Van Vroeger
Nuttige voorkennis:
De pappa van dwaallichtje was het grootste deel van zijn leven precies twee meter lang, met een moeder van een meter negentig is het wellicht niet zo verwonderlijk dat dwaallichtje zelf ondanks hormoonkuren de indrukwekkende lengte van een meter vierennegentig heeft bereikt. De pappa van dwaallichtje werkt op een basisschool
Zomaar een dag, heel wat jaartjes geleden toen dwaallichtje haar pappa op een keer van school kwam halen zaten er twee kleuters op het stoepje bij de voordeur te wachten op hun ouders. Dwaallichtje en haar pappa liepen met hun fietsen aan de hand langs de bewuste kleuters en werden zo onderwerp van een boeiend gesprek.
"Hee kijk die mevrouw is bijna net zo groot als meester C." (meester C. is pappa in dezen)
"ja best wel maar meester C. is groter"
"maar die mevrouw is wel bijna even groot, ze is wel 124 jaar"
"maar meester C. is 231 jaar"
Dwaallichtjes
Numquid nosti semitas nubium?
zaterdag
Je zou willen dat je iets had om aan te denken, een bitterzoete herinnering om te voelen. Iemand om deerlijk te missen. Hopend dat de heerlijke melancholie gerechtvaardigd werd door iets echts, iets met een vorm, een naam, een gezicht. Er moest iemand zijn die tegen je zei dat het kan, dat het mag, dat het goed is...
DANTE'S PRAYER (7.11)
Music and Lyrics Loreena McKennitt (luister)
When the dark wood fell before me
And all the paths were overgrown
When the priests of pride say there is no other way
I tilled the sorrows of stone
I did not believe because I could not see
Though you came to me in the night
When the dawn seemed forever lost
You showed me your love in the light of the stars
Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me
Then the mountain rose before me
By the deep well of desire
From the fountain of forgiveness
Beyond the ice and fire
Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me
Though we share this humble path, alone
How fragile is the heart
Oh give these clay feet wings to fly
To touch the face of the stars
Breathe life into this feeble heart
Lift this mortal veil of fear
Take these crumbled hopes, etched with tears
We'll rise above these earthly cares
Cast your eyes on the ocean
Cast your soul to the sea
When the dark night seems endless
Please remember me
Please remember me
vrijdag
Voeten
Bij het organiseren van mijn la vol foto's van vroeger-dan-vroeger kwam ik in een mapje twee röntgenfoto's tegen van mijn voeten toen ik een dwaallichtje van acht was. Blijkbaar heb ik op een zeker moment een pen ter hand genomen en al mijn creativiteit in de strijd gegooid want op het mapje staan twee hartverscheurend huilende voetjes getekend. En ik heb ook werkelijk treurige voeten, na 24 jaar stad en land te hebben afgereisd kan ik met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen dat er geen enkele schoen bestaat waar ik volstrekt pijnloos op kan lopen, zelfs de naden van mijn poezelig zachte knuffelsloffen doen zeer als ik ze langer dan een halve dag aan heb en ook het laten maken van schoenen is geen oplossing gebleken. Op blote voeten lopen is een vreugdevolle optie ware het niet dat de doorbloeding in mijn voeten zo slecht is dat ieder wondje minstens 3 weken nodig heeft om te genezen en geheid zeker gaat ontsteken. Werkelijk waar treurige voeten die van mij.
Toch zijn het leuke gevallen, reuzevoeten met een zeer hoge aaibaarheidsfactor. In mijn voeten verenigt zich alles wat onbeholpen, onhandig, aandoenlijk en hulpbehoevend is op de meest geniale manier die ik me kan voorstellen, flexibel niet door lenigheid maar door het ontbreken van ontwikkeld spierweefsel, tegelijkertijd houterig en stijf omdat de helft van de gewrichten alles behalve gewricht is, de huid nog zachter dan die van een baby behalve op plekken waar het schoeisel dagelijks knelt die worden beschermd door een dikke laag eelt. Mijn voetafdruk is ook niet erg voetig, eerder rechthoekig, of nee het zijn eigenlijk meer trapeziumachtige figuurtjes.
Ik houd van lopen, ik houd veel van lopen, maar lopen doet pijn, veel pijn als ik het lange tijd volhoud. Toch zou ik voor geen goud andere voeten willen, ze horen bij mij, ze zijn mijn vriendjes... En die getekende voetjes op dat mapje van die foto's, die huilen tranen met tuiten met een brede glimlach op de enkels...
Toelichting
ik bedoelde met 'malle meid' dus enkel dat ik het op een vertederende manier ietwat kinderachtig van mezelf vond dat ik ergens in mijn achterhoofd had verwacht dat ik meer van De Zin en Diepere Betekenis der Dingen zou gaan begrijpen als ik meer van de oorsprong van woorden begreep. Hetzelfde geldt overigens voor alle encyclopedieen en overzichtswerken die ik in mijn boekenkast heb staan (en dat zijn er veel) maar het proces van ontnuchtering was deze keer zo heerrlijk aan de oppervlakte zichtbaar.
Ik ben mij er overigens heel wel van bewust dat een zoektocht naar De Zin en Diepere Betekenis der Dingen misschien niet altijd de meest vruchtbare invulling is van mijn bestaan, en daarom vond ik het nu juist zo aardig dat ik op een primitief niveau schijnbaar toch verwachtte dat het verlossende antwoord in een woordenboek stond...
verder niets hoor.
donderdag
Malle Meid
Begrijp mij niet verkeerd, toen ik van mijn tante voor mijn verjaardag het etymologisch woordenboek kreeg ging een lang gekoesterde wens in vervulling en werkelijk waar mijn blijdschap over dit nieuwe kleinood in de boekenkast is op geen enkele manier bedorven.
Maar een lichte teleurstelling maakte zich van mij meester toen ik bemerkte dat het kunnen opzoeken van de herkomst/oorsprong van Nederlandse woorden op geen enkele manier bijdraagt aan het begrip van of het inzicht in de wereld.
Een ernstige zaak, waar nimmer lichtvaardig over gedacht mocht worden. Het leven was geen speeltuin toen ik een klein dwaallichtje was maar een uiterst serieuze aangelegenheid die vooral bestond uit moeizaam hard werken. Voor alles. En telkens weer opnieuw. Nooit had ik rust, er moest voortduren diep nagedacht worden over kleine en grote kwesties, oplossingen gevonden worden voor elke probleem - fictief of niet - wat ik tegen kwam. De wereld moest begrepen worden en het was mijn taak om me daar voortdurend mee bezig te houden. Toch was ik niet het bleke bloedserieuze kind wat ik in eerste instantie achter mijzelf zou hebben gezocht. Ik kon goed spelen, goed lachen en was me van nog geen enkel leed bewust, op mijn manier was ik blijmoedig, een vreugdevolle doorzetter al begreep niemand - ook ikzelf niet - waar ik me zo vol overtuiging voor inzette. Ik begreep het niet maar geloofde er in, helemaal zonder reserves...
Soms zie ik kinderen die zicht met eenzelfde ernstige bevlogenheid vol blijdschap op een facet van het leven storten waar niemand iets van snapt. Je moet goed kijken om het te zien tussen de byzonder-gewone kinderdingen door, maar dan is het er overduidelijk. Kinderen met een missie. En het zijn er best veel. Zouden ze elkaar herkennen? Of zouden ze net als ik steeds denken dat ze de enige zijn? Wat zou er van hen worden als ze over vijftien tot twintig jaar een heleboel meer levens-gewoel hebben gezien? Zouden ze net als ik hun blinde overtuiging, hun heilige bevlogenheid inruilen voor geduld, compassie en het vermogen om te kijken, om echt te zien? Of zijn het werkelijk de idealisten van morgen? Zullen ze blijven vechten voor hun zaak?
Wereld
Grijsbruin, koning winter heeft de deur al op een kier. Echt koud is het nog niet maar de dingen in Wereld zijn helemaal afgeleefd, nauwelijks nog groen te bekennen. Nat en modderig, boom staat stil naast mijn raam, hij zegt niets meer als ik tegen hem praat.
Ik smacht naar kleur, te lang, met te veel inlevingsvermogen, te veel overtuiging heb ik me verdiept in grijsbruine Wereld. Helemaal grijsbruin en modderig voel ik me, niet droevig maar kaal en leeg, zonder leven. Ik wil het weer terugvinden, mijn kleurdoos, ik weet niet eens meer welke kleuren ik bij moet kopen om weer ongeremd aan de slag te gaan...
woensdag
dinsdag
Ik vraag me af...
Hoe en wanneer is het toch zo gekomen dat het verlangen naar vrijheid nobeler en intelligenter geacht wordt dan het verlangen naar geborgenheid?
Misschien kunt U mij de volgende keer vantevoren waarschuwen als ik vanuit Den Haag naar Leeuwarden reis met een grote rugzak vol zware boeken, waarschuwen voor het feit dat de trein naar Arnhem niet langs Amesfoort gaat wel te verstaan. Dat zou ik ondertussen moeten weten, gister was ik het vergeten, nu weet ik het wat TE goed... auw
maandag
De vraag
Nee nee ik was het niet vergeten, maar door een nogal verstrooide actie van mijzelf moest ik vanuit Den Haag via Arnhem terig naar Leeuwarden reizen en dat neemt aardig wat extra tijd in beslag.
Natuurlijk heb ik mijn prangende vraag per e-mail gesteld maar als ik wat meer tijd heb ga ik er wel een leuk stukje over te schrijven nu heb ik het druk met heeeeel erg moe zijn.
zondag
Excuses
Mijn allerliefste vriendje had onder het mom van proberen-kan-geen-kwaad even aan mijn log zitten peuteren waardoor er automatisch een internet-radio station opende als Dwaallichtjes werd geladen.... mijn nederige excuses voor iedereen die daar last van heeft ondervonden.
zaterdag
Wereld
Drie uur maar, drie uur in de trein en Wereld ziet er meteen heel anders uit. De lucht smaakt hier anders, het licht is gewoon licht, geen duizend-en-een schakeringen, geen grenzeloze hoeveelheid aan stemmingen in de zon. Wereld in de randstad lijkt harder, minder welwillend. Wereld kijkt niet terug als ik naar Wereld kijk. Wereld is direct, is wat 'ie is, niets meer en niets minder. Als ik Wereld gedag zeg krijg ik geen antwoord. Het is fijn om hier te zijn, ik voel minder, ik kan aan de oppervlakte van Wereld blijven zonder verder te kijken, het is fijn voor even, licht, ontspannen, ook ondragelijk. Wereld hier heeft mij niet nodig, Wereld heeft hier niets nodig alleen zichzelf. Ik heb Wereld ook niet nodig hier, de dingen zijn zo los van elkaar. Thuis heeft wereld mij nodig, heeft Wereld alles nodig en alles heeft Wereld nodig. Daar hoor ik bij Wereld, zonder mij is Wereld niet heel, zonder Wereld ben ik niet heel. Hier is alles heel zonder elkaar.
Wereld is anders, in de randstad...
vrijdag
Handig
Zo'n log, je kunt het gebruiken als memobord voor jezelf.
Ik wilde haar al een hele tijd nog wat vragen over gebarentaal en vierhanden gebarentaal, maar ik vergeet het steeds. Nu heb ik het wel even te druk en voor het weekend ben ik bij mijn ouders maar als ik het nou hier neerzet dan vergeet ik het in ieder geval niet meer. En als ik het wel vergeet heb ik voldoende getuigen die mij gerechtvaardigd voor vergeetachtige tuttebel mogen uitmaken.
Maandag Uniquehorn wat vragen, niet vergeten!
Langdradig antwoord
Het is geen genetische aanleg want noch mijn moeder noch mijn vader noch mijn grootmoeder noch een van mijn tantes is er werkelijk dol op, ik wel en mijn zusje meestal ook dus wellicht heeft het iets weg van compensatiegedrag daar mijn moeder het verschrikkelijk vind. Al sinds ik alleen over straat mag doe ik het met veel plezier voor iedereen die dat maar vraagt.
Ik ben werkelijk dol op het doen van de dagelijkse boodschappen, geen drukke supermarkt ter wereld kan mijn plezier bederven, geen sikkeneurige cassiere kan mijn humeur verpesten, boodschappen doen is gewoon hardstikke leuk.
Oh ja overigens houd ik een stuk minder van winkelen hoor.
Oh ja 2 goedemorgen en alvast een prettig weekend.
donderdag
Omdat ik nu eenmaal graag boodschappen doe...
Hoezee!!!! (link)
Nooit had ik een duidelijk gedefinieerd beeld van wie ik nu eigenlijk ben. Mijn verhouding tot de omgeving is van iedere goedgevormde helderheid verstoken en de plaats die ik inneem in de wereld zoals ik haar ervaar is dan ook een onduidelijke plaats waar ik me zelf eigenlijk niet goed raad mee weet.
