentie, zelverzekerdheid, levenslust, warmte, gevoeligheid, openheid naar de wereld toe.

Als je gaat schilderen of kleuren en je wilt oranje krijgen dan moet je rood en geel mengen (echtwaar er zijn mensen die dat niet weten)

En zo zijn er nog een heleboel leuke weetjes te vinden over de kleur oranje waar je verder niets aan hebt.

Ondertussen

Slaap lekker en tot morgen.

Best wel

Als je er op had gerekend dat je een week lang helemaal geen geld meer zou hebben kun je met 10 euro nog best wel heel veel doen hoor, echt waar...

Van toen

Ik ben geen koukleum, ik ben eerder het tegenovergestelde van een koukleum alleen weet ik niet of daar een woord voor bestaat in het Nederlands.
Vroeger toen ik nog een peuter-dwaallichtje was, was ik helemaal het tegenovergestelde van een koukleum, in de winter speelde ik zonder jas buiten op het ijs zonder ooit echt ziek te worden maar zodra het kwik boven de 25 graden celcius steeg verkeerde ik in een permanente staat van ellendigheid. Volgens onze toenmalige huisarts transpireerde ik veel te weinig en had mijn lichaam daardoor niet voldoende mogelijkheid om af te koelen. Gelukkig heeft zich dat recht getrokken toen mijn hormonen besloten dat het tijd werd voor vruchtbaarheid. Maar er zat ook een voordeel aan mijn warmbloedigheid als peuter, een van de best verwarmde delen van mijn lichaam waren (en zjn) namelijk mijn handen en daar profiteerde zowel ikzelf als mijn omgeving gretig van. De eerste en belangrijkste persoon die van mijn kachelhandjes profiteerde was mijn grootmoeder, die had (heeft) namelijk altijd dode vingers en in de winter droeg ze dan ook van die hele mooie stoere wanten van omgekeerde schaapshuid en als we dan samen naar de mark gingen, of de eendjes voeren dan stak ik knus mijn handen bij haar in haar wanten. Zij warme handen ik een eindeloos gevoel van knusse geborgenheid die bij oma's en wollige huidjes hoort. Als tweede was daar mijn peuterjuf, op de peuterschool waar ik zat werd het als bijzonder heilzaam ervaren voor kinderen om zoveel mogelijk buiten te spelen, dat moest natuurlijk onder toezicht gebeuren en zo paradeerde ik 's winters in de pauzes trots afwisselend aan de rechter en de linker kant van mijn peuterjuf over het schoolplein, met mijn hand in haar jaszak om haar handen warm te houden. Dan was er nog mijn tante, die ik toen heel rijk en deftig en ontzettend stoer vond, vaak kwam ze op donderdagavond bij mijn grootmoeder op bezoek en dan gingen we wel eens met de tram naar de stad, en dan mocht ik haar handen de hele tijd vasthouden.
Een hoop mooie momenten heb ik beleefd aan die warme handen van mij...

Zondag

zij zucht zachtjes zonder zorgen, ziet zijn zondag zoetjes zweven.

Goedemorgen

Iemand was hier om half zes, en zelf was ik het niet. Hallo iemand werd U ook al zo vroeg wakker om niets?

Verhaaltje

Dochter van pakweg zeven jaar loopt aan papa's hand dwars over de drukke weg, dwaallichtje moet gevaarlijke manoeuvre uithalen om niet met de fiets tussen de twee in te belanden. Dochter is goed verzorgd, draagt schone kleren en heeft een gezonde blos op haar wangen papa wat slonzig in een groezelige trui en een tot op de draad versleten spijkerbroek. Papa heeft een pas bij de MediaMarkt aangeschaft tosti-ijzer in zijn hand, dwaallichtje krijgt daar allemaal visioenen bij, rolbevestigend, gevuld met vooroordelen maar het ging ongeveer zo:

