Al duizend keer gedeeld maar nog steeds de moeite waard...

Als de zon

Onze diepste angst,
is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist
onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het licht in ons
is wat we het meeste vrezen.

We vragen onszelf af:
Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend,
begaafd, geweldig te achten.
Maar waarom zou je dat niet zijn.
Je bent een kind van God.
Je dient de wereld niet
door jezelf klein te houden.
Er wordt geen licht verspreid,
als de mensen om je heen,
hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.

We zijn bestemd om te stralen,
zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is
te openbaren.
Die glorie is niet slechts in enkelen,
maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons licht laten schijnen,
schept dat voor de ander
de mogelijkheid hetzelfde te doen.

Als we van onze diepste angst bevrijd zijn,
zal alleen al onze nabijheid
anderen bevrijden.

Nelson Mandela

Tekens

Ik zit achter mijn monitor naar de verzameling letters en leestekens te staren die ik zelf tevoorschijn heb getoverd, tweeëntwintigduizend vierhonderd en zeventien tekens verdeeld over tien pagina's. Allemaal ontsproten aan de genie van dit ene onbeduidende mens. Vruchten van een geest die nog maar amper vierentwintig jaar deel neemt aan het leven op deze wereld. Ik staar naar de tekens, zoek naar betekenis in de woorden, naar samenhang in de zinnen maar het zegt me niets. Ik struikel over vreemde formuleringen, stoot mijn grote teen aan spelfouten en word meedogenloos omver geduwd door de gebrekkige interpunctie. Het verhaal wat zich eerst als vanzelf liet vertellen en een vorm begon te krijgen die mij op z'n zachts gezegd charmeerde is kaal geworden, een lege lap tekst, één grote façade. Wie denk ik wel dat ik ben? Schrijver?
Het is mijn verhaal, het zijn mijn woorden en mijn leestekens. Ik heb ze geschapen. Alsof ik een God was die de wereld van het begin af aan opnieuw schept heb ik gezegd: "Er zij..." En zie daar, er was...
Anderhalve maand geleden was dat, anderhalve maand geleden heb ik in tweeëntwintig en een half duizend tekens de basislijnen uitgezet voor een hele nieuwe wereld, een verhaal wat alleen door mij kon worden geschreven, op mijn unieke manier. Vol goede hoop ben ik hier en daar stukjes gaan uitwerken, het verhaal gaan verkennen op zoek naar de richting die mij het meeste aansprak. Enthousiast, soms zelfs bijna euforisch heb ik de verschillende onderdelen grondig onderzocht op de manier die zo overduidelijk bij mij past. Ik wil weten waar ik over schrijf, als ik feiten gebruik moeten ze kloppen en boven alles ik wil volledig zijn.
Ik ben van mijn verhaal gaan houden als was het mijn beste vriend, heb er zorg voor gedragen als was het een zuigeling. En toen op een dag was de inspiratie weg? zomaar op een middag toen ik mijn computer aanzette was er niets meer.
Kan een schepper zo vervreemd raken van zijn eigen schepping dat hij haar niet meer begrijpt? Blijkbaar wel? Ik hoop maar dat de schepper van de wereld waarop ik mijn beide voeten dagelijks neerzet een minder breekbare inspiratiebron heeft dan ik.
Tweeëntwintigduizend vierhonderd en zeventien tekens, al meer dan honderd keer gelezen zijn nu verhuisd naar het overvolle mapje met nog-een-keer-te-voltooien stukken.

Opmerkingsvermogen

Het is geen woensdag meer, het is donderdag.

Ik wilde...

...u vertellen over dit hier van binnen wat zo groot is en mij zo klein maakt, over keuzes, over valse berusting, over het wel willen maar niet kunnen, over echte dingen en over ficties, over wat ik geloof, mijn dromen voor de toekomst, over het groene gras aan de overkant, de mooie herfstkleuren hier...

eigenlijk wilde ik U dat allemaal vertellen

maar nu wens ik U enkel een goede nacht.

Fear - Sarah McLachlan

Morning smiles
like the face
of a newborn child,
innocent, unknowing.

Winter's end
promises
of a long lost friend.
Speaks to me of comfort

but I fear
I have nothing to give.
I have so much
to lose here in this lonely place.
Tangled up in your embrace
there's there's nothing I'd like better than
to fall.

but I fear
I have nothing to give.

Wind in time
rapes the flower
trembling on the vine
and nothing yields to shelter
from above.
They say temptation will destroy our love.
The never ending hunger

but I fear
I have nothing to give
I have so much
to lose here in this lonely place
tangled up in our embrace
there's nothing I'd like better than
to fall

but I fear
I have nothing to give.
I have so much to lose.
I have nothing to give.
We have so much to lose...

Héél oud licht (van toen er nog een 1 aan de voorkant van mijn leeftijd stond en geen 2)

We plukken bomen als bloemen,
met grof geweld rukken we ze uit de grond
en zetten ze met wortel en al in een vaas op tafel.
Geweldig, groots en rigoureus pakken we het aan.
Geen half werk, nee absoluut geen half werk meer.
We grijpen het met onze beide handen vast
en laten niet meer los tot we ermee klaar zijn.
Als we verder moeten
dan laten we onze voetstappen dreunend op de grond neerkomen,
moeten wij spreken dan zullen onze stemmen bulderen als onweer.
We zullen goden zijn en méér dan goden,
we zullen machteloos zijn ten opzichte van onze eigen kracht
maar we zullen oppermachtig zijn in de wereld.
Ze zullen niet om ons heen kunnen, we zullen ze bestormen met onze geweldloze blikken. Wij accepteren geen nee meer, dit is wat wij willen en we zullen er komen?
Iedereen die ons in de weg staat overdonderen we met eindeloze tederheid
ze zullen het weten, allemaal stuk voor stuk
wij hebben lief
geen uitzondering
niets uitgesloten

Liefhebben...

Anti-glijdmiddel NS Te Goed: Grote Vertragingen

Door De Storm en de grote hoeveelheid bladeren die deze met zich mee nam zijn veel treinrails zo glad geworden, dat wielen erop doorslippen en de treinen van de NS ("bekend van de veldbedjes") niet hun normale snelheid (gemiddeld zo'n 35 km/u) kunnen halen. Deskundigen in witte jassen zijn daarom vandaag hard in de weer gegaan om op de rails een speciale, plakkerige gel met ijzerdeeltjes aan te brengen, waardoor de wielen meer grip moeten krijgen.
Naar nu blijkt is dat echter iets té goed gelukt. In het hele land staan volle treinen vastgeplakt aan de rails. "Ik krijg de gele slurf (vakterm, red.) niet meer voor- of achteruit," aldus machinist Henry De Garer Le Train, met wie wij eerder vandaag telefonisch contact hadden. Hij was op weg van Eindhoven naar Roermond toen zijn trein van het ene op het andere moment tot stilstand kwam. "Ik hoorde een soort slurpend, plakkerig geluid, als van een sticker die je in de regen van een lekke Adidasbal aftrekt, u weet wel," vertelt De Garer Le Train. "En toen stond ik stil. Doordat ze ook nog eens veels te veel van die gel hebben gebruikt, is het ook gaan spetteren en zitten alle deuren potdicht."
Dat blijkt op meer plekken het geval te zijn. Naar schatting zitten er zo'n achttien duizend mensen opgesloten in vastgeplakte treinen. De NS heeft besloten al het reizigersverkeer op te schorten tot het probleem is opgelost. "We gaan zo snel mogelijk proberen ons personeel veilig thuis te krijgen," zegt de vaste woordvoerder van de NS, Z. Bussenin. "Daarna bekijken we hoe we onze goederentreinen zo goed en kwaad als het kan weer in beweging kunnen krijgen. Als dat allemaal weer gaat is het tijd voor het Rode Kruis om zich om onze klanten te bekommeren."

Bron: Vis in het net

Gefaald

Ik had U al eens verteld over mijn innige relatie met de es aan de andere kant van mijn studeerkamerraam toch? U kunt eventueel uw geheugen hier opfrissen.
Welnu, omdat de voortdurende aanwezigheid van koolmezen voor mijn raam op mij opgewekt stemt had ik bedacht dat ik zo'n leuk vetbolletje aan een van de overhangende takken kon hangen zodat ze nog langer in de buurt bleven zitten. Voor de storm van dit weekend was dat geen probleem geweest maar omdat de arme boom nu eenmaal vrijwel precies op een hoek staat is zijn takkenbos wat uitgedund geraakt en kan ik nu soms-net-wel-maar-meestal-precies-niet bij de dichtsbijzijnde tak. Deze conclusie had ik eigenlijk op voorhand al kunnen trekken maar als eigenwijsje die ik ben heb ik de volgende nogal bizare pogingen gedaan:

-Met gevaar voor eigen leven uit het raam gehangen om middels een van de schaarse nog aanwezige blaadjes een tak naar me toe te trekken. Resultaat: ik trok het blaadje er af, beter gezegd dat blaadje liet los toen ik het aanraakte)
-Met gevaar voor geparkeerde auto's mijn van de cjp helemaar gratis en voor niets gekregen knalroze sleutelkoord naar de tak geworpen. Resultaat: niet noemenswaardig.
-Bezemsteel gebruikt om te proberen een tak naar me toe te trekken. Resultaat: bijna mijn bril van mijn neus geslagen, verder niets.
-Een dansje gedaan in de hoop dat het weer heel even een klein beetje zou gaan waaien Resultaat: voor alsnog niets

Tot zo ver mijn jammerlijk gefaalde pogingen om de koolmeesjes van een vetbolletje te voorzien, uiteindelijk heb ik het ding aan de achterkant op het balkon gehangen waar op dit moment een kolonie mussen woont en werkt.

Oh nog even...

Weet U wat grappig is, om half zeven samen met je vriendje op staan om braaf je pillen in te nemen, een half uur later weer in bed kruipen en dan D-tox gaan kijken. Het feit dat die film over het geheel genomen in geen enkele situatie echt de moeite van het kijken waard is even daargelaten; heeft U dat wel eens geprobeerd? 's Morgens in alle vroegte een actie-achtige film kijken?

Oh ja en uiteraard moet ik ook weer even wat frequenter stukjes gaan schrijven, alhoewel ik vrees dat dat er tot na het weekend wel weer een beetje bij in zal schieten.... niet gevreesd ik zal zo af en toe wat oud licht uit de kast trekken (U weet wel van die frutsels die ik ooit heb geschreven en waar ik op dat moment niets mee wist te doen omdat ik nog niet wist dat ik ook kon dingesloggen) zodat er toch wat te lezen blijft voor die enkele vriendelijke mens die hier nog wel eens terug komt om te kijken.

Mensen ik heb het druk, ja echt waar! Als je het grootste deel van je tijd ziek zwak en zielig thuis loopt te lummelen is het normaal dat de tijd als een soort onbestemd stroperig goedje langs druppelt, soms een beetje sneller en soms een beetje langzamer maar zonder indrukwekkende afwisseling. Maar ik heb het druk, ik moet eigenlijk ziek thuis lummelen, beter gezegd dat eist mijn lichaam van me maar ik heb er geen tijd voor. Ik moet nog een gesprek voeren met die-en-die ik moet nog dat-en-dat ophalen ik moet daar-en-daar langs gaan en een afspraak maken voor dan-en-dan tussendoor moet er nog fotolijm gekocht worden, gestudeerd worden en wat nog veel belangrijker is al het achterstallig huishoudelijk werk moet voor aanstaande vrijdag gedaan zijn. Ik ben een raar mens, van pijn en stress en fysieke oververmoeidheid ga ik alleen maar harder werken zodat het warempel nog zou kunnen gaan lukken ook, dat opruimen.

Zeg hee

welkom thuis, heeft U lekker gewerkt?

Hoera het is...uhm... Herfst?... toch?...