Ik heb vaak nagedacht over de oorzaak van dat fundamentele gevoel van verlorenheid, ik bedoel die moet er toch zijn niet waar? Maar de uitkomsten van al mijn gepsychologiseer en gefilosofeer zijn nooit echt bevredigend geweest. Antwoorden vond ik, velen, meestal op vragen die ik nog niet eens had gesteld, maar geen eenduidige verklaring die het alles duidelijker maakt. Ik ben verdwaald geboren, Ariadnes draad brak toen ze de navelstreng doorknipten.
Oh ja mijn leven heeft een richting gekregen doordat het geleefd is, dat is onvermijdelijk en op die manier kan ik met wat moeite daar ook wel een zeker plaats aan toekennen. Maar de rol die ik in mijn eigen wereld zou moeten spelen is zo onbepaald en verstoken van betekenis. Ik ben een dolende ridder die zijn roeping kent maar die 'vergeten' is waar en hoe hij zichzelf kan vinden... Parsival die de graalburcht verlaten heeft zonder te volbrengen wat volbracht moest worden...
Mens
Kil, maar de zon schijnt al is het wat flauwtjes, ik zit op een bankje naar Wereld te kijken, en naar Boom en Rivier, naar Vogel en onwillekeurig ook naar auto en snackbar. Mens loopt rustig langs het riviertje, de Potmarge is mijn achtertuin, aardig van de gemeente dat ze mij van zoveel tuinmeubilair hebben voorzien. Mens loopt langs de potmarge en langs mij. Ik knik naar Mens, Mens knikt terug, Mens kijkt geheimzinning alsof Mens een belangrijke ontdekking heeft gedaan, een beetje guitig ook als zag Mens van 's werelds grootste wijsheid de humor in. Eigenlijk wil ik Mens dolgraag vragen wat Mens bezig houdt, ik ben zo nieuwsgierig naar die lach maar Mens en ik praten nu eenmaal niet tegen elkaar. We knikken enkel zo gaat het al drie jaar en dat zal niet veranderen. Andere dagen als ik Mens zie lopen kijkt Mens kwaad, ongeduldig beent Mens dan dezelfde route langs de potmarge, maar ik knik naar Mens en Mens knikt terug, altijd. Eén keertje hebben we niet geknikt, toen was ik heel verdrietig en zat ik met opgetrokken knieeen op het bankje voor me uit te staren, ik denk dat Mens mij toen wel heeft gezien maar ik zag Mens pas toen Mens al lang voorbij was. Zou Mens zich hebben afgevraagd waarom ik zo verdrietig keek? Zou Mens ook elke keer overwegen om toch iets te zeggen?
Mens kijkt nooit verdrietig, Mens kijkt meestal blij, dan loopt mens langzaam en geeft de ogen goed de kost. Soms kijkt Mens boos en ongeduldig, dan loopt Mens snel en ongeduldig. Maar zelfs dan kan er altijd een oprechte glimlach en een knikje af. Ik weet niet wat Mens doet, of waar Mens woont, waarom Mens soms wel drie keer per dag hier langs de potmarge loop weet ik ook niet. dat Mens een bruine jas heeft voor de winter weet ik wel, en dat Mens altijd zwarte schoenen van ecco draagt weet ik ook. Ook dat Mens nooit verdrietig kijkt, wel boos, blij, ongeduldig, gelukkig, mysterieus maar nooit verdrietig. Tenminste niet als Mens langs de potmarge loopt.
Dag Mens...
Tip uit de oude doos voor ALDI klanten
Mocht U uit (creatieve) armoede, gebrek aan zin om te koken of gewoon omdat U er van houdt op een keer bij de ALDI zo'n plastik pak bami uit de koeling kopen en mocht U net als ik niet houden van het kunststof-smaakje wat meegeleverd wordt met veel van de in plastik verpakte 'verse' etenswaar van de ALDI denkt U er dan alstublieft aan dat U uw bami in een gewone hapjes- of koekepan verwarmt en niet ik herhaal niet in de magnetron of au-bain-marie.
Traan
Het tedere geweld waarmee hij zich opdringt is verpletterend, ik ben alleen, hoef niemand iets uit te leggen dus hij is welkom. Toch is de kracht die hij gebruikt om zich te laten zien verwoestend. Stukje bij beetje scheurt er iets van binnen, langzaam, wreed, meedogenloos. Ik wil dit niet, het doet te veel pijn, dit houd ik niet vol maar niet volhouden betekent ook slechts dat ik door blijf gaan ver voorbij het bittere eind. Ik wil niet tegen hem vechten, ik wil hem toegang verlenen tot alles, hem alle ruimte geven, om zelf bevrijd te worden. Maar in al zijn vriendelijke welwillendheid hakt hij op mij in, al bied ik geen enkele weerstand hij blijft rammen en beuken. Oude wonden barsten open en met iederen druppel bloed sijpelt een beetje moed weg, elke blauwe plek een buts in mijn vertrouwen. Wanhopig laat ik mijn allerlaatste weerstand varen, langzaam veeg ik het zonnetje van mijn gezicht, geen glimlach meer, geen levensvreugde nu, ik was te veel vergeten...
één traan, één enkele traan slechts.
woensdag
Voor een goede nachtrust !!
Frequent sex reduces pregnancy complications
19:00 20 November 02
Exclusive from New Scientist Print Edition
Low fertility and frequent pregnancy complications may be the price that humans have paid for evolving a large brain.
For the fetus to get enough nutrients to grow a hefty brain the placenta has to aggressively invade a mother's uterus, says a new theory. But that can also provoke her immune system, causing dangerous complications.
However, recent research suggests that exposure to a man's semen helps a women's immune system prepare for pregnancy (New Scientist print edition, 9 February, p 32). So low rates of conception in humans reduce complications during pregnancy by giving a woman's immune system more time to adapt.
Human fetuses spend 60 per cent of their energy on their brain, three times as much as other mammals. Twenty weeks into pregnancy, the placenta attacks the uterine wall for a second time, burrowing in more deeply than in any other mammal.
But burrowing deeper is risky. It can provoke the mother's immune system to attack the placenta, which is loaded with foreign genes from the father. This can trigger pre-eclampsia, where the placenta leaks toxins into the mother's circulation, causing blood pressure to spike dangerously. Within hours it can escalate into kidney failure, brain haemorrhaging and death....
(lees verder)
Verbazingwekkend
Wat je in de keukenkastjes verstopt vindt wanneer je dringend behoefte hebt aan iets eetbaars maar je ransoen aan boterhammen voor vandaag al verslonden hebt en tijdelijk niet over de financiele middelen beschikt om dat ransoen uit te breiden.
De oogst bestond uit een half pak zowaar nog niet zacht geworden beschuiten, ingredienten voor het bakken van een heuze chokoladecake - nu ja een kleintje dan want ik moet nog 2 dagen doen met mijn pakje boter - een ruime hoeveelheid losliggende pakjes met diverse soorten crackers die eventueel net zo goed zijn als ondergrodje voor de theeworst als boterhammen, mocht ik besluiten geen cake te bakken dan kan ik van een deel van de ingredienten zelfs nog een broodje bakken, wat heet ik kan mijzelf een pizza bakken met hollandse kaas en zongedroogde tomaten!
Voor nu houden we het maar op de beschuiten met muisjes die overigens niet op een baby wijzen of iets dergelijks...
Jaloers
"kun je niet een stukje over mijn poet in time site schrijven?" vroeg hij toen hij om half twee vannacht eindelijk in bed lag, ik lag ondertussen soezelig te luisteren naar Sea Airs van Rick Wakeman en was héél ergens anders met mijn hoofd.
"He? Wat? Oh maar wat moet ik dan schrijven?"
"Nou gewoon wat je van mijn gedichten vind enzo"
"jamaar ik schrijf gewoon stukjes van mezelf, over dingen die in me opkomen, ik schrijf geen website-besprekingen tenzij ik dat echt dringen noodzakelijk vind"
"maar je kunt toch gewoon even een stukje schrijven en dan zeggen hier staan gedichten die vind ik zo-en-zo"
"ja maar dan moet ik eerlijk zijn en ik vind niet al je gedichten echt mooi enzo, gewoon een kwestie van smaak"
"nou dat maakt toch niet uit" sprak hij enigszins mokkig.
*zucht*
Hij is jaloers omdat ik wel eens meer dan 30 unieke bezoekers per dag over de vloer krijg, hij is een tellertjes maniak, ik ben blijer met één bezoeker die genoegen schept in mijn schrijfsels maar hem gaat het om de kwantiteit en bovendien schrijft hij zo af en toe best grappige en lieve gedichten :)
Ga maar even hier klikken dan heeft U hem ook weer blij gemaakt.
Hier is je stukje schat
dinsdag
Kijken
Voorzichtig haal ik mijn bril van mijn neus, een aangename vaagheid valt over het zichtbare gedeelte van de wereld en een intens gevoel van bevrijding nestelt zich in mijn lichaam. Ik ben een precieze kijker, ookal is mijn gezichtsvermogen ook met bril niet geschikt om halve milimeters te onderscheiden ik bekijk de dingen intens, exact, analytisch. Ik zie veel, heel veel, bijna alles wat ik zie zie ik ook werkelijk. Al mijn zintuigen werken op die manier, ze zijn niet allemaal even scherp die zintuigen maar ik ben me van veel meer indrukken bewust dan de meeste mensen met wie ik dagelijkse omgang heb (van U kan ik natuurlijk niets zeggen) wat soms een innerlijk paniekgevoel teweeg brengt. Zo veel om op te letten, zo veel om te onthouden, zo veel om te bewonderen, te veel. Uitzettend werkt niet, beter gezegd het lukt me niet, een intense drang om overal bij te zijn, om zo veel mogelijk kleine dingen uitvergroot te beleven drijft mij voort. Ik geniet er van met volle teugen, van de pijnlijke overdaad, van het verlammende bewustzijn in elke waargenomen fragment. Pagina's heb ik vol geschreven over de geur van droge rijst, het gevoel van een klein spinnetje op mijn arm. Was er iemand die zin en tijd had om te luisteren dan vertelde ik dagelijks honderduit over smaken en geuren, beelden en geluiden, dan maakte ik een woordenboek speciaal voor mijn tastzin...
Maar aan het eind van de dag ben ik moe van al die intense indrukken en dan is daar de eindeloze weldaad van mijn bril. Zoals ik voor een goede nachtrust mijn gehoor kan afschermen van de buitenwereld kan ik om orde en ruimte in mijn hoofd te maken mijn bril afzetten, dan hoef ik niet meer te kijken want ik kan toch niets zien. Alleen maar vage kleuren, vormeloze voorwerpen waarvan ik enkel door jaren lange gewenning geleerd heb te weten wat het is. Op een of andere manier geeft het rust, voldoende rust om eens diep adem te halen en alles even te vergeten...
Welterusten.
Wereld
Boom staat stil, stiller dan stil. Juist doordat soms een van zijn takjes licht heen en weer wiegt wordt zijn stil staan benadrukt. Buiten is het kil, alles lijkt zonder leven, de warmste kleuren zien er bleek en eenzaam uit en zelfs het licht schijnt troosteloos en ongeïnteresseerd naar binnen. Wereld is moe, Wereld is toe aan een lange rustige winterslaap. Dagen als deze wakkeren in mij de toch al sterke behoefte aan om Wereld een warme veilige plek te geven waar Wereld kan uitrusten. Wat moet dat een hard gelach zijn, om Wereld te zijn. Ik vind één leven soms al bijna te veel, hoe zwaar zal Wereld het wel niet hebben met al dat leven om in stand te houden. En dan die mensen die worstelen om goed te zijn voor Wereld en voor zichzelf, mensen die Wereld en zichzelf genadeloos geweld aan doen. Misschien hoopt Wereld wel ieder jaar dat het na de winterslaap een beetje beter is geworden. Ik denk niet dat Wereld religieus is dus aan het kerstfeest zal Wereld wel niet veel boodschap hebben, bovendien winterslaapt Wereld bij lange na niet overal, waarschijnlijk zou Wereld heel moeilijk wakker worden uit zo'n algehele winterslaap want levende wezens worden immers altijd heel erg moeilijk wakker als ook hun ademhalingsorganen en sapstromen/bloedsomloop stil vallen. Het is natuurlijk een verpersonificatie die wellicht maar ten dele opgaat, Wereld beschouwen als levend, voelend, denkend wezen maar ergens vind ik dat Wereld er recht op heeft, om minstens als gelijke beschouwd te worden. Wereld werkt het hardste van ons allemaal met een niet aflatend optimisme, maar nu wil Wereld slapen.
Slaap zacht Wereld...