"pap mag ik een tosti?"
"Een tosti hoe kom je daar nu weer op?"
"Nou gewoon mama maakt ook altijd een tosti als we uit school komen"
"Oh ja nou ja okee jij mag wel een tosti hoor maar hoe maakt mama die dan?"
"Nou dan doet ze twee boterhammen met kaas er tussen en dan smeert ze aan de buitenkant een beetje boter en dan doet ze die in de koekenpan met een deksel er op en dan na een tijdje keert ze de boterham om en dan heb je een tosti"
Dus papa aan het werk, met de kaasschaaf kan hij nog wel overweg, de koekepan dient voornamelijk om steaks en hamburgers te bakken en een deksel heeft hij niet. De eerste poging mislukt dan ook jammerlijk en resulteert in een aangebrand hoopje. Papa die het zo graag een keertje aan zijn ex vrouw wil bewijzen dat hij ook voor zijn dochter kan zorgen verliest zijn geduld en beent vloekend en tierend door de keuken heen en weer.
Kind geschrokken van haar vader begint te grienen.
"Maar papa... snik... mijn... snik... tosti dan snik..."
Papa schrikt, het was natuurlijk niet zijn bedoeling om het kind van streek te maken, wanhopig op zoek naar een manier om haar te troosten kijkt hij onbeholpen om zich heen.
"Weet je wat, jij krijgt van papa een cadeautje, omdat Sinterklaas vandaag intocht deed"
"maar Sinterklaas bestaat helemaal niet" merkt het kind pienter op, haar tranen zijn inmiddels al bijna vergeten.
"Hindert niet" zegt papa terwijl hij zijn jas aan trekt. Dochter dribbelt snel achter hem aan terwijl ze zich in allerhande bochten wringt om haar eigen jas aan te krijgen. Papa stevent recht op de Media Markt aan de overkant van de straat af, stormt naar binnen, rukt het goedkoopste tosti ijzer uit de schappen en voordat dochter ook maar een kik kan geven staan ze alweer buiten, marcheren midden over de weg rakelings langs dwaallichtes voorwiel weer naar huis.
Maar die tosti zal ze krijgen!

Leuk

Je laatste geld (echt je laatste) uitgeven een week voordat de volgende donatie van overheidswegen plaats vindt. En dat ga ik nu dus ook doen, ik ga boodschapjes doen voor de komende week en daarna ben ik blut, nixnaxniente meer.

Lunch

Spiegelei

Schandalig

En dat is het! Een grote schande! Ik zit U hier grandioos te misbruiken. Puinruimen is niet leuk, maar het geeft soms wel voldoening, het is alleen zo dat ik moeilijk mijn puin zomaar weg kan doen, het heeft toch allemaal een functie gehad en zou niet eerlijk zijn als ik het nu zomaar allemaal wegwierp. Dus vrijf ik het een beetje op, geef er een mooi kleurtje aan en dump het voor uw voeten. U die hier in het volste vertrouwen op bezoek komt, misschien wel omdat U net aan dat kopje thee toe was, of die boterham met hagelslag die U zo lang moest ontberen.

Goedemorgen

Volgens mijn statestieken was één iemand mij voor, op het moment dat ik in de keuken een hand vol pillen en een glas water wegwerkte is hier iemand op bezoek gewees. Hallo iemand wat gezellig dat u mij op zaterdagochtend komt opzoeken. Ik heb gister tot bijna half drie zitten chatten, op zich niet zo bijzonder maar wat wel bijzonder is is dat ik voor de verandering niet helemaal brak ben, van nature een korte slaper heb ik sinds mijn lichaam wat tegestribbelt toch mijn uurtjes hard nodig. Maar zojuist werd ik uit mijzelf waker met spieren die niet meer zeer deden dan ze normaal gesproken doen. Een goed teken hoop ik.
Het was fijn chatten trouwens, het is altijd fijn chatten met haar (heeft geen weblog geen internetpagina en wil vast ook niet met naam en toenaam genoemd worden hier)

Buiten is het mistig, boom hangt vol druppels en het lijkt net of iemand met een lichtgrijs potlood over alle kleurtjes heen heeft gekrast. Een paar studenten aan de overkant stappen op de fiets, op weg naar hun zaterdagbaantje vermoedelijk. Ze zien er fris en fruitig uit, op zaterdagmorgen? om kwart voor negen? Nuja zelf zie ik er ook altijd fris en fruitig uit als ik de deur uit ga. Ook als ik me ziek zwak en misselijk voel, ook als mijn haar smerig is en ik al vier dagen alleen maar een washandje heb gebruikt voor mijn persoonlijke hygiene. Sommige mensen hebben dat gewoon denk ik, er zijn ook mensen die hoe goed ze zichzelf ook verzorgen er standaard een beetje groezelig en vermoeid uitzien, is ook okee, allemaal even lief die mensen. Er staat ook nog geen enkel auto op het stukje parkeerplaats van het bejaardetehuis aan de overkant wat ik kan zien, dat is grappig want meestal is het daar ontzettend druk met auto's van buurtbewoners die (terecht) menen dat hun wagentje daar veiliger staat dan gewoon voor de deur.