Herinnert U het zich nog? Nauwelijks 24 uur geleden de wind rukt en trekt aan alles wat los en vast zit, wat los zit waait weg en wat vast zat komt een beetje losser te zitten en als het niet van boven naar beneden regent blaast de storm het water wel van de grond af omhoog zodat je hoe dan ook lekker nat wordt. Hoera het is Herfst!
Vanmorgen vroeg: de wind friemelt nog een beetje tussen de vrijwel bladerloze takken van de bomen (voor zover die zijn blijven staan) de laatste wolkjes kabbelen langs een verder strak blauwe hemel, al het water lijkt zich wel diep in de grond te hebben verstopt en de zon prikt kleine naaldjes licht door de ruiten. Vol goede moed stapt dwaallichtje op haar prachtig mooie fiets om wat boodschapjes te doen, losse takken op het fietspad, modderpoel langs de rivier U kent dat wel, Hoera het is nog steeds herfst maar het weer is enkel (tijdelijk) wat rustiger. Totdat wij ons op een grote kruizing in de buurt begeven waar twee vrolijke mensen van de gemeentelijke plansoendienst met lawaaierige ondingen het gras aan het maaien zijn, gras maaien? Ja echt gras maaien! En in tegenstelling tot de licht zoete geur van rottend blad die de herfststemming meestal siert waaien lenteachtige luchten van fris-zurig vers gemaaid gras ons tegemoed. Een honderdtal meters verder lijkt de natuur zich helemaal vergist te hebben, een gazon vol stralende krokussen in bloei, niet een verloren krokus maar een heel gazon vol met gele en paarse en witte krokussen in bloei (had ik een digitale camera dan had ik een foto gemaakt maar helaas....).

Heb ik nou een heel najaar overgeslagen? Het is toch gewoon herfst he?...

Ik vraag me wel eens af, wat zou mijn moeder allemaal gedaan, gevoeld en gedacht hebben in de week voordat ik werd geboren? Ik was immers haar eerste kind dus vierentwintig jaar geleden werd over ongeveer een week haar hele leven anders. Zou ze daarbij stil hebben gestaan? Zou ze een beetje bang zijn geweest? Of zou ze zo op gaan in het moment van de zwangerschap dat ze nergens anders aan kon denken?

Eerder deze ochtend...

Woordeloos, en dat is belangrijk. De morgen laat haar blije gezicht nog maar pas zien en alle rituelen zijn nog zonder woorden, zonder mensenstem. De lichte geur van kruidenthee speelt met mijn neus, een vriendelijke piano babbelt diepzinnig zonder betekenis en de zes kleine waskaarsjes maken de eerste treden zichtbaar van mijn wenteltrap ten hemel. Ik voel mijn eigen glimlach om mijn mond spelen. Ben je echt?

Goedemorgen.

Gewoon helemaal niets wat geschikt is om op een dingeslog te plaatsen, mijn hoofd zit vol, mijn hart zit vol, Mijn Documenten staat zo mogelijk nog voller maar gewoon helemaal niets om U te vertellen.

En toen hadden we weer stormwind en regen, goedemorgen.

En toen was het ineens windstil met een kraakheldere lucht.

Liesan is helemaal nix, helemaal helemaal helemaal nix zelfs mijn zusje elsemiek is meer volgens googlism

Is dat nu goed of slecht?

Spelen met helegaar

-geel haar
-heel gaar
-egel haar
-gala heer
-ga al heer
-aha regel
-hagel era
- ... bedenkt U er eens een paar

Verjaardag

Sommige mensen vinden hun eigen verjaardag niet leuk, of sinterklaas of al die andere feesten die we zo door het jaar heen gemiddeld vieren. Ik wel, het is een beetje not-done om dat soort dingen leuk te vinden, tenminste in mijn omgeving is dat zo maar ik vind het leuk. Mijn verjaardag vind ik prachtig omdat ik dan cadeautjes mag uitpakken, het liefst heel veel cadeautjes. Eigenlijk maakt het me niet zo héél veel uit wat ik krijg en zo nodig lever ik het zelfs weer in, het maakt me niet eens uit dat ik al weet wat er in het pakpapier zit verstopt het gaat mij gewoon om het uitpakken, bijna net zo leuk als cadeautjes voor anderen kopen. Wat ik ook zo leuk vind aan verjaardagen in het algemeen zijn van die hele echte mooi versierde verjaardagstaarten, en slingers en balonnen, en liedjes zingen.

Het waait

Niet een beetje ongeveer, niet met halslachtige tochtjes wind maar met woeste vlagen die mij doen juichen dat ik in een hoekhuis woon. Schijnbaar ben ik niet helemaal de enige die zo blij is met herfstig weer maar de meeste mensen die buiten lopen kijken boos, hebben haast, zitten weggedoken in hun kragen en kijken me aan of ik die nieuwe dorpsgek ben (niet dat we er eentje hadden maar goed) als ik rechtop met een gelukzalige glimlach mijn jas open langs de potmarge (dat is een riviertje) slenter met geen ander doel dan genieten van de wind en de regen. En misschien hebben ze wel gelijk maar ik ga straks op de fiets boodschappen doen, tegen de wind in trappen en ik stop niet met blij kijken totdat ik weer thuis ben.

Herinnering

Waarschijnlijk moeten ze voor die Rolo reclame met die olifant bij nader inzien toch naar het dolfinarium, het schijnt namelijk dat zeeleeuwen - op mensen na - het beste geheugen hebben leest U maar.

Troost

Comfort food in de aller aller ergste gevallen van wat-ben-ik-toch-een-walgelijk-wezen: saucijsebroodjes met appelsap
Laatste redmiddel als eten, lezen of boeken kopen niet helpt: bezoek aan het tuincentrum

en wat zijn uw oplapmiddeltjes als u in een moment van zwakte de moed niet heeft uw eigen treurigheid recht in de ogen te zien?

Vaag

Niets is wat het lijkt, maar wat het dan wel is is het ook niet en alles is precies zoals het gezien wordt.

Huidige bezigheid: Lezen
Onderwerp van onverdeelde aandacht: Boek
Titel van betreffende boek: Wrede schoonheid - mensen en ideeen die het moderne denken gevormd hebben (Peter Watson)
Tussentijdse activiteit: Computer uitzetten

Mocht U nu of later eventueel nog gaan slapen dan wens ik U een hele prettige nacht toe

Toch aardig dat zo'n 404 melding

link

gevonden op ActieReactie

Ik schrijf niets, echt niet, ik ben druk bezig met andere dingen, belangrijke dingen maar ik schrijf niets in mijn dingeslog.

Eigenlijk had ik al veel eerder op moeten staan

Eigenlijk moest ik al lang in bed liggen

Herfstig

Wat een weer, terwijl de wind in het wilde weg om zich heen slaat huilt de hemel een onbedwingbare vloed van tranen. En dan soms, plotseling is er weer die zon, die vriendelijke zon die even om de hoek komt kijken, wat een prachtig weer!
Ik woon op de tweede verdieping, een portiekwoning op de hoek van de straat. Mijn studeerkamer heeft, in schril contrast met de rest van het huis waar het daglicht vrijelijk doorheen kan stromen, slechts één klein raampje. Mijn uitzicht is dan ook beperkt, inzicht deste groter, waarschijnlijk de reden waarom mijn keus juist op deze kamer is gevallen. Ondanks het karige uitzicht kijk ik juist door dat ene kleine raampje graag naar buiten, daar staat mijn beste vriend altijd voor me klaar. Nog geen vijf meter van het huis en mijn raampje vandaan staat een boom, mijn vriend, mijn rots in de branding. Toen we hier een ruim jaar geleden kwamen wonen stond hij er wat zielig bij, het is ook niet niks om je als boom te moeten wortelen onder de parkeerplaats van een woonwijk. Maar sinds ik mijn therapeutische gespreken met deze boom voer is hij een stuk opgeknapt, net als ik. We gaan onze vierde herfst in als onverwoestbaar duo.
Mijn boom houd zich staande in dit temperamentvolle weer zoals het een ware boom in de herfst betaamt, zichzelf kastijdend met zijn eigen takken, zij bladeren offerend aan het nieuwe leven van de verre toekomst, maar hij buigt niet, voor geen centimeter. Ik kan nog veel leren van die boom, heel veel. Zelf ben ik meer gelijk het riet, taai veerkrachtig en onbreekbaar maar ik waai met alle winden mee, mijn voetjes blijven stevig in de aarde maar ik kan niet stand houden. In een storm als deze zou ik mij nederig buigen tot ik plat op de grond lag. Gelukkig heb ik een boom als vriend, zo is het evenwicht weer hersteld.
Ik ben een novemberkindje, net als de boom aan het einde van de herfst heb ik alle energie diep in mijn wortels verborgen wachtend op de lente, mijn lente. Wachtend op de tijd dat ik genoeg gestorven ben om ruimte te maken voor mijn eigen wedergeboorte. En tot die tijd, tot die tijd ben ik wat eenzaam en verlaten, niet helemaal zo vredig en verstild als het met sneeuw bedekte winterse landschap. Maar precies zoals het land er in november uit ziet, de oogst is binnen en de stralende herfstkleuren lossen langzaam op in onbestemde bruintinten, het tapijt van bont gekleurde bladeren is een drasserig goedje geworden. Alleen als je goed naar de ziel der dingen kijkt is er nog schoonheid en betekenis want de buitenkant is dor en kaal geworden. Zo ben ik, een troosteloos en eenzaam hart. Soms voelt het dor en leeg, levenloos en zonder betekenis. Ik heb er nog geen vrede mee, nog niet helemaal, mijn winter moet nog komen. Maar wel is mijn sterven een bezielde dood, mijn leegte heeft inhoud, mijn eenzaamheid brengt inspiratie. Ik woon diep in mijn wortels en de zaden, intussen leef ik vol overgave en overtuiging. Met verstilde passie stort ik mij op iedere dag, heb ik lief in overweldigende kalmte doe ik geduldig mijn werk. Een illusie? Wie weet maar zonder berusting en vertrouwen zou ik vervallen in een bitter cynisme en dat is denk ik niet het deel van mijzelf wat ik graag voorop zie lopen. Ze mag er zijn maar veilig in het midden, zodat ze niet zal verdwalen en niet ten prooi valt aan het oordelende oog van de buitenwereld.

De Balans opmakend kom ik tot de volgende conclusies

- Boom klassiek deel 2 blijkt nog niet beschikbaar te zijn.
- Woensdag is de minst boeiende dag op radio 747 AM.
- UPC heeft nog steeds niet voor de nieuwe frequentie van Kindernet gezorgd.
- Volgens zoekmachine Ilse ben ik een vooraanstaande autoriteit op het nederlandstalige internet als het gaat om gelegenheidsgedichten en zelf kaarten maken.
- Alhoewel Ruben zeer vriendelijk aanbood om te komen eten las ik zijn reactie wat aan de late kant en lijkt Gouda mij toch iets te ver weg dus zit ik alsnog met een stapel meergranen naturelpannenkoeken opgescheept.
- Buffy, Charmed en Angel op één avond achter elkaar is wat mij betreft een soort van overkill.
- Omdat er nog geen andere sugesties zijn gedaan ga ik morgen eens kijken wat Dostojevski mij te bieden heeft.
- Ik vind het erg prettig als mensen vriendelijk tegen elkaar zijn.

En hoe was uw dag?

Maar ze zijn wel lekker...

die pannenkoeken dus, iemand zin om mee te eten? (ik heb er veel te veel namelijk)

Opgemerkt

Er is iets idioots aan het de hele middag in de keuken staan om pannenkoeken te bakken omdat je te moe bent om vanavond echt te koken...

Er is geen tijd voor deze dingen, niet werkelijk. Alleen maar tussendoor, als er van de belangrijke zaken toch niets terecht komt, dan mag het heel even, maar echte tijd is er niet voor. Ze bekijkt zichzelf in de spiegel, haar hoofd doet zeer, ze glimlacht, houdt van haar glimach maar ergens blijft het altijd een grimas, een zweem van zwaarte in alle uitdrukkingen die haar gezicht rijk is. Moedig zijn voor de wereld, moedig zijn voor zichzelf, doorgaan en blijven lachen want voor deze dingen is geen tijd, zich erbij neerleggen, zichzelf niet zo serieus nemen, er is geen tijd voor deze dingen want ze zijn niet belangrijk genoeg. Dat ze alles betekenen doet er niet toe, je besteed gewoon geen aandacht aan je eigen schaduw, je bent er bang voor en als je niet bang bent, nou dan heb je lef! Maar je besteed er geen aandacht aan want je wilt naar het licht toch?
Dat ze niet naar het licht wil maar hier wil blijven, rustig, helemaal, echt, samen, alleen, bewust van alles wat ze ziet. Dat ze daarnaar verlangt en niet naar het grote licht dat doet er niet toe. Ze mag best blijven, niemand zal haar er op aanspreken maar dan moet ze de rest vergeten en gewoon doorgaan, moedig zijn en sterk. Want naar je eigen schaduwen kijk je niet om...