Draken waren woest en mooi en indrukwekkend. Ze waren gevaarlijk die draken maar het waaren mythische beesten en ze hadden mystieke betekenis, ze hoorden in sprookjes, sagen, legendes en dan symboliseerde ze iets, iets groots en bijzonders. Ik hield van draken, ook als ze kwaadaardig zijn.
Maar toen, toen bedacht Rob Bowman de film Reign of Fire en in anderhalf uur tijd werden draken gedegradeerd tot ordinaire aliens die de wereld overnemen. Niets tegen aliens ofzo, en ze komen natuurlijk niet vanuit de ruimte die draken maar verder is het gewoon weer zo'n dertien in dozijn oh-jee-ze-overmeesteren-de-wereld-maar-daar-steken-wij-heldhaftig-een-stokje-voor verhaal.
Reign of Fire is een flauwe film, alhoewel onderhoudend genoeg geacteerd om enige vermaak te bieden en hier en daar best mooi gemaakt nogal nietszeggend en het verhaal vernietigt elke romantiek die er nog om draken heen hangt.
Zo'n dag
Ik voel me schandalig, in mijn bed rondhangend met nog niet meer dan een comfortabel trainingspak aan, notebook op het nachtkastje, mandarijnen paraat en een stapel films om te bekijken. Niets heb ik nog gedaan dan thee voor mezelf gezet zo af en toe een plas en inmiddels drie films gezien. Tot nu toe had ik nog niet eens op internet gekeken hoe het met de wereld gaat. Wat een luie nietsnut. Maar goed moet kunnen he, af en toe zo'n dag... Reign of Fire is vast ook leuk om te kijken.
maandag
Ogen dicht, tere glimlach op je gezicht, breekbaar melancholisch geluk trilt ongeduldig onder je huid, op de grens tussen jouw wereld en de wereld krijgen de dingen hun bijzondere kleur. Je ademt het in als zuurstof, wordt er door geroepen, dwaalt rond in de ruine van mythen uit ver vervlogen tijden. Ver weg thuis, niemand die je hier kan storen je wervelt om ieder woord heen als was het een minnaar, laat je door de tonen omwikkelen zonder weerstand te bieden. Zij zingt op zijn woorden jouw zoetste dromen bij elkaar...
THE LADY OF SHALOTT (11:05)
Muziek: Loreena McKennitt. Tekst: Alfred Lord Tennyson
On either side of the river lie
Long fields of barley and of rye,
That clothe the world and meet the sky;
And thro' the field the road run by
To many-towered Camelot;
And up and down the people go,
Gazing where the lilies blow
Round an island there below,
The island of Shalott.
Willows whiten, aspens quiver,
Little breezes dusk and shiver
Thro' the wave that runs for ever
By the island in the river
Flowing down to Camelot.
Four grey walls, and four grey towers,
Overlook a space of flowers,
And the silent isle imbowers
The Lady of Shalott.
Only reapers, reaping early,
In among the bearded barley
Hear a song that echoes cheerly
From the river winding clearly
Down to tower'd Camelot;
And by the moon the reaper weary,
Piling sheaves in uplands airy,
Listening, whispers "'tis the fairy
The Lady of Shalott."
There she weaves by night and day
A magic web with colours gay,
She has heard a whisper say,
A curse is on her if she stay
To look down to Camelot.
She knows not what the curse may be,
And so she weaveth steadily,
And little other care hath she,
The Lady of Shalott.
And moving through a mirror clear
That hangs before her all the year,
Shadows of the world appear.
There she sees the highway near
Winding down to Camelot;
And sometimes thro' the mirror blue
The Knights come riding two and two.
She hath no loyal Knight and true,
The Lady Of Shalott.
But in her web she still delights
To weave the mirror's magic sights,
For often thro' the silent nights
A funeral, with plumes and lights
And music, went to Camelot;
Or when the Moon was overhead,
Came two young lovers lately wed.
"I am half sick of shadows," said
The Lady Of Shalott.
A bow-shot from her bower-eaves,
He rode between the barley sheaves,
The sun came dazzling thro' the leaves,
And flamed upon the brazen greaves
Of bold Sir Lancelot.
A red-cross knight for ever kneel'd
To a lady in his shield,
That sparkled on the yellow field,
Beside remote Shalott.
His broad clear brow in sunlight glow'd;
On burnish'd hooves his war-horse trode;
From underneath his helmet flow'd
His coal-black curls as on he rode,
As he rode back to Camelot.
From the bank and from the river
he flashed into the crystal mirror,
"Tirra Lirra," by the river
Sang Sir Lancelot.
She left the web, she left the loom,
She made three paces taro' the room,
She saw the water-lily bloom,
She saw the helmet and the plume,
She looked down to Camelot.
Out flew the web and floated wide;
The mirror cracked from side to side;
"The curse is come upon me," cried
The Lady of Shalott.
In the stormy east-wind straining,
The pale yellow woods were waning,
The broad stream in his banks complaining.
Heavily the low sky raining
Over towered Camelot;
Down she came and found a boat
Beneath a willow left afloat,
And round about the prow she wrote
The Lady of Shalott
And down the river's dim expanse
Like some bold seer in a trance,
Seeing all his own mischance -
With a glassy countenance
Did she look to Camelot.
And at the closing of the day
She loosed the chain and down she lay;
The broad stream bore her far away,
The Lady of Shalott.
Heard a carol, mournful, holy,
Chanted loudly, chanted lowly,
Till her blood was frozen slowly,
And her eyes were darkened wholly,
Turn'd to towered Camelot.
For ere she reach'd upon the tide
The first house by the water-side,
Singing in her song she died,
The Lady of Shalott.
Under tower and balcony,
By garden-wall and gallery,
A gleaming shape she floated by,
Dead-pale between the houses high,
Silent into Camelot.
Out upon the wharfs they came,
Knight and Burgher, Lord and Dame,
And round the prow they read her name,
The Lady of Shalott.
Who is this? And what is here?
And in the lighted palace near
Died the sound of royal cheer;
And they crossed themselves for fear,
All the Knights at Camelot;
But Lancelot mused a little space
He said, "She has a lovely face;
God in his mercy lend her grace,
The Lady of Shalott."
Naar
Blogger doet een beetje vervelend, het posten wil niet zo lukken dus als U mij niet meer ziet posten vandaag dan was het niet mijn schuld.
Kleurtjes
Sinds ik op mezelf woon en mijn eigen eten mag inkopen en bereiden heb ik een grappig patroon ontdekt, eigenlijk is die ontdekking van vrij recente datum maar ik doe het al een hele tijd. Ik kies mijn eten namelijk intuitief (instinctief?) op kleur. Er zijn periodes dat ik neig naar zachte kleurtjes en dan weer felle, soms heb ik een voorkeur voor één bepaalde kleur en soms wil ik minstens 20 kleuren op mijn bord. Zo eten we nu al een maand overwegend oranje, de fruitmand ligt alleen maar vol met sinaasappels en mandarijnen terwijl het toch eigenlijk appeltjes en peertjes tijd is, hoe vaak we wortels of winterpeen hebben gegeten kan ik niet meer bijhouden, dankbaar gebruik gemaakt van de mogelijkheden die pompoen mij biedt, paprikapoeder gaat er met busjes tegelijk doorheen, alhoewel mijn smaakpapillen de voorkeur geven aan karnemelk of frambozendrinkyoghurt heb ik de voortdurende drang om perzikdrinkyoghurt in huis te halen en ga zo maar door. Het is altijd leuk om er vanalles achter te zoeken, niet om het direct al te serieus te nemen maar gewoon omdat het leuk is.
Zo hoort de kleur oranje bij het tweede chakra, ook wel Swadhisthana genoemd.
www.chakra.nl zegt het volgende daar over: Intimiteit. relaties, sexualiteit, creativiteit zijn kernwoorden voor dit chakra. Vloeiende en golvende beweging, handelen, ruilen, en het woord 'lekker' horen hierbij. Jaloezie, ongeremde begeerte, angst voor de eigen seksualiteit, angst voor intimiteit, gebrek aan creativiteit en scheppende energie zijn tekenen van gebrek aan evenwicht. Kunnen delen, harmonie in relaties, gemakkelijk en ongedwongen fysiek kontakt, vloeiende bewegingen, aantrekkelijkheid, kenmerken de openheid. Het tweede chakra wordt ook wel sexchakra genoemd. Het bevindt zich tussen schaambeen en navel. liet bovenste deel van het heiligheen tot aan de tweede Lendewervel is het ermee verbonden deel van de wervelkolom.
Oranje als kleur in de aura zou de volgende dingen betekenen: creativiteit, actieve intelligentie, zelverzekerdheid, levenslust, warmte, gevoeligheid, openheid naar de wereld toe.
Als je gaat schilderen of kleuren en je wilt oranje krijgen dan moet je rood en geel mengen (echtwaar er zijn mensen die dat niet weten)
En zo zijn er nog een heleboel leuke weetjes te vinden over de kleur oranje waar je verder niets aan hebt.
zondag
Best wel
Als je er op had gerekend dat je een week lang helemaal geen geld meer zou hebben kun je met 10 euro nog best wel heel veel doen hoor, echt waar...
Van toen
Ik ben geen koukleum, ik ben eerder het tegenovergestelde van een koukleum alleen weet ik niet of daar een woord voor bestaat in het Nederlands.
Vroeger toen ik nog een peuter-dwaallichtje was, was ik helemaal het tegenovergestelde van een koukleum, in de winter speelde ik zonder jas buiten op het ijs zonder ooit echt ziek te worden maar zodra het kwik boven de 25 graden celcius steeg verkeerde ik in een permanente staat van ellendigheid. Volgens onze toenmalige huisarts transpireerde ik veel te weinig en had mijn lichaam daardoor niet voldoende mogelijkheid om af te koelen. Gelukkig heeft zich dat recht getrokken toen mijn hormonen besloten dat het tijd werd voor vruchtbaarheid. Maar er zat ook een voordeel aan mijn warmbloedigheid als peuter, een van de best verwarmde delen van mijn lichaam waren (en zjn) namelijk mijn handen en daar profiteerde zowel ikzelf als mijn omgeving gretig van. De eerste en belangrijkste persoon die van mijn kachelhandjes profiteerde was mijn grootmoeder, die had (heeft) namelijk altijd dode vingers en in de winter droeg ze dan ook van die hele mooie stoere wanten van omgekeerde schaapshuid en als we dan samen naar de mark gingen, of de eendjes voeren dan stak ik knus mijn handen bij haar in haar wanten. Zij warme handen ik een eindeloos gevoel van knusse geborgenheid die bij oma's en wollige huidjes hoort. Als tweede was daar mijn peuterjuf, op de peuterschool waar ik zat werd het als bijzonder heilzaam ervaren voor kinderen om zoveel mogelijk buiten te spelen, dat moest natuurlijk onder toezicht gebeuren en zo paradeerde ik 's winters in de pauzes trots afwisselend aan de rechter en de linker kant van mijn peuterjuf over het schoolplein, met mijn hand in haar jaszak om haar handen warm te houden. Dan was er nog mijn tante, die ik toen heel rijk en deftig en ontzettend stoer vond, vaak kwam ze op donderdagavond bij mijn grootmoeder op bezoek en dan gingen we wel eens met de tram naar de stad, en dan mocht ik haar handen de hele tijd vasthouden.
Een hoop mooie momenten heb ik beleefd aan die warme handen van mij...
zaterdag
Goedemorgen
Iemand was hier om half zes, en zelf was ik het niet. Hallo iemand werd U ook al zo vroeg wakker om niets?
Verhaaltje
Dochter van pakweg zeven jaar loopt aan papa's hand dwars over de drukke weg, dwaallichtje moet gevaarlijke manoeuvre uithalen om niet met de fiets tussen de twee in te belanden. Dochter is goed verzorgd, draagt schone kleren en heeft een gezonde blos op haar wangen papa wat slonzig in een groezelige trui en een tot op de draad versleten spijkerbroek. Papa heeft een pas bij de MediaMarkt aangeschaft tosti-ijzer in zijn hand, dwaallichtje krijgt daar allemaal visioenen bij, rolbevestigend, gevuld met vooroordelen maar het ging ongeveer zo:
"pap mag ik een tosti?"
"Een tosti hoe kom je daar nu weer op?"
"Nou gewoon mama maakt ook altijd een tosti als we uit school komen"
"Oh ja nou ja okee jij mag wel een tosti hoor maar hoe maakt mama die dan?"