Zaterdagochtendmuziek, een boterham en een kop thee, ik spreek U later wel weer goedemoren.

Citatenziekte

Dat is je ziekte: je wilt het leven vangen in eigen formules. Je wilt alle verschijnselen van dit leven omvatten met je geest in plaats van je te laten omvatten door het leven. Hoe was het ook weer? Je hoofd in de hemel steken dat gaat, maar de hemel in je hoofd steken dat gaat niet. Je wilt iedere keer self de wereld opnieuw scheppen, in plaats van te genieten van zoals ze is. Daar zit iets dwingelandij-achtigs in.

Etty Hillesum

In de herhaling

Omdat zoekmachines U bij het intypen van Hans Lodeizen medoogenloos naar mij doorverwijzen zal ik het nog een keertje plaatsen.

al die dingen gebeuren en zijn
netjes geordend: de kinderen
spelend aan de vijverrand
het paard ploegend de aarde
en de trein in het landschap.

Hans Lodeizen

Romanpersonages

Het zijn vaak niet eens de beste, de mooiste, de meest indrukwekkende boeken die ik lees.
Meestal zijn het de kwartaalselecties van de nederlandse boeken club die ik in huis haal omdat het een goedkope manier is om aan lekkere prulromans te komen, of de poema pockets die ik soms op het station koop als ik vergeten ben een boek mee te nemen voor in de trein. Lekkere prulromans heb je soms nodig, zoals je soms behoefte hebt aan voedsel van de snackbar, of aan een akelige kleur nagellak. Vaak zijn het niet eens de beste boeken die ik lees maar ik kan zo verstrengeld raken in de belevingswereld van de hoofdpersonen dat ik me zorgen over hen maak zoals ik me zorgen zou maken over familie of vrienden, dat ik er naar hunker om ze op te bellen, ze te vertellen dat het allemaal goed zal komen en dat ze als het niet goed komt nog altijd hier terecht kunnen, bij mij is altijd ruimte. Dan hoop ik dat ze een keertje bij mij op de thee willen komen omdat ik ze wil vertellen hoe aardig ik ze vind, of wil ik graag een keer met ze lunchen om ze beter te leren kennen zodat ik er achter kom wat me nu precies zo in hen tegenstaat...

Onsmakelijke honger

Hallo daar was ik weer,ik zit een beetje vol met vertelligheden vandaag, niets belangrijks maar mijn hoofd wil niet echt studeren alhoewel ik wel braaf op school ben geweest en als mijn hoofd niet wil studeren dan heeft het momenteel weinig zin om dat hoofd te dwingen.
Vertelligheden dus, en ook nog onsmakelijke vertelligheden maar ik zal het fatsoenlijk proberen te houden.

Zoals U misschien wel of niet weet heeft prednison als extra speciale bijwerking een bijzondere invloed op je eetlust, de een heeft er meer last van dan de ander, ik heb doordat ik als kind nooit genoeg kon eten om mijn lichaam te onderhouden (verhaaltje zal ik een andere keer aan U vertellen) al een wat aparte verhouding met eten dus ik heb er veel last van. Zeggen dat je eetlust van prednison toeneemt is wat mij betreft het uderstatement van de eeuw bovendien dekt het niet de hele lading, het is niet een kwestie van honger of trek, niet een kwestie van de hele tijd iets willen eten het is een kwestie van de hele tijd iets moeten eten. Mijn lichaam schreeuwt en gilt om voedsel, maakt niet uit wat als het maar calorieen bevat, ik kan mezelf volproppen tot er niets meer bij kan, ik kan me misselijk eten maar nog ben ik niet verzadigd. Dat is denk ik het meest ellendige gevoel wat ik ken, jezelf zo vol hebben gepropt dat het niet prettig meer is en nog immer het gevoel hebben dat je door moet eten. Soms word ik midden in de nacht wakker omdat mijn lichaam eten wil. Hele dagen ben ik alleen maar bezig met eten, of eigenlijk het grootste deel van de dag met niet eten, en afleiding helpt niet, ik loop zenuwachtig door het huis, draai rondjes in de collegebanken, kan me nog niet één pagina lang op mijn studieboeken concentreren want mijn lijf wil gevoerd worden. Volstrekt onnodig want ik ben immers heus al meeeeer dan zwaar genoeg maar daar heeft mijn gestel geen boodschap aan. Mijn longen zijn op dit moment mijn zwakke plek, dan kun je het beste maar zo min mogelijk aankomen, een ander effect van prednison is dat je eiwitten (spierweefsel) sneller afbreekt en vetweefsel sneller opslaat op de verkeerde plekken dus dat vergt ook al de nodige oplettendheid en ondertussen roept mijn lichaam de hele dag door dat ik toch echt dringend moet eten.... ik weet wel beter en soms heb ik goede dagen zoals vandaag, dan zit ik lekker in mijn vel en ga ik vol goede moed de strijd aan met mijn overmatige eetlust. Het blijft welliswaar voortdurend in mijn hoofd rondtollen eteneteneteneten maar ik kan me redelijk inhouden. Maar vaker heb ik slechte dagen, dan kan ik dat halve uurtje 's morgens dat ik na de actonel (middel tegen osteoperose, ook al een bijwerking van prednison, actonel moet je op een nuchtere maag innemen en daarna mag je minstens 30 min niet eten ter voorkoming van slokdarmbeschadigingen hoera wat een vrolijk middel) met eten moet wachten al nauwelijks volhouden, dan voel ik me ellendig en zielig en schrik ik als ik mijn gezicht als een grote volle maan in de spiegel zie terugkijken, dan begin ik compensatiegedrag een serieus te overwegen optie te vinden (vreest U niet ik ben voldoende bij mijn goede verstand om me daar in de praktijk verre van te houden) en word ik al zenuwachtig als ik zie dat er alleen nog maar eten voor een week in huis is...