Dwaallichtje verklaart zichzelf:

Want ziet U het is compensatiegedrag, toen ik mij gister losrukte van mijn computer heb ik nog enkele uren in Nietsche verdiept en zoveel diepzinnigheid zonder ondragelijke lichtheid is geen lang leven beschoren, ik ben immers een mens, ik ben alles, ik ben niets.

De orde van de dag

Goed, vanmorgen vroeg was vanmorgen vroeg, ik heb mij ooit een blauwe maandag als stagiair en inval-juf bewogen in de onderste regionen van een school voor kinderen met gedragsproblemen daar deden we nu eenmaal dit soort malle dingetjes om de kinderen 's morgens een beetje bij elkaar te krijgen. Soms komt die kant even boven drijven, maakt U zich daarover verder geen zorgen zo U dat al deed.

Ik heb mij voor de aardigheid gestort op het ontrafelen van Nucleus, erg makkelijk te installeren voor domme Dwaallichtjes en bovendien kun je er veel meer mee dan met Blogspot. Leuk voor later als ik mij eens een fatsoenlijke domeinnaam heb aangeschaft. Het enige probleem is dat ik me nu ook plotseling in een heleboel andere dingen serieus moet gaan verdiepen om het één en ander er goed uit te laten zien, waarom is er niet een computer-elfje ergens die dat voor mij doet?

Allemaal in het kringetje

En dan doen we onze handen zo, ja zo ja, nee niet zo kijk maar bij haar, ja precies zo en dan zeggen we met z'n allen het volgende rijmpje op terwijl we onze vingers tegen elkaar tikken:

Goedemorgen allemaal
heb je goed geslapen
ben je fit en ben je sterk
dan gaan we nu weer aan het werk.

Ja precies goedzo! Heel mooi.

Slaap zacht

Ik kan U geen slaapliedje zingen, wel mooie woorden schenken al zijn het niet de mijne.

Soms, als gij zwijgt en uit het venster schouwt
grijpt mij uw schoonheid als een wanhoop aan,
een wanhoop door geen troost te blusschen,
niet door te spreken, niet door te kussen,
even groot als mijn bestaan, en even oud.

Dat ik u zien moet en u niet kan zijn,
van u gescheiden door mijn eigen oogen,
dat gij daar zit, zoo buiten mij geboren,
het doet als een geboorte pijn.

Wanneer gij zwijgt en uit het venster ziet
komt soms de wind en hij beweegt uw haren,
die aan de boorden van uw voorhoofd staan
als aan een stilstaand water oeverriet.

Soms komt een wolk de hemel langs gevaren,
ik zie de schaduwen over uw oogen gaan.

Dan is het mij alsof gij eeuwig zijt,
of ik maar even bij u leven mag,
alsof mijn tijdelijkheid mij van u scheidt,
dan wendt uw hoofd zich om, ik zie uw lach.

Vasalis

Nutteloze informatie

Vanmiddag heb ik set 2 van de serie Boom Klassiek besteld

deze set bestaat uit:

De groei van kennis Popper, K.
De oorsprong van het kunstwerk Heidegger, M.
Het maatschappelijk verdrag Rousseau, J-J.
Leviathan Hobbes, T.
Over de methode Descartes, R.

set 1 bestaat uit:

Filosofische onderzoekingen Wittgenstein, L.
Over vrijheid Mill, J.S.
De wereld een hel Schopenauer, A.
Over Schoonheid Kant, I.
Het menselijke inzicht Hume, D.

't is dat U het maar even weet, die boeken heb ik dus in huis (en een heleboel meer maar goed dat terzijde)

Niet leuk

Dat aandoeningen aan de hersenen persoonlijkheidsverandering teweeg kunnen brengen wisten we allemaal al lang, dat dit kon gebeuren had ik nog nooit gehoord.

Die arme, arme man... werkelijk sommige dingen in het leven zijn gewoon niet eerlijk.

Kunt U mij helpen?

Nu ben ik binnenkort jarig he (joh? wanneer dan? tja) en nu is mijn verjaardag meestal ook het jaarlijkse moment om mijn toch al uitpuilende boekenkast nog wat bij te vullen. Dit jaar heb ik voor het thema 'klassiekers' gekozen. Echter, rondstruinend in de plaatselijke boekhandel op de afdelingen literatuur, filosofie en klassiekers werd ik overdonderd door de veelheid aan nog aan te schaffen titels. Mijn begrensde budget dwingt mij om er een paar te kiezen maar dat lukte me niet zo goed dus toen dacht ik: Als u mij nu eens vertelde welke klassiekers uit de wereldliteratuur volgens U werkelijk niet kunnen wachten? Welke filosofische meesterwerken moeten zich dringend tussen Wittgenstein en Plato in mijn kast nestelen?

Alvast heel vriendelijk bedankt.

Tring tring

Ging de bel twee uurtjes geleden, dat is de bel van onze voordeur niet die van de benedendeur, die laatste maakt meer een soort luidruchtig zoemgeluid waarvoor de letters op mijn toetsenbord niet toereikend zijn, maar goed de bel van de voordeur ging dus. Dat betekent zoveel als dat er al iemand in het portiek is die mij om een of andere reden wil spreken, meestal gaat dat om een collecte, of een aan de deur verkoper van iets wat ik niet wil hebben maar het zou bijvoorbeeld ook een van de buren kunnen zijn met een hele belangrijke vraag/mededeling, of misschien wel de schoonmaker omdat hij heel nodig moet plassen, wie weet is de postbode een keertje vroeg en heeft hij een pakje voor mij bij zich. Meestal doe ik braaf de deur open als die tring tring zegt, stel je voor dat het inderdaad een buur-schoonmaker-postbode is (wat overigens maar zeer zelden voorkomt) maar vandaag lag ik nog tussen mijn lakens in mijn veel te korte nachthemd zo'n beetje te zoezen en alhoewel ik het helemaal niet erg vind om wakker gebeld te worden vind ik het niet zo geslaagd om in mijn veel te korte nachthemd voor de deur te verschijnen. "Hallo meneer-die-mij-waarschijnlijk-een-of-andere-verzekering-komt-aanbieden mijn excuses dat ik er half naakt bij loop maar U belde mij net mijn bed uit, nee ik hoef geen blabladinges verzekering van U ik ben al verzekerd, nee echt niet dag hoor ja veel succes verder." Dus deed ik voor deze ene keer maar niet open, het was waarschijnlijk niet eens belangrijk.

Toch? Hoop ik...

Zeg lieve mensen, ik wilde voor U een mooi welterustenietsje citeren maar ondanks de planken vol met literair verantwoord moois kon ik geen gepast stukje tekst vinden voor juist deze maandagavond... daar mijn eigen schrijfsels hoogstens uw zo wel verdiende slaap zouden verstoren hoop ik dat U voor de zoveelste opeenvolgende nacht tevreden bent met een welgemeend

Welterusten!

Zeg eens eerlijk

Ik vraag me af, wie van U kent eigenlijk het Oinkbeest?

Ik hoop dat U een fijne dag heeft gehad op het werk? Over mijn dag zal ik U het beste maar niet te veel vertellen, ik was niet op het werk want ik werk niet en ik verval waarschijnlijk slechts in herhaling als ik U vertel hoe mijn dag thuis was... Nuja ik heb de frituurpan schoongeboend dat had ik nog niet eerder gedaan.

(mocht U toch nieuwsgierig zijn naar de rest van mijn dag dan kunt U altijd dit of wat eenvoudiger dit herlezen dan krijgt U een aardig idee, maar goed echt de moeite waard is het niet hoor)

Als U mij nu...

zweverig gaat vinden, of iets dergelijks, dan denk ik dat ik het met U eens moet zijn. Maar even los van de vraag of mijn aard aangeboren, zelf gekozen of door levenservaring ontstaan is heb ik inmiddels gemerkt dat het ontzettend moeilijk en alles behalve zinvol is om te proberen iemand anders te zijn dan ik ben. Ik heb geen lak aan de mensen die me niet willen accepteren, ik vind het verschrikkelijk en als ik zou kunnen zou ik me voor iedereen in ontelbare bochten wringen om maar te zijn wat ze van me verwachten, heus waar ik wil niet ieders vriendje zijn maar behaagziek ben ik wel, is gewoon zo, ongeacht hoe ik daar in mijn dagelijks leven mee omga. Het probleem is alleen dat ik heel erg slecht ben in me-anders-voordoen-dan, zo ontzettend slecht dat ik mezelf diep de put in werk als ik het wel probeer (een mens kan nu eenmaal niet alles toch?) Wat rest mij nog dan gewoon maar eerlijk te zijn wie ik ben, zweverig dus, soms, of vaak, alnaargelang uw referentiekader.
Ik geloof namelijk in Liefde en in Vrede en in we moeten het Samen doen, dat soort vage dingen. Niet een klein beetje, of zomaar 'daarom'. Niet in liefde die naar suikerhartjes en honingwijn smaakt, niet in de vrede van zolang-ik-mijn-mond-houd-komt-het-wel-goed, maar ik geloof er echt in, in Liefde met een hoofdletter L, in Vrede met een grote V, in het Echt Samen doen. Ik geloof er in met volle overtuiging en grote passie, op een uitgebreid doordachte, ernstig overwogen en duidelijk beargumenteerde manier. Die argumentatie zal ik U besparen, gewoon omdat dat - mijzelf kennende - te veel woorden zouden zijn voor één postje. Maar in iets geloven is ook 'uit' heb ik gemerkt, cultuurpessimisme is in, nihilisme is in, einzelgängers zijn stoer en eenzaamheid de nieuwe deugd. Nu ben ik zelf nogal een einzelgänger, ik trek me veel te veel van mijn medemens aan om - anders dan beroepsmatig - lang en vaak met ze op te trekken, ik laat mij in grote gezelschappen blijmoedig en gewillig leegzuigen en vervolgens volproppen met alle ellende die zich op dat stukje van de wereld bevindt waarna ik er een hele kluif aan heb om mijzelf weer opnieuw te construeren tot iets zinvols (gut wat stom van je! Ja ik weet het maar... nouja goed.) Dus doe ik meestentijds rustig mijn eigen ding en bemoei me zeer welwillend met de mensen die naar me toe komen maar blijf verder wat op mezelf, uit eenvoudig zelfbehoud. Bovendien begrijp ik cultuurpessimisme heel erg goed, ik ben geen echte optimist, ik acht het heel waarschijnlijk dat Het Allemaal Niets Betekent, dat er geen Zin bestaat, geen inhoud, geen waarde. Maar ik geloof er wel in! In Liefde, en Samen, en Vrede! En ik wil er in blijven geloven, hopen dat het kan, in het klein, in het groot, ongeacht wat er van terecht komt!
Iemand zin om mee te doen?

P.S. het water is toch wel warm genoeg he? Niet te veel chloor ook?

Geschreven regel


Er wordt hier in geen geval onder tafel geluld tenzij we er allemaal bij komen zitten!

Trouwens 2

Een beetje laat misschien maar: goedemorgen!

Trouwens

Welterusten.