"Nou dan doet ze twee boterhammen met kaas er tussen en dan smeert ze aan de buitenkant een beetje boter en dan doet ze die in de koekenpan met een deksel er op en dan na een tijdje keert ze de boterham om en dan heb je een tosti"
Dus papa aan het werk, met de kaasschaaf kan hij nog wel overweg, de koekepan dient voornamelijk om steaks en hamburgers te bakken en een deksel heeft hij niet. De eerste poging mislukt dan ook jammerlijk en resulteert in een aangebrand hoopje. Papa die het zo graag een keertje aan zijn ex vrouw wil bewijzen dat hij ook voor zijn dochter kan zorgen verliest zijn geduld en beent vloekend en tierend door de keuken heen en weer.
Kind geschrokken van haar vader begint te grienen.
"Maar papa... snik... mijn... snik... tosti dan snik..."
Papa schrikt, het was natuurlijk niet zijn bedoeling om het kind van streek te maken, wanhopig op zoek naar een manier om haar te troosten kijkt hij onbeholpen om zich heen.
"Weet je wat, jij krijgt van papa een cadeautje, omdat Sinterklaas vandaag intocht deed"
"maar Sinterklaas bestaat helemaal niet" merkt het kind pienter op, haar tranen zijn inmiddels al bijna vergeten.
"Hindert niet" zegt papa terwijl hij zijn jas aan trekt. Dochter dribbelt snel achter hem aan terwijl ze zich in allerhande bochten wringt om haar eigen jas aan te krijgen. Papa stevent recht op de Media Markt aan de overkant van de straat af, stormt naar binnen, rukt het goedkoopste tosti ijzer uit de schappen en voordat dochter ook maar een kik kan geven staan ze alweer buiten, marcheren midden over de weg rakelings langs dwaallichtes voorwiel weer naar huis.
Maar die tosti zal ze krijgen!
Leuk
Je laatste geld (echt je laatste) uitgeven een week voordat de volgende donatie van overheidswegen plaats vindt. En dat ga ik nu dus ook doen, ik ga boodschapjes doen voor de komende week en daarna ben ik blut, nixnaxniente meer.
Schandalig
En dat is het! Een grote schande! Ik zit U hier grandioos te misbruiken. Puinruimen is niet leuk, maar het geeft soms wel voldoening, het is alleen zo dat ik moeilijk mijn puin zomaar weg kan doen, het heeft toch allemaal een functie gehad en zou niet eerlijk zijn als ik het nu zomaar allemaal wegwierp. Dus vrijf ik het een beetje op, geef er een mooi kleurtje aan en dump het voor uw voeten. U die hier in het volste vertrouwen op bezoek komt, misschien wel omdat U net aan dat kopje thee toe was, of die boterham met hagelslag die U zo lang moest ontberen.
Goedemorgen
Volgens mijn statestieken was één iemand mij voor, op het moment dat ik in de keuken een hand vol pillen en een glas water wegwerkte is hier iemand op bezoek gewees. Hallo iemand wat gezellig dat u mij op zaterdagochtend komt opzoeken. Ik heb gister tot bijna half drie zitten chatten, op zich niet zo bijzonder maar wat wel bijzonder is is dat ik voor de verandering niet helemaal brak ben, van nature een korte slaper heb ik sinds mijn lichaam wat tegestribbelt toch mijn uurtjes hard nodig. Maar zojuist werd ik uit mijzelf waker met spieren die niet meer zeer deden dan ze normaal gesproken doen. Een goed teken hoop ik.
Het was fijn chatten trouwens, het is altijd fijn chatten met haar (heeft geen weblog geen internetpagina en wil vast ook niet met naam en toenaam genoemd worden hier)
Buiten is het mistig, boom hangt vol druppels en het lijkt net of iemand met een lichtgrijs potlood over alle kleurtjes heen heeft gekrast. Een paar studenten aan de overkant stappen op de fiets, op weg naar hun zaterdagbaantje vermoedelijk. Ze zien er fris en fruitig uit, op zaterdagmorgen? om kwart voor negen? Nuja zelf zie ik er ook altijd fris en fruitig uit als ik de deur uit ga. Ook als ik me ziek zwak en misselijk voel, ook als mijn haar smerig is en ik al vier dagen alleen maar een washandje heb gebruikt voor mijn persoonlijke hygiene. Sommige mensen hebben dat gewoon denk ik, er zijn ook mensen die hoe goed ze zichzelf ook verzorgen er standaard een beetje groezelig en vermoeid uitzien, is ook okee, allemaal even lief die mensen. Er staat ook nog geen enkel auto op het stukje parkeerplaats van het bejaardetehuis aan de overkant wat ik kan zien, dat is grappig want meestal is het daar ontzettend druk met auto's van buurtbewoners die (terecht) menen dat hun wagentje daar veiliger staat dan gewoon voor de deur.
Zaterdagochtendmuziek, een boterham en een kop thee, ik spreek U later wel weer goedemoren.
vrijdag
Citatenziekte
Dat is je ziekte: je wilt het leven vangen in eigen formules. Je wilt alle verschijnselen van dit leven omvatten met je geest in plaats van je te laten omvatten door het leven. Hoe was het ook weer? Je hoofd in de hemel steken dat gaat, maar de hemel in je hoofd steken dat gaat niet. Je wilt iedere keer self de wereld opnieuw scheppen, in plaats van te genieten van zoals ze is. Daar zit iets dwingelandij-achtigs in.
Etty Hillesum
In de herhaling
Omdat zoekmachines U bij het intypen van Hans Lodeizen medoogenloos naar mij doorverwijzen zal ik het nog een keertje plaatsen.
al die dingen gebeuren en zijn
netjes geordend: de kinderen
spelend aan de vijverrand
het paard ploegend de aarde
en de trein in het landschap.
Hans Lodeizen
Romanpersonages
Het zijn vaak niet eens de beste, de mooiste, de meest indrukwekkende boeken die ik lees.
Meestal zijn het de kwartaalselecties van de nederlandse boeken club die ik in huis haal omdat het een goedkope manier is om aan lekkere prulromans te komen, of de poema pockets die ik soms op het station koop als ik vergeten ben een boek mee te nemen voor in de trein. Lekkere prulromans heb je soms nodig, zoals je soms behoefte hebt aan voedsel van de snackbar, of aan een akelige kleur nagellak. Vaak zijn het niet eens de beste boeken die ik lees maar ik kan zo verstrengeld raken in de belevingswereld van de hoofdpersonen dat ik me zorgen over hen maak zoals ik me zorgen zou maken over familie of vrienden, dat ik er naar hunker om ze op te bellen, ze te vertellen dat het allemaal goed zal komen en dat ze als het niet goed komt nog altijd hier terecht kunnen, bij mij is altijd ruimte. Dan hoop ik dat ze een keertje bij mij op de thee willen komen omdat ik ze wil vertellen hoe aardig ik ze vind, of wil ik graag een keer met ze lunchen om ze beter te leren kennen zodat ik er achter kom wat me nu precies zo in hen tegenstaat...
Onsmakelijke honger
Hallo daar was ik weer,ik zit een beetje vol met vertelligheden vandaag, niets belangrijks maar mijn hoofd wil niet echt studeren alhoewel ik wel braaf op school ben geweest en als mijn hoofd niet wil studeren dan heeft het momenteel weinig zin om dat hoofd te dwingen.
Vertelligheden dus, en ook nog onsmakelijke vertelligheden maar ik zal het fatsoenlijk proberen te houden.
Zoals U misschien wel of niet weet heeft prednison als extra speciale bijwerking een bijzondere invloed op je eetlust, de een heeft er meer last van dan de ander, ik heb doordat ik als kind nooit genoeg kon eten om mijn lichaam te onderhouden (verhaaltje zal ik een andere keer aan U vertellen) al een wat aparte verhouding met eten dus ik heb er veel last van. Zeggen dat je eetlust van prednison toeneemt is wat mij betreft het uderstatement van de eeuw bovendien dekt het niet de hele lading, het is niet een kwestie van honger of trek, niet een kwestie van de hele tijd iets willen eten het is een kwestie van de hele tijd iets moeten eten. Mijn lichaam schreeuwt en gilt om voedsel, maakt niet uit wat als het maar calorieen bevat, ik kan mezelf volproppen tot er niets meer bij kan, ik kan me misselijk eten maar nog ben ik niet verzadigd. Dat is denk ik het meest ellendige gevoel wat ik ken, jezelf zo vol hebben gepropt dat het niet prettig meer is en nog immer het gevoel hebben dat je door moet eten. Soms word ik midden in de nacht wakker omdat mijn lichaam eten wil. Hele dagen ben ik alleen maar bezig met eten, of eigenlijk het grootste deel van de dag met niet eten, en afleiding helpt niet, ik loop zenuwachtig door het huis, draai rondjes in de collegebanken, kan me nog niet één pagina lang op mijn studieboeken concentreren want mijn lijf wil gevoerd worden. Volstrekt onnodig want ik ben immers heus al meeeeer dan zwaar genoeg maar daar heeft mijn gestel geen boodschap aan. Mijn longen zijn op dit moment mijn zwakke plek, dan kun je het beste maar zo min mogelijk aankomen, een ander effect van prednison is dat je eiwitten (spierweefsel) sneller afbreekt en vetweefsel sneller opslaat op de verkeerde plekken dus dat vergt ook al de nodige oplettendheid en ondertussen roept mijn lichaam de hele dag door dat ik toch echt dringend moet eten.... ik weet wel beter en soms heb ik goede dagen zoals vandaag, dan zit ik lekker in mijn vel en ga ik vol goede moed de strijd aan met mijn overmatige eetlust. Het blijft welliswaar voortdurend in mijn hoofd rondtollen eteneteneteneten maar ik kan me redelijk inhouden. Maar vaker heb ik slechte dagen, dan kan ik dat halve uurtje 's morgens dat ik na de actonel (middel tegen osteoperose, ook al een bijwerking van prednison, actonel moet je op een nuchtere maag innemen en daarna mag je minstens 30 min niet eten ter voorkoming van slokdarmbeschadigingen hoera wat een vrolijk middel) met eten moet wachten al nauwelijks volhouden, dan voel ik me ellendig en zielig en schrik ik als ik mijn gezicht als een grote volle maan in de spiegel zie terugkijken, dan begin ik compensatiegedrag een serieus te overwegen optie te vinden (vreest U niet ik ben voldoende bij mijn goede verstand om me daar in de praktijk verre van te houden) en word ik al zenuwachtig als ik zie dat er alleen nog maar eten voor een week in huis is...
Mooi
Een beetje verdrietig, niet om het een of het ander alleen maar omdat ik zo moe ben van dit. Ik weet je legt je er op een moment bij neer en dat doe ik ook wel maar soms ben ik een beetje verdrietig, ik had zo lang gedaan over het vinden van een weg in het leven waar ik me met enig voldoening op kon storten en dan stagneert alles en ik kan er helemaal niets aan doen. Het gaat de goede kant uit dat weet ik wel maar met in het gunstigste geval nog minimaal anderhalf jaar herstelperiode in het vooruitzicht en al die bergen inhaalwerk die ik om me heen heb liggen... een beetje verdrietig dat is alles.
Gorecki op de achtergrond doet me glimlachen, het soort muziek wat zich als een zeepbel om je heen sluit waarmee je bedaard door de wereld kunt zweven. Ik kijk zo'n beetje naar buiten, boom staat daar rustig te staan het is stil buiten, windstil, mensenstil, autostil zelfs vogelstil. Een ongewoon grote ekster komt op een tak vlak bij mijn raam zitten, hij kijkt me gericht aan, of hij kijkt naar de glimmertjes van mijn bril dat kan natuurlijk ook. Ik kijk naar de glimmertjes op zijn veren, het valt me op hoe veel mooier dan enkel zwart-wit een ekster eigenlijk is. De veren op zijn vleugels zijn heel donker parelmoerblauw, de scherpe lijn tussen het zwart van zijn lijf en het wit van zijn buik lijkt bijna onwerkelijk. Hij springt een beetje heen en weer tussen de takken, op zoek naar iets? Ik heb niets eetbaars voor een ekster binnen handbereik hij zou overigens meteen wegvliegen als ik het raam open deed. Zijn kraaloogjes houden mij voortdurend in de gaten, dan duikt hij met één enkel schreeuw naar beneden en komt vrijwel meteen weer op zijn tak zitten met iets in zijn bek, misschien een wurmpje.
Dag mooie ekster!
Woorden
Bepaalde woorden gebruik ik vaak, niet als stopwoordjes of uit automatisme maar omdat ze bij mij horen.
Zo schrijf ik vaak dat iemand iets zachtjes doet, of dat er iets heel zachtjes gebeurt. Dat de wereld vriendelijk is, of dat dingen op een vriendelijke manier gebeuren. Dat dingen kruipen schrijf ik ook vaak, of dat ze stromen. Ik wil met woorden altijd een wereld scheppen van rust, van sfeer, een plek maken waar tijd is voor alles, waar ieder fragment van het bestaan als volledig beleefd kan worden misschien wel voornamelijk door mijzelf. Soms probeer ik het te tekenen, of te schilderen, maar daarbij staat mijn technische onkunde mij in de weg, met woorden kan ik meer, die zijn me vertrouwd, ik ben een verteller, ik schets met woorden...