Mooi



Een beetje verdrietig, niet om het een of het ander alleen maar omdat ik zo moe ben van dit. Ik weet je legt je er op een moment bij neer en dat doe ik ook wel maar soms ben ik een beetje verdrietig, ik had zo lang gedaan over het vinden van een weg in het leven waar ik me met enig voldoening op kon storten en dan stagneert alles en ik kan er helemaal niets aan doen. Het gaat de goede kant uit dat weet ik wel maar met in het gunstigste geval nog minimaal anderhalf jaar herstelperiode in het vooruitzicht en al die bergen inhaalwerk die ik om me heen heb liggen... een beetje verdrietig dat is alles.
Gorecki op de achtergrond doet me glimlachen, het soort muziek wat zich als een zeepbel om je heen sluit waarmee je bedaard door de wereld kunt zweven. Ik kijk zo'n beetje naar buiten, boom staat daar rustig te staan het is stil buiten, windstil, mensenstil, autostil zelfs vogelstil. Een ongewoon grote ekster komt op een tak vlak bij mijn raam zitten, hij kijkt me gericht aan, of hij kijkt naar de glimmertjes van mijn bril dat kan natuurlijk ook. Ik kijk naar de glimmertjes op zijn veren, het valt me op hoe veel mooier dan enkel zwart-wit een ekster eigenlijk is. De veren op zijn vleugels zijn heel donker parelmoerblauw, de scherpe lijn tussen het zwart van zijn lijf en het wit van zijn buik lijkt bijna onwerkelijk. Hij springt een beetje heen en weer tussen de takken, op zoek naar iets? Ik heb niets eetbaars voor een ekster binnen handbereik hij zou overigens meteen wegvliegen als ik het raam open deed. Zijn kraaloogjes houden mij voortdurend in de gaten, dan duikt hij met één enkel schreeuw naar beneden en komt vrijwel meteen weer op zijn tak zitten met iets in zijn bek, misschien een wurmpje.
Dag mooie ekster!

Woorden

Bepaalde woorden gebruik ik vaak, niet als stopwoordjes of uit automatisme maar omdat ze bij mij horen.
Zo schrijf ik vaak dat iemand iets zachtjes doet, of dat er iets heel zachtjes gebeurt. Dat de wereld vriendelijk is, of dat dingen op een vriendelijke manier gebeuren. Dat dingen kruipen schrijf ik ook vaak, of dat ze stromen. Ik wil met woorden altijd een wereld scheppen van rust, van sfeer, een plek maken waar tijd is voor alles, waar ieder fragment van het bestaan als volledig beleefd kan worden misschien wel voornamelijk door mijzelf. Soms probeer ik het te tekenen, of te schilderen, maar daarbij staat mijn technische onkunde mij in de weg, met woorden kan ik meer, die zijn me vertrouwd, ik ben een verteller, ik schets met woorden...