"Ik krijg 'm niet open Liesan!..."

riep hij wanhopig na 5 minuten bezig te zijn geweest met het openen van een nieuwe pot appelstroop... en echtwaar hij is al 27 hoor

Zwijgende man

Wie wat wil zeggen
heeft winter nodig
kale takken zonder blad

Spoor van vogels niet
hun fluiten water
ongenaakbaar hard en glad

Wie dat wil
heeft in zijn ogen
iets gespaard
dat kijken heet

Wie dat kan
weet in zijn zwijgen
wat hij zegt
het best bewaard

J. Bernlef

Oud licht

November 2001

Zbigniew Preisner - Requiem for my friend - Lacrimosa - Day of tears (zodra ik een manier vind om een mp3 beschikbaar te stellen zal ik een stukje laten horen)

Mijn rommelige studeerkamer met het kleine raam, mijn stoel achter het houten bureaublad vlak naast dat raam en de boom aan de andere kant van het raam. Mijn wereld. Vertrouwd, veilig, warm en? eenzaam.
Het enige groen wat de boom nu nog siert is het groen van de mossen die zich op zijn stam hebben genesteld, het is nog niet koud genoeg geweest om die te doen verdorren en ik heb zojuist besloten dat ik ook vriendjes wil worden met het mos. Het mos was me nooit eerder opgevallen maar sinds vandaag behoort ook dat organisme tot de bewoners van mijn eindeloos dikke vriendenboekje. Ik streef er om een of andere dubieuze reden naar om ieder bestaansvorm op en om deze aardbol een persoonlijke vermelding te geven in dat vriendenboek. "Dag vissen, dag bloemen, dag bomen, dag zon, dag eekhoorn, dag beer, dag worm, dag modder, dag sterren, dag hond van de buurvrouw" en sinds vandaag ook "dag mossen op de stam van mijn boom".
Druilerig is het niet buiten, ook niet woest en stormachtig. Het weer is grijs, stil en zwaar. De hele dag heb ik al binnen gezeten, achter mijn toetsenbord op zoek naar een uitweg voor mijn ziel maar het wil niet. Alle bekende deuren zitten op het nachtslot en mijn lichaam doet teveel pijn om ze in te trappen. De meeste ramen zijn vandaag geblindeerd en als ze dat niet zijn is het uitzicht te angstaanjagend om naar te kijken, ook al een slechte dag voor geloof hoop of liefde. Maar na lang zoeken en veel proberen heb ik nu eindelijk een klein raampje gevonden, het klemt, en het ruitje is zo vuil dat je er nauwelijks doorheen kunt zien maar het lukt me om mijzelf er drupsgewijs door te laten ontsnappen. Net genoeg om ruimte te maken voor de rest.
Vandaag is zo'n dag die met een noodgang maar niet voorbij wil gaan. Overweldigd door de volle intensiteit van een onzegbaar eenzame verlatenheid die de laatste twee weken aan mij geknabbeld heeft en uiteindelijk toch een weg heeft kunnen vinden naar mijn licht, herinner ik mij aan alle dingen waar ik mijzelf mee kwel. Pijn, angst, verdriet, twijfel en schuldgevoelens kleven als klodders stroop aan mijn binnenste, langzaam plakkerige draden trekkend tussen mijn hart en mijn hoofd. Mierzoet is de stroop, in de broeierige omgeving van mijn piekerstemming trekt hij nog meer vervelend ongedierte aan. Ontevredenheid, schaamte, onzekerheid, lethargie. Een leger van verwoestende emoties baant zich al bijtend en stekend een weg regelrecht door alles heen wat mij heilig is. Geloof hoop en liefde, dood voor een dag of twee.
Ik ben heel slecht in deze hopeloze stemmingen, kan er niet goed mee uit de voeten omdat ik eigenlijk niet ongelukkig mag zijn. Nog veel slechter ben ik in het onder woorden brengen van wat mij dwars zit? nee dat is niet waar, ik kan perfect de goede woorden vinden maar iets in mij weigert de ware toedracht van die woorden te laten bestaan zonder er een dubbel tegenwicht aan te geven. Bij het schrijven van de laatste paar zinnen ligt er al een relativerende opmerking vol humor op het puntje van mijn tong. Humor, mijn krachtigste wapen tegen de grote boze buitenwereld (die al met al niet eens zo ontzettend boos is, maar wel groot) en vaak ook tegen mijzelf. Oh wat wordt ik soms doodmoe van dat eindeloze relativeringsvermogen. "Het-is-niet-zo-erg-als-het-lijkt" zegt een klein bestraffend stemmetje in mijn hoofd, "zeur-niet-zo" herhaalt het stemmetje de hele tijd, als was het mijn persoonlijke mantra. Zoals gezegd: het raampje klemt en is ontzettend vies. "Nou" verantwoord ik mij tegenover de lezer maar zeg het eigenlijk meer tegen mijzelf "ik zal heus niet zwelgen in zelfmedelijden wanneer ik mijn minder optimistische stemmingen ook meer dan een half woord schenk". Ik probeer me in de spiegel recht aan te kijken, dat houd ik ook niet langer dan 20 seconden vol "Maar heb ik niet net zo goed het recht om het soms even niet meer te zien zitten? Zonder meteen te denken dat ik me aanstel?" jengel ik verder tegen mijn beeldscherm. "Nou goed" en in mijn hoofd vindt er een nieuwe wissel van de wacht plaats, de schrijver zit weer op haar troon. Alles wat voor alsnog onzegbaar is gebleven, alles wat zich tussen de regels afspeelt en wat ik zelf nog niet in het volle licht dorst te bekijken vind ik voor een deel terug in de schemering van de muziek. Als God door het spreken van één enkel woord orde in de chaos bracht moet de klank van de stem die dat woord sprak toch magistraal zijn geweest. Bijna net zo machtig als de magie van het woord, is de betovering van de stem. En soms, als ik me zoals vandaag zo ontzettend klein voel dat mijn stem niet bij machte is de leegte uit te drukken, soms laat ik de grote koren van deze aarde mijn pijn uitroepen. Ooit vond ik mijn eigen wanhoop in het lacrimosa uit Mozarts Requiem, toen we een paar jaar later met het schoolkoor het requiem van Verdi ten uitvoer brachten zocht ik haar in zijn lacrimosa, klinisch uitgevoerd door een Engels koor. En nu heeft Preisner mijn hart gestolen, met een glimlach merk ik op dat zelfs die dingen complexer worden met de jaren. Mijn vingers vallen stil op het toetsenbord, hoe minder beweging er in mijn lichaam is hoe dieper de muziek zich in mijn wezen boort. Mijn hart juicht om de diepe misère die ik voel bij dit ene stuk, het mysterie van dit lacrimosa? de hopeloze gekwelde schreeuw die er uit spreekt zou mijn eigen kunnen zijn. Weet je wat het is met dat lacrimosa - ongeacht van welke componist - het vertelt mij een kort verhaaltje over pijn, gemis en verdriet maar zegt ook iets vriendelijks tussendoor, niet om de pijn te relativeren maar om haar als een gast welkom te heten, haar als een lang vergeten vriendin te omarmen zodat ze uiteindelijk langzaam oplost in liefde en dankbaarheid.
Ja, omarmen, dat wil ik doen met mijn eigen verdriet, dat wil ik. Het lukt alleen maar niet.

"Klaag niet zo, het komt heus wel weer goed" zeg ik snel hardop...

Je gaat niet...

...op een late zondagmiddag plotseling een diep-zinnig stuk publiceren op je web- life- dingeslog, dat doe je gewoon niet. Mensen vinden het namelijk niet leuk om moeilijke stukken te lezen op zondamiddag (zie je wel ik zit vol vooroordelen, leve de vooroordelen! Want hoera! Ze kloppen meestal niet.)
Op zondagavond vinden ze het misschien wel leuk, dat zou best kunnen, dus het is een goed idee om het één en ander te bewaren voor een later tijdstip.

Dit gezegd hebbende stort ik mij weer op de broodnodige andere activiteiten waaronder het schrijven van een (diep?)zinnig(?) stuk wat ik niet ga publiceren, ook vanavond niet (hier is ook de laatste regel van dit postje weer van toepassing.)

Grappig

Vanwegen een door ons leken nog niet opgespoord en derhalve nog helemaal niet opgelost probleem in IE met dingen die .htmls heten heb ik nu Netscape nodig om bij Hotmail in te loggen.

Wist U dat...

modderen met de lay out van je log plotseling heel laag op het prioriteiten-lijstje staat als windows zichzelf de nek om draait... en dat het ook weer een boel tijd kost om alles op een correcte manier te reanimeren.

Tjee

Wat een gemodder met die lay-out weer, en ze kan er nix van dus waarom probeert ze het dan eigenlijk? tssss

Goedemorgen

Verder niets, op dit moment.

Nee werkelijk

Jakob Klaasse vroeg mij wat ik van de voorstelling "Van Rot Los" vond en ik heb eerlijk antwoord gegeven, dat wilde U niet weten, maar het is wel zo.

Ik moet beslist iets gaan doen vandaag, ja dat moet ik beslist...

Om maar even te zeggen

welterusten! ook als U al sliep.

of goedemorgen, als u daar meer behoefte aan heeft.

Pasjes

Vandaag heb ik
-mijn nieuwe cjp voorzien van pasfoto
-een Konmar klantenpas opgehaald
-een nieuwe AH bonuspas gekregen
-mijn airmiles pasje terug gevonden

pasjes zijn verslavend, weet iemand nog ergens een pasje wat ik nog niet heb?

Nagedacht - de ontknoping - deel I

Ik heb over iets nagedacht, ik denk veel na, over veel dingen, maar heb voor alsnog mijn filosofische bespiegelingen alhier enigszins op de vlakte gehouden daar ik meende dat U het wellicht niet allemaal op prijs zou stellen wanneer ik U al te ver de hoogten of de diepte mee in zou voeren. De schamele bijna vierentwintig jaar levenservaring waar ik over beschik heeft mij geleerd dat mensen snel afhaken wanneer ik dat doe en al ken ik U niet ik mag U bij voorbaat al te graag om U halverwege te verliezen.
Maar ik dacht, we kunnen misschien voor de verandering best even voorbij het kikkerbadje gaan en het recreatiebad betreden, ik beloof U geen moeilijk woorde geen Grote Namen, ik zal het leuk houden, het blijft een reacreatiebad .

Het gaat om het volgende stukje:


(de hele discussie kunt U hier lezen)

Nu zijn er een paar dingen die mij wat bezig hebben gehouden, bijvoorbeeld de stelling dat houvast onontbeerlijk is voor de meesten, want dat impliceert dat er dus ook de niet-meesten zijn en dat voor hen houvast niet onontbeerlijk is. Ik heb die mensen nog nooit ontmoet, wel mensen die zelf niet door hebben of door willen hebben dat iedereen houvast nodig heeft, ook mensen die zich vastklampen (!) aan het gegeven van verlichting bestaat bij de gratie van totale onthechting en die dus menen dat er zo iets zou zijn als een houvastloos bestaan. Maar ik heb nog nooit iemand ontmoet die mij er van heeft kunnen overtuigen dat dat werkelijk zo is. Nu ben ik de kwaadste niet en ik vind dat iedereen het recht en de ruimte moet krijgen om zijn/haar eigen overtuigingen te 'vieren' maar binnen de kaders van mijn belevingswereld bestaat er geen bestaan zonder houvast. Is er misschien iemand van U die mij van het tegendeel kan overtuigen?

zo en dit was het voor eventjes, nu gaan we ons weer even storten op de maaltijd.

wordt vervolgd

Niet te geloven

Ik zag het mijzelf nog typen...

Zojuist heb ik over mijn geliefde het volgende gezegd: "Voorziet in een breder scala van behoeftes tegelijk dan enig ander individu wat ik ooit heb ontmoet"

ik bedoel zeg nou zelf... dat is toch... ach laat maar ik heb er geen woorden voor

p.s. ik moet nog even een brief posten

Nagedacht

Ik heb over iets nagedacht, en het is een beetje hoogdravend of diepzinnig, maar ik ga het U later een keertje vertellen, misschien vanavond. Nu heb ik veel hoofdpijn en kan ik niet zo goed schrijven over nagedachte dingen, maar later wel hoop ik, en dan ga ik het U vertellen.

(oh hoihoi joepie!)
(waar is dit postje nou weer goed voor? Geen flauw idee eigenlijk goede vraag, ga ik over nadenken, antwoord komt later)

Opgemerkt

Heeft U ook gemerkt dat ik de laatste tijd een aanzienlijke hoeveelheid tosti's verorber?

Eigenlijk is dat een heel apart gegeven aangezien het eerst en enige wat ik als baby-dwaallichtje vol walging al kokhalzend uit mijn mond werkte Hollandse kaas was. Jaren en jaren achtereen heb ik een overklaarbare bijna traumatisch gelijkende aversie jegens hollandse kaas gekoesterd. Tegenwoordig lust ik het best, verwerkt in eten of gesmolten op een tosti maar gewoon los op de boterham zou ik het denk ik helemaal moeten leren eten, maar goed waarom ik dan zo veel tosti's eet de laatste tijd? Mja wie zal het zeggen?

Ik heb...