Zusjes
Ik kijk naar de foto van mijn zusje en mijzelf die boven mijn bureaublad op een plankje staat. We zijn best verschillend uiterlijk gezien, behalve dat we beiden onder de categorie lange vrouwen vallen zijn we eigenlijk totaal verschillend. En toch kunnen mensen die goed kijken altijd zien dat we zusjes zijn, niet vriendinnen, niet nichtjes maar zusjes. Als ik die mensen dan vraag waar ze het aan kunnen zien dan weten ze dat meestal niet precies, het is niet de vorm van ons gezicht, ook niet onze bouw of ons postuur noch het haar of de kleding, in de bewegingen ligt 't 'm ook niet echt. Mijn nogal zweverige conclusie is dat wij een zusjes-aura hebben als we samen zijn.
Weet U wat grappig is? Mijn zusje en ik hebben een heel ander karakter, bekijken de wereld van een hele andere kant. Zij was een echt moeders kindje ik heb het grootste deel van mijn opvoeding mee gekregen van mijn grootmoeder, zij hield van blauw ik van roze. Maar toch zijn we ergens onderweg tot dezelfde conclusies gekomen en houden we er nu bijna precies dezelfde waarden en normen op na, we leven volgens dezelfde patronen, voelen vaak dezelfde dingen voor dezelfde mensen, hebben dezelfde meningen, vinden dezelfde dingen leuk, hebben hetzelfde gevoel voor sfeer en hebben dezelfde problematische relatie met onszelf. Onze smaak ik kleding en meubels komt nog steeds niet overeen, waar ik me vol overgave onderdompel in een goede thriller kan zij met volle teugen genieten van films als Amelie, zij ziet graag veel van de wereld ik maak graag verre reizen in mijn hoofd, zij past zich moeiteloos aan aan de mensen die om haar heen zijn ik blijf rustig mijzelf... zij is geboren in juni ik in november, zo totaal verschillend maar in beide maanden regent het veel...
Antwoord 2
(ik zit vol antwoorden vandaag, hoezee! Beter gezegd meneer Van Dale zit vol antwoorden waarbij ik moet opmerken dat meneer Van Dale in boekvorm wat genuanceerder is in zijn antwoorden dan meneer Van Dale op internet)
na·´druk·ke·lijk (bn.)
1 met nadruk, met klem => emfatisch
uit·´druk·ke·lijk (bn.)
1 met zoveel woorden => duidelijk, expliciet
Mogelijkheden tot bevrijding
van hen die opgesloten zitten: tijgerbalsem, vicks vapo-rub, eucalyptusolie, tijmolie, pepermuntolie, zout water, rozemarijn, stoom...
Antwoord
Simpele Lofschotel
Boodschapjes (voor 2 mensjes)
-4 kleine stronkjes witlof
-4 plakjes ham
-4 middelgrote puree aardappels
-kaas (geschikt om te smelten hoeveelheid naar smaak)
-beetje boter
-zout en peper
-event. nootmuskaat
-half glas melk
-paneermeel
Aan het werk.
Lof wassen en het bittere hart er uit snijden (niet bij alle lof nodig.) Als hele stronkjes ongeveer 15 min koken in een pan water met wat zout en nootmuskaat. Aardappels schillen en ruim 20 min koken in water met wat zout. Als de lof klaar is in een vergiet even uit laten lekken en af laten koelen, in de tussentijd zijn de aardappels hopelijk klaar, die afgieten en met de stamper vermorzelen tot puree, onder het stampen een klontje boter en de melk toevoegen en wat zout en peper naar smaak (heb je geen stamper? te lui? puree uit een pakje kan ook maar da's lang zo lekker niet.) Een kleine ovenschaal licht invetten en de puree over de bodem verdelen, vervolgens de stronkjes lof individueel in een plakje ham rollen en op de puree leggen, kaas naar smaak er over (kan gemalen, kan in plakken, maakt allemaal niet uit) en voor het mooie korstje een klein beetje paneermeel overheen strooien. Over voorverwarmen op 200 graden en de schaal in de oven zetten, het is een beetje ovenafhankelijk hoe lang het duurt maar het is klaar als de kaas goed gesmolten is en het paneermeel een mooi lichtbruin korstje geeft.
Dat gaan we dus vanavond maar eten want de pasta was gister aan de beurt.
donderdag
Zomaar
Heeft U dat nu ook wel eens? De indruk dat bepaalde gevoelens meer bij U passen dan andere.
Ik ben bijvoorbeeld uitgesproken goed in melancholie, treurigheid met een vriendelijk tintje. Slecht ben ik in uitzinnige vreugde, ik kan best wel heel erg blij worden maar dan voel ik me nooit helemaal lekker, niet voor lang, alsof ik ergens ben waar ik niet thuis hoor. Treurigheid is goed voor mijn gevoel van welbevinden, de wereld ziet er het allermooiste uit als ik treurig ben. Angst bijvoorbeeld ben ik ook goed in, angst geeft me op een - raar maar waar - hele positieve manier het gevoel dat ik leef, dat ik besta maar agressie en opwinding geven mij weer voldoende reden om weg te willen duiken voor de wereld.
De Vraag Die Ik Wel Kan Stellen 2
Wat is nu ook alweer het verschil tussen de woorden nadrukkelijk en uitdrukkelijk en wanneer gebruik je het ene woord en wanneer het andere?
De Vraag Die Ik Wel Kan Stellen
Wordt het vanavond lofschotel of spaghetti bolognese?
(in het kader van levensvragen zijn al zo moeilijk te stellen dus behelp ik me het het alledaagse)
Overwegend
Ik begin doof te worden aan één oor, mijn rechter wel te verstaan. Altijd hoorde ik slechter met rechts dan met links maar sinds mijn 22ste verjaardag begint dat rechter oor ernstig achteruit te gaan. Aangezien mijn lijf wat betreft haar gebreken erg op dat van mijn moeder lijkt en zij door een ernstige vorm van autosclerose al vanaf haar vroegste jeugd aan beide oren slecht hoort waarbij haar linker oor nog enigszins functioneert vermoeden wij dat ik van de genenbank van mijn ouders dezelfde aandoening in mildere vorm heb meegekregen. Nu schijnt er aan de meeste gevallen van autosclerose door een eenvoudige operatie wat te doen zijn, hoera wat een luxeprobleem vormt dat! Moet ik er nu wat aan laten doen of niet?
Want weet U, ik kan me niet anders herinneren dan dat mijn rechter oor slechter was dan mijn linker en alhoewel ik altijd om mensen heen moet springen zodat ze aan mijn 'goede' kant lopen/zitten/staan ondervind ik er verder weinig hinder van. Tja ik versta wel eens dingen niet als er te veel mensen door elkaar praten, in ruimtes met luide muziek kan ik onmogelijk een gesprek voeren maar dat zit me niet echt dwars. Bovendien zit er één heel groot voordeel aan mijn slechte oor, ik kan doorslapen. Ik ben een ontzettend lichte slaper, geen slechte slaper hoor maar op ieder willekeurig moment kan ik door het allerkleinste geluidje gewekt worden, alsof ik tijdens mijn nachtelijke reizen altijd voor de zekerheid een piepklein stukje bewustzijn achterlaat bij mijn lichaam "Pas jij er even op? En als er iets gebeurt roep je me meteen terug ja?" En zo heb ik mijzelf aangeleerd om altijd op mijn linker oor te slapen zodat ik in ieder geval de helft van alle geluidjes waar ik wakker van zou worden niet hoef te horen, niet eens kan horen. Wat een oase van rust, nergens naar hoeven luisteren omdat ik het gewoon niet horen kan, belangrijke geluiden zoals de wekker of de bel of de telefoon hoor ik nog net wel en verder kan ik gewoon rustig doorslapen.... heerlijk.
woensdag
Om mee naar dromeland te nemen
Het is knap hoe sommige mensen in een enkel stukje mijn bewondering kunnen oogsten en toch alle punten aan roeren die mij teleurgesteld doen zuchten.
Lui
Opnieuw naar Sarah McLachlan luisteren omdat je geen zin hebt om op te staan en een andere cd te pakken.
Help 2
Voor iedereen die wel eens in Leeuwarden is geweest: Ik heb een vrij grote stapel boeken met BookCrossing labels er op en nu wil ik ze een dezer dagen vrij gaan laten, allemaal op het station achterlaten vind ik ook wer zo wat dus heeft U misschien nog leuke tips voor mij? Op welke plekken in Leeuwarden hebben ze dringend een boekje nodig?
Wat ik U...
nog niet eens verteld had, en wat u natuurlijk ook verder helemaal niet hoefde te weten maar goed. Dat gesprekje met de longarts afgelopen maandag he, dat was een anti-climax zoals ik er nog nooit een heb meegemaakt. Een uitgebreid verslag zal ik U besparen maar de brave man had blijkbaar ergens tussen nu en een maand geleden besloten dat hij bij nader inzien wel kon luisteren... bovendien waren de testresultaten behoorlijk overtuigend positief hoera de prednison mag omlaag, het houdt nog niet over want alles boven de 20 mg per dag geeft onvermijdelijk bijwerkingen maar ze zijn wel beter te overzien.
Je zou er blij en opgelucht van worden maar ik heb eigenlijk alleen maar een soort neutraal nou-ja-da's-dan-ook-weer-geregeld gevoel...
Help!?
Ik vind dit wel leuk, en ergens op mijn eigen harde schijf staat nog een verzameling documenten die ook graag op het internet gepubliceerd willen worden. Maar alhoewel mijn vriendje zeer genereus was en mij de door hem betaalde homepageruimte van chello ter beschikking stelde waardoor ik op een (meestal self-destructing) tk bannertje na reclamevrij kan loggen vind meneer chello niets goed. Ik kan geen Nucleus of Pivot of Movable Type of Greymatter of wat dan ook gebruiken, die andere nog te publiceren documenten wil chello ook al niets mee doen.
Nu ben ik best bereid om een beetje te gaan betalen voor een plekje op het internet waar ik mij wat kan uitleven. Als ik me dan ongestoord en reclame-loos kan bezig houden met php asp en mysql wordt ik heel erg blij, van meer mogelijkheden word ik nog veel blijer. En bij een beetje homepageruimte hoort natuurlijk een passend adres, .com vind ik een raar omdat dat volgens mij oorspronkelijk iets met commerciele instellingen te maken had, .nl nouja dat kan natuurlijk ook altijd maar dwaallicht.net klinkt wel leuk toch?
Maar waar oh waar zijn toch die gedegen onderzoeken en betrouwbare prijsvergelijkingen betreffende hosting voor particulieren? Ik weet niet eens waar te beginnen met zoeken ik kom enkel de ene woeste reclame na de andere tegen en prijzen die zo ver uit elkaar liggen dat ik niet begrijp hoe de een voor dezelfde service zo veel en de ander zo weinig kan vragen... geen richtprijzen en geen overtuigende verklaringen betreffende de betrouwbaarheid... pfff
h e l p!
dinsdag
Onder Ons
Ik ben betrapt! Of ik dacht dat ik ongemerkt twee mensen kon opmerken en linken of iets dergelijks? Neu eigenlijk niet hoor maar ze hadden me erg snel door deze keer. Hallo Snoopy hallo Vlinder wat gezellig dat jullie even langs kwamen!
Met mij gaat alles verder heel best, de gezondheid laat het een beetje afweten maar dat is ook weer niet al te indrukwekkend (als je je verveelt: lees meer hier en hier en hier) verder woon ik tegenwoordig hier *wijst heel nadrukkelijk haar eigen huis aan* in Leeuwarden en.... nouja niet zo veel eigenlijk.
liefs
Liesan
Van sluiers en tipjes
Alhoewel ik hier voortdurend diepgraverige stukjes over mezelf publiceer heb ik niet het gevoel dat ik U werkelijk inzage geef in mijn allerpersoonlijkste wezen, meer lijkt het er op dat U en ik beiden aan de andere kant van een bijna doorschijnend gordijn staan en ik door mijn heen en weer gehuppel aan deze kant zo veel luchtverplaatsing veroorzaak dat er soms plotseling een hoekje omhoog wappert of een klein kiertje openwaait. "Piep, kiekeboe hier ben ik hoor maar nu ga ik weer verder met mijn eigen ding dagdag." Als het gordijn open gaat dan kan ik alleen maar toneel spelen, verhalen vertellen, in mijn verhalen gooi ik alles er uit, echter dan echt geen censuur, geen mooimakerij. Verhalen publiceer ik hier nog niet (op een enkele flard na dan) want verhalen zijn kunstwerkjes en mijn kunst is nog erg pril. Ik laat niet een schets zien voordat het eindproduct bestaat...