...een ontzettend lief vriendje. Nee echtwaar geen grapje hij is echt lief , op zo'n manier dat de meesten van U er waarschijnlijk van zouden gruwelen. Maar ik vind het eigenlijk wel leuk, alhoewel ik moet bekennen dat ik wanneer ik zulke lievigheid bij anderen bespeur mijn haren soms ook wel eens overeind gaan staan vind ik het prachtig om 'beliefd' te worden. Alleen door hem hoor, niet door iemand anders. Mijn lieve vriendje heeft ook na ruim vier jaar samen zijn nog de neiging om zijn lievigheid te laten blijken door middel van cadeautjes, als we langs iets komen wat ik nodig-denk-te-hebben of wat ik eens-een-keer-graag-zou-willen-hebben en ik blijf staan om er naar te kijken (gewoon kijken he, dat doet dit mens wel eens) dan speelt zich het volgende af:
Hij: "wil je dat hebben?"
Ik: "een keertje als ik weer wat geld heb"
Hij: "Wil je het echt graag hebben?
Ik: "Jaha maar ik heb nu even geen geld, het is niet zo belangrijk ik kijk alleen even"
Hij: "ok maar als je het heel echt heel graag hebben wilt...." (pas dan komt het in mijn suffe hoofd op dat hij wacht op de enthousiaste-reactie, daar gaat hij namelijk voor, ik ben geen enthousiast-doenerig mens maar ik kan hem zijn hele maandsalaris afhandig maken door wel ethousiast te doenerigen)
Ik: (met een grote blije glimlach) "natuurlijk wil ik het heel graag hebben anders bleef ik nu niet staan kijken, maar ik heb geen geld en jij gaat het ook niet voor me kopen want daarvoor is het veel te duur"
Afhankelijk van zijn banksaldo op dat moment, en de aard van het betreffende product (dingen die handig of nutig zijn doen het altijd het beste) duurt dat ritueel nog even voort maar in minstens 80% van de gevallen staat hij even later bij de kassa af te rekenen. Het grappige is dat ik na al die jaren nog steeds niet geleerd heb daar ge(mis)bruik van te maken, als we in de stad zijn loop ik nog steeds in alle onschuld te neuze naar alle onbenullige en wat minder onbenullige spulletjes die ik leuk mooi of handig vind niet beseffend dat ik er waarschijnlijk mee thuis kom. Maar misschien is het dat wel wat het voor vriendje zo leuk maakt.

Wanneer ik bijna jarig ben is het nog veel erger, als ik voor hem een ruim gesorteerd verlanglijstje opstel zodat hij nog iets heeft om uit te kiezen en het tenminste nog een net-als-of verrassing is wat ik krijg (vriendje is lief maar zelf een cadeautje voor mij bedenken wil hij niet) komt hij niet met iets van het lijstje thuis maar met alles en als de spullen die ik uitzoek niet duur of mooi of speciaal genoeg zijn blijft hij net zo lang aandringen totdat ik toegeef dat ik toch-wel-een-nieuwe-brander-in-mijn-computer-wil of iets dergelijks.

En nu is het tijd voor een kopje groentesoep met een tosti.

Aan het ontbijt

Goedemorgen allemaal, heeft U goed geslapen?
Vandaag heb ik U nog niets te vertellen...

Ik ben alleen zo klein
er is zoveel in mij en ik
zo kleiner dan het leven
om mij is alles schoonheid,
alles wijsheid
liefde
om mij als flarden mist
mist die verwaait
ik kan het niet bijeen houden
het niet bevatten
ik ben alleen zo klein
zo klein
alleen...

Hoe was het op Uw werk vandaag?

Spiegels

Iemand zocht bij Ilse naar google in spiegelbeeld en vond mij... hallo iemand waarom zoekt U naar google in spiegelbeeld? Als ik zo vrij mag zijn dat te vragen. En wat hoopte U eigenlijk te vinden? Niet mij neem ik aan?

Starend naar het kleine beeldscherm van mijn notebook zie ik de wereld zonder beweging verschuiven naar zichzelf. Langzaam, maar met een snelheid die meer dan waanzinnig is drijft alles wat ik zie weg, het is er allemaal nog en dat wéét ik, ik zie het allemaal staan, de tafel de kopjes en de boekenkast verplaatsen niet, maar er gebeurt toch iets zichtbaars, met andere ogen leren kijken. En dan, alsof ik met veel kracht door een eindeloos dun buisje ben geperst kom ik met een plop aan de andere kant van het punt op oneindig terug in de werkelijkheid waar ik nooit ben weg geweest. Alles is hetzelfde maar toch nieuw, een zichtbare glans die niemand kan zien ligt over de dingen, alles lijkt groter en kleiner, betekent hetzelfde met meer betekenis, hoofd en hart hebben van plaats gewisseld. Zo groot, zo ruim, zoveel plek om adem te halen in een wereld die niet anders is dan voorheen.
Meestal haal ik het niet tot de andere kant, dan ben ik in één keer terug waar ik begon zoals wanneer je je iets wilt herinnen en het steeds net aan je bewustzijn ontglipt...

Over nagedacht...

Maar bij nader inzien ga ik het toch maar niet zeggen... of vindt U dat dan flauw van mij?

Diepzinnig?

Bruine boterhammen-tosti's zijn eigenlijk lekkerder dan witte boterhammen tosti's
heel eigenlijk zijn bruine boterhammen in het geheel lekkerder dan witte boterhammen
behalve soms
soms zijn witte boterhammen lekkerder dan bruine
of zijn witte en bruine boterhammen even lekker.

Van het nachtkastje geplukt

Geduld is alles...

Alles is dragen, in ons omdragen, en dan baren. Iedere indruk en iedere kiem van een gevoel volkomen in zichzelf, in het donker, in het woordeloze, onbewuste, zich laten voleinden, onbereikbaar voor het eigen verstand, en dan in diepe deemoed en geduld het uur, waarin een nieuwe klaarheid doorbreekt, afwachten: dát alleen is leven als kunstenaar: in het begrijpen, zowel als in het scheppen. Daar bestaat geen meten met de tijd, daar is een jaar niet van belang, en tien jaren zijn niets. Kunstenaar zijn betekent: niet rekenen en tellen, rijpen als de boom, die zijn sappen niet voortdrijft en getroost in de voorjaarsstormen staat, zonder angst, dat er daarna geen zomer zou kunnen komen. Die komt toch. Maar die komt alleen voor de geduldigen, die zijn, alsof de eeuwigheid voor hen lag, zo zorgeloos stil en wijd. Ik leer het dagelijks, leer het onder pijn, waar ik dankbaar voor ben: Geduld is alles!

Rainer Maria Rilke
Uit: Brieven aan een jonge dichter.

Dag drukke dag

en hoe was de uwe? (uw dag dus)

Mocht het U totaal zijn ontgaan ik ben de lay out weer eens aan het verprutsen, alleen nu ben ik ook even boodschappen doen dus het duurt dan weer even voordat het er weer toonbaar uit ziet.

Uhm ja ik ben niet zo into politiek enzo, en ook niet into leedvermaak en flauwe grapjes...

maar dit heeft toch wel humor.

Sommige dingen zijn bijna te mooi

Dichten

Het leven openen
met woorden, geboren
uit liefde zo weerloos, dat
woorden haar bewaren moeten

Eric Hermsen

Mag ik U...

...wat vertellen? Ja wel toch he? Zoals gewoonlijk; word ik vervelend dan klikt u mij maar gewoon weg ik zal U er niet op aanspreken.
Het gaat weer eens over ziek zijn, en dat soort dingen, een beetje een stom verhaaltje maar ik wil het gewoon even vertellen, om het vertellen meer niet. Ongeveer anderhalf jaar geleden werd ik - na minstens 10 jaar geen andere arts dan de tandarts en de kaakchirurg te hebben gezien - plotseling ziek. Droge hoest, kortademig, zere spieren en doodmoe, eerst zou het schildklier zijn, na de eerste x-thorax misschien wel lymflklierkanker maar het verlossende antwoord bleek sarcoidose. Omdat U onder dat linkje kunt lezen wat het is ga ik U dat verder niet uitleggen, wel ga ik u vertellen dat boven alles sarcoidose in de mate en ernst waarin ik het heb erg irritant is. Je voelt je ziekjes, moe, lamlendig maar bent net niet ziek genoeg om van jezelf te mogen roepen dat je echt ziek bent. Wat ook irritant is, is dat er geen echte behandeling bestaat tegen sarcoidose. Het gaat vrijwel altijd vanzelf over en dat kan ergens tussen de 6 maanden en de xx jaar duren, soms blijkt het chronisch. Maar jawel! De langarts heeft leuke pilletjes om de symtomen te onderdrukken en met een beetje geluk kun je op die manier de gang naar zonder medicijnen klachtenvrij ook wat korter maken. Nu ben ik niet zo verliefd op allerhande medicijnen en zoals later bleek functioneerde ik met de bijwerkingen van die pilletjes precies even slecht als toen ik nog niets kreeg. Alle energie en zuurstof die ik won gingen weer verloren aan het mezelf psychisch een beetje op de rails houden. Maar goed gezien het risico op blijvend longemfyseem heb ik me braaf onderworpen aan de behandeling, en dat doe ik nu al anderhalf jaar. Anderhalf jaar laat ik me alles zeggen door een specialist die - in ieder geval jegens mij - over de communicatieve vaardigheden van een dichtslaande deur beschikt, leef ik mijn leven een paar versnellingen lager en worstel ik dagelijks om mezelf niet helemaal te verliezen in een chemisch opgewekte psychisch labiele toestand die helemaal niet bij mij past. Ik voel me niet echt ziek, of beperkt, dit is gewoon mijn bestaan zoals het op dit moment is. Ik houd met een ontembare passie van het leven, of dat nu langzaam gaat of snel, of ik nu alles kan wat ik wil of niet, alle momenten zijn me even lief ook de meest elendige.
Waar ik na al die tijd wel moeite mee begin te krijgen is het gevoel dat ik niemand meer van enig nut ben, ik leef op de zak van de belastingbetaler, mijn vriendje, mijn ouders en ik kan ze er niets substantieels voor teruggeven anders dan mijzelf... dat zelf is ook al niet helemaal in optima forma. Voor al die mensen die behoefte hebben aan mijn zorg en aandacht kan ik er niet meer zijn zoals ik dat graag zou willen, ik kon nauwelijks aan meer toe dan mezelf daarna is het helemaal op. En natuurlijk weet ik dat al die cliches waar zijn, bemoedigende woorden genoeg overal vandaan, oprecht gemeend, niemand anders dan ikzelf valt er over, maar ik blijf het moeilijk vinden...

Verder gaat alles goed en... bedankt voor het lezen.

Over nagedacht

Goed wakker worden is waarschijnlijk toch wel een belangrijk onderdeel van goed slapen...

Of niet?
(Neehoor ik heb heus niet de hele ochtend er over gedaan om dat te bedenken, wat ik dan wel heb gedaan? Tja...)

Vers geperste sinaasappelsap, een heerlijke boterham, een glas karnemelk en een kop thee...

goedemorgen allemaal, goed geslapen?

Vandaag laat ik het hierbij, het kamerfontijntje pruttelt vrolijk en ik heb zin om mij vannacht te verliezen in een mooi boek...

hoe was uw dag?

Heeft U dat...

...nou ook wel eens? Zo'n dag dat allemaal onbenullige dingen waar je mee in je hoofd zat plotseling op hun plek vallen zonder dat je er iets voor hoeft te doen?

Charms voor de avond die ch spreek je uit als een nederlandse ch niet als een engelse, dat u het maar even weet

Tafel gegroet.
Jij steunde jarenlang mijn lamp en boek
en mijn veelkleurige saucijsjes
ik liep onder jou door zonder mijn hoofd te buigen
terwijl ik kussentjes vergaarde voor gedachtekevers
jij dwaas! wat heeft jou aangezet
on alles op de grond te gooien
en door de mens aan jouw verstand werd toevertrouwd
blijf staan jij houten nietsnut.

Daniil Charms 15 april 1931

Wat U al wist

Sommige dingen zijn niet eerlijk, andere weer wel.

Wist U dat

Er héél veel leuke, lieve, aardige en boeiende mensen bestaan?

en wist U ook

Dat je die mensen zomaar kunt tegenkomen? Overal, altijd.

Ik vraag me af...

De vlag bij het bejaardetehuis aan de overkant hangt niet halfstok maar driekwartstok, zou dat betekenen dat die mensen nog verdrietiger zijn?

Tussendoor

Mijn vriendje is fan van Jan Rot
Ja echtwaar ik weet het, het is erg, ze zijn in een ver verleden zelfs ooit een keer samen uit geweest, maar ik houd toch van hem, van mijn vriendje dus he.

Jan Rot was vroeger een soort van homo, nu is hij een gelukkige huisvader met een vrouw en een dochtertje wat hij Elvis heeft genoemd, vroeger schreef hij melodramatische liedjes over zijn eigen onvolmaakte leven, tegenwoordig verprutst hij klassieke stukken door ze te v(h)ertalen en zodoende te voorzien van ordinaire teksten... ze dan vervolgens zelf te zingen wat bij kans nog wat griezeliger is. Ik bedoel Jan Rot mag best wel zingen en gewone liedjes-liedjes kan hij ook best zingen, maar bij Purcell en Schumann stel ik me toch een stem met wat meer kwaliteiten voor. Op radio 747AM vertelde Jan Rot ons daarnet dat hij voor 38000 euro de Mattheuspassion voor ons wil vertalen...

heeft U daar nu interesse in? In een Bouquetreeksversie van de Mattheuspassion?