Eigenlijk ben ik ontzettend kinderachtig, ik wil voortdurend aandacht, van alles, iedereen, overal, de hele tijd maar als er iemand echt komt kijken wat er aan deze kant van het gordijn gebeurt dan duik ik weg achter een nieuw stukje doek. ik wil door en door gekend worden, ik wil een mysterie blijven. Ik wil dat U alles van mij weet, echt alles en ik wil dat U nooit te weten komt wie ik werkelijk ben. Ik wil van U houden zonder consequenties, ik wil dat U van mij houdt zonder dat U zich tot iets verplicht voelt ik wil dat U met mij dezelfde wonderbaarlijke dingen ontdekt en dat U net zo verliefd op het leven bent als ik, dat U precies gebrijpt hoezeer ieder woord, iedere actie van mij vervuld is van goed bedoelde compassie vriendelijkheid en oprechte interesse in het bestaan.
Ik wil ook dat U mij vertelt wie U bent, helemaal zonder reserves. Ik wil U kennen zoals ik mijzelf soms hoop te kennen, ik wil weten wat U beweegt, uw angsten uw dromen en waarop u het allermeeste vertrouwd. En ik wil het niet alleen weten ik wil het ook begrijpen, U begrijpen zoals ik mijzelf soms meen te begrijpen. Maar dan U mag niet te veel op mij lijken want als ik in U te veel van mij herken dan schrik ik van U.
Mensen lijken zo veel op elkaar als je ze echt leert kennen...
Voor insiders
Waarmee ik alleen maar bedoel dat het vooral leuk is voor mensen die een beetje kaas hebben gegeten van de geschiedenis van de filosofie...
Ik liet ze een beetje schrikken gister in de wachtkamer van de rontgenafdeling toen ik vol overtuiging in de lach schoot bij het lezen van het volgende stukje:
Thales opend de vergadering
Ingmar Heytze
Eh, goed. Okee. Hallo. Nou ik ben blij dat jullie er allemaal zijn, dat wil zeggen, in de loop van de eeuwen zullen verschijnen. Democritus zit niet zo te giechelen. Als eerstgenoemde Griekse filosoof, ik kan het ook niet helpen, Anaximander, laten we nou geen ruzie maken over wie er het eerst met dat waterverhaal kwam en Friedrich, geef die hamer terug, wil ik graag uitleggen dat we in de zesde eeuw voor Christus, dank je wel Augustinus, dat kan ik inderdaad nog niet weten, dat we dus anno mijn tijd zijn begonnen met vragen die jullie nog altijd van de straat houden, en dat ik daarom bij deze alleen maar wil zeggen dat ik het groot eeuwenlang filosofisch debat voor geo...Zeno laat die schildpad met rust!
Jullie zijn soms net kinderen, weten jullie dat?
Filosofie magazine nummer 9 jaargang 11 november 2002 rubriek Uit het ongerijmde.
Moet naar de winkel knieen doen zeer rug zit vast spieren zijn slap zeurzeur klaagklaag.
Het gaat best goed hoor!!
Opgemerkt
Naast mijn eerder genoemde slordigheid met de Nederlandsche Taal wil ik de laatste tijd zo snel typen dat ik gewoon letters oversla of verkeerd aansla... dom dom dom.
In analyse
Soms kun je aan de manier waarop iemand met zijn eigen plekje omgaat precies zien wat er bij die persoon van binnen gebeurt, vanmorgen toen ik mijn studeerkamer eens aan een grondige inspectie onderwierp had ik zo'n aha erlebnis. Nu ben ik van nature niet erg netjes wat uiteraard ook weer het nodige over mij zegt maar de rest van het huis verkeert in een voortdurende staat van rommelige orde, er wordt geleefd en dat betekent in ons geval dat niet iedereen alles direct weer opruimt maar de dingen hebben hun eigen plek en alles is terug te vinden. De afwas blijt wel eens een dagje staan en de stofzuiger komt niet wekelijks uit de kast maar wat schoon moet zijn is schoon, wat waardevol is staat veilig, wat belangrijk is ligt voor het grijpen. Wij wonen in ons huis, het is geen museum.
Maar dan mijn studeerkamer, nog nooit zag ik zelf zo'n sublieme combinatie van smaakvolle sfeer en ultieme chaos. Voor het raam hangen kleurige gordijnen van glanzende voile, twee kamerplanten staan blakend van gezondheid naast een knusse slaapfauteuil, hier en daar een mooie stompkaars en 's avonds wordt het vertrek stemmig verlicht door een mooie zoutkristallamp. Een enkel fotolijstje met een kaart of een foto en op de vensterbank een kleine verzameling edel- en sierstenen. De boekekast ligt vol met half uitgezochte en toch weer op één stapel gegooide tijdschriften, papieren en muziekboeken, op de boekenkast staat een grote verzameling potjes en flesjes en tubes met allerhande zelf gefabriceerde kruidenmiddeltjes, gedroogde kruiden en aangeschafte olieen, voor zo'n 80% nog te voorzien van etiketjes. De vloer is een soort doolhof, hier een hoop kleren die nog uitgezocht moeten worden voor het leger des heils, daar een berg boeken die in het kader van BookCrossing nog vrijgelaten moeten worden, op het werkblad een staafmixer die richting mijn ouders moet alsmede een gigantische stapel cd-roms die nog eens uitgezocht moet worden en verspreid over de rest van de kamer allerhande spullen die de moeite van het afzonderlj benoemen niet direct waard zijn. Elke keer neem ik mezelf voor dat vandaag een goede dag is om de sfeer in deze kamer in overeenstemming te brengen met die van de rest van het huis, en ik begin er ook steeds braaf aan maar altijd stagneert het halverwege, of de telefoon gaat, of ik moet hoognodig een postje in mijn dingeslog schrijven, of mijn lichaam wil gewoon even niet meer, dus organiseer ik het telkens weer opnieuw in sapels en hoopjes die overzichtelijk zijn zodat ik ze de volgende keer makkelijk kan opruimen, en de volgende keer doe ik weer precies hetzelfde en weer... en weer...
Mijn hoofd ziet er precies zo uit, allemaal stapeltjes rommel die ik nog eens moet opruimen, gegroepeerde hoopjes pijn en onzekerheid die nog een vast plekje moeten krijgen. Iedere dag begin ik vol goede moed aan de worsteling en steeds komt er halverwege weer wat tussen en orden ik het geheel maar weer snel zo ver dat er in ieder geval met goed fatsoen rondgelopen kan worden. Mijn studeerkamer is immers bruikbaar op deze manier...
Op verzoek
Wat hebben we nodig (voor ongeveer 4 personen):
-1 kilo geaderde runderlappen
-1 grote ui
-flesje bier (donker bier is het lekkerst)
-1 laurierblaadje
-zout
-peper
-half blikje tomatenpuree
-boter of margarine om in te braden
-eetlepel gedroogde peterselie
-half blokje groentebouillon
-braadpan
-sudderplaatje (of een klein gaspitje)
-tijd
Werkwijze:
Runderlappen zo nodig een beetje droogdeppen met een stukje keukenpapier en flink met zout en peper bestrooien en peterselie er over heen verdelen. Ui in grove stukken snijden. Boter/margarine in de braadpan bruin laten worden, vlees gelijk met de uien en het laurierblad in de pan doen en het vlees braden tot het aan twee kanten mooi donker kleurt. Flesje bier, tomatenpuree en blokje bouillon erbij doen en de pan minstens 2 uur op de sudderplaat laten pruttelen. Het lekkerste om het de avond van tevoren klaar te maken en een nachtje in de koelkast te laten staan.
Een restje rode wijn in plaats van bier is ook erg lekker, gewoon water om in te sudderen kan ook eventueel.
Erg lekker met mooie aardappels en bloemkool of spruitjes. Of een mooie stamppot.
Lief lichaam
...als ik zachtjes door de ochtend uit mijn dromen word geleid is mijn blik nog troebel. Ik kijk naar de oneffenheden in het plafond, een reusachtige wesp of is het een raket? Twee zonnetjes, een springende kat en een spin... oh nee die spin zit daar echt.
Langzaam word ik me bewust van mijn hand die kleine draaibeweginkjes maakt over mijn been, grappig dat mijn lichaam dat soort dingen kan ondernemen zonder dat ik daartoe bewust een opdracht heb gegeven. Lief lichaam, mijn lieve lichaam dat zo zijn best doet om mij elke dag zo goed mogelijk te zijn, mijn lieve lichaam met al zijn duizend kleine kwaaltjes, mijn lieve lichaam met die ene grote kwaal.
Ik zet mijn voeten een voor een op het kleed en rek mij uit. Zo wereld, Liesan is er weer. Terwijl ik sta te bedenken of ik eerst een glas water zal drinken of eerst maar zal gaan plassen dwalen mijn ogen af naar de spiegel, kijk daar sta ik, dat ben ik, het zichtbare deel van ik staat daar naar zichzelf te kijken. Wat is dat zichtbare deel van ik met zijn 194 centimeters in de lengte en zijn forse postuur toch eigenlijk maar klein en breekbaar. Het is zo makkelijk te beschadigen, dat lieve lichaam daar in die spiegel.
Ik besluit eerst naar de keuken te lopen voor mijn glas water en dan pas het toilet aan te doen, terwijl ik de elf stappen van de slaapkamer naar de keuken zet kijk ik naar mijn voeten. En wat beschikt dat tere lichaam toch over een indrukwekkend vermogen om zich te herstellen. Mijn lieve lichaam, mijn tempel. Elke morgen heilig ik het ritueel met een glas ordinair kraanwater, bij die gedachte speelt er een brede glimlach om mijn mond, er is niets beters dan de dag beginnen met een lach.
Het toilet en dan de badkamer... de badkamer is mijn lievelingsplekje om 's morgens alles op een rijtje te zetten. Mijn tempel lekker afschrobben met water en zeep en alle flarden droom in mijn hoofd netjes opruimen zodat er weer plek is voor een helder dagbewustzijn. Dan kruip ik daarna nog een paar uurtjes op de bank in een stoel. Dikke trui aan want zo warm is het nog niet maar met een kop hete thee in mijn handen voel ik me warm en behagelijk. Ik denk na over de fantastisch plaatsen waar ik al dromend ben geweest. Als ik droom heb ik een ander lichaam, wanneer mijn fantasie me mee terugneemt naar die dromen herken ik dat lichaam ook weer. Het is een ideaal, geen fantasie uit onvrede maar uit praktische overwegingen. Het lieve lichaam dat zich hier op de bank heeft genesteld heeft nu eenmaal beperkingen en in mijn hart en hoofd zijn er geen beperkingen. Ik houd van mijn lichaam, het doet zo enorm zijn best om mij zo goed mogelijk te zijn elke dag weer. Ik voel me thuis in dit lichaam met al zijn kleine en grote gebreken, het past bij me zoals geen ander lichaam ooit bij me kan passen. Behalve misschien het lichaam waarmee ik hart en hoofd als een ontdekkingsreiziger betreed. Dat lichaam past mij het allerbeste, het heeft geen vorm, geen naam, geen soortgenoten het is ik in de allerzuiverste vorm. Het heeft mijn lieve lichaam nodig om te kunnen bestaan zoals het bestaat, het lichaam is ik maar ik besta uit zoveel meer dan dat lieve lichaam. De tempel wordt bewoond door honderd priesters, elke dag bezocht door tienduizend zoekenden de trappen rond de tempels. Offers worden gebracht, wijsheid wordt gezocht en in het heiligste der heilige zetelt het hoogste onbenoembare ik. Het eeuwige principe van mijn bestaan zonder lichaam helemaal niets...
maandag
Op de valreep
Weet U eigenlijk wel hoe het zo gekomen is dat op Sint Maarten al die kinderen bedelend langs uw huis komen?
Alhier het verlossende antwoord:
11 november H.Martinus van Tours, bisschop
Geboren in 316 te Sabria in Hongarije, in de landstreek Pannonie, liet Martinus zich als jongen van 10 jaar in de kerk opnemen als catechumeen (doopleerling). Vijf jaar later trad hij in het leger en diende onder keizer Constantius en keizer Julianus. Op 18 jarige leeftijd werd hij gedoopt en bleef nog twee jaar in dienst. Bij de stadspoorten ontmoette hij eens een naakte bedelaar, die hem om Christus' wil een aalmoes vroeg. Omdat hij niets dan zijn wapen had, gaf hij hem een stuk van zijn soldatenmantel. In die tijd behoorde een helft van de kleding aan de keizer en de andere helft was persoonlijk bezit. In een droom verscheen hem de avond daarop Christus met de helft van zijn mantel om zich heen geslagen. "Wat je voor de geringste van mijn broeders hebt gedaan, dat heb je aan Mij gedaan". Zijn besluit stond toen vast. Hij begaf zich naar de H.Hilarius, bisschop van Poitiers. Deze werd de leraar en voorbeeld van Martinus. Onder zijn leiding leefde hij als monnik en werd hij gewijd tot exorcist.