Kijk kijk al drie bezoekers nog voordat ik mijzelf uit mijn bedje had gesleept

En een e-mailtje van Patrick (SpockSpot) dat ik in zijn lijstje 'graag gelezen' sta, we worden er hier helemaal verlegen van :)
Nu moest ik zelf ook maar eens mijn LogLeesLijst ergens neerzetten want 'de' Loglijst schijnt het al een tijdje niet te doen waar ik natuurlijk ook rijkelijk laat achter kwam, ik ben zo iemand die de adressen van boeiende logs gewoon onthoudt en intiept, soms klik ik ergens bij iemand op een link om eens te kijken waar ik terecht kom.

maar goed
goedemorgen allemaal.

poetisch was vandaag, soms als de wereld mij niets meer te zeggen heeft lees ik gedichten, gedichten die ik al duizend keer las of misschien wel vaker... en dan weet ik dat ik thuis ben.

hoe was uw maandag?

Voor het slapengaan 2...

Asyl

ik zoek een toevlucht in de poes die met
de hond meerent op straat, in alles wat
geen stem heeft en op zachte voeten gaat,
in bomen en in eenden, in wat slaapt.

Chr. J. van Geel

Voor het slapengaan...

al die dingen gebeuren en zijn
netjes geordend: de kinderen
spelend aan de vijverrand
het paard ploegend de aarde
en de trein in het landschap.

Hans Lodeizen

Resident Evil is op geen enkele manier de moeite van het kijken waard tenzij je van lawaaierige muziek, een dertien in dozijn script met een open einde en veel zombies houdt...

Wat ook leuk is, is kijken en ondertussen via msn aan je zusje vertellen wat er allemaal gebeurt....

Verder, laat maar.

En als chello dan eindelijk een klein beetje minder moeilijk doet is dot tk de hele tijd niet bereikbaar..... nu ja de genoegens van een gratis forward adres zullen we maar zeggen.

Hoofdpijn.... moe... vreetbuien onder controle houden... zielig.... geen leuke tv.... wil opruimen.... te moe.... verhoging... ohoh onderdrukte infectie?...

prednison is k*tspul....

verder gaat alles goed

Flarden van een nooit te versturen brief...

...er valt misschien niets meer te zeggen, ik mis je, ik zal je altijd en overal missen, jij was voor mij de belichaming van alles wat werkelijke vriendschap kan betekenen al waren de bewijzen daarvoor achteraf gezien maar zo schaars. Wij, dat wat ons bond, bestond bij die gratie van die derde, grote afwezige... er was nooit iets werkelijks tussen ons behalve Zij. Je bent in mijn gedachte, in mijn hart, vaak, te vaak maar ik wil je niet meer wegjagen. Oh dat heb ik wel gewild hoor, jou uit mijn hart jagen, weg van die ene heilige plek waar iedereen binnen mag lopen maar zelden iemand een woonplaats vindt. Ik hoopte dat je ooit iets zou zeggen of doen waardoor ik me met enige overtuiging van je af zou kunnen keren. Maar je zweeg... en je zweeg... uit zwijgen kan ik geen conclusies trekken, geen daden stellen als er aan de andere kant niets gebeurt. En nu zeg ik het alleen nog zachtjes, ik ben je dankbaar voor wie je bent, dat je bestaat, ik vind dat je niet eerlijk met mensen bent omgegaan, met mij niet, met anderen niet maar dat is nu nog slechts een observatie als was het niet mijn eigen leven waar ik over sprak. Je was vriendschap voor mij, niet eens echt een vriend maar een archetype, dat ben je denk ik nog steeds, een archetype. De rest van jou is langzaam van mij afgesmolten als een dun laagje ijs.
Soms kijk ik naar je, van een afstand, zonder dat je het weet, en dan glimlach ik, soms schud ik mijn hoofd, je bent zo verschillend, zo hetzelfde, zo duidelijk en doorzichtig. Jij bent van alle mensen die ik ken en kende het minste veranderd, dat is goed, als jij tevreden bent.
Ik denk nog te vaak aan je, maar het is goed, als jij tevreden bent...

Oktober - J.C. Bloem

De hoge vloed des zomers is vergleden;
Nog gister wiegden we in zijn diepen schoot,
Nu proeven wij, bij 't 's morgens buitentreden,
Iets in de lucht van zaligheid en dood.

Dit is de teerste maand van 't jaar: oktober
Die van in damp gebroken licht verzaad,
Geheiligd, onaantastbaar-kuis en sober,
Langs een gewijde en stille wereld gaat.

Een nieuwe weelde lokt: het zijn de stralen,
Van warmte en wellust algeheel ontdaan,
Die diir een sfeer van ijle nevels dalen,
Als najaarsdraden in een vochte laan.

En, nauw-omstrengeld, dwalen door de prachten
Twee zielen, waarvan de een voor de ander zwicht,
Broeder en zuster van mijn herfstgedachten,
De dunne schaduw en het dunne licht.

De schaduw heeft het zware en fulpen donker
Van 's zomerlijke lommer afgeleid,
En aan het milde licht bleef glans noch flonker,
Alleen een wonderlijke helderheid.

De luister van deze aard is niet te doven.
Mijn liefde wemelt in een zonnestraal
Rondom de laatste rozen dezer hoven,
Als spel van luiten aan een koningsmaal.

Lang zal ze leven
lang zal ze leven
lang zal ze leven in de gloria
in de glooooooriiiiiiaaaaa
in de glooooooriiiiiiaaaaa

hiep hiep hoeraaaa
hiep hiep hoeraaaa
hiep hiep hoeraaaa


neehoor ik ben niet jarig echt niet zij wel

Oud licht...

Dat klein zo klein kan zijn, mens zo mens, wijs zo onwetend, begrip zo vaal.
Ik ken je, maar meer nog dan dat wil ik je wezen begrijpen. Ik zoek je in de hoeken van mijn huis, diep in mijn eigen hart tast ik in het duister naar jou. Ik kijk naar je uit in de verste verten van deze wereld en terwijl we naast elkaar zitten neem ik je mee de eindeloze dieptes en onmetelijke hoogtes in om je ook daar te kennen.
Je hebt een naam die ik kan noemen, een gezicht om naar te kijken, twee handen die ik vast kan grijpen. Je hebt een stem om je woorden mee te dragen, een glimlach om mij te overtuigen. Je hebt een hoofd dat veel kan begrijpen, een hart waarin voor iedereen ruimte genoeg is. Dat alles heb ik gezien, gevoeld en ervaren. En toen ik je eindelijk dacht te begrijpen was ik zo klein als een amoebe zonder naam, zonder gezicht, zonder stem. Dat klein zo klein kan zijn, begrip zo vaal.
Wie ben je? Ik vraag het mijn spiegelbeeld elke morgen als ik de borstel langzaam door mijn haren trek. Niet dat ik een bestendig antwoord vind maar elke dag is er genoeg om royaal te kunnen zijn. Ik ben wie ik ben daar kan ik geen concessies aan doen, maar datgene wat ik ben is flexibel als water in een plastic zakje en moet elke dag opnieuw een vorm kiezen.
Wie ben je? Ik vraag het jou terwijl ik mij je gezicht voorstel.Wie ben je? Hele kleine stukjes antwoord, als splinters van een verbrijzelde diamant waaien in mijn ogen. Ik knipper ze al tranend weg en sluit ze zorgvuldig in mijn zakdoek op. Duizend kleine splinters heb ik al verzameld, ze liggen veilig in een doosje van fluweel. Misschien heb ik morgen genoeg stukjes... of anders overmorgen...

En nog wat...

Heeft U ooit geprobeerd om alle zeven romans "Het Bureau" van J.J. Voskuil uit te lezen? Ik stagneerde al halverwege boek 2 de andere 5 heb ik slechts vluchtig ingezien. Maar vrees niet er is hoop! De NPS gaat er een hoorspel van maken, wie weet, voor op een late zondagavond in bed.
Het zou overigens in zijn geheel niet verkeerd zijn als er weer wat vaker hoorspelen op de radio te horen zouden zijn, geheel niet verkeerd.

Ken U ze nog? De gouden boekjes, ze zijn weer terug

P.S. voor de volledigheid en om het 'oh ja zie je wel' gevoel van eventuele nieuwsgierige (amateur)astrologen even te prikkelen, mijn ascendant is wel weegschaal.

...hmmm he? kerstkaarten? weegschaaltje? wat zou ze nou bedoelen? (klik)

ooooohh ze bedoelt verjaardag weegschaaltje neehoor bijna goed de zon stond in schorpioen toen ik geboren werd (aha dus je bent zo-en-zo jaaa nou ik heb je door hoor zie je wel want schorpioenen doen/zijn/denken altijd.....) ik ben alleen niet erg overtuigd van de meerwaarde van mijn geboortehoroscoop... maar tot uw dienst.

En wat is uw zonneteken?

Goedemorgen allemaal

Druilerige zondagen, hoera het is herfst :)

Opgemerkt

Herman van Veen kan beter op het podium staan dan er over vertellen...

Zaterdagochtend kwart voor elf...

...en de zon schijnt, mijn boterhammetjes zijn smakelijk en de keuken wordt overstelpt door een berg afwas van twee dagen waar ik me niet mee bezig hoef te houden want Vriendje heeft helemaal uit zichzelf beloofd die afwas te doen vandaag (ze bestaan echt dat soort mannen.) Ik heb best goed geslapen alhoewel een beetje onrustig, heb al weer even over mijn longartsprobleem zitten piekeren maar dat inmiddels van me af gezet en nu ben ik aan het wachten tot mijn brein mij iets leuks ingeeft om vandaag te doen. Ik ben vandaag uitgesproken in de stemming om iets heel erg leuks te gaan doen zoals cadeautjes voor mezelf kopen maar dat mag niet want ik ben binnenkort jarig en als ik cadeautjes voor mezelf koop gooi ik geheid zeker roet in het eten van mijn vriendje. Misschien ga ik bedenken wat voor soort kerstkaarten ik zal gaan maken dit jaar, ieder jaar ben ik van plan om zelf kaarten te maken maar ieder jaar komt het er niet van omdat ik te laat begin met nadenken.

Heeft U een leuk idee?

Afgezien van een enkele nachtbraker ben ik mijn bezoek vandaag wederom voor...

hartelijk welkom en een goede morgen, dat Uw weekend U vele plezierige dingen mag brengen.

Vandaag heb ik

-te veel gegeten
-geen tv gekeken
-te weinig gestudeerd
-niemand aan de telefoon gehad
-knuffelbeesten in de kast opgeborgen

en hoe was uw dag?

Dag Engel

de laatste keer
bijna te ijl om nog een mens te zijn
armen als vleugels
voeten van papier
en in je ogen was een pas ontpopte vlinder
die lag te drogen in de zon
zenuwachtig
vol verlangen om te vliegen

dag engel
sla je vleugels uit
en vlieg
in dit gebroken huis
hoef jij niet meer te blijven
vlieg, wees vrij
er is een wolkje
in de blauwe lucht
dag engel?

(lees ook deze nog een keertje)

Charms voor de avond

OP DE KADE VAN ONZE rivier had zich een grote menigte verzameld. De commandant van het regiment Sepoenov was te water geraakt. Hij kreeg een hele hoop water binnen, sprong tot aan zijn buik uit het water, schreeuwde en ging andermaal kopje onder. Met zijn armen sloeg hij naar alle kanten en opnieuw schreeuwde hij om hulp.
De menigte stond aan de kant en keek bedrukt toe.
'Hij verdrinkt,' zei Koezma.
'Ja dat is duidelijk,' bevestigde een man met een pet op.
En inderdaad, de commandant van het regiment verdronk.
De menigte ging uiteen.

Daniil Charms Juni 1929

Leuk leuk leuk leuk.... en handig, ik heb weer een vrolijke freubel er bij

Woorden vertalen is leuk en handig.