Toen hij priester was begon hij als missionaris in zijn eigen geboortestreek. Zijn moeder zou als eerste zich bekeerd hebben. Woedende Arianen en heidenen verdreven Martinus uit zijn geboortestreek. Terneergeslagen begaf hij zich naar het eiland Gallinara voor de Italiaanse Riviera. Daar leefde hij voor enkele jaren als kluizenaar. Zijn kinderdroom was vervuld.In het jaar 360 werd hij door Hilarius, die reeds vanaf 356 bisschop van Poitiers was, naar Gallia teruggeroepen. Hij bouwde er ten zuide een kluizenaarscel en en verbleef daar vele jaren. Uit deze eenvoudige cel zou later het eerste klooster van Gallie groeien.
Hij werd in 372 door het volk en de clerus gekozen tot bisschop van Tours, waar hij een klooster bouwde en daar met tachtig monniken een buitengewoon heilig leven leidde. Hij wilde niet in het bisschopshuis wonen, maar verkoos liever de armoede. Zijn vriend en levensbeschrijver Sulpicius Severus was vaak ooggetuige van zijn wonderdaden.
Vol overgave verkondigde St.Maarten overal het H.Evangelie en bestreed het heersende heidendom. Hij was geliefd bij de gehele bevolking vanwege zijn gerechtigheid en voorbeeldig leven.
In de Germaanse oudheid werd vuur gebezigd, dat in de volksleven het symbool was van de licht- en warmtegevende zon, waar men afscheid van nam, in het najaar. Misschien dacht men het sint Maartensvuur bovendien als een zinnebeeld van het huiselijke haardvuur, dat met de aanvang van de winter in onze noordelijke landen eerst echt het middelpunt van het gezin werd. De jonge kinderen trekken nog steeds op de sterfdag van St.Maarten met lampions zingend door de straten en worden grote St.Maartenvuren ontstoken.
De heilige Martinus stierf op 11 november rond het jaar 398 op 80 jarige leeftijd te Candes, een parochie in zijn bisdom.
Patroon van: Soldaten, cavaleristen, militairen, ruiters, hoefsmeden, wapensmeden, leerlooiers, wevers, armen, bedelaars, molenaars, gordelmakers, hoteliers, kleermakers, handschoenmakers, hoedenmakers, reizigers, gevangenen, wijnboeren, borstelmakers, omroepers, geheelonthouders, herders, waarden.
Tegen: Belroos, uitslag, slangenbeten.
Voor: een goede oogst
(bron: http://www.heiligen.net)
Kinderwens
Vroeger, toen ik in mijn kinderlijf
jong van hart
soms nog wist wat ik wilde
was ik de wereld ingekleurd
met van die mooie Caran D’ache podloden
die je dan met een nat penseel
tot waterverf kon maken
ingekleurd door vele handen
niet overal met eenzelfde zorgvuldigheid
gedaan
en dan was ik dat penseel
en dan veegde ik alle scherpe randjes
weg uit het leven van de mensen
of als de kleuren onbedoeld
door elkaar dreigde te vloeien
was ik een schone spons
om het water op te zuigen
ik zocht naar harmonie en vrede
volmaakte verhoudingen
tussen mensen
en de wereld
ik zocht niet in mijzelf
ik was nog jong van hart
dat deed er nog niet toe
Opnieuw geboren
en geleerd dat zoeken
enkel in zichzelf zin heeft
is ze er nog soms
jong en naief
het doet er niet toe
als de wereld maar mooi is
en zorgvuldig ingekleurd.
Voor een beperkt publiek of welke sloten bevatten nog oude koeien?
Als er nu een of twee van u zich heeeeeeeeeeel vroeger met enige regelmaat naar de chatboxen van dds begaf (he? wat? als U niet weet waar het over gaat stoort u zich dan verder vooral niet aan dit postje) dan heeft U vast Snoopy wel gekend, ja nee die ene echte die steeds in en om zijn huis mysterieuze dingen deed.
Hoera hoera hij leeft nog steeds kijkt u maar, om even verder te gaan vond ik ook Noon (vlinder) nog terug en ook Bomarzo de reiger heeft nog steeds een eigen plekje in cyberspace. Het is deste vreemder om te ontdekken dat hij zijn plekje op aarde al enige tijd geleden heeft afgestaan...
Het internet is een raar medium soms.
Goed om te weten
Er is toch op z'n minst een plek op de wereld waar ik oorspronkelijk niet perse naartoe wilde waar ik misschien toch maar eens heen moet al was het enkel ter meerdere eer en glorie van mijn ouders die mij de roepnaam Liesan hebben gegeven.
The Ancient Tombs in Liesan
The Ancient Tombs in Liesan are located in the south slope of the Liesan Mountain, about 1.5 kilometers away from the northeast of the Liesan village of the Jindong town in Nang county, 3200 meters above sea level. Surrounding by hills and strange in shape, the Ancient Tombs are the largest and oldest ancient tombs in Nang county. The Ancient Tombs were divided into the east part and the west part by the steep valleys and ridges in the middle. They were arranged in fan-shaped form. They consist of different tombs in shape, such as long, square, round forms and so on. There are 184 tombs totally (163 in the east part and 21in the west part), covering an area of 815,000 square meters (the east part covers an area of 3,5000 square meters). The average height of the tombs is 7 meters and the tallest one is 15 meters. The average area of the tombs is 27.25 square meters and the smallest one covers an area of about 7 square meters. According to the textual research, the Ancient Tombs were built in the Tupo Empire or earlier.
Opgemerkt
Kijk nu toch eens aan, hij heeft het wandelen gestaakt en is op de fiets gestapt.
Onsmakelijk
...vegetariers onder u lees maar even niet verder...
voor het eten van vanavond ben ik nu een stuk dode koe met een paar uien in een pan bier aan het koken...
heus waar mijn stoofvless op grootmoeders wijze de-luxe is echt erg lekker hoor!
Kent U dat gevoel?
...en dan heb je je goed voorbereid op een nogal griezelig gesprekje, of een presentatie voor mijn part of noem maar iets anders waar een mens zich op zou willen voorbereiden. En dan ben je de hele tijd zenuwachtig geweest over de meest uiteenlopende onbenullige en minder onbenullige dingetjes maar op de dag dat het gebeuren dan eindelijk plaats gaat vinden maakt het plotseling helemaal niets meer uit, alsof die hele voorbereiding belangrijker was dan het uiteindelijke doel.
Dat heb ik nou steeds als ik iets voor mij indrukwekkends moet doen, en alhoewel er een last van mijn schouders valt is het ook een beetje lastig want ik functioneer eigenlijk optimaal in stressige situaties, als alles van een lije dakje gaat ben ik weinig gemotiveerd om me volledig in te zetten, iemand droeg ooit de oplossing aan om me dan gewoon heel slecht voor te bereiden maar dat werkt ook niet want ik ben van nature veel te nieusgierig. Ik bereid me niet voor omdat ik me wil voorbereiden maar omdat ik gewoon graag vanalles wil weten.
zondag
In de geest van Sint Maarten...
Wees altijd zacht voor hen die eenzaam staan
omdat zij groter zijn dan hen die tarten,
o, laat de dorst dier onbegrepen harten
niet zonder laving langs uw leven gaan.
En zien zij al uw vreugden donker aan,
en breekt hun zwijgen soms een woord dat hard en
wreed klinkt - bedenk dan hun gespannen smarten,
zij zelve weten van hun trots en waan.
Diep woelt in hen 't onzegbare verlangen
naar zachtheid, warm omhelzen en de lange
strelingen van een vrouw die spraakloos mint...
en zij die de eenzame dit heeft gegeven
verbrandt zijn duister in haar warme leven.
en in zijn vreugde voelt hij zich weer kind.
A. Roland Holst
Eigenlijk geloof ik niets,
en twijfel aan alles, zelfs aan U.
Maar soms, wanneer ik denk
dat Gij waarachtig leeft,
dan denk ik, dat Gij Liefde zijt, en eenzaam,
en dat, in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt
zoals ik U.
GERARD REVE
Een goede nacht en dat de nieuwe dag met een glimlach moge komen.
Vogels
Om zomaar wat te vertellen, geen moraal, geen bedoeling, gewoon daarom.
Een paar feitjes die enigszins van belang zijn:
1. Ik heb twee agapornisjes, normaal gesproken houd ik niet erg van vogels in kooien maar deze heb ik bij mensen uit de garage gered dus ze hebben het in hun kamervoliere behoorlijk goed en in het wild zouden ze toch nooit overleven omdat ze in gevangenschap zijn geboren. Ik ben al sinds ik ze heb bezig om ze wat minder mensenschuw te maken, tam zullen ze niet meer worden want ze zijn met z'n tweetjes en die hebben geen behoefte aan ander gezelschap dan elkaar maar ik zou graag willen dat ze wat minder ansgtig waren al was het enkel en alleen om hun stresslevel wat te verlagen. Omdat mijn eigen stresslevel erg hoog was de afgelopen tijd heb ik me iets minder actief bezig gehouden met de gewenningskuur voor de vogeltjes.
2. Ik ben een behoorlijk actieve dromer, herinner me vaak ontzettend veel van mijn nachtelijke trektochten en heb ook al de nodige ervaring betreffende lucide, heldere en voorspellende dromen. Soms heb ik periodes dat ik me daar bij wijze van hobby erg in verdiep, op dit moment niet zo.
Nu droom ik de laatste weken vrijwel elke nacht over de vogels, en elke nacht droom ik dat ze op mijn schouder of hand komen zitten wat ze nog nooit uit zichzelf hebben gedaan en vermoedelijk ook nooit zullen doen. Je zou kunnen zeggen dat het een soort van wishfull thinking is maar volgens mij had ik die wens om ze werkelijk tam te krijgen ondertussen al lang losgelaten. Ik heb zelfs samen met mijn vader een reusachtig verblijf voor ze gebouwd zodat ze binnen hun eigen domein vrolijk kunnen rondvliegen. Al dagen breek ik mijn hoofd over de vraag waarom ik toch steeds droom dat ze bij me komen zitten zonder dat ik dat nog echt perse wil, lijstjes gemaakt met wat die vogels voor mij betekenen en wat voor archetype ze zouden kunnen voorstellen, dromen tot in detail opgeschreven zodat ik geen enkele aanwijzing over het hoofd zou zien maar ik kom er niet achter. Mijn over het algemeen voor mijzelf best ontcijferbare onderbewustzijn heeft ervoor gekozen om zich voor een keertje werkelijk mysterieus te gedragen...
Opgemerkt
De allesreiniger van Glorix ruikt naar een combinatie van sinaasappelsnoepjes en operatiekamers.
Dagelijkse dingen
Morgenmiddag 'mag' ik weer voor controle naar het ziekenhuis. Hoera!
Ik voel wel dat het nog niet helemaal goed is, ik voel ook dat er dingen helemaal niet goed zijn en dat betreft de slopende werking die prednison in hoge doseringen op je gestel heeft. En dus werd het voor mij tijd om eindelijk na anderhalf jaar (jawel mensen ik laat erg lang over me heen walsen voordat ik in opstand kom) meneer de longarts eens aan zijn verstand te peuteren dat het op deze manier niet werkt. Zolang de prednison onder de 40 mg blijft kan ik mij eenvoudig een weg vinden tussen de nare bijwerkingen door, daar boven wordt het mij te veel, ik ben op, leeg, stuk, ziek en dat komt niet door de sarcoidose maar door die bijwerkingen. En als het nu 100% het gewenste effect had dan zou het allemaal best ok zijn maar alhoewel er heus enig effect was in het begin lijkt er nu niet veel schot in de zaak te zitten en 60 mg per dag als onderhoudsdosis vind ik niet acceptabel. Dan kies ik voor een slechtere longfunctie en wat dies meer zij, als meneer de longarts het daar pertinent mee oneens is dan zal ik hem deze keer in alle vriendelijkheid vragen of hij me wil doorverwijzen naar het academisch ziekenhuis in Groningen.
Woordenschat
Vertellen wat ik zie en ervaar kan ik niet, nooit precies...
Woorden schieten te kort, mijn vermogens strekken niet ver genoeg... wat zal het zijn? Opgesloten in een wereld die de mijne niet is maar ook niemand anders toebehoort opgescheept met ervaringen die niemand precies zo heeft als ik ze heb zoek ik voortdurend naarwel de juiste woorden, probeer ik mijn vermogens zo ver mogelijk op te rekken zodat U in ieder geval bijna kunt zien wat ik zie. Want het is eenzaam hier, het blijft eenzaam en het enige wat ik kan proberen is delen in de schoonheid van deze wereld die de mijne niet is noch van een ander kan zijn.