Plaatjes zijn mooi



Maar sommige plaatjes zijn meer dan mooi, van sommige plaatjes heb ik gehouden vanaf de dag dat ik ze voor het eerst zag. Dit plaatje is er een van, ik ben al jaren op zoek naar een kleurechte poster (deze scan is alweer een beetje te vaal)

Ja of het origineel natuurlijk als dat een beetje betaalbaar is (hahahahahaha)

Dat en zus... dit en zo

En nu ga ik mij even heel actief bezig houden met studeren, studeren is namelijk heel nuttig want als je hard je best doet dan krijg je er een papiertje voor met een sierlijke handtekening er op en als je dat papiertje dan bij het arbeidsbureau of een of werkgever laat zien dan zeggen ze: "Oh jij hebt dat-en-dat papiertje en dus kun je zus-en-zo en wij zochten net iemand die zus-en-zo kan dus als jij bij ons zus-en-zo komt doen en betalen wij jou daar dit-en-dat voor." En betaald worden voor zus-en-zo is ook erg nuttig want dan heb je geld en daar kun je weer een hééééééleboel mee doen (laten we ons vooral niet te genuanceerd uitdrukken) bovendien is zus-en-zo doen ook nog eens best wel leuk en betaald worden voor iets wat best wel leuk is is nog veel nuttiger.
Dat ik zus-en-zo al lang kan laten we maar even buiten beschouwing want zonder papiertje om het te bewijzen mag ik zus-en-zo alleen nog maar als vrijwilligerswerk doen, wat ook heel nuttig en leuk is maar waar ik in mijn huidige gezondheidstoestand helaas niet voldoende energie voor heb. Dus dan maar studeren om een papiertje te krijgen zodat ik strakjes dit-en-dat kan krijgen om zus-en-zo te doen.

En verder
Het is hier zonnig en het waait, mijn vogels zijn rustig nadat ze de webcam uit de kooi hebben gejaagd en mijn persoonlijke Yggdrasil (he?wat?dit!) tikt tegen het raam, gister lag het nieuwe Filosofie magazine in de bus en er stonden weer een boel boeken in die ik graag zou willen hebben en weinig artikelen met echte diepgang.

Verhelderend antwoord boven een kopje thee, geen W.I.E. lijstje.
ik vind dat W.I.E. lijstje helemaal niet zo mooi
ookal is het een digitaal freubeltje.

Prangende vraag aan het ontbijt, wil ik een W.I.E. lijstje op mijn log of niet?

Voor de volledigheid even opgemerkt, om eventuele misverstanden voor te zijn: dat stukje van zonet heet Cello geen Chello

het gaat dus om dit:


niet om dit

Cello

Twee blote voeten op het koude beton, de zonnestraaltjes die korte oppervlakkige gesprekjes voeren met de huidcellen van mijn gezicht.
De vingers van mijn linker hand kiezen soepel en kalm de tonen, mijn rechterhand hanteert met een haast onbewuste vanzelfsprekendheid de strijkstok. Alweer zo lang geleden en toch zo vanzelfsprekend. Een woordeloze versie van Scarboroughs fair baant zich een voorzichtige weg door de ochtendstilte. Ik hoef niets meer te doen, het liedje heeft zich lang geleden in iedere cel van mijn lichaam genesteld en laat zich instinctief spelen. Het is een soort mantra, waarom juist dit liedje? Wie zal het zeggen? Het is niet het mooiste wat ik ooit gespeeld heb, zelfs niet het makkelijkste.
Terwijl ik zit te spelen slenteren de woorden door mijn hoofd, bij alles wat ik denk en voel zoek ik automatisch de juiste zinsconstructie. Altijd tastend naar een manier om te vertellen wie ik ben, wat ik ervaar. Voor iedere persoonlijke vraag heb ik een collectie aan zorgvuldig gecomponeerde antwoorden klaar liggen, allemaal even oprecht en helemaal van mij. Ik ben een bibliotheek van geformuleerde gevoelens, of ik er wat aan heb? Niet altijd, soms wel. Altijd iets eerlijks om op terug te vallen als mijn geest bewolkt door gevoelens van het moment niet voor mij wil werken en ik toch een geschikt antwoord moet geven.

Soms denk ik dat ik gek ben, dat is alles.

Vandaag ben ik mijn eerste gasten voor,

goedemorgen allemaal goed geslapen?

En hoe was uw dag vandaag?

Welterusten.

Charms voor de avond

Over reizen kan ik kort zijn: als je op reis gaat, moet je niet te ver van huis gaan, anders krijg je dingen te zien die je naderhand niet meer vergeten kunt. Want als iemand iets te hardnekkig in zijn geheugen heeft, raakt hij eerst van streek, en daarna wordt het lastig voor hem om welgemoed te blijven.

Daniil Charms (ongedateerd)

Opgemerkt

Wist U dat die taart die ik speciaal voor twweet uit de Google plaatjes-zoekmachine tevoorschijn had getoverd van een site over hypoglykemie kwam? Welk een Ironie.

Hoe zit dat toch?

vreemde gewaarwording betreffende lichamelijk en geestelijk welzijn

wanneer mijn spieren geïnspireerd door een grote diversiteit aan biochemische gebeurtenissen zo slap aanvoelen dat ik een tuinstoel de badkamer in moet slepen om te douchen, wanneer er om dezelfde redenen plekken zeer doen waar ik me doorgaans niet bewust van ben en wanneer mijn longen bij elke ademhaling halverwege lijken te stagneren dan zou je redelijkerwijs mogen aannemen dat ik me over het geheel genomen nogal lamlendig voel.

wat niet het geval is

al bij de eerste kreunende gang naar het toilet vanmorgen maakte zich een haast euforisch gevoel van voldoening en tevredenheid van mij meester (en nee dat was niet het gevolg van het legen van mijn blaas of iets dergelijks) waar op geen enkele manier een directe aanleiding voor is. Niets gedaan, niets gepresteerd, niets voor elkaar gekregen, geen leuke gesprekken gevoerd, geen op handen zijnde blije gebeurtenis, gewoon helemaal niets.

Omdat twweet vanmorgen bij het ontbijt zo gezellig ongemerkt langs kwam krijgt ze bij de koffie een stuk taart



(ik hoop dat je van gebak houdt anders kijk ik in de koelkast of ik nog wat anders heb)

P.S. De rest mag ook meedoen hoor, er is genoeg.

Bezoek

Weet U wat nu zo ontzettend gezellig is, als je 's morgens je computer aanzet en op je tellertje ziet dat er nog voordat jij zelf uit bed was geklommen al 2 mensen op bezoek zijn geweest. Van die prachtige anonieme bezoekers die geen kopje thee hoeven, geen koekjes, met wie je geen onzinnige gesprekken hoeft te voeren over niets en voor wie je niet je huis aan kant hoeft te maken.
Het was me een waar genoegen al heb ik geen flauw benul van wie U was.

Vandaag was een dag om snel te vergeten en regelmatig aan terug te denken.

En hoe was uw dag?

En ook nog

Iets leuks, ik ben op dit moment het boek: Ik zat op het dak van Daniil Charms aan het herlezen. Een bonte verzameling uit het Russisch vertaalde absurde korte verhalen, gedichtjes en fragmenten, erg de moeite waard.

Je komt bijvoorbeeld dit soort geniale (als je er van houdt tenminste) absurditeiten tegen:

EEN MAN ZAT EEN ANDERE man achterna, terwijl de man die wegrende op zijn beurt weer achter een derde man aanzat die, zonder enig benul van de achtervolging achter zich, gewoon in snel tempo over de straat liep.

Daniil Charms +/- 1940

Ik zal zo af en toe tussendoor nog wel wat citeren.

Ik weet, ik zou het naast meneer moeten leggen maar dat lukt op dit moment niet zo goed.
En dus wat doe je dan als communicatief wezen? Je gaat rustig zitten nadenken wat je zou kunnen zeggen tegen meneer de specialist om je hart te luchten.

Wat vindt U van het volgende:

Beste meneer de specialist mag ik even wat zeggen zonder meteen een heftige discussie te ontketenen? (hopelijk zegt hij dan zo iets van ja tuurlijk of zeg het maar of zo)
Zoals U zich misschien kunt voorstellen is het als piepjong mens geen hobby van mij om ziek te zijn, tot mijn 22e jaar was ik nooit ziek en als ik zelf had kunnen kiezen had ik dat nog wel een aantal jaren zo gehouden. Ik was graag dit jaar klaar geweest met mijn studie, was gaan werken en op de universiteit verder gaan leren, ik had de aanbieding om mee te schrijven aan een verhalenbundel graag aangenomen en had me misschien wel wat verder kunnen ontwikkelen op dat gebied. Dat ik van alle ziektes op de wereld er juist eentje krijg waarover niemand me ook maar iets zinnigs kan vertellen in termen van hoe lang gaat het duren en waar komt het vandaan maakt het er niet veel makkelijker op en dat de schijnbaar noodzakelijke medicijnen dan allemaal wilde dingen uithalen met zowel mijn lichaam als mijn psyche vind ik al helemaal niet leuk. Maar goed je neemt het leven toch zoals het zich aandient en met enig geworstel heb ik het één en ander een plekje weten te geven, geduldig wachtend totdat mijn lichaam er voor kiest zich wat aan te trekken van mijn vurige wens om niet ziek te zijn en het langdurige prednison gebruik. En tot die tijd, och nouja ik ben ziek, beetje pech, ik doe gewoon waar ik toe kom en de rest dat laat ik even liggen.
Maar wanneer U zich dan meent te moeten uitdrukken met de nogal agressief uitgesproken woorden "Dit heeft niemand me nog gepresteerd" wanneer de foto er weer eens niet beter uit ziet, en vervolgens eerst in een brief aan de huisarts en daarna pas tegenover mijzelf (ook nog heel terloops) uw twijfels uitspreekt over de continuiteit van mijn medicijngebruik dan krijg ik - psychisch toch al labiel door de prednison - het gevoel dat u mij de schuld geeft van het feit dat de sarcoidose niet sneller verdwijnt en echtwaar dat versterkt de vertrouwensband tussen arts en patient bepaald niet. Bovendien vind ik vooral dat laatste alles behalve netjes, ik kom misschien een beetje 'vreemd' op U over - ik ben nu eenmaal geen dertien in een dozijn persoon - maar ik ben helemaal bij mijn goede verstand, dingen die mij betreffen kunnen gewoon eerst met mij besproken worden. En nog wat, ik was de patient als er iemand hier behoefte heeft aan een beetje begrip en meelevendheid dan is dat volgens mij de patient niet de arts.

(in mijn melodramatische bui van dit moment komt er dan ook nog zo iets achteraan van: "tussen U en mij is het na deze woorden gesproken te hebben toch al niet meer te herstellen maar misschien kunt u bij de volgende patient die niet helemaal geneest zoals u dat wilt over het één en ander nadenken en dan wilde ik nu graag een verwijsbriefje voor het academisch ziekenhuis leiden dat is dichtbij mijn ouders en ik zou graag daar behandeld worden niet meer bij U" maar dat voer natuurlijk wel een beetje te ver)

Komt er altijd mooi uit als je er even over kunt nadenken, ik geloof niet dat ik bij de volgende afspraak iets ga zeggen want zijn reactie is redelijk voorspelbaar, ofwel hij lacht het weg ofwel hij voelt zich aangevallen en dan zijn we alleen maar nog verder van huis, bovendien staat hij mij op dit moment als persoon zo tegen dat ik hem helemaal geen deelgenoot wil maken van wat er in mijn breekbare hartje leeft. Maar het is fijn om er over nagedacht te hebben, het is ook fijn om het even ergens neer te kalken.

Bedankt voor het lezen .