Waterig zonnetje... als U in uw fijnste trui, onder uw zachtste plaid of gehuld in uw lievelingsbadjas op sommige herfstige ochtenden naar buiten kijkt. Kop dampende thee in de hand dan sijpelt hij langzaam langs uw raamkozijn. Wat kil maar vriendelijk, vooral niet al te uitbundig, hij lijkt wat afstandelijk maar zoekt op een of andere manier toch toenadering. "Hallo hier ben ik, bent U al wakker?" De zon die het kind in zichzelf weer heeft gevonden. En hij speelt nonchalant met de bloempot op de vensterbank, de schaduw die hij werpt is teer en doorzichtig, niet het vermelden waard. Als je goed kijkt weet je heel zeker dat de stralen uit meer dan enkel licht bestaan, je kunt ze vangen, in een potje doen. Niet zoals de felle zon in augustus die zich vol vuur op de wereld stort, die zich niet laat vangen maar medogenloos alles in zijn greep houdt. Niet zoals de ijle zonnestraen die soms door de winterse decemberlucht kruipen waarvan je je soms kunt voorstellen dat ze meer mystiek zijn dan werkelijk. Nee waterige zonnetjes zijn bijna alsmist, ze zijn in al hun bescheidenheid haast tastbaar.
zaterdag
Waterig zonnetje
Soms schrijf ik iets op, of lees ik iets en dan word ik verpletterd door de schoonheid van het besef dat die bepaalde uitdrukking of dat bepaalde woord zo totaal volmaakt en volledig beschrijft waar het naar verwijst.
Waterig zonnetje is zo'n uitspraak, op een of andere manier proef ik bij het zeggen van dat woord precies datgene wat ik zie als ik een waterig zonnetje aanschouw.
Zatergedachte
Een waterig zonnetje kabbelt langs mijn raamkozijn, ik adem de wereld in alles ben ik... niets. Licht is het bestaan en pijlloos diep, duister en onmetelijk hoog. Alleen maar dit, hier, nu, altijd, overal.
vrijdag
donderdag
Mooier
Ergens in de blauwgrijze wolken is een gaatje gevallen en de zon perst zich daar doorheen met meer geweld, meer schoonheid, meer licht dan hij ooit op enige zomerse dag in augustus had kunnen geven. Een kraai zit op een tak van mijn boom rustig om zich heen te kijken, vier uur het leven is op slag nog wat mooier geworden dan het al was.
Voor wat het waard is...
Wat ik van je zag heb ik met bewondering aangezien.
Barbapappa
Het is elf uur in de ochtend en de stad zwijgt. Een enkele verdwaalde fietser rijdt stapvoets langs de uitgestorven winkelstraten en hier en daar worden kinderwagens voortgeduwd door moeders - en vaders - die dit rustige tijdstip aangrijpen om boodschappen te doen. Alleen de duiven en de mussen zijn druk in de weer. Ze hebben zich bij de achterdeur van een grote bakkerij verzameld en pikken verdwaalde kruimels tussen de stoeptegels uit.
Met haar neus tegen het raam gedrukt zit Lisa naar buiten te kijken, ze gaat vrijwel iedere dag met dezelfde bus en rijdt elke keer dezelfde route heen en terug. Maar vandaag is anders dan de andere dagen, ze voelt zich een klein meisje dat voor het eerst in haar eentje met de bus mee mag. Een beetje opgewonden, zenuwachtig op een prettige manier. Ze bekijkt alles wat zich aan de andere kant van het glas bevindt alsof ze het nooit eerder heeft gezien. Ze verwondert zich over de dingen die langs komen, de wereld doet haast surrealistisch aan; net alsof ze in het middelpunt staat van een tot leven gewekt schilderij. De lege straat, de trage mensen, alles tegen de achtergrond van de zacht brommende motor van de bus en een of andere nieuwsreportage over Joodse tegoeden op de radio. De lucht is zo blauw dat het bijna pijn doet aan haar ogen, er is geen wolkje te bekennen. Alleen drie spierwitte slierten rook van zojuist gepasseerde vliegtuigen die boven de stad een gigantische driehoek vormen. Ze besluit dat die driehoek het gedeelte van de wereld afbakent waarbinnen ze zich vandaag mag bewegen. Gister was haar leefgebied veel kleiner, ze had over een vliegend tapijt gedroomd en mocht daarom niet verder dan 2 meter van haar eigen vloerbedekking verwijderd zijn, gelukkig had ze geen college. Ze legt zichzelf wel vaker van die fictieve beperkingen op. Niet om zich er echt altijd erg strikt aan te houden want mocht ze straks besluiten om haar ouders op te zoeken dan stapt ze rustig zonder schuldgevoellens in de trein. Maar het maakt de wereld voor haar wat overzichtelijker als ze steeds gebieden afbakent waarin haar leven zich die dag zal afspelen. De hele wereld is zo ontzagwekkend groot en mysterieus, zo totaal alles omvatten en compleet. Als ze iedere dag in de hele wereld moest leven zou ze niet weten waar te beginnen. Het is als een eindeloze tafel vol met ontelbare heerlijke gerechten, daarvan kun je ook maar een bepaalde hoeveelheid tegelijk eten. Vandaag heeft ze voor een grote punt rijstevlaai gekozen, wie weet wordt het morgen een stel tosti's.
Buiten is de temperatuur een paar graden onder nul, maar in de bus maakt de zon warme plekken op haar zwarte broek, ze trekt met haar nagel een lijntje om de zonnige plek op haar rechter been en haar gedachten blijven steken bij een beeld van vroeger. Een grote roze barbapappa doemt op voor haar innerlijk oog. Hij ligt met zijn neus tegen haar spijkerbroek gedrukt, hij is ook zomaar door de ruit op haar been gevallen misschien heeft hij zich wel bezeerd.
De bus maakt een bocht naar links en Barbapappa wordt ineens heel lang en dun, gelukkig kan hij heel makkelijk iedere vorm aannemen die hij wil anders had hij nu niet meer bestaan. Hij is zo lang geworden dat zijn hoofd niet eens meer op haar been past en nu voor de helft tegen de rugleuning van de stoel voor haar hangt. Ze vraagt zich af of dat geen pijn in zijn nek doet maar al gauw komt ze tot de conclusie dat barbapappa's waarschijnlijk niet zo snel pijn hebben; ze kunnen zich in iedere gewenste vorm veranderen dus vast ook wel hun nek in een hoek van negentig graden buigen. Inwendig moet ze om zichzelf lachen, ze lijkt wel waanzinnig met haar Barbapappa spelletjes. Gelukkig kunnen de andere passagiers haar gedachten niet horen. Tenminste dat hoopt ze. Of toch, soms hunkert ze naar iemand die haar kan volgen, helemaal tot aan die plek waar lichtplekken in barbapappa's veranderen...
Boom
Ik kan de blaadjes die nog aan de boom hangen op één hand tellen, het zijn er om precies te zijn nog vier. Een kale es ziet er niet blij uit, de grillige vormen van zijn takken wekken een sinistere indruk en vandaag zijn er ook geen koolmeesjes om het geheel op te leuken.
"Dag Boom, hoe gaat het ermee?" Ik denk niet dat hij antwoord wil geven, november is het huis van de dood, moeder natuur praat niet meer terug want ze rust uit. Ik houd van mijn boom, ook als hij niets terug zegt.
Weet U wat bijzonder is aan een es? Hij laat zich in de herfst zo gewillig ontbladeren dat je bijna nooit een geelbruin blaadje ziet, verkleuren is er niet bij, op een dag besluit hij dat het tijd is, schuidt zijn kruin een beetje in de wind en is zomaar als zijn blaadjes kwijt, alles nog bijna zo groen als toen ze nog maar nauwelijks uit de knop waren. Geen uiterlijk vertoon, geen mooie herfstkleuren in oktober, gewoon poef het is gedaan.
Twee... drie... vier... vijf... stuks fruit
Heeft U dat nou ook? Dat ieder jaar rond deze tijd als de kleine mandarijntjes weer betaalbaar en op smaak zijn U de hele dag door mandarijnen eet? Ik wel namelijk. Waar ik normaal gesproken mijn volgens postbus 51 noodzakelijke twee stuks fruit wel eens een dagje oversla verorber ik tussen november en januari minstens vijf mandarijnen per dag.
woensdag
Klein
groot leed heeft een kleur, een smaak, een gezicht, groot leed kan getroost genezen en verzacht worden.
maar dat je gezicht door veel te langdurig medicijngebruik zo opgezet is dat je bril niet meer comfortabel op je neus past....
Psyche
...het enigszins merkwaardige fenomeen dat je het gevoel hebt geen enkel stukje wereld meer aan te kunnen. Dat je alleen nog maar geluidloos kunt roepen dat je het op deze manier niet redt maar dat je ook niet helemaal kunt instorten, dat je niets meer durft te doen maar te veel ellende voelt om bang te zijn voor wat dan ook...
en dat je toch... toch met volle teugen geniet van ieder sprankje wanhoop en misere in je lijf...
Verteld
en ze geeft je pepermuntjes,
want ze geeft je graag iets tastbaars
Het verhaaltje over Suzanne.
Hoe ik van nature ter wereld ben gekomen kan ik me niet precies herinneren maar toen ik de indrukwekkende leeftijd van zestien jaar had bereikt was ik door op dit moment niet nader te bespreken invloeden van buitenaf en binnenuit op sociaal-emotioneel gebied nogal verkreukeld. Waarschijnlijk niet op de meest gangbare manier maar voor een dergelijk psychologische profiel van jeugdige dwaallichtjes nodig ik U uit om op een later tijdstip terug te komen.
Het punt op dit moment is alleen dat ik moeite had met intermenselijke relaties die in de volksmond ook wel vriendschap worden genoemd, en ik was niet een van die menselijke wezens die zich zonder moeite in zijn/haar eentje redt, toen nog niet. Zoals miljoenen anderen zocht ik mijn heil op het internet, een wereld vol nieuwe mensen die mij niet kende waar ik mijn beste zelf kon zijn zonder dat iemand mij er aan kon herinneren dat er iets heel anders van me werd verwacht.
Mijn beste zelf zijn was (en is) natuurlijk een redelijk vaag en ook erg bewegelijk begrip, zo goed als ik er nu in ben om mijzelf op breedsprakige wijze uit te leggen zo slecht was ik er toen in om direct te communiceren wat ik van de wereld en mijzelf verlangde. Dus mijn beste zelf zijn op het grote internet ging niet zonder slag of stoot, soms vergat ik zelf het verschil tussen wat ik werkelijk was en wat ik graag wilde zijn. Maar als je een meisje bent en je bent zestien dan verlang je véél, van de wereld maar vooral van jezelf en daar wil je dan dolgraag over vertellen want als je zestien bent dan draait de wereld alleen nog maar om jouw idealen, jouw visies, jouw dromen... nouja in ieder geval toen ik zestien was was het nog verdomd moeilijk om daar van los te komen.
Een van de meest frustrerende ervaringen die ik ken is het wanhopig graag iets willen zeggen maar het niet op een manier kunnen zeggen die overkomt, voor mijn gevoel heb ik daar altijd last van maar inmiddels is gebleken dat ik meestal beter overkom dan ik zelf in eerste instantie vermoed. Toen dat inzicht nog niet tot mij was gekomen had ik een oplossing bedacht voor mijn comminicatieprobleem, er zijn namelijk bepaalde dingen die bij vrijwel iedereen een vergelijkbaar gevoel teweeg brengen, ieder mens is uiteraard uniek maar wat lijken we toch verschrikkelijk veel op elkaar! En ik maakte er een hele studie van om tekstfragmenten uit te zoeken die iets zeiden wat de meeste mensen begrepen en waar ik me mee kon identificeren, uit onmacht om het zelf te kunnen zeggen.
Nu moet U weten dat ik al sinds jaar en dag bijna altijd en overal een rol pepermuntjes met me mee sleep, ik vind ik het een prettig idee om 'iets' aan te kunnen bieden als een toevallige voorbijganger en ik net iets langer bij elkaar stil blijven staan. Om mijn genegenheid uit te drukken zeg maar (ik zou even lief iets aanbieden aan elke voorbijganger maar goed dat is een beetje opdringerig.) Pepermuntjes zijn makkelijk en onschuldig, mensen kunnen het zonder schuldgevoel weigeren wat natuurlijk cruciaal is. Bovendien had ik mijn eigen bankje-aan-het-water waar ik lange zomeravonden heb doorgebracht met het lezen van het hele oeuvre van Tanith Lee.
En zo kwam ik op Suzanne, mijn tijdelijke alter-ego opgesloten in een liedje.