Verhaaltje van een vriendschap V

...Ze had zelf nooit veel spullen gehad en de leegte van het huisje had haar op een of andere manier vervreemd van deze plek, na een paar maanden was de eigenheid van het huis en de bossen er omheen vervlogen. Ze voelde zich zo misplaatst dat ze wakker werd als een van de nachtdieren door het struikgewas ritselde, ze schrok als de wind het schuurtje deed kraken en ze durfde bijna geen vruchten meer te plukken uit haar eigen boomgaard. Dat was het moment waarop ze besloot dat het tijd was om weg te trekken, naar nieuwe plaatsen en nieuwe werelden. Ze zou nieuwe stemmen vinden om mee te spreken, nieuwe woorden die gesproken moesten worden. Er zouden andere mensen zijn, van andere werelden. Ze zou een nieuwe lach leren, andere tranen vergieten. En dan na maanden, jaren of misschien na eeuwen zou dat alles haar zo vertrouwd worden dat de spijt om deze bossen, om de verloren vriendschap zou zijn opgelost? het was niet waar, zo gingen de dingen niet, dat wist ze, maar ze moest geloven dat het wel zo was, ze moest iets doen.

slot

Trui

Zachtjes kruipen de dagen voorbij, het kan me niet langzaam genoeg gaan en omdat mijn lichaam mij tot langzaamheid dwingt kan ik van iedere seconde optimaal genieten. De wind, de wereld die langzaam verkleurt van geelgroen naar goudbruin, ja herfst is mijn seizoen. Geloof het of niet ik smacht naar storm en slagregens, naar modderspetters op mijn broek na het fietsen, naar doorweekte haren en druppels op mijn bril. Maar het allermeeste smacht ik naar mijn truien, ik ben een heus echt truienmens, ik zou wel het hele jaar zonder-jas-met-een-trui-aan over straat willen lopen. Geen tere doorschijnende zachte dunne stofjes geen lastige mutsen wanten dassen jassen maar gewoon een degelijke trui, het liefst zo eentje die helemaal is uitgelubberd en eigenlijk al drie jaar geleden met pensioen had gemoeten, zo eentje waarbij je handen in de mouwen verdwalen, zo eentje waarvan niemand meer kan zeggen of de kleur nou groen of blauw of grijs of misschien toch bruin of rood was. En gelukkig heb ik een heleboel van die truien, en kan ik ze nu weer dragen ook.

Mededeling 4: Niets, ik ga even naar de supermarkt en daarna ga ik U wat leuks vertellen
Mededeling 3: Ik moet zo langzamerhand weer overgaan tot het schrijven van mijn eigen stukjes hier is niets aan
Mededeling 2: Mijn vituele kokkerelverslag/kookboekje heeft nu eindelijk ook een geschikte lay-out
Mededeling 1: De BirdCam werkt

Ik weet het, beetje overdreven duidelijk misschien maar


Hier worden de komende dagen vele werkzaamheden verricht.

De volgende vraag vond ik in mijn gastenboekje:
Kan het zijn dat de BirdCam niet werkt?

Uhm jahoor dat kan best zijn :) ik ben nog steeds op zoek naar een geschikte en eenvoudige manier om dat allemaal op de rails te krijgen (een van de problemen is dat de vogels geen cam in hun kooi accepteren en ik nog niet heb ontdekt waar ik die dan het beste aan de buitenkant kan bevestigen). Het kan trouwens zijn dat er een heleboel meer zo af en toe niet werkt maar dat was een ieder vast al lang duidelijk geworden niet? Evengoed bedankt voor de opmerkzaamheid ik zal er zo snel mogelijk wat aan doen.

*kijkt bedenkelijk*

Chello he...

Opgemerkt

Mijn transpiratievocht heeft sinds ik prednison slik de geur van pas geboren babies.

Illegalenbeleid

Vroeger, toen wij ons net begonnen bezig te houden met het vullen van onze homepageruimte bij chello accepteerde meneer chelloserver een heleboel leuke tekentjes waaronder bijvoorbeeld ) en ( zonder morren. Omdat wij toen nog niet zo slim waren gebruikte wij voor alles frontpage en frontpage wil nog wel eens ) en ( gebruiken voor zogenaamde kopiën-van bestandjes wij die niet beter wisten lieten dat zo. Toen op een dag besloot chello dat het tijd werd om te migreren van iets naar iets anders en toen besloten ze dat er op dat iets anders geen ruimte was voor bestanden met ) of ( in de naam. Alleen chello vergat dat van te voren aan ons te vertellen dus toen wij wat opruimwerkzaamheden wilden verrichten kwamen wij bestanden tegen die illegaal waren. Blijkbaar worden illegale bestanden geacht om permanent op hun plek te blijven, je mag hun naam niet in iets legaals veranderen en je mag ze ook al niet uitzetten dus nu wonen er op onze chello server een paar illegale bestanden waar niets mee kan. Drie vriendelijke e-mails naar de mensen van de helpdesk verder was vanmorgen de hele ochtend onze homepage helemaal niet bereikbaar meer, niet zo lief van chellomensen maar ik koester de (ongetwijfeld ijdele) hoop dat ze er misschien wel wat aan gedaan hebben, maar even afwachten wat het verlossende oordeel van meneer vriendje is als hij straks thuis komt.

Verhaaltje van een vriendschap IIII

De dagen dat hij op weg was om zijn eeuwig durende queeste te vervullen waren eerst weken en later maanden geworden. Inmiddels waren er enkele jaren verstreken sinds zijn aanwezigheid het kleine huisje in het bos voor een kort moment had bezield. Alleen in haar dromen was er nog de vertrouwde warmte in zijn blik. Enkel in haar gedachte kon ze hem op zijn zoektocht nog elke dag die paar kleine dingen die ze te bieden had schenken. Oh en ze was wel naar hem op zoek geweest, dagen had ze gereisd omdat de band die zij tussen hen voelde haar daartoe verplichte. Maar al snel had ze geweten dat het zinloos was, ze had niet begrepen waarom maar ze had het geweten. Vanaf die dag had ze er in willen berusten, lange tijd had ze zijn stoel op de oude plek bij de haard laten staan omdat het later niet meer uit zou maken. Ze had zijn spullen op de twee middelste planken van de kast laten liggen omdat ze de ruimte niet nodig had en zelfs zijn mantel had ze bij de deur laten hangen. Ze had gedaan alsof ze niet zat te wachten op de dag dat hij in de deuropening verscheen. Als ze in de morgen nog voor de eerste zonnestralen door de bossen wandelde had ze zichzelf doen geloven dat ze niet op zoek was naar een glimp van zijn wezen, en wanneer ze tot diep in de nacht op haar veranda in de verte zat te turen was dat enkel omdat de nacht zo heilig was. Ze had gehoopt dat ze het op een dag zou vergeten, dat er enkel een dierbare en verre herinnering zou blijven die soms zijn zonnige gezicht om de hoek stak. Zo was het immers altijd gegaan, de mensen die haar het meest dierbaar waren, waren nooit lang gebleven en elke keer had ze met een treurige glimlach haar schouders opgehaald en had ze rustig doorgeleefd totdat ook de treurigheid uit haar glimlach was verdwenen.
Waarom het deze keer zo anders moest zijn kon ze niet zeggen. Maar ze had vanaf het begin geweten dat haar hoop ijdel was, dat de berusting waar ze naar verlangde niet zou komen. Niet nu, niet op deze plek. Op een dag had ze zijn mantel voorzichtig onder in de dekenkist gelegd omdat ze de buitenwereld niet elke keer vervuld van droevige gedachten tegemoet wilde treden. Toen dat niet hielp had ze zijn spullen verplaatst naar de onderste lade van de kast en die op slot gedaan en ten slotte had ze zijn stoel in de schuur naast het huisje gezet...

wordt vervolgd

Carl Orff om de disndag in te luiden, luistert u mee?

Zoals beloofd zou ik nog langskomen voor iets leukers.
Ik weet niet of ik echt iets leukers voor U heb vandaag, wel iets eenvoudigs:

Als het leven je citroenen toeschuift maak dan citroenlimonade

Mag ik even?

Longarts: "zeg eens eerlijk heb je al die tijd de prednison wel gebruikt?"

Jaja artsen moet argwanend zijn enzo maar sjees ik heb mij niet anderhalfjaar lang door een bonte diversiteit aan bijwerkingen geworsteld omdat ik mijn pillen niet braaf innam... dat ik de symtomen van mijn ziekte verkies boven die bijwerkingen heb ik duidelijk gemaakt dat weet ik wel maar als ik de behandeling had willen stoppen had-ik-dat-heus-wel-gezegd-hoor als het niet tegen U was dan wel tegen mijn huisarts.
Het aardige is dat meneer de longarts eerst in de brief aan mijn huisarts blijkt te hebben geschreven dat hij zo zijn twijfels had over mijn medicijngebruik en het daarna pas bij mij heeft aangekaart... ik vind het helemaal niet erg of in ieder geval ik kan het best begrijpen want ik weet ook niet waarom mijn lichaam bij 60 mg wel enige vooruitgang boekt en bij 40 mg niet maar ik sta er toch wel op dat dingen aangaande mijn gezondheid en welzijn in eerste instantie met mij worden besproken ik ben heus werkelijk waar bij mijn goede verstand.

Zo en als ik deze relaas nou de volgende keer niet tegen U houd maar tegen de persoon die het betreft dan begrijpt hij misschien een keertje dat ik het allemaal best vind zolang hij maar gewoon steeds duidelijk zegt wat hij denkt en van plan is.
Hartelijk dank voor het lezen, later vandaag kom ik weer met iets leukers langs .

Verhaaltje van een vriendschap II

Terwijl de maanden verstreken had hij zich langzaam geprofileerd als een wijze, een mens vol inzicht en visie die met zijn kennis de medemens over het leven wilde onderwijzen. Soms had ze zijn inzichten gedeeld, vaak had ze gezien dat zijn inzichten iets heel anders betekende maar ze had er over gezwegen omdat ze altijd meende dat de enige wijsheid die zij zelf bezat zien en zwijgen was. Vaak had ze bevreemd opgekeken omdat hij zo veel dacht te zijn, zoveel wilde betekenen. Veel later had ze het leren begrijpen, toen ze hem ook anders had leren zien, als een zoeker, een man die meedogenloos het kaf van het koren scheidde. Het zinvolle destilleerde uit datgene wat volgens hem geen waarde had in een wanhopige zoektocht naar wat hij was. Lange tijd had ze stil naar die zoekende mens gekeken en ze had veel gezien, misschien wel meer dan ze zich voorheen bewust was geweest. Ze had geglimlacht, soms zwijgend haar hoofd geschud en hier en daar een warme traan gelaten om zijn vertwijfeling. Niets zo krachtig als vriendelijkheid, ze had altijd gezwegen, haar kijk op het leven was toen al zo anders geweest dan de zijne en hij leek nooit tijd te hebben voor haar afwachtende stem.
Waarom had ze zich nooit los kunnen rukken van die eerste blik waar zij klein en onwaardig was en hij groots en moedig? Soms verloor ze zichzelf nog in die kluwen. Hier en nu vermoede ze dat ze misschien te lang te stil was geweest en daarna te hard had geroepen. De dingen waren nu eenmaal zo geschied, niemand die daar nog verandering in kon brengen. Kleine steentjes in een onwrikbaar patroon, grote stenen die een mens onmogelijk in zijn eentje kan verplaatsen...

wordt vervolgd

Maandagmorgengedachte

Naar aanleiding van het commentaar op dit stukje waarin wordt gesproken over een soort doven sub-cultuur bedacht ik me op wat voor een idiote manier wij mensjes menen om te moeten gaan met mensen die dingen een beetje anders ervaren, fysiek, intellectueel, emotioneel, zintuigelijk, spiritueel, doet er allemaal niet zo heel veel toe, positief of negatief doet eigenlijk ook niet terzake ik vind het welbeschouwd gewoon een beetje raar (mooi he die twee woorden zo dicht naast elkaar)

Verhaaltje van een vriendschap

...Ze had hem ontmoet als een ridder, een moedig man die zijn zwaard bereidwillig hanteerde tegen andermans duivels. Zachtjes legde ze de tandenborstel terug op het planchet, demonen en duivels ze had er in geloofd, ze had strijdbaar moeten zijn met krachtige hand wegmaaiend wat in haar weg lag, herinneringen aan het kleine meisje dat zoveel had moeten geloven om zich staande te houden werden bijna lichamelijk. Ze kon niet kiezen in welk deel van haar lichaam de herinnering precies leefde, misschien ergens onder in haar rug. Hij was strijdbaar geweest, krachtig, hij had demonen onthoofd en duivels vermoord. Ze had hem bewonderd, nu zou ze haar schouders ophalen, waarschijnlijk ook lang niet zo onder de indruk zijn, geen demonen, geen duivels, niets dat met geweld onthoofd moest worden. Met zachte ferme hand pakte ze alles op wat ooit verloren was, gaf het een naam en nam het mee, ook als ze daarvoor opnieuw moest bloeden. Niets zo krachtig als vriendelijkheid, niets zo vriendelijk als echte kracht. Was zijn zwaard nog steeds zo fel? Ze zou het nooit weten.
Met de handdoek veegde ze een druppel van haar arm, weg. Zo ging het in de mensenwereld ook, het zou niet moeten maar er was geen andere manier. Gewoon met een handdoek zo groot als een heel universum, en weg, voordat je ooit goed hebt kunnen zien wat het eigenlijk geweest is?

wordt vervolgd